David Bowie - Earthling (1997)

Sinds vrijdag 5 augustus opnieuw uitgebracht op vinyl (fantastische pressing).

Ik zal één van de weinigen zijn die dit album het allerbeste vind dat Bowie in zijn rijke muzikale geschiedenis heeft gemaakt.
Waar vooral de albums uit de jaren zeventig als favorieten worden genoemd, en soms zijn laatste (bij leven) album Blackstar de eer krijgt, heel soms ook zijn wederopstandingsalbum 1.Outside, is dit album voor mij precies de Bowie die ik horen wil. (geen zorgen, de rest wil ik ook graag horen).

En nu verwachten jullie natuurlijk waarom precies dit album, en dat weet ik niet onder woorden te brengen, behalve met kreupele, nietszeggende ideeën als "mooie combinatie tussen rauw en melodieus", "vernieuwende composities" of "melancholiek en tegelijkertijd agressief".

Maar neem maar van mij aan dat ik dit het beste van deze geniale muzikant vind.

Bowie zelf vond het zijn minste samen met Never Let Me Down, laatst genoemde wilde hij het liefst in een remix wat ook postuum is gebeurd ten behoeve van de era box sets.

Earthling vond hij achteraf te tijdsgebonden - modisch, zo u wilt.

Zelf vind ik het ook de minste van zijn creatieve worpen, dat hele D&B gedoe vind ik op een gegeven moment danig op de zenuwen werken, die ADHD intro's bij sommige nummers...

Dan ga ik meer voor Hours of Heathen of zijn zeventiger jaren werk ja.

Zo zie je maar weer; over smaak valt niet te twisten. Ik vind het ook wel weer mooi om te lezen dat iemand Earthling de hemel in prijst.
Ik word uiterst nerveus als deze plaat aan mij voorbij trekt, de ritmes, intro's, de ontoegankelijke structuren, de schoonheid van Earthling heeft zich nooit aan mij ontvouwd.
De hele hype rondom Drum-'n-bass heb ik nooit gewaardeerd en dat blijkt ook uit dit album. Dat Bowie stoeit met dergelijke ritmes snap ik wel, hij is immers altijd een groot trendvolger geweest, ofschoon daar niks mis mee is.
Opvolger Hours klinkt haast als een rustgevende yoga sessie in vergelijking met de drukdoenerij van Earthling. Nee doe dan maar Outside, ook een plaat waarbij Bowie rijkelijk heeft geput uit muzikale trends, maar dit heel wat subtieler en smaakvoller aankleedde.

Ja, dat is mooi. Ik kan er altijd van genieten als mensen muziek, die ik goed vind, niet goed vinden. Dat geeft me een gevoel van uniciteit (geen goed gevoel eigenlijk, maar wel ego-strelend), en tegelijkertijd een gevoel van diversiteit (heerlijk gevoel).
Dat Bowie dit zelf niet goed vind, pfff. non-argument. Had hij het niet moeten maken. Zijn mening over dit album is precies evenveel waard als mijn mening over dit album. Gewoon de mening van twee verschillende en unieke mensen.

Had ik dit moeten schrijven? Nee. Maar het triggert natuurlijk wel een beetje als je wat weerwoord krijgt (terecht) op een mening die je geeft.

Wat een nerveuze en hoogst irritante plaat is dit zeg. Overstuurde drum n bas in combi met een veel te druk zingende Bowie. Duidelijk een mislukt experiment. 1,5 ster slechts.

Vermoedelijk inderdaad tijdsgebonden, maar ik vond hem bij uitkomen zeer goed en dat gevoel blijft toch vooral hangen. Nog steeds erg genietbaar maar ik begrijp wel dat hij gedateerd kan overkomen.

Je kan zeggen wat je wil maar van heel de jungle generatie en crossovers is dit één van de minst gedateerde.

Dat is waar - Bowie was er toch al vaak als de kippen bij om mee te liften bij opkomende trends - hoewel dit plaatje in man's oeuvre, in mijn ogen en oren wel de meeste vermoeiende is...

Ik vind het nog steeds wel een lekker album. Tijdgebonden, best wel, en hij heeft betere gemaakt.
Maar hij bewijst tevens zijn draai te kunnen vinden in een genre als deze.
Het is een luide drukke plaat, maar de productie is vet en Bowie zelf is goed op dreef.
Niet alles bekijft, maar ik kom toch met enig gemak aan een 3.7.

Dead man walking, I'm afraid of Americans, Little Wonder zijn imo echt goed nummers en komen ook live beter tot hun recht.

Ook wel speciaal dat bij uitkomst dit als een betere plaat dan 1.Outside bekeken werd.
Bowie zelf zei dit :

" I don’t really see much of a future for drum and bass in the States, Franky, I don’t think it’ll catch on in a major way over here. … I had America-mania when I was a kid, but I loved all the things that America rejects: It was black music, it was the beatnik poets, it was all the stuff that I thought was the true rebellious subversive side."

Grappig commentaren: "gedateerd" - sure 'nuff dude, kijk eens naar de THT-sticker op je eigen lijf - we are all living on borrowed time - al is die alleen leesbaar via de app van Our Lord.

Het was een grote ergernis dat dit album lang niet verkrijgbaar was op lp. Bowie's (creatieve dip) lag imo echt wel in da 80s en kwam na Scary Monsters - dat trio wordt hier zelden (eigenlijk nimmer) gedraaid, tenzij voor de lakmoestest. Het gekke is dat ik ook nooit echt dol ben geweest op Lodger, totdat ik de fijne live uitvoering (uit 95/96) hoorde van Look Back in Anger. Gek genoeg komt de sfeer in die live uitvoering heel dicht bij die van bijv Dead Man Walking.

Toegegeven je zet dit album ook niet op als je belastingaangifte moet gaan invullen, maar als voorbereiding voor a night on the town kan het geen kwaad. Verder gaat het nergens over om dit min of meer te beschouwen als D&B - dan zijn er nog heel wat Teleac-cursussen te volgen en/of luisteruren te vullen.

Ook zijn voorganger 1. Outside, een epische beleving, was - vinylistisch - lang onvindbaar (of heel duur); dat gat is nu ook gedicht.

Ook interessant, en excuses als het hier al eens eerder geplaatst is:

Vandaag weer eens gedraaid en het beviel me wel. Van de 3,5* af en nu een 4*.