Origineel, authentiek en moedig
José González scoorde ermee, maar de oorsprong van het akoestische gitaarliedje
Heartbeats ligt bij electronica-duo
The Knife. Het blijft een vervreemdende ervaring om het origineel te horen dat op The Knife’s tweede plaat
Deep cuts staat. Plots hoor je geen warme gitaarsnaren meer, maar veel hardere electronische begeleiding. Maar toch klinkt dan de bekende melodie en de bekende teksten.
Het Zweedse tweemanschap The Knife, bestaand uit broer en zus Olof en Karin Dreijer, heeft een derde plaat gemaakt,
Silent shout, en die is ronduit fantastisch. Zo hoort het dus: vernieuwend, verrassend, vervreemdend, dan weer op het verkeerde been zettend, dan weer de luisteraar bij de lurven grijpend. En vooral: uitdagend.
Silent shout is niet te bevatten in een paar keer draaien. Deze plaat moet je langzaam ontdekken. Opener
Silent shout doet vermoeden dat dit een Tiësto-achtige tranceplaat is, maar dat is slecht schijn. The Knife laat je alle kanten van je eigen gemoed zien. Op het ene moment wordt je meegesleept door goed klinkende ritmes en lekkere melodiën, het andere moment ben je volstrekt de draad kwijt vanwege de eigenzinnige wendingen in de muziek.
The Knife maakt donkere, bijna morbide muziek.
Pitchfork omschrijft de plaat treffend als ‘haunted house’. De recensent gaat zelfs zo ver de plaat te vergelijken met
Kid A van Radiohead.
Silent shout is beurtelings duivels en liefelijk. Knap is dat The Knife maximaal effect bereikt zonder zich te verliezen in complexiteit en moeilijkdoenerij. De muziek is rechtdoorzee, helder, soms zelfs verrassend simpel.
In de muziek van The Knife hoor je allerlei andere muzikanten terug. Synthi-loopjes van Kraftwerk, de zang van Björk en Kate Bush, de ritmes van Röyksopp, de spookachtigheid van de IJslanders van Múm. Voor de duidelijkheid: The Knife is geen kopieerfabriek, deze referenties geven alleen aan waar de verschillende liedjes aan doen denken. Björk blijft als vergelijking het sterkst achter. Je zou kunnen zeggen dat The Knife verdergaat waar Björk is opgehouden. Ook zij combineerde melodieuse zang met electronica. The Knife gaat daar nog wat verder in. Dance en electonica is hier de basis, maar dat wordt wonderwel met gezongen coupletten en refreintjes gecombineerd.
Bijzonder is ook dat de plaat niet onpersoonlijk en afstandelijk is. The Knife raakt je in je ziel, grijpt je bij de strot. Olof Dreijer zegt daarover tegen online muziekblad
KindaMuzik: ‘We hebben in het verleden veel moeite gehad om mensen ervan te overtuigen dat je niet met een gitaar aan het kampvuur over verloren liefdes hoeft te zingen om toch heel persoonlijke, ontroerende muziek te maken. Juist met uitgesproken personages en complexe synthesizers heb je de vrijheid om je volledig uit te drukken zoals je dat zelf wilt, zonder je in de vertelling te hoeven beperken tot een instrument of je eigen persoon.’
Silent shout is een onwaarschijnlijk creatieve, authentieke en moedige plaat. Natuurlijk zijn niet alle nummers meteen even mooi, daarvoor is de plaat te experimenteel. Maar na verloop van tijd overtuigt de plaat volkomen.