David Bowie - Earthling (1997)

Een schijf die ergens bljft hangen, zijn flirten met drum&bass lokt wel verschillende reacties uit, ik vond het redelijk geslaagd hoewel ik na een paar keer beluisteren zijn eerder 'flirten met dat genre op ''1.outside'' wel veel bter vond , toch een wat mij betreft terugkeer van de experimentele Bowie die verassend uit de hoek komt

Door het aparte genre kan dit album mij niet blijven boeien. Bowie weet alweer vernieuwend te zijn, maar het geluid zelf doet me soms tenenkrullen. Mooie songs zijn "Little Wonder" en "I'm Afraid of Americans". "Looking for Satelites" is een misbaksel.

Ik heb het nogeens beluisterd. Alleen de Moby Mix 1 van Dead Man Walking op de cd-single is de moeite waard. De rest (album en verdere singles) doen me echt niks.

Niet echt een boeiend album wat mij betreft. Little wonder is als enige de moeite waard voor mij.
2,5

Deze Ear th ling kan nog prima mee in deze tijd. Waar zou Bloc Party toch zijn mosterd vandaan gehaald hebben, vraag ik me hier zo nu en dan af. Gedateerd klinkt het in mijn ogen i.i.g niet. Juist door het genie en charisma van Bowie, ontstijgt het met kinderlijk gemak de scene uit die tijd.
Wat een muzikale held is hij toch. Ik heb in beginsel niet veel met deze 'richting', maar Bowie maakt het boeiend, spannend en houd het toch Bowie.
In het begin van dit album moest ik er wel even inkomen, maar bij Battle for Britain was ik om, dat ging daarna vrolijk verder met Seven Years in Tibet en Dead Man Walking.
Sterk album met een constante sfeer.
David "The Chameleon" Bowie, niets als diep respect voor dit muzikaal genie.

Ik ben het hier mee eens, maar ik ben het óók eens met de lovende berichten van Joy en Madjack71. Misschien moet ik daaruit maar concluderen dat het peloton van Bowie ook van een hoog niveau is?

Normaliter is dit ook niet mijn stijl muziek, maar ik vind toch dat Bowie hier een energieke, boeiende plaat heeft gemaakt. 'Telling Lies' vind ik ietsjes minder, maar de rest overtuigd mij toch direct al. Dit is een zeer geslaagd experiment wat mij betreft.

'Little Wonder', 'Battle for Britain' en 'I'm Afraid of Americans' zijn voor mij de absolute hoogtepunten op deze CD.

Vandaag deze CD ook weer eens gedraaid. Volgens mij had ik hem al zeker 10 jaar niet gehoord, dus het was wel een mooie trip back to the 90s.

In 1997 was ik nog niet zo'n Bowie-fan als nu: wat albums betreft kende ik eigenlijk alleen 1. Outside en volgens mij had ik die toen alleen nog op tape. Verder kende ik Bowie vooral van zijn top 40-hit met Tina Turner en het kleine hitje (in de UK dan) Strangers When We Meet van de TV-serie Buddha of Suburbia.

Het kwam door Kink FM dat ik in het voorjaar toch dit album kocht: daar werd de single Little Wonder veel gedraaid en ik was er al snel helemaal weg van. Een paar maanden later zag ik Bowie live op Torhout (toen nog een dubbelfestival met Werchter) en dat was echt een fantastische ervaring. Een van de beste grote optredens die ik ooit heb gezien, al kende ik lang niet alles wat er gespeeld werd.

Nu ik hem weer beluisterd heb, valt me op dat Little Wonder nog steeds een geweldig nummer is. De break halverwege doet inmiddels wel wat gedateerd aan, maar echt ergerlijk is dat niet. Het slotstuk is daardoor misschien wel des te indrukwekkender. De twee nummers daarna zijn heel wat minder. Destijds tolereerde ik dat nog wel, maar nu vind ik er toch weinig speciaals aan. De klassieke Bowie-song op een bedje van drum & bass-beats werkt hier niet zo goed.

Seven Years in Tibet is voor mij nu wel een verrassend nummer. Naast Bowie-fan ben ik ook wel fan van Nine Inch Nails en daar heeft dit nummer best wel veel van weg. Met drum & bass heeft dit niets meer te maken, met de bombastische gitaarsound van Nine Inch Nails - waarmee Bowie ook tourde - des te meer. In '97 was ik nog niet echt bekend met NIN (dat kwam pas in '99 met The Fragile), dus heb die link nooit eerder gelegd.

Dead Man Walking was destijds de tweede single en nu ik het zo hoor snap ik wel waarom: echt een fantastische danceplaat die na een kort intro er vol in knalt. Geweldige vocalen ook van gitariste Gail Ann Dorsey (vond ik destijds altijd wel een charismatische vrouw) en mooi subtiel pianospel van Mike Garson ook weer. Wel bijzonder dat hij en Bowie al zo lang samenwerken. Wat dat betreft wel leuk dat hij nog even een hoofdrol krijgt in het prachtige outro. Het intro van DMW is trouwens gebaseerd aan dat van Bowie's The Supermen (van The Man Who Sold the World) en ontleend van een gitaarriff die een jonge Bowie in de '60s van ene Jimmy Page leerde. Beste nummer van Earthing? Ik denk het wel!

Na de bombast van zojuist hier weer een hoogtepunt: Telling Lies doet qua duisternis weinig onder voor het meeste werk op 1. Outside. Heerlijk sombere track en in dit geval ook een sublieme combinatie van drum & bass-ratels, een genadeloos sluimerende baslijn en een grootse gitaarriff. Weergaloos nummer.

The Last Thing You Should Do heb ik nooit zoveel mee gehad. Beetje saai nummer op de een of andere manier. Het bombastische gitaarwerk is wel weer duidelijk door Nine Inch Nails beïnvloed. Dat horen we ook weer terug in I'm Afraid of Americans; Trent Reznor speelde zelfs in de videoclip van dit nummer (ik geloof terug te vinden op de cd single van Hours). Destijds vond ik dit één van de absolute hoogtepunten en ik weet ook nog wel wat dat dit er goed in knalde op Torhout, maar nu doet het me minder dan toen. De atmosferische break hier is daarentegen ronduit majestueus, al had het oosters getinte melodietje (ik denk van de hand van Eno, die meeschreef aan dit nummer) best wat langer aangehouden mogen worden.

Het laatste nummer heb ik dan weer minder mee. Klinkt een beetje als een Nine Inch Nails-afdankertje, eigenlijk. Niet echt slecht, maar zeker geen memorabel nummer. Dat maakt dat er voor mij 5 echte toppers op dit album staan, maar ook 4 beduidend mindere tracks.

Een top 3 om mee af te sluiten:

1. Dead Man Walking
2. Telling Lies
3. Little Wonder

Ik denk er een beetje hetzelde van. Niet echt geslaagd. Ik wil echte songs, dit is meer vorm dan inhoud, ik hou niet van dit kille mechanische lawaaierige techno-drum'n bass gedram.
Little Wonder is nog door te komen, maar zelfs dat nummer is 2 minuten te lang.
Dead Man Walking kan er mee door, maar dan houdt het op voor mij, met de rest kan ik absoluut niets meer.
Neen, een uitschuivertje in een periode dat hij terug verdienstelijke platen maakte. Mij heeft hij met dit gedrocht niet echt mee. Hij staat in de kast en zal nog zelden gedraaid worden, en zeker niet helemaal, dat zou een te grote marteling zijn.
Doe mij maar Heathen, Hours of zijn formidabele laatste Reality.

Ik vind dit juist een vrij onderschat album. Ik draai deze best vaak, terwijl drum 'n bass toch ook niet echt mijn ding is.

ik was er ook op werchter, Gail Ann Dorsey zong partijen op under pressure, kippevel, als dat je niet raakte , dokter eens bellen

Bowie bracht een handvol van deze plaat, en dar draagt stiekum bij aan de waardering

ik kan me vinden in gemiddelde beoordeling, een nummer of 5 6 is zeer sterk, little wonder mag van mij in de top 2000, ergens onder de 25, maar er staan ook matige nummer op

desalniettemin maken die 5 a 6 nummer het tot ene reetestrakke plaat

4

Bowie waagt zich weer aan een nieuw genre, Drum and Bass. Hij werkt weer samen met Reeves Gabrels en één nummer weer met Brian Eno. Little Wonder, Looking For Satellites, The Letter, Dead Man Walking en Telling Lies zijn prachtnummers. Veel herhaling, maar het is geweldige muziek om de volumeknop even ver open te draaien. Met Seven Years in Tibet en The Last Thing You Should Do heb ik minder, maar is prima. I'm Afraid of America is ook een van debetere nummers van het album, in samenwerking met Eno, waarmee hij nu 4 geweldige albums heeft gemaakt. Law vind ik het minste nummer van het album. De frontcover is trouwens geweldig!

Afgelopen week deze gekocht voor 5 euro. Dit album heeft een paar draaibeurten nodig denk ik. De beats klinken niet slecht, strakke band!

hier staan meer echt slechte nummers op als goei seven years in tibet en i'm afraid of americans zijn zeer goed

De combinatie van drum& bass en gitaren werkt uitstekend op de gedurfde cd Earthling. De tracks zijn ijzersterk, en het geheel klinkt goed. David Bowie toont met deze plaat weer eens aan wat een geniale artiest hij is. Toen de single Little Wonder in 1997 uitkwam had ik er niks mee, maar nu vind ik het geweldig!

Ik vind het niet zo'n goed album als waar ik eigenlijk op had gehoopt. Bowie klinkt mij erg hyper en het album heeft dan ook een erg hoog ADHD gehalte gekregen - zonder dat het iets heeft toevoegd aan het geheel.

Tel dat op bij niet al te sterke songs, door al dat "hyperige" vind ik ze zelfs op elkaar lijken, en dan moet ik voor mezelf toch concluderen dat met name Bowies laatste drie albums kleine, onovertroffen briljantjes zijn geweest waar het in ieder geval een stuk prettiger is om naar te luisteren.

Er is ook teveel gebruik gemaakt van de electronische trukendoos, iets dat later ook sterk is teruggedrongen. Hij heeft dat ook helemaal niet nodig.

Ben benieuwd hoe het staat met zijn huidige (volstrekt onbekende) muzikale ontwikkelingen, ondanks berichten over ziekbed enz., per slot van rekening hebben we alweer 8 jaar niet van hem vernomen...

Na 15 jaar weer eens herbeluisterd, in 1997 vond ik de plaat een misbaksel en heb het album links laten liggen.
Een drukke ADHD plaat met van die dance invloeden die mij toch al niet kunnen bekoren.
Vanavond op spotify afgespeeld en ...... het kan verkeren maar het album bevalt me nu iets beter, vooral Seven Years In Tibet en I'm Afraid Of Americans springen eruit.
Bowie betrad weer eens nieuwe paden vernieuwend als hij is / was.
Ik loop nog steeds niet juichend richting platenzaak maar het album is niet zo beroerd als ik toen vond.

3 sterren vind ik dit album waard niet meer niet minder.
Toch in huis gehaald voornamelijk vanwege Seven Years, Dead Man Walking & I"m Afraid Of Americans die er wat mij betreft bovenuit steken.
Gaat niet de boeken in als een memorabel album wel als verrassend.

In mijn David Bowie zoektocht liep ik zowaar toevallig tegen Earthling op. Een collega bandlid had deze in zijn collectie en kon deze even lenen.
Battle For Britain en I'm Afraid Of Americans kon ik van de Reality tour dvd, maar de rest was onbekend voor mij.
Een eigenlijk aangename verrassing, want ik wist totaal niet dat Bowie in de weer was geweest met Drum 'n Bass, Industrial en Jungle.
Zijn samenwerking met Nine Inch Nails was mij bekend, maar niet de status van deze plaat.

Earthling is een drukke , vaak snoeiharde plaat, maar met een kenmerkend Bowiesausje.
Het heeft een opgefokt sfeertje, maar in de juiste stemming is dit een uitstekende luisterervaring.
De stijlen die Bowie hanteert zijn nu misschien wat gedateerd, maar door de frisheid, power en het grotendeels prima songmateriaal, zit het wat mij betreft nog steeds wel snor met deze plaat.

Bowie is in ieder geval weer vanouds eigenzinnig in de weer. Tuurlijk lift hij wat mee op genre's die op dat moment populair zijn, of wellicht waren, maar dan moet je nog wel songs hebben die bekijven.
Het begin van het album is erg sterk. Little Wonder is een hele sterke opener, ook vanwege de aanstekelijke melodielijn. Met Looking For Satallites en Battle For Britain doet hij ook prima zaken.
Spannende nummers met tal van ritmische wendingen en ijzige sounds.
Het vervolg blijft boeiend met het rustig opgebouwde Seven Years In Tibet en het stuwende Dead Man Walking( heerlijke beat zit daar in.)
Dan lijkt het iets in te zakken, maar het kwade I'm Afraid Of Americans is weer erg ok.
Bowie sluit af met het iets minder gesaagde Law, een song die niet zo goed blijft hangen in mijn optiek.

Earthling is vooral een eenheid waar Bowie overtuigd. Hij maakt het eigen en je hoort vooral plezier in het maken ervan.
Dit is vooral een bevestiging dat hij echt een alleskunner is.

Een voor mij onverwacht sterke plaat, die nogmaals per toeval op mijn pad kwam.

Earthling was bij het uitkomen een beetje mosterd na de maaltijd.
Hij lift mee, in zijn behoefte 'hip' te blijven, op een trent (die toen deze cd uitkwam) net voorbij was.

Ondanks dat is het een bijzondere Bowie cd.
Bowie had net zijn return naar zijn vorm bereikt met outside 1., dus iedereen verwachte outside 2, die er nooit kwam.
Earthling is druk en manisch maar staat vol met goede nummers.
Ik ben benieuwd hoe deze cd zonder alle jungle elementen in de kale versie had geklonken.

Een Earthling Naked zal er wel niet in zitten.......

Kan ook best akoestisch, de liedjes zijn melodieus echt niet zoveel anders dan die op pak 'm beet Hunky Dory. Alleen de aankleding is totaal anders.

Andersom werkte het in ieder geval wel erg goed, want van Song for Andy Warhol bv. speelden Bowie en kornuiten in 1997 (helaas de enige keer dat ik hem live heb gezien) ook gewoon een drum 'n' bass-versie live en dat was toen behoorlijk fantastisch.

Ik ben nooit een liefhebber van drum & bass geweest, al dat overdreven snelle gepiel maakt mij alleen maar nerveus, dus toen ik hoorde dat Bowie zich daar ook aan zou wagen vreesde ik het ergste. Gelukkig maakt hij er dikwijls heel functioneel gebruik van, en is het soms zelfs bijzonder effectief (bijvoorbeeld in het openingsnummer wanneer dat in het refrein opeens overgaat in het meeslepende "Sending me so far away…").

Niet alle nummers zijn even pakkend, maar dankzij kleurrijke arrangementen, interessante tekstuele invalshoeken en stilistische overtuiging vind ik dit toch een waardige opvolger voor (en stiekem een leukere plaat dan) 1. Outside.

Veel filmtitels trouwens: Seven years in Tibet, Dead man walking (voor mij het hoogtepunt van het album) en The letter (en bíjna Battle for Britain – alleen heet die oorlogsfilm The battle OF Britain). En iedereen noemt hier de invloed van Nine Inch Nails, maar bij het laatste nummer moet ik toch warempel aan Ultravox denken…
 

Jarenlang ligt de cd-single van Little Wonder al ongedraaid op zolder, omdat ik eigenlijk alleen maar platen en een beetje mp3-draai, en daardoor is deze single helemaal in de vergetelheid geraakt. Toen kwam er de mededeling van een vinyl-heruitgave van Earthling en heb ik die in een opwelling maar eens gewoon besteld. En dan blijkt toch maar weer even dat Little Wonder misschien wel één van de meest briljante nummers van de jaren '90 is (terwijl de concurrentie er mag zijn...). De poster hiervoor vat al precies samen waarom; functioneel en effectief je muziek verrijken met op dat moment gangbare stijlen (de hierboven gememoreerde overgang in Little Wonder is inderdaad briljant; boem de drum en gitaar er in).
En ook verder is het een heerlijke plaat, waar je naar mijn idee nooit de indruk krijgt dat de nieuwe modegrillen van die tijd de overhand krijgen. Het zijn de liedjes die als een paal boven de elektrostorm blijven staan! Ik schaar mij dus onder het "like" kamp!!

Hier is in ieder geval een mooie akoestische uitvoering van Seven Years In Tibet. Blijft met alleen gitaar in ieder geval met gemak overeind.

Ik heb dit na lange tijd weer eens gehoord en het was een tijdreis terug naar 1997. Ik was toen (en nu nog steeds) geen dance-liefhebber en toen ik hoorde dat Bowie een drum n/ bass/jungle plaat ging maken was ik niet erg enthousiast, zeker niet omdat ik Outside echt briljant vond.

Gelukkig bleek bij eerste beluistering al dat bowie drum 'n bass als basis gebruikte, maar dat het album eigenlijk meer industriele rock is met een hoofdrol voor gitarist Reeves Gabrels. Ik was meteen verkocht. Niet alle nummers zijn van hetzelfde niveau, maar het album werkt als 1 geheel met een paar goede uitschieters naar boven.

Rond die tijd zag ik Bowie ook live in Vredenburg, waarbij hij als het ware zijn eigen voorprogramma was met een voornamelijk instrumentale dance-georienteerde set. Daarna kwam hij terug met een vol concert met nieuw en oud werk. De nummers van deze plaat bleken verrassend genoeg live erg sterk te zijn. Geweldige ervaring met Bowie op een paar meter afstand van me.

O, en die briljante videoclip van I'm Afraid Of americans moet ik ook nog maar weer eens bekijken. Dat nummer werd trouwens onlangs nog op een prachtige manier gebruikt in een aflevering TV serie Person of Interest.

Klinkt als iets om jaloers op te zijn!

ik kan me hier volledig bij aansluiten!

ik was zelf aanwezig bij de show in Paradiso een dag eerder (of later) en als nog goed te 'beindrukken' jongeman vond ik die eerste set misschien nog wel beter dan de rock-set. ik kan me nog goed herinneren hoe bowie op een gegeven moment saxofoon speelde vlak voor mij op, inderdaad, enkele meters afstand. later zelfs nog bij de artiesteningang gestaan waar bowie op 'touching distance' voorbij kwam en in de auto stapte, maar helaas geen handtekeningen uitdeelde.

een maand later heb ook zeer genoten van de show of het werchter festival, maar toch de scherpe randjes gemist van de show in amsterdam.

Meteen wat informatie over het Vredenburgconcert opgezocht.

Setlist: David Bowie Concert Setlist at Muziekcentrum Vredenburg, Utrecht on June 11, 1997 | setlist.fm

Audio van danceset: David Bowie live 1997 Utrecht (Audio) - YouTube

Interview met Bowie over Earthling: DAVID BOWIE - Archief - TROUW

Hieronder dan ook maar even de setlist van Paradiso

Ik heb een 2cd van vrijwel het hele concert in Utrecht. De kwaliteit is niet echt goed te noemen (audience recording). Als je een kopietje wilt, stuur maar even een pm.

9 nummers van Amsterdam (weet even niet meer welke) zijn op de radio uitgezonden, maar als iemand van die show een volledge opname heft houd ik me aanbevolen!

Amsterdam
Dance Set
1.I'm Deranged
2.Pallas Athena
3.V-2 Schneider
4.Dead Man Walking
5.O Superman (Laurie Anderson cover)
6.The Last Thing You Should Do
7.Is It Any Wonder (Fame)


Second Set
8.Quicksand
9.The Man Who Sold the World
10.Battle for Britain (The Letter)
11.White Light/White Heat (The Velvet Underground cover)
12.I'm Afraid of Americans
13.Seven Years in Tibet
14.Fashion
15.Fame
16.Looking for Satellites
17.Telling Lies
18.Under Pressure (Queen & David Bowie cover)
19.Hallo Spaceboy
20.The Jean Genie
21.Queen Bitch
22.The Motel
23.Scary Monsters (And Super Creeps)
24.Stay
25.Little Wonder

Wat zijn de bass drums in deze plaat lekker heftig zeg!

Dit album is er een waar je zin in moet hebben. De drum 'n bass ritmes zijn niet echt een makkelijke, en daarbij de rare muziek die Bowie vaak maakt (bijvoorbeeld Telling Lies) maakt het een luisterplaat.

De combinatie met de soms lekkere zware gitaren is wel heel erg lekker! Maar een vreemde eend in de bijt blijft dit wel natuurlijk.
Het song materiaal is verre van slecht, en Bowie's intrigerende geluid maakt het erg interessant. En de remake van I'm afraid of Americans is werkelijk super!

Mooie hoes overigens. De binnenhoes is een van de mooiste die ik heb, en dat draagt mede bij tot de beleving van het beluisteren van dit album...

Geen plaatje wat je effe opzet terwijl er visite is, maar wel een die keihard aan moet, als je 'm dan toch draait!! Bowie is een held!