Gazpacho - Demon (2014)

Voor mij is dit ook hele mooie duistere muziek. Van sprookjesachtig tot aan stukken die eerder in een fraaie donkere opera passen. De basis van het album is de werkelijk prachtige muziek die je de plaat inzuigt. Die muziek wordt gebracht met vele wendingen en in vele vormen, tot aan zigeunermuziek toe op The Wizard. Stukjes daarvan vind je ook nog op andere momenten.

De I've Been Walking stukken zijn bovenal erg mooi, maar wel steeds in een net andere 'vorm', ook met andere instrumenten. Dan de gitaar, dan de piano, dan de viool leidend. En toch kan je steeds verrast worden door de eerder genoemde wendingen. Eigenlijk bestaat I've Been Walking zo uit veel meer dan twee delen.
The Wizard lijkt met een wat luchtiger toon hierop aan te sluiten, maar eindigt met een pracht van een harmonica. Death Room behelst een eerst geweldige onderhuidse spanning, die verderop duidelijk aan de oppervlakte komt.

Wat een schoonheid van een plaat heeft Gazpacho weer gemaakt! De lat lag erg hoog, maar ze zijn erin geslaagd om het niveau van het ook al fantastische Night te halen. Erg mooi, erg knap.

Eindelijk weer een voltreffer van deze band! Had het eigenlijk opgegeven doordat de voorgangers te veel herhalingsoefeningen waren en daardoor was de release compleet langs me heen gegaan. Nu op het eerste gehoor ben ik toch weer onder de indruk. Erg mooi en sfeervol, hoewel ik uit nostalgische redenen niet verwacht dat hij uiteindelijk Tick Tock en Night voorbij zal gaan in mijn ogen.

Na het concert en het beluisteren van de CD weet ik het zeker. Ik groei niet dichter naar de muziek van de band. Iets dat ik eigenlijk wel verwacht had.

Als de CD 12.30 minuten had geduurd was het vijf sterren geworden. Er staan echter nog drie andere nummers op. Die vind ik duidelijk minder.
Ook het stemgeluid van meneer Ohme gaat me na verloop van tijd irriteren. Er zit weinig variatie in.
Het publiek tijdens het concert was in ieder geval laaiend enthousiast. Zowaar ook visualisaties op het podium wat de sfeer zeker bevorderde.
Een paar songs voor het einde van het concert in Zoetermeer vond ik het echter wel genoeg. Redelijk tevreden wandelde ik door het desolate landschap van stadsvernieuwing terug naar mijn hotel.

Wat hebben die Scandinaviërs wat wij Hollanders missen? Er komt zoveel moois uit het noorden.

Mooie plaat, hoor. Ik was tot vorige week totaal onbekend met de muziek van Gazpacho, maar ik ben hier erg over te spreken. Mooie verzorgde muziek. Wat mij opvalt is inderdaad de gefragmenteerdheid van de muziek. Dat is echter niet erg, de muziek blijft spannend en gaat vrijwel nergens kabbelen. Het 'zigeunergedeelte' vind ik geweldig, het getuigt van ballen, maar past ook wonderwel! En dat de zanger klinkt als Matt Bellamy valt na een paar keer toch ook niet meer op.

Ik moet me ook maar eens aan Night en Tick Tock wagen, begrijp ik?

Absoluut. Ik denk dat die twee hier op de site wel het meest gewaardeerd worden, hoewel Missa Atropos (de "duisterste" uit hun oeuvre, hoewel Demon nu wel in de buurt komt) en March of Ghosts (losse nummers, makkelijker te behappen) ook zeker goed zijn, maar die hadden het nadeel om net na Night en TT uit te komen, twee albums die amper te overtreffen zijn. Met Demon voel ik weer die grote ambitie van weleer, die ik ook absoluut terugvind in Night en (voor mij persoonlijk) vooral Tick Tock, mijn nummer 1 van en kennismaking met de groep.

Smaak

Ik kan je naast Night en Tick Tock inderdaad ook Missa Atropos aanraden. Maar ook Bravo is zeker de moeite waard, laat een heel andere Gazpacho horen dan hier.

Beetje uit het oog verloren, onderstaande recensie is wel nog actueel (geschreven in maart), al heb ik de plaat eigenlijk sinds april-mei niet echt meer beluisterd. Vreemd toch, om de twee jaar is er zo'n 2-3 maand lang redelijk wat aandacht voor Gazpacho in de "progwereld" (eerste nieuws over een nieuwe plaat, de aanloop ernaartoe, de release en dan telkens de korte tournee als elk bandlid vakantie krijgt op het werk) om nadien weer helemaal de kast in te duiken voor de komende 22 maanden... Nu goed, bij deze:

Gazpacho heeft met Demon een moeilijk toegankelijke plaat geschreven, waarop vier nummers staan en waarvan er eentje uit twee delen bestaat. Strikt genomen brengt de groep dus drie nieuwe songs uit van samen zo’n drie kwartier – mijn nieuwsgierigheid was meer dan gewekt. Verwacht weinig gelijkenissen met vorige albums, conceptueel noch muzikaal; Demon staat hier redelijk los van. Het heeft hoegenaamd ook geen zin om de plaat te analyseren volgens de viervoudige indeling – dit is één ervaring, één lange film voor de oren, best te beleven in een aanzienlijke mate van duisternis.

Verwacht echter geen Night. Het verhaal achter Demon is uitermate gedetailleerd, maar komt kortweg neer op de zoektocht van een mysterieus persoon die een demon door de eeuwen heen achterna jaagt op basis van een oud dagboek in een Praags appartement. Het loont de moeite om de teksten te volgen, ze zijn verbluffend. Binnen elk lied veranderen sfeer en toon regelmatig, zelfs in het kortere The Wizard of Altai Mountains. Wat begint als singlepotentieel en karakteristiek ‘Gazpacho’ keert 180 graden om in een Oost-Europese polka-volksdans, gedragen door een krakende accordeon en huzarensolo’s op viool en cello. De folky invloeden van March of Ghosts gaan twee minuten later naadloos over in de dreigende, maar wonderbaarlijke stemharmonieën van I’ve Been Walking Part II, een vervolg waarin bepaalde passages die in deel één zelfs niet zo nadrukkelijk aanwezig waren, diepgaander worden hernomen. Hier is grondig over nagedacht.

Verwacht echter ook geen Tick Tock. Wizard gaat naadloos over in dit twaalf minuten lange tweede deel van I’ve Been Walking, dat aanvat met een emotionele zanglijn waar je nederig voor buigt en afsluit met een korte climax. Goed, misschien komt Tick Tock (lied) Part III hier toch even spieken. En dan moet afsluiter Death Room nog komen: 18 minuten vreemd genot dat werkelijk alle inrichtingen uitslaat. Van Pink Floyd tot Phideaux, van Radiohead en Muse (en niet louter omwille van de stem) tot hoempapa. Men schippert van IDM beats naar mandolines, ontstemde violen, e-bowgitaren, xylofoons en een dreigende sfeerzetting met perfect getimede baslijnen en weer die enge stemmen in de verte.

Een pak geheimzinniger dan het geheimzinnigste van Missa Atropos. Tegelijk slaagt Gazpacho erin om ons aan alle vorige platen te doen denken, maar evenzeer helemaal niet. Dit is er eentje om geduldig te ontdoen van z’n stoflaag, want het geheel schittert mooi.

Wat een prachtplaat. Het is mijn kennismaking met deze band. Hoorde via Spotify de hele cd en was meteen onder de indruk. Van Os in Den Bosch verkoopt dit soort cd's ook nog gewoon. Mooie uitvoering, goed boekje en inclusief het bonusnummer.
De twee mooiste nummers zijn Death Room en I've Been Walking. .

Bij mij valt het kwartje nu langzaam, eigenlijk is dat altijd het geval bij Gazpacho maar nu lijkt het nog langer te duren. Bijzondere band dit. Ik was stomverbaasd toen ik las dat ze allemaal gewoon een full-time baan hebben en dit ernaast doen. Zulke muzikanten moeten toch gewoon van de muziek kunnen leven.

In Sounds Delft hebben ze overigens ook nog een selectie prog staan een mooi vakje speciaal voor Gazpacho.

Tsja, dat denk ik ook wel eens. Helaas is dat niet langer de tijd waarin we leven. Al helemaal doodzonde als je merkt hoe sterk deze plaat in elkaar steekt. Een stukje ontoegankelijker dan het voorgaande werk, dat wel. Hier is duidelijk veel tijd en aandacht ingestoken.

Gaat in ieder geval in mijn top 10 komen?

Ik ken deze band verder helemaal niet. Ben bij toeval achter deze plaat gekomen. Ik vind hem echt steeds beter worden. Ik heb de teksten nog niet echt goed doorgrond, maar al te vrolijk zal het niet zijn. Dat is nu niet bepaald de sfeer van de muziek.

In de nummers wordt mijns inziens een behoorlijk breed scala aan stijlvormen en diversiteiten neergelegd. Vaak donker, som lieflijk. Ik hoor veel verschillende sferen in de muziek terug, maar het album blijft wel consistent als geheel. Ook zijn stem vind ik apart. Theatraal, een vreemd hoog timbre. Het weet mij zeker te boeien.

Ik verhoog naar 4,5 ster. Ben ook benieuwd naar andere albums. Een collega van mij raadde het vorige album van Gazpacho aan. Ik ben wel nieuwsgierig geworden.

Edit: Dit wordt mijn nr. 1 van 2014.

Ik vind Demon het minste album dat ik ken van Gazpacho. Het klinkt allemaal prima, maar van Gazpacho had ik toch meer verwacht. Ik heb het album al heel vaak gedraaid maar kan zo uit mijn hoofd geen melodie herinneren, best vreemd. De andere albums van Gazpacho heb ik allemaal met minimaal 4,5* beoordeeld.

Dit wordt ook mijn nummer 1 van dit jaar. Aangenaam verrast door deze plaat en bovendien een plaat die perspectief biedt voor de toekomst.

@ Rogyros: ik zou eerst Night of Tick Tock kiezen, daarna Missa Atropos en March of Ghosts. Qua stijl ontloopt het elkaar allemaal weinig, maar de eerste twee zijn wel (nog) beter.

Dank! Ik ga eens op zoek.

Heerlijke plaat. Maar wat mij echt naar de keep grijpt, is de passage in I've been walking pt 2:

"Have you news of my boy Jack?"
"Not this tide."
"When d'you think that he'll come back?"
"Not this tide."
"Has any one else had word of him?"
"Not this tide."
"When d'you think that he'll come back?"
"Not this tide."

Wie spreekt/zingt dit in? En hoe krijg je zulke sfeer?
Doet me op één of andere manier denken aan oude horrorfilms. Echt onbeschrijfelijk mooi dat nummer..

Één van de mooiste zinnen die ik ooit op MuMe ben tegengekomen ! Genieten dit..

Het live album Night of the Demon is aangekondig, zie hier.

Net Demon en March of Ghosts besteld. Zeer benieuwd. Heb enkel Tick Tock van deze band. Maar smaakt naar meer.

Ja , deze heeft al heel wat draaibeurten gehad. In tegenstelling tot Tick Tock is deze wel wat moeilijker te doorgronden, maar elke keer dat ik deze draai, ontdek ik iets nieuws. Gazpacho is één van mijn laatste ontdekkingen en tot nu toe nog ooit ontgoocheld.

En ik moet toegeven , dit is ook weer een voltreffer . Sommige platen moet je nu eenmaal wat meer beluistern dan anderen. Zeker niet erg natuurlijk.
4*