BABYMETAL - BABYMETAL (2014)

Wat een onzin allemaal. Nog een poging.
Ik ben al sinds eind jaren 70 gek van muziek (en dan vooral rock, blues, hardrock en metal). Wat mij sinds de jaren 80 opvalt is dat de muziek industrie steeds meer en meer kijkt naar uiterlijk vertoon (clips) en minder naar het muzikaal gebodene. Je had toen Madonna die steeds bloter in beeld kwam. Dit is door vele nagedaan, en kreeg je ook de zogenaamde boybands waar het ook meer om uiterlijk vertoon draait. Nu zijn we ruim 20 jaar verder en nu zie je al zangeressen bloot op een kanonskogel rondvliegen of in weinig verhullende kleding zingen. M.a.w. muziek is ondergeschikt gemaakt aan het uiterlijk en geld verdienen. En ja dat gebeurt ook in de hardrock en metal.
En nu zie ik Babymetal met drie jonge tieners die in korte rokjes optreden. Ik liet mijn vrouw ook nog een clip van babymetal zien en zij reageerde ook verbaasd dat zulke jonge meiden in korte rokjes op een podium staan. En nee, ik ben niet gelovig of zo. Maar Babymetal past wel in het beeld dat ik heb van de muziek industrie. En ok, als dat een vooroordeel is zo be it. Ik geef toe dat ik een zwartgallig beeld heb van de muziek industrie en maar dat wordt ook steeds opnieuw bevestigd wordt.

Overigens kan je niet over mij oordelen op basis van mijn cd collectie (breedsmakigheid zoals jij dat aangeeft). Die lijst is verre van compleet. En zelf ben je behoorlijk kortzichtig met de laatste genoemde opmerking van je eerste reactie op 14:14 uur. Een beetje het stereotype van een rocker....

Beetje jammer dat je mijn inhoudelijke post inhoudsloos wegzet met 'allemaal onzin'; dan geef je m.i. alleen maar te kennen er niet thuis in te zijn. Doe dan echter niet alsof het onzin is.

De trend waarbij muziek ondergeschikter en ondergeschikter raakt aan uiterlijk en geld wordt natuurlijk wel vaker gesignaleerd (overigens vooral door een type muziekliefhebber dat in de illusie leeft dat alle oude muziek goed was en alle moderne muziek kut), al lijkt dat juist in deze tijd steeds meer ongegrond te worden. Het klassieke businessmodel waarbij een beperkt aantal major labels de dienst uitmaakten en al het geld binnenharkten loopt immers sterk op zijn einde, aangezien door alle - voornamelijk - technologische ontwikkelingen van de laatste pak-'m-beet twee decennia a) muziek maken en opnemen voor veel meer mensen bereikbaar en betaalbaar is geworden, b) het verspreiden van deze muziek sterk is versimpeld en vergemakkelijkt en c) het verdienmodel drastisch is veranderd. Het tornt aan de noodzaak carrièremuzikant te worden en getekend te worden om überhaupt een plaatje te maken. Uiteraard bestaat er aan de andere kant van dit verhaal ook een levendige handel om idolen en wordt er natuurlijk nog op zeer zakelijke wijze gemusiceerd: als het maar geld in het laatje brengt. Dat is echter toch niets nieuws? De popgeschiedenis is immers doorspekt van snelle jongens die snel geld wilden, willen en zullen willen maken.

W.b. de lichtere zeden die je bemerkt; het is natuurlijk cruciaal om ons te beseffen dat deze zedenverschuivingen al eeuwenlang van generatie op generatie wordt waargenomen. Immers, jongeren zijn altijd vrijer, bloter, brutaler, enzovoort; een afspiegeling hiervan kun je uiteraard verwachten in de populaire muziek. Daarmee wil ik er verder geen waarde-oordeel aan hangen. Het is m.i. echter voor iedereen een groot goed om je bewust te zijn van je eigen cultureel/moreel absoluut denken.

Overigens was mijn opmerking over vermeende breedsmakigheid enkel gebaseerd op de post waarin je opmerkte een brede smaak te hebben en vervolgens een riedeltje bands afdraaide dat zich in een zeer beperkt gebied van het muzikale spectrum bevindt. Dat is verder helemaal geen crime; we vinden allemaal nu eenmaal leuk wat we leuk vinden. Het zou een hoop van ons (incluis mezelf, hoor) echter sieren als we wat realistischer waren over hoe breed onze smaak nu eigenlijk is bij het geven waardeoordelen gebaseerd op die 'brede smaak'. Dat geeft in ieder geval onszelf en anderen wat inzicht in de waarde van ons oordeel.

Hulde voor die post, Sven, ondanks je kortzichtige muzieksmaak.

Ik vind deze muziek op een guilty pleasure-achtige manier eigenlijk wel weer geniaal.

Ik ben inmiddels al zover afgezakt dat dit album als een serieuze intellectuele zit voelt. Nu luister ik bijvoorbeeld een ballad over Peter Pan. Tja.

Ja, mooi bericht van Sven!

Even voor de duidelijkheid, Astro, hier doelde Sven op:


Je lijkt te impliceren dat je je smaak breed vindt terwijl je alleen maar rock- en metalbands noemt. Allemaal elektrische gitaarbands. Dat is heus niet erg, je mag het zelfs breed vinden. Hier op deze site komen echter mensen bij wie het echt alle kanten opschieten. Rock, hiphop, jazz, soul, folk, punk, funk, dance, metal, allerhande wereldmuziek en vage elektronische muziek. Daarmee vergeleken komt jouw smaak wellicht wat beperkt over. Dat is geen oordeel, gewoon een observatie.
Het is ook zo dat hoe meer soorten muziek je kent, hoe meer je beseft hoe beperkt je eigen smaak is. Deze site is een mooie manier om als een ware eye-opener te dienen en je allerlei soorten muziek te kennen. Je moet er echter wel voor openstaan, daar begint het al mee.

Overigens, geloof me, al in de jaren '60 en '70 was de muziek voor veel platenmaatschappijen vaak ondergeschikt aan het verdienen van geld. Jij zal dat wellicht minder op die manier ervaren maar dat is een ander verhaal. Verder zijn zoals Sven zegt gewoon de normen en waarden, de moreel, wat betreft o.a. naaktheid veranderd. Dat proces begon eigenlijk al met The Summer of Love, 1969. Maar die clips doen verder niets af aan de muziek. Jij ziet de muziek wellicht als commerciële troep, maar dat vonden mensen van jouw leeftijd toen ook van bijvoorbeeld The Sweet. En reken maar dat zij voor de platenmaatschappij. vooral een manier waren om geld te verdienen. Of wat dacht je van The Osmonds? Of Brotherhood of Man die gewoon een ABBA-kopie waren. Er is zoveel jaren '70-muziek op te noemen die echt supercommerciëel was.
Bovendien is er nog veel meer muziek buiten die industrie te vinden. Muziek is meer dan de muziekindustrie. Dat was toen zo, dat is nu zo.

En is de muziek van bijvoorbeeld Miley Cyrus ondergeschikt aan haar clip waarin ze naakt op een kanonskogel zit. Ik betwijfel het. Ik kan je verzekeren dat het nooit een hit was geworden als het geen fatsoenlijk liedje was. Voor de platenmaatschappijen is de muziek ondergeschikt, voor de luisteraar niet.

Je geeft zelf aan dat je van Slayer tot Marillion etc. houdt maar dat je voor deze muziek wel heel ruimdenkend moet zijn. Ik hou van Slayer tot Kanye West tot Marillion tot Roberta Flack en nog veel meer. Ik zou zeggen: probeer het eens, om zo ruimdenkend te zijn. Ik heb het idee dat je nogal gevangen zit in je rockwereldje. Dat klinkt negatiever dan ik het bedoel. Stel je open en er kan een wereld voor je open gaan. Er is zoveel meer dan de elektrische gitaar.

Hetzelfde kan gezegd worden van muziek in de engelse taal. Zoveel landen en iedereen luistert alleen Engelstalige muziek?
Overigens wordt er nu op een erg denigrerend toontje naar Astrorocker gewezen, hij is een stuk langer met muziek bezig dan de meeste hier en dan gaan de broekies hier even hem vertellen dat ie een bekrompen visie over muziek heeft? Een beetje arrogant om een ladder te maken en jezelf op de hoogste trede plaatsen.

king_pin, nu moet je het niet opeens gaan omdraaien en alles uit zijn verband trekken. Dat wordt op de Meter-sites wel vaker gedaan als iemand zichzelf eerst overschat, daarop terechte kritiek krijgt en vervolgens wordt verdedigd door gebruikers die er alles aan doen om de rest van zogenaamd elitair gedrag te beschuldigen.

Ik vind uiterlijk vertoon een belangrijk aspect van de muziek. Ik houd best van jazz, folk en blues. Maar vaak is er aan het uiterlijk niets te beleven.

Pop, glam, rap, metal. Zijn allemaal muziekstijlen waar erg goed gekeken wordt naar het uiterlijk vertoon (ACDC en Kiss zijn mooie 70's voorbeelden van uiterlijk vertoon)...
Het is een totaalplaatje. Als de dames van ABBA niet zo verrekte sexy en mooi waren geweest was de kans op succes veel kleiner.

BABYMETAL is een totaalpakket. Los van het feit dat ik de muziek niet aangenaam vindt, kan ik mij helemaal vinden in dit totaalplaatje. Wat mij betreft draait muziek helemaal op het totale plaatje.

Overigens doen veel symfobands precies hetzelfde: Peter Gabriel en Fish gingen geschminkt het podium op. Pink Floyd had een lichtshow. Hawkwind een naaktdanseres. Etc.

En bubblegummuziek is verzonnen in de 50's, dus dat is helemaal niks nieuws.

En verder vind ik niet dat een rockliefhebber verplicht moet luisteren naar rap en techno. Dat mag iedereen lekker zelf weten...

Ik heb ook zeker niet gezegd/bedoeld dat hij er verplicht naar moet luisteren hoor.

De kritiek was ook terecht, de toon waarop werd steeds belerender. En dat vind ik dan indd elitair gedrag. Zeker als tieners en twintigers naar iemand van 50 gaan zeggen hoe het wel moet.

Oh ja, hoe ouder hoe wijzer, immers... Sorry hoor, wat een onzin. Bovendien is er volgens mij nergens gesteld dat niemand iets 'moet' of 'zal'. En het schermen met vermeend 'elitair gedrag' is al helemaal een dooddoener en symptoom van slachtoffergedrag. Waar exact in bovenstaande discussie is er sprake van 'elitair gedrag'? Volgens mij een makkelijk uit de kast te trekken term voor als het deze of gene te heet onder de voeten wordt.

Ik wil jouw recensie over dit album lezen!

Halfje erbij omdat gisteren één van hun nummers vast in mijn hoofd zat (damn you Gimme choko refrein). Maar toch nog niet overtuigd. Heb al vaker gehad dat Aziatische pop muziek een guilty pleasure van me is geweest (Hyuna, Orange Caramel, etc.), maar dit slaat voorlopig nog niet zo aan.

U vraagt, wij draaien.
-
Ik heb de vermakelijke discussies over dit album de afgelopen dagen aandachtig gevolgd.Ik kan me prima voorstellen dat mensen hierop heel verschillend reageren. De combinatie van extreme metal en J-Pop is iets wat op papier nooit zou moeten kunnen werken. Daarnaast heb ik zelf ook nog eens bitter weinig met popmuziek uit Aziatische hoek. Ach ja, conventies zijn er om gebroken te worden en ik was eigenlijk best geïnteresseerd.
-
Om maar met de deur in huis te vallen: er is maar weinig muziek die sneller een glimlach op mijn gezicht tovert dan deze poppy metal. Het werkt ergens bijzonder ontwapenend om blije, liefelijke meisjesstemmen van het ene op het andere moment over te laten gaan in het betere metalgebeuk, inclusief grafgerochel. Dit soort tegenstellingen werken op dezelfde manier als de punchline bij een goede komiek. Ik bedoel beluister 4 No Uta eens zonder te glimlachen, dat kan niet!
-
De muziek is echter wel een stuk meer dan slechts een uit de hand gelopen grap. De solo’s op dit album zijn echt niet slecht. Soms zouden deze haast van een symfonische rockband kunnen komen. Door de aanstekelijke refreinen blijkt het allemaal heerlijk toegankelijk. Daarnaast is best interessant hoe ondanks het zware beukwerk de muziek behoorlijk opgewekt en hyperkinetisch blijft.
-
Bovendien, en hiermee schiet Babymetal werkelijk op momenten naar geniale hoogten, is aan alles te merken met hoeveel liefde dit gemaakt is. Elk nummer is weer anders dan het voorgaande. Het album is met 55 minuten eigenlijk precies lang genoeg. Daarnaast is echt heel knap hoe de band tussen allerlei stijlen weet te switchen zonder dat het al te geforceerd aanvoelt. Zo verwerkt Babymetal in U.ki.U.ki★Midnight zelfs dubstep .
-
Kan deze band dan wel de vergelijking aan met de betere metalbands uit het westen? Tsja,het is in ieder geval niet half zo duister, maar eigenlijk zijn deze Japanners niet zo maar met iets te vergelijken. Dat is ook gelijk het probleem. Hoe beoordeel je een album als dit! Ik denk dat het valt of staat met de houdbaarheidsdatum van dit album. Het zou zo maar kunnen dat Babymetal aan het eind van het jaar mij de strot uit komt. Op dit moment ben ik echter zeer positief gestemd. Guilty pleasure? Absoluut!

Leuke recensie om te lezen, Misterfool.

"er is maar weinig muziek die sneller een glimlach op mijn gezicht tovert dan deze poppy metal"

Niet verwacht dat ik meer dan een half jaar na de release nog steeds regelmatig op deze heerlijke plaat teruggrijp. De potpourri aan genres gemixt met toegankelijke doch brute metal en de algehele vrolijkheid, levenslust en gestoordheid doen mij nog steeds glimlachen van oor tot oor. Jaarlijstmateriaal ik zeg het u!

Nu de stofwolken opgetrokken zijn dan mijn zeer korte review van deze plaat. Na alle reacties waar ik uithaal dat ik misschien arrogant ben, slachtoffergedrag vertoon, nieuwe muziek niks vind of een beperkte muzieksmaak heb had ik even geen zin om te reageren. Soms kwam het wat belerend over inderdaad, maar zal wellicht niet zo bedoelt zijn. Geeft niet, want van de jeugd kun je zeker ook dingen leren is mijn ervaring, ik maak het regelmatig mee op mijn werk/hobby als ze met nieuwe ideeën komen. Andersom werkt het ook helaas...grote mond, weinig presteren....

V.w.b. beperkte muziek smaak: het lijstje dat ik opsomde is (zeker vergeleken met b.v. de smaak van Arrie) inderdaad wat beperkt. Toch vind ik een enorm verschil zitten in bepaalde nummers van b.v. Marillion t.o.v. een Slayer om maar eens wat te noemen. Dat veeg je niet op één hoop. Op dit lijstje staan de bands die zo één twee drie in mij opkwamen maar geeft i.d.d. niet de het hele "smaakpalet" (ahum, dit klinkt nog eens elitair) van ondergetekende weer, zo heb ik in een andere reactie ook aangegeven dat ik ook elektronische muziek beluister zoals b.v. Vangelis, JM Jarre etc. Maar ook radiogerichte muziek kan ik waarderen, niet datgene wat ze b.v. op Slam FM draaien, maar meer Radio 2, Radio 3. Echter, daar koop ik weinig muziek van. Maar, metal/rock staat bij mij wel op eenzame hoogte. Het is de muzieksoort die mij energie geeft in waar ik ook maar mee bezig ben....

V.w.b. de nieuwe muziek, dan bedoel ik toch echt het dj, house gebeuren... Muziek zoals gedraaid op Slam FM of (veel op) Radio 538....
Ik geef toe dat voor mij de beste muziek komt uit het einde van de jaren 70 en begin jaren 80. Dat vind ik bij veel mensen terug, een oudere kennis van mij zweert bij de muziek uit de 60/70er jaren (en vind de 80 jaren bagger ), een jonger iemand zweert weer bij de 90er jaren. Nou ja, ieder zijn meug.

Babymetal: ik kan er weinig mee. Het eerste nummer klinkt heel aardig (lekker metal) maar de iele stemmetjes erbij liggen mij totaal niet. Bij stevige rock en/of metal hoort een brulboei, of het nu een vrouw of man is.... Hetzelfde geld voor o.a. Gimmi Choclate, en vooral dat refrein jeukt erg.
Verder hoor ik naast metal veel Lady gaga meets metal, rap en K3 achtige lyrics en muziek. Dit is mijn mening......

2 sterren.

Babymetal is helemaal hip op youtube, kijk maar :"Doki Doki in de achtertuin" .

Zeg mede-J/K-pop fanaat, praat voor jezelf he Megitsune vond en vind ik zelfs HET nummer van 2013. Ben nu eindelijk eens meer van dit album aan het beluisteren via YouTube en verdorie d'r zitten nog meer van die "sprankelende" tracks tussen. II Ne! is zelfs heel afwisselend. En ik zit nog steeds met die verdraaide smile op m'n gezicht bij het beluisteren. Afgaande op de tot nu toe beluisterde nummers kan hier wel een een hoge score in gaan zitten. Maar snel het album gaan bestellen.

Nu ook op earMUSIC verschenen en hier dus gewoon verkrijgbaar.

Ik vind de muziek niet zó vreemd eigenlijk, maar dat komt wellicht omdat Marty Friedman me met zijn Tokyo Jukebox al wat vertrouwd heeft gemaakt met een mix van J-pop en metal.

Bedankt voor de tip! Dan ga ik daar even aankloppen!

Ah da's goed nieuws. Ga ik ook maar eens langs.

Zeker geen slecht album, maar vind hem wel minder dan het 'Metal Resistance' album. Het klinkt een beetje onvolwassen - wat logisch is - en een beetje zoekend naar een stijl, iets wat op het 2016 album allemaal een stuk beter is.

Maar toch ook lekkere tracks als: 'Babymetal Death', Megitsune en 4 no Uta.

Ik hou van J-pop en van metal, maar Babymetal is tot nu toe gek genoeg een beetje langs mij heen gegaan. Ik kende het concept wel, en wist dat Marty Friedman er iets mee te maken had, maar daar hield het dan mee op.

De eerste indruk die ik van deze plaat krijg is niet slecht. Het popgedeelte is prima en de metal-instrumentatie zeker ook. De EDM die er af en toe in lijkt te sluipen hoeft van mij alleen niet zo. Toch is dit best vermakelijk, en zeker niet de flauwe gimmick die ik dacht dat het was. Leuk album! Dit concept had zo veel slechter uitgewerkt kunnen worden.
Ik hoop vooral ook (uiteraard tegen beter weten in ) dat Babymetal wat interesse in Japanse pop en metal aan kan wakkeren. Liefhebbers van het refrein van Gimme Choko zullen Scandal vast ook wel kunnen pruimen. Morrigan is wel een goede voor wie de metalkant van Babymetal kan waarderen en wel tegen een beetje dramatisch gedoe kan. Unlucky Morpheus kan ook in de smaak vallen.