Johnny Cash - American IV: The Man Comes Around (2002)

Eens dat dit nummer zo van zijn hand kan komen. Alsof het zijn tekst is. Knap gebracht, echter komt dat ook door zijn lichamelijke toestand. De breekbare stem is niet iets wat hij produceert, maar toen gewoon al had natuurlijk.

Nee, lennon, Johnny Cash had deze eenvoud/kracht in heel simpele liedjes ook in jongere jaren altijd al.

Om zo breekbaar te zingen als ie deed in deze track?

Heb onder 'altijd al' even een nieuwe link geplaatst, een beter voorbeeld. Eenvoudige krachtige tekst. Breekbaar zoals in zijn terminale fase is het echter niet.

Super leuk filmpje maar ik begrijp het vergelijk met de zang op Hurts helaas niet

Als jij totaal geen overeenkomsten ziet in de wat oudere Cash en het werk op American dan weet ik het ook niet meer. Dan houdt alles op.

Ik begrijp niet zo goed waarom ik me zou moeten forceren om een bepaalde muziek vorm leuk te vinden omdat Bowie zijn hand er in heeft gehad. Tevens snap ik de link met Bowie en deze discussie ook echt niet?

Dat filmpje wat jij laat zien, toont een knappe Cash in vorm die erg goed zingt. Waar is het vergelijk met de song Hurt? In dat filmpje zingt ie goed,maar zeker niet breekbaar... vol met leven juist..

[quote=5105203 Tevens snap ik de link met Bowie en deze discussie ook echt niet?

[/quote]

De passage over de Bowie-elpee heb ik er maar uit gehaald. Gaf misschien inderdaad geen pas.
Je hoeft je niet te forceren, je moet je je juist overgeven
Laat maar, lennon.
Overigens, de waardering voor dit album: 5 sterren.

Nou, overgeven. .. zo erg vind ik t nou ook niet hoor...

Onwaarschijnlijk goed album, ik luister deze nog regelmatig en een dikke pluim aan de mensen die dit album hebben geproduceerd, ze hebben het album een eerlijk karakter gegeven. Een goede balans tussen instrumenten en stem.

Ik weet nog toen ik mijn vrouw pas kende was Personal Jesus op de radio. "Oh is dat een Christelijk nummer?" Nou niet echt, was mijn antwoord. Maar het is wel een geweldige versie. Volgens mij moet die Johnny Cash wel een goede smaak hebben gehad, Depeche Mode, Soundgarden en Bonnie Prince Billy coveren...

Die songs werden hem aangereikt door de producer...

American IV is het laatste album in de American Recordings serie van Johnny Cash bij leven en welzijn. Nauwelijks vier maanden na het overlijden van zijn echtgenote June Carter overlijdt hij op 12 september 2003, een gebroken man maar met een gevuld leven. De opnieuw sobere albumhoes toont hem in het donker, in gedachten verzonken.

Opnieuw wordt het een album met overwegend covers waarin Johnny Cash zijn tanden zet maar ook met drie eigen nummers, opener The Man Comes Around, Give My Love to Rose en Tear Stained Letter. Ik ga met de deur in huis vallen… The Man Comes Around, het verscheurende Hurt, Personnal Jesus en Tear Stained Letter zijn mijn favorieten op dit duistere album dat echter ook zijn luchtigere periodes kent met bijvoorbeeld het bijtende Sam Hall en ook wel een haast swingende The Man Comes Around, waarvan het sarcasme afdruipt. Het is nog altijd kiezen tussen deze deel IV en deel III als mijn favoriete Cash album. Voor mij voelt dit ook aan als het eindpunt van de serie door toedoen van het slotnummer We'll Meet Again, dat opnieuw JC op zijn breekbaarst laat horen.

En nu durf ik eens iemand citeren betreffende het nummer “Hurt” en die prachtige, aangrijpende videoclip. Dit is wat Trent Reznor over die cover had te zeggen: - web.archive.org. Bestaat er een mooier eerbetoon?

Johnny cash, in mijn ogen wat overschat. Wordt als een 9-10 gewaardeerd en is in mijn ogen meer een 7-8. Dit neemt niet weg dat dit toch echt zijn beste album is. Iemand met zo veel gevoel is zijn stem. Een echte legend.
I hung my head is mijn favoriet.

Wow! Dit is een heerlijk album met The Man Comes Around en Hurt als uitschieters.

Ik ben de American Recordings opnieuw aan het beluisteren, in chronologische volgorde. Opvallende dingen: ik vind ze nog net zo goed als destijds. Ook de onderlinge kwaliteitsverschillen blijven wat mij betreft gelijk.

Deze vierde in de reeks vond ik destijds al de minste, en nu nog wat meer. Daarom mijn score wat naar beneden bijgesteld.

Dat komt met name door de 'over-the-top'-uitvoeringen van Bridge over Troubled Water, Desperado en The First Time Ever I Saw Your Face. Jammer.

Daar staat een enkele briljant tegenover: Hurt van Trent Reznor is met afstand het allerbeste nummer van alle zes albums!

Wat een waanzinnig album, wat kan deze man zijn emotie op deze plaat goed overbrengen, krijg er een brok van in mijn keel, en op de eerste 2 nummers kippevel gegarandeerd!!

Met één been in graf maakte Cash nog even de indrukwekkendste nummers uit zijn carrière en hij schudde ze uit de mouw alsof het hem geen enkele moeite kost. De stem van Cash draagt dit album. Hij is gehavend, doorleefd en kwetsbaar, dat schijnt op natuurlijke wijze door op dit album. Niet teveel poespas in de instrumentale begeleiding, gewoon perfect gedoseerd om niet de spotlight van de oude wijsheden van Cash te stelen. Het album is grotendeels gevuld met covers, die Cash op magistrale wijze eigen maakt en bekleedt met een extra laag aan levenservaring. Niet elke cover vertaalt zich even mooi naar de Man-in-Dark esthetiek van Cash, maar als alles op zijn plaats valt, zoals bij Hurt en I Hung My Head, dan is het resultaat fenomenaal. Cash kon het podium des levens met opgeheven hoofd verlaten, terwijl hij er met de American Series een zekere zaak van maakte dat hij niet snel vergeten zou worden.

Zo mag het misschien klinken maar de breekbare Cash kon in deze levensfase meestal slechts delen van songs ten gehore brengen, alvorens op te zijn. Rick Rubin heeft de takes fenomenaal coherent aan elkaar weten te rijgen.

Ik lees dat Rick Rubin betrokken is geweest bij de gehele American Recording reeks, dan mag hem inderdaad zeker wat lof toegestoken worden. Heel knap hoe hij de oude Cash nog zo natuurlijk heeft kunnen laten klinken.

Natuurlijk heb ik respect voor deze laatste Cash die voor zijn dood verscheen. Dat verdient de man voor zijn staat van dienst, waar je U tegen zegt, maar ook voor de pijn en moeite die het hem kostte om dit album tot een goed einde te brengen.

Dat Johnny Cash het hier moeilijk heeft, is duidelijk. Zwak en ziek, maar nog net niet ten onder. Ook nu weer lof voor producer Rick Rubin. Ik verwijt hem niets, maar vraag me soms wel eens af of hij Cash op deze wijze kon en moest portretteren. Het is een vraag, geen mening.

Inhoudelijk, qua songmateriaal, vind ik dit de minste van de American-serie.
Echt niet nodig zijn: Bridge over Troubled Water, Desperado, Danny Boy, I'm So Lonesome I Could Cry en We'll Meet Again. Dus dat is een flinke brok van het materiaal. Maar volledige compensatie vind ik in nummers als: Hurt, Personal Jesus en het apocalyptische The Man Comes Around. Wat weet de oude baas me hier toch te raken!

Pfff. Moet ik hier een score aan geven? Nou dan toch een respectabele 3,5 voor het geheel.
Dank Johnny. Je gaf alles.

The Man Comes Around, deel 4 in de American Recordings-serie van Johnny Cash in samenwerking met producer Rick Rubin, is de laatste plaat die uitkwam voor het overlijden van de artiest in 2003, op 71-jarige leeftijd. Slechts een paar maanden na zijn grote liefde June Carter, overigens. De originele LP-versie bevat 17 songs, de reissue op CD twee minder. Ik heb de CD in mijn bezit, dus deze bespreking is dan ook daarop van toepassing.

de albumhoes spreekt meteen boekdelen; een zwarte cover, een in gedachten verzonken artiest en daarboven zijn naam in helwitte koeien van letters. op de achterkant van het CD-boekje staat een kerkaltaar afgebeeld. In het boekje staan nog enkele foto's, waarvan er eentje, waarop Cash samen met enkele bandleden te zien is, me steeds weer enorm ontroert. De oude artiest is als enige duidelijk zichtbaar, akoestische gitaar op schoot, en kijkt met een blik die zowel geamuseerd als bezorgd lijkt, recht in de lens. Dit beeld komt zo ontzettend oprecht over, en het is ook effectief, want het laat zowel de kracht als de breekbaarheid van Cash zien.

De titelsong werd door Cash zelf geschreven, en beschouw ik als één zijner hoogtepunten (toch zeker uit het latere deel van zijn carrière). Deze track is gebaseerd op het Boek der Openbaringen, al zitten er nog wel wat Bijbelse verwijzingen in. Als albumopener trekt de song je meteen mee in wat het laatste jaar van Cash op deze planeet zou zijn, met hel en verdoemenis, maar ook een terugblik. Hurt, een wonderbaarlijke cover van het al even geweldige origineel van Trent Reznor's Nine Inch Nails, sluit daar naadloos op aan. De uitvoering van Cash is erg intens, op het choquerende af zelfs.

Give My Love to Rose is een nummer dat Cash reeds in 1957 schreef en uitbracht, en waarvan hier een versie geheel in de stijl van het album (een desolate, maar toch ook warme sfeer) werd gemaakt. Sober, waardig en oprecht klinkt deze song over een man die zijn straf heeft uitgezeten, maar op weg naar huis het noodlot tegenkwam.

Bridge over Troubled Water was vroeger één van mijn favoriete Cash-songs (ik had 'm hier bij het album ook aangevinkt), en ik vind deze versie nog steeds mooier dan het origineel van Simon & Garfunkel, maar met de jaren is de liefde toch ietwat gaan slijten. Toch staat deze song nog steeds als een huis, met een fraaie rol voor Roger Manning, Jr. op chamberlin (een soort elektrisch keyboard), mellotron en piano, en komt Fiona Apple, toen nog een jonge deerne halfweg haar twintiger jaren, later in de song meedoen, wat voor pakkende samenzang zorgt.

Het origineel van I Hung My Head, van Sting, heb ik volgens mij nog nooit beluisterd, maar deze versie is weer erg mooi, en past prima binnen de geest van het album. Dat geldt ook voor het daaropvolgende nummer, het ingetogen First Time Ever I Saw Your Face (wat je als ode aan June Carter zou kunnen beluisteren). De instrumentale ondersteuning is minimaal, maar het stemgeluid van The Man in Black, nog steeds machtig, maar toen toch al behoorlijk fragiel, zorgt voor een huivering en genot tegelijkertijd.

Personal Jesus is wat anders van toon, wat frivoler (let ook op het kwieke pianospel van Billy Preston). John Frusciante speelt akoestische gitaar op deze fraaie Depeche Mode-cover, die ver genoeg van het origineel staat, maar dat donkere, ironische sfeertje wel weet te behouden. In My Life is dan weer een nummer van het illustere songschrijversduo Lennon/McCartney (u kent hen wellicht). Cash weet de essentie goed te vangen: een oude man die terugblikt op een rijkgevuld leven boordevol herinneringen, maar bovenal een viering van zijn Grote Liefde (en dat is June, natuurlijk).

Sam Hall is wellicht het meest uptempo-nummer dat op de plaat staat, met o.a. ukulele en tack piano (wat gelijkenissen vertoont met honky tonk). En zo klinkt het ook wel, het had een barroom ballad kunnen zijn. Dit nummer nam Cash in 1965 ook al op, voor zijn LP Sings Ballads of the True West. Danny Boy ken ik vooral in de prachtige versie van Elvis. Die is puur qua stembereik en -techniek wellicht vele malen indrukwekkender dan deze versie van Cash. Maar Cash weet hier, enkel door Benmont Tench op pijporgel bijgestaan, een erg sacraal gevoel op te roepen, en de luisteraar er echt bij te betrekken. Ik heb tijdens het luisteren vaak de neiging recht te gaan staan, de hand op het hart, en luidkeels (en in mijn geval ook zo vals als een zwarte kater) mee te zingen, zoals bij een volkslied bijvoorbeeld.

Desperado is een Eagles-cover, met Don Henley als gastvocalist, en vind ik het minste nummer op het album. Om één of andere reden past de song gewoon niet echt op dit album, lijkt het. Niet meer dan een piepklein smetje, want de volgende song, de Hank Williams-klassieker I'm So Lonesome I Could Cry, vind ik dan weer een schot in de roos. In duet met Nick Cave weet Cash de eenzame sfeer van het nummer perfect te vangen. Tear Stained Letter heeft vervolgens weer dat stemmige pianospel van Billy Preston, en is een song die Cash schreef voor zijn geweldige plaat A Thing Called Love, mijn favoriete Cash-plaat uit de jaren '70. Dit is ook het enige nummer waarop drums te horen zijn, maar het stoort geenszins.

Op Streets of Laredo, een oude cowboy ballad, mag Laura Cash (toen getrouwd met John Carter Cash, de zoon van Johnny en June) met haar fiddle voor wat (welgekomen) opsmuk zorgen. Het is slechts de opmaat richting We'll Meet Again, dat in alle opzichten de logische afsluiter vormt, niet alleen voor dit album maar voor de gehele carrière van Johnny Cash.

"We'll meet again;
Don't know where, don't know when;
But I know we'll meet again;
Some sunny day."

De combinatie dobro-fiddle-klarinet zorgt voor een soort late night jazzy sfeertje, en tegen het eind van de song komt iedereen Cash vergezellen.

The Man Comes Around is een in hoofdzaak sobere plaat waarop voor de luisteraar meer dan genoeg te genieten valt. De songkeuze is weloverwogen, met veel nummers die handelen over eenzaamheid en ouderdom, met de nodige aftakeling en terugblik. The Man in Black nam alles een laatste maal in ogenschouw, zag dat het goed was, en kon eindelijk afscheid nemen.

4,5 sterren

Deze versie van Personal Jesus is gebaseerd op een akoestische versie van Depeche Mode, die op de maxi-single te vinden is. Het gitaarspel van Martin Gore vind ik beter op hun uitvoering dan die van Frusciante op het nummer van Cash. Het arrangement was er dus al.

666ste stem.

Van de drie American Recordings die ik heb geluisterd (III, IV & V), vind ik deze het best. The Man Comes Around, I Hung My Head, Personal Jesus, Sam Hall en natuurlijk Hurt zorgen er voor dat ik de eerste helft zo goed als een volle 5 sterren geef. Toch heb ik vaak het gevoel bij Cash dat er te veel fillers op een album staan. Sowieso na het geinige Sam Hall kakt het album een beetje in, met uitzondering van Desperado. De tweede helft zou ik dan ook maar een magere 3,5 sterren geven.

Overall moet ik zeggen dat ik de stem van deze meneer in het zwart aan het eind van zijn carrière echt heerlijk vind om naar te luisteren en dat maakt een hoop goed, ook bij mindere nummers.

Voor nu een dikke 4*.