Johnny Cash - American IV: The Man Comes Around (2002)

Eens dat dit nummer zo van zijn hand kan komen. Alsof het zijn tekst is. Knap gebracht, echter komt dat ook door zijn lichamelijke toestand. De breekbare stem is niet iets wat hij produceert, maar toen gewoon al had natuurlijk.

Nee, lennon, Johnny Cash had deze eenvoud/kracht in heel simpele liedjes ook in jongere jaren altijd al.

Om zo breekbaar te zingen als ie deed in deze track?

Heb onder 'altijd al' even een nieuwe link geplaatst, een beter voorbeeld. Eenvoudige krachtige tekst. Breekbaar zoals in zijn terminale fase is het echter niet.

Super leuk filmpje maar ik begrijp het vergelijk met de zang op Hurts helaas niet

Als jij totaal geen overeenkomsten ziet in de wat oudere Cash en het werk op American dan weet ik het ook niet meer. Dan houdt alles op.

Ik begrijp niet zo goed waarom ik me zou moeten forceren om een bepaalde muziek vorm leuk te vinden omdat Bowie zijn hand er in heeft gehad. Tevens snap ik de link met Bowie en deze discussie ook echt niet?

Dat filmpje wat jij laat zien, toont een knappe Cash in vorm die erg goed zingt. Waar is het vergelijk met de song Hurt? In dat filmpje zingt ie goed,maar zeker niet breekbaar... vol met leven juist..

[quote=5105203 Tevens snap ik de link met Bowie en deze discussie ook echt niet?

[/quote]

De passage over de Bowie-elpee heb ik er maar uit gehaald. Gaf misschien inderdaad geen pas.
Je hoeft je niet te forceren, je moet je je juist overgeven
Laat maar, lennon.
Overigens, de waardering voor dit album: 5 sterren.

Nou, overgeven. .. zo erg vind ik t nou ook niet hoor...

Onwaarschijnlijk goed album, ik luister deze nog regelmatig en een dikke pluim aan de mensen die dit album hebben geproduceerd, ze hebben het album een eerlijk karakter gegeven. Een goede balans tussen instrumenten en stem.

Ik weet nog toen ik mijn vrouw pas kende was Personal Jesus op de radio. "Oh is dat een Christelijk nummer?" Nou niet echt, was mijn antwoord. Maar het is wel een geweldige versie. Volgens mij moet die Johnny Cash wel een goede smaak hebben gehad, Depeche Mode, Soundgarden en Bonnie Prince Billy coveren...

Die songs werden hem aangereikt door de producer...

American IV is het laatste album in de American Recordings serie van Johnny Cash bij leven en welzijn. Nauwelijks vier maanden na het overlijden van zijn echtgenote June Carter overlijdt hij op 12 september 2003, een gebroken man maar met een gevuld leven. De opnieuw sobere albumhoes toont hem in het donker, in gedachten verzonken.

Opnieuw wordt het een album met overwegend covers waarin Johnny Cash zijn tanden zet maar ook met drie eigen nummers, opener The Man Comes Around, Give My Love to Rose en Tear Stained Letter. Ik ga met de deur in huis vallen… The Man Comes Around, het verscheurende Hurt, Personnal Jesus en Tear Stained Letter zijn mijn favorieten op dit duistere album dat echter ook zijn luchtigere periodes kent met bijvoorbeeld het bijtende Sam Hall en ook wel een haast swingende The Man Comes Around, waarvan het sarcasme afdruipt. Het is nog altijd kiezen tussen deze deel IV en deel III als mijn favoriete Cash album. Voor mij voelt dit ook aan als het eindpunt van de serie door toedoen van het slotnummer We'll Meet Again, dat opnieuw JC op zijn breekbaarst laat horen.

En nu durf ik eens iemand citeren betreffende het nummer “Hurt” en die prachtige, aangrijpende videoclip. Dit is wat Trent Reznor over die cover had te zeggen: - web.archive.org. Bestaat er een mooier eerbetoon?

Johnny cash, in mijn ogen wat overschat. Wordt als een 9-10 gewaardeerd en is in mijn ogen meer een 7-8. Dit neemt niet weg dat dit toch echt zijn beste album is. Iemand met zo veel gevoel is zijn stem. Een echte legend.
I hung my head is mijn favoriet.

Wow! Dit is een heerlijk album met The Man Comes Around en Hurt als uitschieters.

Ik ben de American Recordings opnieuw aan het beluisteren, in chronologische volgorde. Opvallende dingen: ik vind ze nog net zo goed als destijds. Ook de onderlinge kwaliteitsverschillen blijven wat mij betreft gelijk.

Deze vierde in de reeks vond ik destijds al de minste, en nu nog wat meer. Daarom mijn score wat naar beneden bijgesteld.

Dat komt met name door de 'over-the-top'-uitvoeringen van Bridge over Troubled Water, Desperado en The First Time Ever I Saw Your Face. Jammer.

Daar staat een enkele briljant tegenover: Hurt van Trent Reznor is met afstand het allerbeste nummer van alle zes albums!

Wat een waanzinnig album, wat kan deze man zijn emotie op deze plaat goed overbrengen, krijg er een brok van in mijn keel, en op de eerste 2 nummers kippevel gegarandeerd!!

Met één been in graf maakte Cash nog even de indrukwekkendste nummers uit zijn carrière en hij schudde ze uit de mouw alsof het hem geen enkele moeite kost. De stem van Cash draagt dit album. Hij is gehavend, doorleefd en kwetsbaar, dat schijnt op natuurlijke wijze door op dit album. Niet teveel poespas in de instrumentale begeleiding, gewoon perfect gedoseerd om niet de spotlight van de oude wijsheden van Cash te stelen. Het album is grotendeels gevuld met covers, die Cash op magistrale wijze eigen maakt en bekleedt met een extra laag aan levenservaring. Niet elke cover vertaalt zich even mooi naar de Man-in-Dark esthetiek van Cash, maar als alles op zijn plaats valt, zoals bij Hurt en I Hung My Head, dan is het resultaat fenomenaal. Cash kon het podium des levens met opgeheven hoofd verlaten, terwijl hij er met de American Series een zekere zaak van maakte dat hij niet snel vergeten zou worden.

Zo mag het misschien klinken maar de breekbare Cash kon in deze levensfase meestal slechts delen van songs ten gehore brengen, alvorens op te zijn. Rick Rubin heeft de takes fenomenaal coherent aan elkaar weten te rijgen.

Ik lees dat Rick Rubin betrokken is geweest bij de gehele American Recording reeks, dan mag hem inderdaad zeker wat lof toegestoken worden. Heel knap hoe hij de oude Cash nog zo natuurlijk heeft kunnen laten klinken.

Natuurlijk heb ik respect voor deze laatste Cash die voor zijn dood verscheen. Dat verdient de man voor zijn staat van dienst, waar je U tegen zegt, maar ook voor de pijn en moeite die het hem kostte om dit album tot een goed einde te brengen.

Dat Johnny Cash het hier moeilijk heeft, is duidelijk. Zwak en ziek, maar nog net niet ten onder. Ook nu weer lof voor producer Rick Rubin. Ik verwijt hem niets, maar vraag me soms wel eens af of hij Cash op deze wijze kon en moest portretteren. Het is een vraag, geen mening.

Inhoudelijk, qua songmateriaal, vind ik dit de minste van de American-serie.
Echt niet nodig zijn: Bridge over Troubled Water, Desperado, Danny Boy, I'm So Lonesome I Could Cry en We'll Meet Again. Dus dat is een flinke brok van het materiaal. Maar volledige compensatie vind ik in nummers als: Hurt, Personal Jesus en het apocalyptische The Man Comes Around. Wat weet de oude baas me hier toch te raken!

Pfff. Moet ik hier een score aan geven? Nou dan toch een respectabele 3,5 voor het geheel.
Dank Johnny. Je gaf alles.