The Alan Parsons Project - The Turn of a Friendly Card (1980)

Een album dat ik eerst wilde afdoen als 'minder dan de eerste drie, veel beter dan Eve', maar waar ik na weer extra luisterbeurten toch meer liefde voor ben gaan ontwikkelen. Het loont in het geval van Alan Parsons Project om eigenlijk alles minstens zes keer te luisteren voordat ik echt een goede mening kan vormen.

Games People Play en I Don't Wanna Go Home zijn de vriendelijke niemendalletjes van het album, maar voor de rest is het allemaal erg fijn. Time doet niet alleen qua titel denken aan The Dark Side Of The Moon van Pink Floyd, het had er ook qua sound helemaal op gepast.The Gold Bug is wederom een leuke instrumentale track. Maar het is vooral de titeltrack die met orkestrale bombast (soms een beetje Middeleeuwse vibes?) en gevoelige zang van Chris Rainbow de show steelt. Ook een van de weinige keren dat het gitaarwerk op een APP-album echt vlamt. Zeker een van mijn favoriete APP-tracks!

Voorlopige tussenstand:
1. Pyramid
2. Tales Of Mystery And Imagination - Edgar Allan Poe
3. The Turn Of A Friendly Card
4. I Robot
5. Eve

Hier wil het niet helemaal lukken. Dat The Turn Of A Friendly Card beter scoort dan Eve, snap ik natuurlijk wel, maar zowel hier als op RYM.com krijgt dit album de hoogste score. Daar verbaas ik me wel wat over. Dit vijfde album vind ik namelijk wat inconsistent. Het geluid van Eve was voor mij al een stap terug, maar tAPP heeft besloten daar wel op voort te borduren. Dit album mist wat spanning in het geluid. Af en toe is het nog wel te horen, zoals op het mooie The Gold Bug en op het titeltrack epos. Dat zijn voor mij dan ook meteen de beste nummers en het materiaal dat dit album nog wel de moeite waard maakt. Voor de rest klinkt het behoorlijk tammetjes en blijven de compositorische hoogstandjes uit.


Tussenstand:
1. Pyramid
2. I Robot
3. Tales Of Mystery And Imagination - Edger Allan Poe
4. The Turn Of A Friendly Card
5. Eve

De Alan Parsons Project werd midden jaren zeventig opgericht door producer en songwriter Alan Parsons en zanger en songwriter Eric Woolfson.
Vanaf het debuut “TALES OF MYSTERY AND IMAGINATION”, dat in 1976 verscheen, was het duidelijk wat je van dit project kon verwachten. Mooie popliedjes, af en toe met een rockrandje en zeker met een symphonisch sausje. “I ROBOT” (1977), “PYRAMID” (1978) en “EVE” (1979) borduurden voort op het succes en stijl van het debuut.
In november 1980 verscheen album #5, “THE TURN OF A FRIENDLY CARD”. Een concept album over gokken en de gevolgen van een gokverslaving, verdeelt over zes tracks, waarvan de zesde, het titelnummer, uit 5 delen bestaat. Dit nummer is meteen ook het hoogtepunt van het album. Zang, tekst, muziek, productie, alles klopt aan dit nummer. In bijna 16 en een halve minuut hoor je in 3 nummers de prachtige stem van Chris Rainbow, in één Woolfson en het middenstuk is een instrumentaaltje. De single “THE TURN OF A FRIENDLY CARD” opent het epos en "PART TWO" sluit het ook weer af. Genieten!
Opener van het album is “MAY BE A PRICE TO PAY” dat orkestraal begint, in een typische Alan Parsons Project stijl. Het vervolg is een heerlijke poprocker met zang van Elmer Gantry. Lenny Zakatek neemt de vocalen van “GAMES PEOPLE PLAY” voor zijn rekening, een uptempo popsong met mooie samenzang. Hoogtepunt #2, wat mij betreft, is het schitterende “TIME", gezongen door Eric Woolfson. Een ballad, zoals Parsons die meer zou maken. Een zeer sfeervolle en prachtig gedragen nummer. Laatste nummer van de officiële kant 1 van het album, stuwt het tempo weer omhoog. “I DON’T WANT TO GO HOME” laat een vertwijfelde gokker horen die wil blijven proberen te winnen. Zakatek geeft het nummer precies dat vernijn mee, waardoor het een geweldig nummer wordt. Nummer 5 van de cd-versie en het eerste nummer van kant 2 van de vinyl versie is het prachtige instrumentale “THE GOLD BUG”. Parsons heeft op zijn albums meerdere malen een instrumentale klassieker gezet, die door programmamakers op radio en televisie gretig werden gebruikt als filler of tune.
Met de bandleden Stuart Elliott op drums, bassist David Paton en gitarist Ian Bairnson zat het instrumentaal ook allemaal goed, zodat “THE TURN OF A FRIENDLY CARD” uitgegroeid is tot een klassieker in het oeuvre van de Alan Parsons Project. Opvolger "EYE IN THE SKY" is eveneens een klassieker in de reeks Parsons Project albums, daarna bleven de albums boeien, maar vind ik ze toch iets minder interessant worden. Uitzondering is "GAUDI", persoonlijk mijn favoriete album van de band.
Parsons maakt nog steeds muziek, maar kwalitatief haalt hij het niveau van zijn toppers bij lange na niet.
Gelukkig kunnen we hier nog tot in lengte van dagen van blijven genieten!

Staat me bij dat ALP één van de eerste pop artiesten waren waarvan de albums op CD werden gezet.
Van het geld dat ik verdiend had met vakantiewerk kocht ik voor 44, 95 gulden deze CD. Nooit één seconde spijt van gehad en ruim 30 jaar later draai ik hem nog steeds met veel plezier.
Voor mij zijn de eerste vijf nummers een lekker voorafje, dat werkt naar het hoogtepunt van het album, namelijk "Turn of a Friendly Card".
Een geweldig epos dat mooi is opgebouwd.

inderdaad een top album, als haalt dit album niet het niveau van I ROBOT ( m.i. hun beste)

Prima album van tAPP met dit keer als thema het kaartspel en alle perikelen die bij gokken horen.

Met name Chris Rainbow schittert als zanger in de gelijknamige suite op kant 2. Persoonlijk vind ik dat gitarist Ian Bairnson nogal ondergewaardeerd is. Zijn spel is geweldig en past altijd goed in hun muziek.

Dit was in 1981 mijn kennismaking met tAPP en draai hem nog regelmatig samen met I Robot en Tales Of Mystery And Imagination, voor mij hun 3 beste albums.

Ook voor mij: een alleraardigst vriendelijk en prettig album. De liefhebbers van de stevige rock zullen niet aan hun trekken komen. Maar zij die van vriendelijke prettige symfopoprock houden, komen met dit album helemaal aan hun trekken.

Ik vind de balans tussen de nummers zeer goed. Enerzijds geen grote uitschieters, maar dat komt doordat ik zelf vind dat de symfopoprocknummers allemaal van een goed niveau zijn. Daar waar diverse APP albums in de regel twee of drie sterke nummers hebben, vindt ik dat dit album veel goede nummers heeft. Het album scheurt niet, heeft geen scherpe randen, doch zit gewoonweg fijn in elkaar. Het orchestrale is goed verwerkt in de popmuziek. Een luisterbeurt naar dit album levert een prettig gevoel op. Ook voor mij: samen met 'Tales of Mystery and Imagination' en 'I robot' behoort 'Turn of a Friendly Card' tot mijn drie favoriete APP albums.

Andermaal een fijn APP album

Lieflijke symforock dit, toch wel erg gedateerd anno 2023. The Gold Bug onttrekt zich daar als enige aan door de tijdloze klasse van die instrumental. Desalniettemin als je er toch even voor gaat zitten, geen slecht album, wel ietwat braaf en toch ook wat saai.