menu

David Bowie - Earthling (1997)

mijn stem
3,49 (302)
302 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Virgin

  1. Little Wonder (6:02)
  2. Looking for Satellites (5:20)
  3. Battle for Britain (The Letter) (4:48)
  4. Seven Years in Tibet (6:21)
  5. Dead Man Walking (6:50)
  6. Telling Lies (4:49)
  7. The Last Thing You Should Do (4:57)
  8. I'm Afraid of Americans (5:00)
  9. Law (Earthlings on Fire) (4:48)
  10. Little Wonder [Censored Video Edit] * (4:09)
  11. Little Wonder [Junior Vasquez Club Mix] * (8:17)
  12. Little Wonder [Danny Saber Dance Mix] * (5:33)
  13. Seven Years in Tibet [Mandarin Version] * (4:00)
  14. Dead Man Walking [Moby Mix 1] * (7:33)
  15. Dead Man Walking [Moby Mix 2 Us Promo 12"] * (5:27)
  16. Telling Lies [Feelgood Mix] * (5:08)
  17. Telling Lies [Paradox Mix] * (5:09)
  18. I'm Afraid of Americans [Show Girls OST Version] * (5:12)
  19. I'm Afraid of Americans [Nine Inch Nails v. 1 Mix] * (5:31)
  20. I'm Afraid of Americans [Nine Inch Nails v. 1 Clean Edit] * (4:13)
  21. V-2 Schneider (Tao Jones Index) * (7:16)
  22. Pallas Athena (Tao Jones Index) * (8:19)
toon 13 bonustracks
totale tijdsduur: 48:55 (2:04:42)
zoeken in:
avatar van bikkel2
4,0
Bowie voelt zich hoorbaar lekker in deze drum & bass / industrial stijl.
Bowie volgt nu de gangbare stijl, maar gelukkig met een eigen smoelwerk en over het algemeen met een prima stel songs.
Het kwam uiteindelijk gewoon goed met Bowie, al waren de kritieken minder lovend dan zijn 70's periode.
En idd......snoeihard afspelen is de juiste wijze.
Dit kan nooit en te nimmer als achtergrond plaatje dienen.
Maar mij Bowie moet je altijd wel bij de les blijven.
Het is tenslotte David Bowie.

Robertus
Prima album. Niet elke song is even sterk, maar die stuiterende sound heeft wel wat. En heerlijk om Little Wonder weer eens te horen in de lange, hallucinerende versie. Je hoort wel heel duidelijk de nineties en daarmee niet eens alleen het genre (jungle/drum 'n bass), maar ook de duidelijk toenemende loudness war. Daarmee is het niet geschikt voor elk moment..., maar ja, dat zijn de Berlijn albums ook niet.

De toppers: Little Wonder (juist die lange versie!), Dead Man Walking en I'm Afraid Of Americans. Maar voor de rest zijn de nummers zeker niet slecht. Looking For Satellites heeft een weergaloze gitaarsolo van Gabrels. Ook het pianospel van Mike Garson valt weer op en trekt sommige songs ook naar een hoger niveau.

Na jaren weer eens geluisterd en mijn conclusie is dat Earthling de tand des tijds voor mij in elk geval zeer goed doorstaan heeft!

avatar van Darkzone
4,0
Met afstand mijn minst favoriete album. Veel te druk en over the top. Ik hou wel van energieke muziek, maar hier kan ik bitter weinig mee. Een aantal toffe nummers in de kiem, maar dat drum'n'bass gebeuren (zoals ik dat ervaar) is top much. Net als de laatste platen van The Prodigy. Herrie om de herrie?

Gelukkig maakte Bowie hierna weer goede pop/Rock albums.

Robertus
Earthling wordt wat mij betreft nog gered door een aantal ijzersterke songs, te weten Little Wonder, Dead Man Walking en I'm Afraid Of Americans. Maar bij nummers als The Last Thing You Should Do en Law (Earthlings On Fire) kan ik me wel in je punt vinden, Darkzone. Die nummers overschreeuwen zichzelf nogal....

Een (misschien op het eerste gezicht niet helemaal voor de hand liggende) vergelijking met Young Americans dringt zich op in die zin dat Earthling ook een duidelijke genre-oefening is, zij het in de drum 'n bass/jungle t.o.v. Philly Soul in eerstgenoemde. Met dien verstande dat er op jungle wel een houdbaarheidsdatum stond en dat Earthling daarmee ook wat gedateerd overkomt.

Gelukkig nog genoeg rock hier en daar en de aanwezigheid van huispianist Mike Garson maakt ook veel goed!

avatar van starbright boy
3,5
Ik las pas dat Bowie op Little Wonder zichzelf als uitdaging had gesteld de disneynamen van alle zeven dwergen in de tekst te smokkelen. Op zo'n moment ga ik nog meer van Bowie houden.

avatar van Alicia
4,0
Geheel in stijl plofte Earthling, een van de meest kronkelende platen van David Bowie, gisteren op de deurmat.

In de jaren negentig luisterde ik amper naar popmuziek. Dat kwam deels door omstandigheden en deels omdat ik na de eerste helft van de jaren tachtig vrijwel geen populaire muziek meer interessant genoeg vond om te kopen. Er waren wel wat uitzonderingen zoals o.a. de schijfjes van Depeche Mode.

Bowie is gelukkig ook weer helemaal op dreef sinds het 1.Outside: The Nathan Adler Diaries: A Hyper Cycle album uit 1995 en in deze periode zag hij er beter uit dan ooit tevoren. Ongelooflijk... wat een vitaliteit had deze man nog op latere leeftijd voordat het goed misging in 2004...

Earthling is tevens het laatste reguliere album dat ik nog graag op cd (of vinyl) wilde hebben. Verder heb ik niets met en weet ik niets van de jaren negentig wat genres en stijlen betreft. Voor mij is dit gewoon een hele leuke rockplaat met hele goede liedjes en soms ook wel wat minder fijne songs.

Ik was al vol lof over Low en Station To Station en nog steeds, maar de laatste jaren vind ik de Bowies vanaf 1.Outside wel heel erg aantrekkelijk aan het worden. Ik hou wel van een duistere, soms melancholieke en soms experimentele Bowie!
Het meeslepende Seven Years in Tibet, een heerlijk chaotische Dead Man Walking, het bezwerende Telling Lies en het opzwepende I'm Afraid of Americans zijn voor mij de echte toppers op deze ruige Bowie schijf.

Als de plaat dan eindelijk tot stilstand komt, wil ik direct meer. Maar alvorens een van de andere vijf platen uit het, helaas toch nog tamelijk onderschatte, latere Bowie tijdperk op te zetten, plaats ik dit album eerst nog even in de volgende categorieën: "Ontdekken" en "Verwonderen".

Ik weet het: we zoeven enigszins kriskras door het repertoire van Bowie heen, maar de Major houdt natuurlijk wel van orde en netheid in de platenkast!

Robertus
Dit album wordt nogal eens afgedaan als een geforceerde poging om "hip" te zijn in sommige bladen. Volgens mij veel te kort door de bocht, want het songmateriaal liegt er echt niet om. En er spelen ook zeker niet de minste muzikanten op mee: Reeves Gabrels en Mike Garson.

Het arrangement van Dead Man Walking is om je vingers bij af te likken, zeker tegen het einde, wanneer de techno-beat overgaat in een rockritme en genoemde muzikanten op hun eigen, herkenbare manier nog eens een potje gaan soleren...heerlijk!

avatar van Zwaagje
Darkzone schreef:
Met afstand mijn minst favoriete album. Veel te druk en over the top. Ik hou wel van energieke muziek, maar hier kan ik bitter weinig mee. Een aantal toffe nummers in de kiem, maar dat drum'n'bass gebeuren (zoals ik dat ervaar) is top much. Net als de laatste platen van The Prodigy. Herrie om de herrie?

Gelukkig maakte Bowie hierna weer goede pop/Rock albums.


Hier sluit ik me helemaal bij aan. Ik respecteer zijn vernieuwingsdrang (of is het een krampachtige manier om niet achterop te raken?), maar ik heb er niets mee. Ik stem niet "uit respect".

avatar van Bartjeking
3,5
Die drum 'n bass stijl is niet iets wat me op voorhand aansprak, daarom ook lang geduurd voor ik het album heb beluisterd. Toch heeft Bowie hier weer iets moois van weten te maken, die industrial (Nine inch Nails?) sounds vind ik wel zeer goed te pruimen. Snoeihard afspelen is inderdaad een goede tip, dan komt hij wel binnen. De drie hierop volgende albums heb ik nog in het vooruitzicht en dan heb ik (helaas, helaas) alle studio-albums van Bowie beluisterd. Dan ga ik eens nadenken waar ik dit album precies kan plaatsen, een goede middenmoter denk ik.
Het artwork vind ik in ieder geval prachtig.

avatar van Funky Bookie
3,5
Moeilijk om in te schatten wat ik van dit album vind. Aan de ene kant is het niet helemaal mijn ding, maar als ik het lekker hard aanzet, vind ik het best lekker. Uiteindelijk vind ik geen enkel nummer slecht, maar briljant is het ook nergens.
Bowie doet wel weer lekker zijn eigen ding en dat is fantastisch.

avatar van brandos
4,0
Bartjekingzegt:
Die drum 'n bass stijl is niet iets wat me op voorhand aansprak, daarom ook lang geduurd voor ik het album heb beluisterd.
Bij mij een soortgelijke ervaring, ik kreeg hem op een tape van een vriend maar toen al na 1 keer luisteren terzijde gelegd. Onlangs toch maar weer opnieuw gaan luisteren, onder meer omdat ik zo onder de indruk was van '1.Outside'. Dat niveau haalt ie nog niet, maar het is toch alleszins een luisterenswaardig (en uitdagend) muziekdocument en ook in het geheel niet gedateerd (wat je bij een geforceerd trendy fase waar deze plaat en zijn voorganger voor werden aangezien wel zou verwachten). T.o.v. Outside zit de schoonheid en de lelijkheid(/noise/experiment) hier meer verdeeld per nummer, waar bij Outside meer afwisseling bestaat tussen catchy nummers en experimentele nummers. Maar deze (late) ontdekking brengt het aantal ruim aanvaardbare tot zeer goede Bowies van na 1980 toch op 5 (met Let's dance, Heathen en Blackstar). Zo verloren waren deze jaren dus al met al niet.

avatar van bikkel2
4,0
Het is niet Bowie's meest originele worp, maar het bevat een aanstekelijkheid en frisheid die prima werkt.
Wellicht liep hij een beetje achter de muzikale feiten aan, maar krijgt voor mij het voordeel van de twijfel.
In alles is merkbaar dat 1Outside Bowie weer op een vertrouwd artistiek niveau bracht.
Grimmiger dan ooit en ook Earthling is geen vrolijke plaat.
Een jachtige plaat met een coherent stel songs.
Hard draaien vooral!

avatar van luigifort
Kon ik destijds zeer waarderen, maar inmiddels vind ik een aantal songs niet meer om aan te horen. The last thing you should do bv.
Maar Little Wonder, Dead Man Walking en prijsnummer Telling Lies hoor ik nog altijd erg graag. Voor mij dus voor de helft een sterk album en voor de helft een miss!

avatar van bikkel2
4,0
The last Thing You Should Do vind ik ook een mindere track.
Niet alles is even sterk, maar het meeste is goed te pruimen naar mijn idee.
De dreiging in de songs vind ik een pluspunt.
Ik hoor wel een gedreven Bowie, die zijn passie lijkt te hebben hervonden.

avatar van Cor
3,5
Cor
Je moet een beetje van de stijl houden (ik ben niet zo verzot op drum 'n bass), maar de songs worden wel geïnspireerd neergezet. Er zit pit en schwung in. Maar de echt memorabele liedjes ontbreken dan wel weer. Voor de energie en experimenteerdrift heb ik voor deze plaat wel 3,5*** over.

Misterfool
Een van de betere Bowie's. De D&B-ritmes zorgen ervoor dat de album nog steeds spannend klinkt. David had duidelijk geen moeite om buiten zijn comfortzone te treden. Dwingende muziek, met inderdaad veel schwung.

avatar van Castle
4,0
Doordat ik 1.Outside Bowies meesterwerk vind, ben ik door de berichten hiervoor nu overstag gegaan om deze aan te schaffen.
Eerste luisterbeurt is meer dan bemoedigend, fijn album.

avatar van rolandobabel
4,0
In de meeste albumlijsten van Bowie staat deze plaat relatief laag. Dit zou een mislukt drum and bass experiment zijn. Bowie zou volgen in plaats van de trend zetten. Little Wonder ben ik stiekem steeds meer gaan waarderen, een beetje fout maar daardoor juist lekker. Afraid of americans ook een prima song. Dan zou je denken dar het ophoudt maar seven years in tibet is ook prachtig. Daman Albarn heeft waarschijnlijk hiernaar geluisterd toen hij de Gorillaz oprichtte. En het blijft doorgaan: battle for brittain, telling lies en dead man walking allen degelijke songs. looking for satellites aardig. Voor mij gelijkwaardig aan zeg maar diamond dogs, outside en lets dance en beter dan lodger.

avatar van brandos
4,0
: EARTH HEALING : onaards rock creatuur met een missie om de aarde te helen?

avatar van Darkzone
4,0
De afgelopen jaren amper naar dit album geluisterd. Af en toe proberen op te zetten, maar in plaats van er energie van te krijgen, kostte het juist veel energie. Zoiets als drukke stuiterende kinderen 's morgens vroeg vlak voor je naar je werk gaat...

En dat terwijl er genoeg toffe memorabele tracks op het album staan.
26 november komt de 18-lp box Brilliant Adventure 1993-2001 uit, waarin al mijn ontbrekende albums op lp inzitten, inclusief dus Earthling. Misschien dat dan ook een nieuwe waardering voor dit album ontstaat.

Al ben ik altijd erg benieuwd geweest hoe dit album zou klinken zonder zijn drum'n'bass jas. Zouden de meeste tracks dan écht beter tot zijn recht komen?

avatar van Sater
4,5
Darkzone schreef:
Al ben ik altijd erg benieuwd geweest hoe dit album zou klinken zonder zijn drum'n'bass jas. Zouden de meeste tracks dan écht beter tot zijn recht komen?


Oordeel zelf

avatar van Castle
4,0

Briljant,

avatar van Pinsnider
4,5
Nu ben ik een enorme fan van Earthling, maar poe, dit is wel even heel erg tof hoor!!

avatar van TEQUILA SUNRISE
3,0
Bowie unplugged, genot voor het oor.

avatar van Darkzone
4,0
Inderdaad geweldig. Blijkt maar weer hoe een song in zijn puurste vorm nog zo overeind kan blijven staan.
Hier is het zeker bij gebleven, qua Earthling-tracks zo uitgekleed spelen?

avatar van milesdavisjr
2,0
De voorgaande release van Bowie; 1. Outside bleek bij vlagen een aangename verassing te zijn. Het blijkt typisch een plaat te zijn die is gaan groeien met de jaren. Nu moet je bij Bowie altijd wat geduld hebben, zijn meeste albums gaan wat groeien met de tijd, maar 1. Outside heb ik altijd als kil en onpersoonlijk ervaren. Inmiddels is dat anders. Dan Earthling, alsof ik The Prodigy hoor, gemixt met wat triphop elementen, wat is Little Wonder een vreselijke song. Als we het over afstandelijk hebben dan is dit het. Looking for Satellites is al niet veel sterker, het zit vanuit muzikaal oogpunt niet eens zo slecht in elkaar, de zanglijnen zijn echter ronduit irritant. We zetten de reis voort maar ook bij The Battle for Britain kan ik een zucht niet onderdrukken. Het nerveuze ritme zal gerust inventief zijn, maar ook nu verveel ik mij mateloos. We zijn dik een kwartier verder en eindelijk een poging om de luisteraar (in mijn beleving dan) enigszins te behagen; Seven Years in Tibet kent een loom ritme, en de vocalen van Bowie staan achterin de mix, het is zeker niet slecht maar het duurt mij te lang. Dead Man Walking, een vreemde song waarin veel gebeurt. Het is een van de sterkere songs op de schijf maar sommige passages kunnen mij gestolen worden. Waar op de voorgaande schijf bepaalde elementen uit de industrial rock werden geïmplementeerd geldt dat nu voor de dansscene. The Prodigy heeft klaarblijkelijk zijn stempel gedrukt op Bowie en als er 1 band is waarvan de muziek ik niet kan uitstaan dan is het deze band. In mijn ogen past dit niet zo bij David's keuzes. Nerveuze elektronische ritmes en vreemdsoortige zanglijnen waardoor ik mij maar niet behaaglijk ga voelen bij dit album. The Last Thing You Should Do; het wordt een herhaling van zetten, ook nu hoor ik zeker weer het vakmanschap vanuit instrumentaal oogpunt maar nee, hier kan ik ook niks mee. I'm Afraid of Americans trekt mij ook niet over de streep, de bliepjes en scheurtjes die terugkomen in de song moeten het een industrieel tintje geven, het dwingende ritme geeft het geheel nog wel wat extra cachet. De afsluiter brengt mij ook niet meer op andere gedachten. Ik vind Earthling een gedrocht van een plaat. Het is taai, zakelijk, bevat vreemdsoortige ritmes maar belangrijker nog; David is vergeten hier en daar een song toe te voegen die als het ware 'ademt', enkele tracks die het album lucht geven. Het is een brok graniet waar ik niet doorheen kom. De puristen die juist kunnen genieten van de meest kunstzinnige en compromisloze kant van Bowie zullen hier wellicht iets van hun gading kunnen vinden. Voor mij vormt Earthling een voorlopig dieptepunt in het oeuvre van de beste man.

Tussenstand:

1. Aladdin Sane
2. Ziggy Stardust
3. Low
4. 1. Outside
5. Diamond Dogs
6. "Heroes"
7. Young Americans
8. Let's Dance
9. The Man Who Sold the World
10. Space Oddity
11. Black Tie White Noise
12. Lodger
13. Station to Station
14. Hunky Dory
15. Never Let Me Down
16. Pinups
17. Tonight
18. Scary Monsters
19. David Bowie
20. Earthling

Stijn_Slayer
Deze heb ik altijd wel kunnen waarderen en ook weer eens herbeluisterd. Sommige nummers hebben als compositie eigenlijk net wat te weinig om het lijf, maar er gebeurt in de mix eromheen genoeg om te blijven boeien. De gelaagdheid en productie maken het interessant. Earthling heeft in ieder geval veel meer energie en drive voorwaarts dan de slappe en uitgebluste opvolger Hours, waar Bowie ook niet zoveel (nieuws) te vertellen has.

Bowies imago in de Earthling-tijd was wel erg sneu. Een 50-jarige in midlife crisis die wanhopig probeert over te komen als een hippe raver en daarvoor een sportbroek en een pot oranje haarverf koopt en een oorbel laat schieten. Dat stekeltjeskapsel ook, als een wortel aan de speed. Bowie heeft zijn gedaanteveranderingen wel eens geraffineerder gekozen. De concerten en bijbehorende live albums hoeven voor mij dan ook echt niet. Toen was de charme van het album ook alweer uitgewerkt.

avatar van Roxy6
3,0
milesdavisjr schreef:
De voorgaande release van Bowie; 1.

Tussenstand:

1. Aladdin Sane
2. Ziggy Stardust
3. Low
4. 1. Outside
5. Diamond Dogs
6. "Heroes"
7. Young Americans
8. Let's Dance
9. The Man Who Sold the World
10. Space Oddity
11. Black Tie White Noise
12. Lodger
13. Station to Station
14. Hunky Dory
15. Never Let Me Down
16. Pinups
17. Tonight
18. Scary Monsters
19. David Bowie
20. Earthling


Wat een verademing deze recensie te lezen! (Al je recensies van het Bowie werk overigens.... ik ben in de laatste jaren ook terug gedoken in zijn oeuvre en heb bij verschillende albums ook een recensie geplaatst)
Over het algemeen deel ik je mening, soms wijkt het af ; ik vind bijvoorbeeld Diamond Dogs een absoluut meesterwerk, evenals Station to Station. Misschien komt het doordat ik die albums al op de dag van de release kocht en grijs draaide, is stond trappelend van ongeduld voor de winkels te wachten

Maar even terug naar de jaren '90, kort daarvoor heeft Bowie mij al ernstig teleurgesteld door zijn deelname aan Tin Machine, ik vond het een bak herrie! Daadoor was ik wat minder enthousiast, toen 1.Outside uitkwam, vond ik dit wel beter, maar ook toen overheerste nog wel : Tjonge wat doet hij nou.... al die gesproken sequences voor sommige nummers trok ik niet. Ik vond het vooral VEEL. Ik liet het album dus ook rusten, maar toen kwam Earthling, Ik dacht direct: hert kan dus nog erger. Ieder nummer begint op dezelfde nerveuze, opdringerige manier, volledig onderdanig aan de toen heersende trend van Drum 'N Bass. Not my cup of tea...... Maar ik haalde opgelucht adem bij het uitkomen van Hours, onder het motto beter ten halve gekeerd dan ten hel verdwaald... Velen vonden hert saai maar ik vond het dus een verademing. Van Earthling vond ik Seven years in Tibet nog het meest te verdragen....

Nu maak ik even een sprong naar 2020, De Bowie Estate kondigt voor 2021 the 5th era box aan, onder de illustere titel Brilliant Adventures, maar omdat er nog ruim een jaar opgewacht moet worden komt er als tussen verrassing een uitgave van Brilliant Live-Adventures, die naadloos aansluit op de toekomstige (en intussen verschenen) vijfde boxset.

De zes live albums worden pers stuk met een maand tussenpoze gereleased in zeer beperkte oplage. De harde kern zat strak op de releasedatum aan de pc om op het juiste moment te bestellen, bij delicaatste drie releases was het echt een kwestie van minuten!
Ik behoor tot de gelukkige die ze alle zes wist te bestellen. Voor mijn Bowie-gevoel was dat een goed signaal omdat ik door deze live-albums het materiaal van met name 1. Outside en ook Earthling beter heb leren waarderen. Eerstgenoemde vind ik nu echt heel goed en met Earthling heb ik leren leven

Wat ook nog vermeldenswaardig is: in de loop van zijn muziekloopbaan heeft Bowie enkele keren aangegeven dat hij Earthling het minst tijdloze album vindt uit zijn oeuvre, dus gedateerd-wat ook zo is- en dat hij Never let me Down zijn mins goede plaat vindt (is in de desbetreffende box ook 2 keer aanwezig, het origineel en een opnieuw gemixte en deels her opgenomen versie). waarvan acte.

avatar van bikkel2
4,0
Ja, Bowie speelde aardig op de "industrial" in. Natuurlijk wel des Bowie's, want zonder echt een vernieuwer te zijn slaagt hij er wederom in om een heel aardig album in elkaar te draaien. Het flowt fijn en heeft een paar aardige highlights.
Bowie's sterke punt blijft zijn eigen draai vinden in genres die op dat moment of wat eerder al veel beluisterd wordt.
Maar ook daar weer snel van af te stappen als de aardigheid er van af raakt.
Hij had ook heel goed in de gaten dat de populaire glam geen lang leven meer beschoren was op een zeker moment in de 70's. Hij maakte in 1975 gewoon een blue eyed soul plaat. Met de glam ging het toen bergafwaarts.
Tijdens de Diamond Dogs tour had hij veel van de songs uit die periode al een ander arrangement gegeven.

avatar van milesdavisjr
2,0
Wat een verademing deze recensie te lezen! (Al je recensies van het Bowie werk overigens.... ik ben in de laatste jaren ook terug gedoken in zijn oeuvre en heb bij verschillende albums ook een recensie geplaatst)
Over het algemeen deel ik je mening, soms wijkt het af ; ik vind bijvoorbeeld Diamond Dogs een absoluut meesterwerk, evenals Station to Station. Misschien komt het doordat ik die albums al op de dag van de release kocht en grijs draaide, is stond trappelend van ongeduld voor de winkels te wachten


Dank je wel, de verering van Bowie door bepaalde 'kenners' heb ik in het verleden nooit zo begrepen. Inmiddels ben ik ook sinds enkele jaren om. De beste man heeft/had een aparte en vaak ook afwijkende kijk op popmuziek, en hij wilde per definitie niet door de goegemeente in een hokje gestopt worden. Als je dan zijn compositorische kwaliteiten in ogenschouw neemt behoort hij in mijn opinie tot de grootsten die hebben rondgelopen op moeder aarde. Daar moet ik wel bij zeggen dat er maar een paar platen zijn die ik heel regelmatig opzet, en dat zijn dan niet de platen die door de vele Bowie liefhebbers vaak op de eerste plek worden gezet. Station to Station vormt daar een voorbeeld van, ik vind er weinig aan. Ik heb het vaak geprobeerd maar het balletje wil maar niet vallen. Maar dat is ook het mooie aan muziek. Ik ben het ook met je eens dat 'tijdsbeeld' waarschijnlijk ook een grote rol speelt in je beleving van muziek.

4,0
Sinds vrijdag 5 augustus opnieuw uitgebracht op vinyl (fantastische pressing).

Gast
geplaatst: vandaag om 13:49 uur

geplaatst: vandaag om 13:49 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.