Motorpsycho - Behind the Sun (2014)

De eerste luisterbeurten erop zitten en ik sluit me grotendeels aan bij wat Don Cappuccino zegt - met name dat gedeelte over zang, waarbij ik toevallig net Entropy zit te luisteren. Neemt niet weg dat het kwalitatief nog altijd wel ruim in orde is bij deze mannen. Ik ben iets coulanter: 3,5*.

Sinds ik het geniale album Little Lucid Moments (2010) ontdekte ben ik fan van Motorpsycho. Pas daarna ben ik ook de rest van de albums gaan luisteren, en ik heb nog bijna geen slecht album kunnen ontdekken. Van de snoeiharde begin-periode, de 'pop'-periode tot aan de psychedelische periode. Deze heren kunnen het allemaal aan. En nu is er dus een nieuwe!

Maar laat ik met de deur in huis vallen: ik ben niet onder de indruk. Nee, het is absoluut niet slecht, maar 'niet slecht' is niet waar je op hoopt natuurlijk. Het gaat verder in de lijn die de afgelopen jaren zijn ingezet, met een meer psychedelische inslag. Alleen lijkt hier de spanning te ontbreken die op de vorige albums wel aanwezig waren. Het voelt allemaal een beetje plichtmatig. De uithalen in Cloudwalker zijn wat dat betreft wel een mooi voorbeeld. In vorige albums klinken die schreeuwen zoveel overtuigender, emotie-voller. Hier lijken ze er vooral te zitten omdat dat wel leuk klinkt, maar zit er verder niets achter. Een ander minpunt zijn de kortere (nou ja, relatief korte... rond de 5 minuten) nummers. Deze zijn lang niet zo sterk als de langere nummers. Neem nu als voorbeeld On A Plate. Het klinkt lekker, daar ontbreekt het niet aan. Maar het is 'het' eigenlijk net niet. De rif klinkt een beetje inspiratie-loos, net als de solo. De lange nummers zijn dan wel weer prima, maar ook hier krijg ik het idee dat de heren het al eerder en vooral beter gedaan hebben. Het is degelijk, maar ja. Net als 'niet slecht' zijn dit niet de termen die je wilt horen.

Motorpsycho brengt dus een degelijk album uit. Maar degelijk is niet wat ik associeer met deze band. Het voelt allemaal plichtmatig aan, nergens wordt het heel bijzonder. Op basis van de grote staat van dienst verwachtte ik meer, veel meer.

Overgenomen van mijn blog: Pat-sounds

Het is weer tijd voor de jaarlijkse Noorse nieuwe, en ik moet zeggen: hij smaakt weer ouderwets goed! Onze Noormannen doen het ietwat ingetogener aan. De plaat heeft meer de sfeer van bijvoorbeeld Phanerothyme en It's a Love Cult, maar dan wel als logisch vervolg op Heavy Metal Fruit en Still Life With Eggplant. Zo is de afsluiter, Hell part 7, een stomende uitsmijter in de lijn van Hell part 1 - 3 dat we kennen als de beukende opener van SLWE. De Hell parts 4 - 6, ook op deze plaat zijn wat relaxter en meer prog. Zo is in meerdere nummers de mellotron - wat is dat toch een heerlijk instrument - prominent aanwezig. Goed, de plaat begint wat onwennig en de eerste twee nummers doen je verlangen naar wat steviger gitaarwerk, maar met Ghost en The Promise serveren Saether, Kapstad en Ryan dan meteen maar twee lekkere compacte rockers. Bij Kvæstor wordt het iets jazzier. Ook The Magic & The Wonder is een bondige track met heerlijk gitaarwerk. Het is misschien wat vroeg om nu al te constateren, maar dit is echt weer één van de betere releases uit Trondheim, al zit er eigenlijk weinig minder werk tussen bij deze zo productieve Noren. Nu al weer vreselijk zin in hun optreden op 26 mei in Haarlem.

Ook ik begrijp de negatieve reacties niet op deze nieuwe Motorpsycho.
Is toch weer een klasse plaat geworden, zoals we gewend zijn van deze band.

Mijn recensie voor iO Pages

TIP

Als één groep het een recensent knap lastig kan maken, is het Motorpsycho wel. Geen twee platen zijn dezelfde – alsof je soms naar verschillende bands luistert. Het drietal is reeds een kwarteeuw bezig met grenzen te verleggen en release na release buiten de lijntjes te kleuren die ze zelf tekenen. Behind The Sun volgt nog geen jaar na Still Life With Eggplant (zie iO 116) en als zestiende studioalbum heb je er als luisteraar weer een vette eclectische kluif aan. Een goed uur lang word je meegenomen langs gekende paden, maar evenzeer langs steile kliffen en drassige moerassen van snerpend elektrische en tedere 12-snarige akoestische gitaren, ettelijke lagen mellotron (nog nooit zoveel mellotron in een Motorpsycho-album gehoord!), pompende bassen en wilde drumpartijen.

Het trio, waarvan de leden samen met meer dan een dozijn andere projecten bezig zijn, weet werkelijk van geen ophouden. Opener Cloudwalker (A Darker Blue) zet onmiddellijk de toon met een hardrockriff die meteen blijft hangen. Ghost is een trage bloeier en kan een soundtrack zijn met folk- en jazzy invloeden, maar is wat te lang en vormt samen met de doordeweekse rocker On A Plate misschien het zwakkere gedeelte van de schijf. Leg ze echter vooral niet weg, want hierna zijn de hoogtepunten uitbundig aanwezig in de vorm van nog meer hardrock- en stonerriffs, vocale uithalen tot in de hoogste octaven en vooral het kroonjuweel genaamd Hell Part 4-6 (het vervolg op Hell Part 1-3 van de vorige plaat). Het middelste gedeelte met haar akoestisch getokkel en uiterst subtiele mellotronmelodieën is waarlijk prachtig en past perfect tussen een harder begin en episch einde van het lied. Alsof dat nog niet volstaat, eindigt de schijf met Hell’s zevende en laatste deel.

Om elk lied in detail te beschrijven is één exemplaar van iO Pages net niet lang genoeg, maar over de gehele lijn kan je zeggen dat Motorpsycho doet waar ze zo ongelofelijk goed in zijn. Ideeën en jams uitwerken, er allerminst hapklare liedjes van maken, maar de luisteraar vooral doen wegdromen in enerzijds etherisch dromerige en pastorale stukken, om de trommelvliezen nadien aan flarden te scheuren met beukende stonerrock. Je hoort Yes en King Crimson over Mahavishnu Orchestra tot Wishbone Ash en Grateful Dead, maar al bij al moet je Motorpsycho gewoon beschouwen als een genre op zichzelf, er is steeds minder ontkomen aan. Misschien beginnen met een halfuurtje Hell Part 1-7?

En Behind The Sun slaat bij mij in een keer aan. Maakt het ook meteen een van mijn favoriete Motorpsycho albums. Ik snap jurado zijn kritiek op Hell, Part 7: Victim Of Rock ook wel (want het is flink lawaaierig), maar verdomd als ik het geen heerlijk rauwe en opzwepende song vind. Hetzelfde geldt voor The Promise! Dikke stonerrock met psychedelisch orgeltje, een enorme lading energie, en toch nog steeds die progsound van de laatste albums. Tevens de eerste Motorpsycho song waar ik actief wil meeschreeuwen met de tekst.

Het geheel heeft in ieder geval lekker wat 'ballen', zonder die dromerige, melodieuze kant te laten vallen. Ik lees al meer over King Crimson en kan me hier op basis van het enige album dat ik heb (Court Of The Crimson King) eigenlijk ook best in vinden. Kvæstor (Incl. Where Greyhounds Dare) heeft dan weer zo'n fijne Yes-achtige vibe en Hell, Part 4-6: Traitor / The Tapestry / Swiss Cheese Mountain is een keurig opgezet prog-epos waar ik lekker op kan meedeinen.

Wederom een dik schot in de roos. De lijst van nog aan te schaffen albums begint op deze manier steeds langer te worden.

Tussenstand:
1. Little Lucid Moments
2. Behind The Sun
3. Heavy Metal Fruit
4. Trust Us
5. Still Life With Eggplant
6. Blissard
7. Phanerothyme
8. Black Hole / Blank Canvas
9. Child Of The Future
10. It's A Love Cult
11. Angels And Daemons At Play
12. Timothy's Monster
13. Demon Box
14. Barracuda
15. 8 Soothing Songs For Rut
16. Lobotomizer
17. Let Them Eat Cake

Niet slecht weer. Ik denk dat dit ook wat mij betreft de beste periode is. Hoewel het naar mijn smaak te schreeuwerig is, moet ik toegeven dat de balans hier best goed is. Yes is ook een van de associaties die het bij oproept. Het is met name het progkarakter dat me hier trekt; fijne melodielijnen die over de hele plaat blijven terugkeren. Waar Motorpsycho wel echt in gegroeid is, is het componeren van een plaat. Voorheen kwam het nog vaak als een verzameling ideeën over en dit klinkt duidelijk meer als een geheel.

Misschien dat dit live inderdaad beter tot zijn recht komt. Ik bezoek alleen weinig concerten helaas en dan zoek ik wel echt de krenten uit de pap.

Tussenstand:
1. Heavy Metal Fruit
2. Angels And Daemons At Play
3. Little Lucid Moments
4. Behind The Sun
5. Phanerothyme
6. Trust Us
7. Still Life With Eggplant
8. Black Hole/Black Canvas
9. Blissard
10. It's A Love Cult
11. Lobotomizer
12. Child Of The Future
13. Let Them Eat Cake
14. 8 Soothing Songs For Ruud
15. Barracuda
16. Demon Box
17. Timothy's Monster