David Bowie - Earthling (1997)

Vandaag deze CD ook weer eens gedraaid. Volgens mij had ik hem al zeker 10 jaar niet gehoord, dus het was wel een mooie trip back to the 90s.

In 1997 was ik nog niet zo'n Bowie-fan als nu: wat albums betreft kende ik eigenlijk alleen 1. Outside en volgens mij had ik die toen alleen nog op tape. Verder kende ik Bowie vooral van zijn top 40-hit met Tina Turner en het kleine hitje (in de UK dan) Strangers When We Meet van de TV-serie Buddha of Suburbia.

Het kwam door Kink FM dat ik in het voorjaar toch dit album kocht: daar werd de single Little Wonder veel gedraaid en ik was er al snel helemaal weg van. Een paar maanden later zag ik Bowie live op Torhout (toen nog een dubbelfestival met Werchter) en dat was echt een fantastische ervaring. Een van de beste grote optredens die ik ooit heb gezien, al kende ik lang niet alles wat er gespeeld werd.

Nu ik hem weer beluisterd heb, valt me op dat Little Wonder nog steeds een geweldig nummer is. De break halverwege doet inmiddels wel wat gedateerd aan, maar echt ergerlijk is dat niet. Het slotstuk is daardoor misschien wel des te indrukwekkender. De twee nummers daarna zijn heel wat minder. Destijds tolereerde ik dat nog wel, maar nu vind ik er toch weinig speciaals aan. De klassieke Bowie-song op een bedje van drum & bass-beats werkt hier niet zo goed.

Seven Years in Tibet is voor mij nu wel een verrassend nummer. Naast Bowie-fan ben ik ook wel fan van Nine Inch Nails en daar heeft dit nummer best wel veel van weg. Met drum & bass heeft dit niets meer te maken, met de bombastische gitaarsound van Nine Inch Nails - waarmee Bowie ook tourde - des te meer. In '97 was ik nog niet echt bekend met NIN (dat kwam pas in '99 met The Fragile), dus heb die link nooit eerder gelegd.

Dead Man Walking was destijds de tweede single en nu ik het zo hoor snap ik wel waarom: echt een fantastische danceplaat die na een kort intro er vol in knalt. Geweldige vocalen ook van gitariste Gail Ann Dorsey (vond ik destijds altijd wel een charismatische vrouw) en mooi subtiel pianospel van Mike Garson ook weer. Wel bijzonder dat hij en Bowie al zo lang samenwerken. Wat dat betreft wel leuk dat hij nog even een hoofdrol krijgt in het prachtige outro. Het intro van DMW is trouwens gebaseerd aan dat van Bowie's The Supermen (van The Man Who Sold the World) en ontleend van een gitaarriff die een jonge Bowie in de '60s van ene Jimmy Page leerde. Beste nummer van Earthing? Ik denk het wel!

Na de bombast van zojuist hier weer een hoogtepunt: Telling Lies doet qua duisternis weinig onder voor het meeste werk op 1. Outside. Heerlijk sombere track en in dit geval ook een sublieme combinatie van drum & bass-ratels, een genadeloos sluimerende baslijn en een grootse gitaarriff. Weergaloos nummer.

The Last Thing You Should Do heb ik nooit zoveel mee gehad. Beetje saai nummer op de een of andere manier. Het bombastische gitaarwerk is wel weer duidelijk door Nine Inch Nails beïnvloed. Dat horen we ook weer terug in I'm Afraid of Americans; Trent Reznor speelde zelfs in de videoclip van dit nummer (ik geloof terug te vinden op de cd single van Hours). Destijds vond ik dit één van de absolute hoogtepunten en ik weet ook nog wel wat dat dit er goed in knalde op Torhout, maar nu doet het me minder dan toen. De atmosferische break hier is daarentegen ronduit majestueus, al had het oosters getinte melodietje (ik denk van de hand van Eno, die meeschreef aan dit nummer) best wat langer aangehouden mogen worden.

Het laatste nummer heb ik dan weer minder mee. Klinkt een beetje als een Nine Inch Nails-afdankertje, eigenlijk. Niet echt slecht, maar zeker geen memorabel nummer. Dat maakt dat er voor mij 5 echte toppers op dit album staan, maar ook 4 beduidend mindere tracks.

Een top 3 om mee af te sluiten:

1. Dead Man Walking
2. Telling Lies
3. Little Wonder

Ik vind het niet zo'n goed album als waar ik eigenlijk op had gehoopt. Bowie klinkt mij erg hyper en het album heeft dan ook een erg hoog ADHD gehalte gekregen - zonder dat het iets heeft toevoegd aan het geheel.

Tel dat op bij niet al te sterke songs, door al dat "hyperige" vind ik ze zelfs op elkaar lijken, en dan moet ik voor mezelf toch concluderen dat met name Bowies laatste drie albums kleine, onovertroffen briljantjes zijn geweest waar het in ieder geval een stuk prettiger is om naar te luisteren.

Er is ook teveel gebruik gemaakt van de electronische trukendoos, iets dat later ook sterk is teruggedrongen. Hij heeft dat ook helemaal niet nodig.

Ben benieuwd hoe het staat met zijn huidige (volstrekt onbekende) muzikale ontwikkelingen, ondanks berichten over ziekbed enz., per slot van rekening hebben we alweer 8 jaar niet van hem vernomen...

Ik ben nooit een liefhebber van drum & bass geweest, al dat overdreven snelle gepiel maakt mij alleen maar nerveus, dus toen ik hoorde dat Bowie zich daar ook aan zou wagen vreesde ik het ergste. Gelukkig maakt hij er dikwijls heel functioneel gebruik van, en is het soms zelfs bijzonder effectief (bijvoorbeeld in het openingsnummer wanneer dat in het refrein opeens overgaat in het meeslepende "Sending me so far away…").

Niet alle nummers zijn even pakkend, maar dankzij kleurrijke arrangementen, interessante tekstuele invalshoeken en stilistische overtuiging vind ik dit toch een waardige opvolger voor (en stiekem een leukere plaat dan) 1. Outside.

Veel filmtitels trouwens: Seven years in Tibet, Dead man walking (voor mij het hoogtepunt van het album) en The letter (en bíjna Battle for Britain – alleen heet die oorlogsfilm The battle OF Britain). En iedereen noemt hier de invloed van Nine Inch Nails, maar bij het laatste nummer moet ik toch warempel aan Ultravox denken…
 

Geheel in stijl plofte Earthling, een van de meest kronkelende platen van David Bowie, gisteren op de deurmat.

In de jaren negentig luisterde ik amper naar popmuziek. Dat kwam deels door omstandigheden en deels omdat ik na de eerste helft van de jaren tachtig vrijwel geen populaire muziek meer interessant genoeg vond om te kopen. Er waren wel wat uitzonderingen zoals o.a. de schijfjes van Depeche Mode.

Bowie is gelukkig ook weer helemaal op dreef sinds het 1.Outside: The Nathan Adler Diaries: A Hyper Cycle album uit 1995 en in deze periode zag hij er beter uit dan ooit tevoren. Ongelooflijk... wat een vitaliteit had deze man nog op latere leeftijd voordat het goed misging in 2004...

Earthling is tevens het laatste reguliere album dat ik nog graag op cd (of vinyl) wilde hebben. Verder heb ik niets met en weet ik niets van de jaren negentig wat genres en stijlen betreft. Voor mij is dit gewoon een hele leuke rockplaat met hele goede liedjes en soms ook wel wat minder fijne songs.

Ik was al vol lof over Low en Station To Station en nog steeds, maar de laatste jaren vind ik de Bowies vanaf 1.Outside wel heel erg aantrekkelijk aan het worden. Ik hou wel van een duistere, soms melancholieke en soms experimentele Bowie!
Het meeslepende Seven Years in Tibet, een heerlijk chaotische Dead Man Walking, het bezwerende Telling Lies en het opzwepende I'm Afraid of Americans zijn voor mij de echte toppers op deze ruige Bowie schijf.

Als de plaat dan eindelijk tot stilstand komt, wil ik direct meer. Maar alvorens een van de andere vijf platen uit het, helaas toch nog tamelijk onderschatte, latere Bowie tijdperk op te zetten, plaats ik dit album eerst nog even in de volgende categorieën: "Ontdekken" en "Verwonderen".

Ik weet het: we zoeven enigszins kriskras door het repertoire van Bowie heen, maar de Major houdt natuurlijk wel van orde en netheid in de platenkast!

Dank je wel, de verering van Bowie door bepaalde 'kenners' heb ik in het verleden nooit zo begrepen. Inmiddels ben ik ook sinds enkele jaren om. De beste man heeft/had een aparte en vaak ook afwijkende kijk op popmuziek, en hij wilde per definitie niet door de goegemeente in een hokje gestopt worden. Als je dan zijn compositorische kwaliteiten in ogenschouw neemt behoort hij in mijn opinie tot de grootsten die hebben rondgelopen op moeder aarde. Daar moet ik wel bij zeggen dat er maar een paar platen zijn die ik heel regelmatig opzet, en dat zijn dan niet de platen die door de vele Bowie liefhebbers vaak op de eerste plek worden gezet. Station to Station vormt daar een voorbeeld van, ik vind er weinig aan. Ik heb het vaak geprobeerd maar het balletje wil maar niet vallen. Maar dat is ook het mooie aan muziek. Ik ben het ook met je eens dat 'tijdsbeeld' waarschijnlijk ook een grote rol speelt in je beleving van muziek.