menu

Johnny Cash - American IV: The Man Comes Around (2002)

mijn stem
4,15 (691)
691 stemmen

Verenigde Staten
Country
Label: American

  1. The Man Comes Around (4:26)
  2. Hurt (3:38)
  3. Give My Love to Rose (3:28)
  4. Bridge over Troubled Water (3:55)

    met Fiona Apple

  5. I Hung My Head (3:53)
  6. The First Time Ever I Saw Your Face (3:52)
  7. Personal Jesus (3:20)

    met John Frusciante

  8. In My Life (2:57)
  9. Sam Hall (2:40)
  10. Danny Boy (3:19)
  11. Desperado (3:13)

    met Don Henley

  12. I'm So Lonesome I Could Cry (3:03)

    met Nick Cave

  13. Tear Stained Letter (3:41)
  14. Streets of Laredo (3:33)
  15. We'll Meet Again (2:58)
  16. Big Iron * (3:54)
  17. Wichita Lineman * (3:03)
toon 2 bonustracks
totale tijdsduur: 51:56 (58:53)
zoeken in:
avatar van barrett
4,5
De man maakt de coveren tot een kunst. Niet alleen legt hij er meestal een heel ander gevoel bij neer, hij maakt zich ook de songs eigen. Wat een klasse, zeker als je weet dat de man blind aan het worden was en doodsziek...

Luister bvb. naar Hurt of Personal Jesus zelden kwamen de nummers zo duidelijk en direct over. Het is als het ware alsof ze zich in je huid vastzetten en hun gif lossen.

Ik geef toe, msh is gif niet het juiste woord, want het is puur genieten deze plaat. Maar het feit dat het zo aanstekelijk werkt en dat het verslavend werkt is wat ik eigenlijk bedoel

Topartiest waarvoor ik altijd respect zal hebben.

avatar van deric raven
4,0
Elke keer als ik dit album hoor, moet ik aan Elvis Presley denken.
Wat zou er gebeurd zijn als hij nog geleefd zou hebben.
Zou hij na de Las Vegas periode met als triest eindpunt de fatale ondergang aan medicijnen uit het dal zijn geklommen?
Johnny Cash is ook van ver gekomen.
In 1993 maakte hij de come-back met de American Recordings.
Een gebroken man die zijn einde voelde naderen.
Misschien wel het beste hoorbaar op The Man Comes Around.
Telkens weer wordt ik ontroerd door zijn versies van Hurt en Bridge Over Trouble Water.
Vooral bij die laatste is de link naar Elvis voor mij duidelijk.
Simon & Garfunkel hebben dit nooit voor hun zelf geschreven.
Dit hoort gezongen te worden door een oude man met wijsheid en een rugzak vol levenservaringen.
Zoals alleen Johnny Cash en Elvis dat gedaan hebben.
Ja, ook Elvis.
Op zijn album That’s The Way It Is uit 1970 staat een prachtige versie.

Johnny Cash; een Country zanger met een Rock & Roll hart.
Elvis Presley; een Rock & Roll zanger met een Country hart.
Ergens in het hemelrijk der gevallen sterren spelen ze nu elke avond in een overvol casino.
Het Rad Van Fortuin zal daar eeuwig voor ze blijven draaien.

R.I.P. Elvis.
R.I.P. Johnny.

En bedankt voor wat jullie ons gebracht hebben.

avatar van HugovdBos
4,5
Na het succes van de jaren zestig en zeventig leek countrylegende Johnny Cash langzaam weg te zakken de muzikale geschiedenis in. Aan het einde van zijn leven begon hij echter aan een opmars die de muziekwereld wakker schudde. Op de American Recordings toont Cash zich kwetsbaar en covert hij songs van vele bekende artiesten. Eén jaar voor het overlijden van Cash verscheen het vierde album uit de reeks. Dit keer zijn hert artiesten als Nick Cave, Don Henley en Fiona Apple die hun bijdrage leveren aan het album. Op het album is onder andere de indrukwekkende cover van Nine Inch Nails’s Hurt te horen. Deze ingetogen en vrij kale versie toont met de akoestische gitaar en de kwetsbare stem van Cash diepgaande emoties. De versie van Personal Jesus is erg ritmisch en drijft op een totaal andere spanning dan de versie van Depeche Mode. Andere hoogtepunten zijn The Man Comes Around en I Hung My Head.

4,5*

Afkomstig van Platendraaier.

avatar van Sir Spamalot
4,5
American IV is het laatste album in de American Recordings serie van Johnny Cash bij leven en welzijn. Nauwelijks vier maanden na het overlijden van zijn echtgenote June Carter overlijdt hij op 12 september 2003, een gebroken man maar met een gevuld leven. De opnieuw sobere albumhoes toont hem in het donker, in gedachten verzonken.

Opnieuw wordt het een album met overwegend covers waarin Johnny Cash zijn tanden zet maar ook met drie eigen nummers, opener The Man Comes Around, Give My Love to Rose en Tear Stained Letter. Ik ga met de deur in huis vallen… The Man Comes Around, het verscheurende Hurt, Personnal Jesus en Tear Stained Letter zijn mijn favorieten op dit duistere album dat echter ook zijn luchtigere periodes kent met bijvoorbeeld het bijtende Sam Hall en ook wel een haast swingende The Man Comes Around, waarvan het sarcasme afdruipt. Het is nog altijd kiezen tussen deze deel IV en deel III als mijn favoriete Cash album. Voor mij voelt dit ook aan als het eindpunt van de serie door toedoen van het slotnummer We'll Meet Again, dat opnieuw JC op zijn breekbaarst laat horen.

En nu durf ik eens iemand citeren betreffende het nummer “Hurt” en die prachtige, aangrijpende videoclip. Dit is wat Trent Reznor over die cover had te zeggen: - web.archive.org. Bestaat er een mooier eerbetoon?

avatar van Wandelaar
3,5
Natuurlijk heb ik respect voor deze laatste Cash die voor zijn dood verscheen. Dat verdient de man voor zijn staat van dienst, waar je U tegen zegt, maar ook voor de pijn en moeite die het hem kostte om dit album tot een goed einde te brengen.

Dat Johnny Cash het hier moeilijk heeft, is duidelijk. Zwak en ziek, maar nog net niet ten onder. Ook nu weer lof voor producer Rick Rubin. Ik verwijt hem niets, maar vraag me soms wel eens af of hij Cash op deze wijze kon en moest portretteren. Het is een vraag, geen mening.

Inhoudelijk, qua songmateriaal, vind ik dit de minste van de American-serie.
Echt niet nodig zijn: Bridge over Troubled Water, Desperado, Danny Boy, I'm So Lonesome I Could Cry en We'll Meet Again. Dus dat is een flinke brok van het materiaal. Maar volledige compensatie vind ik in nummers als: Hurt, Personal Jesus en het apocalyptische The Man Comes Around. Wat weet de oude baas me hier toch te raken!

Pfff. Moet ik hier een score aan geven? Nou dan toch een respectabele 3,5 voor het geheel.
Dank Johnny. Je gaf alles.

avatar van AOVV
4,5
The Man Comes Around, deel 4 in de American Recordings-serie van Johnny Cash in samenwerking met producer Rick Rubin, is de laatste plaat die uitkwam voor het overlijden van de artiest in 2003, op 71-jarige leeftijd. Slechts een paar maanden na zijn grote liefde June Carter, overigens. De originele LP-versie bevat 17 songs, de reissue op CD twee minder. Ik heb de CD in mijn bezit, dus deze bespreking is dan ook daarop van toepassing.

de albumhoes spreekt meteen boekdelen; een zwarte cover, een in gedachten verzonken artiest en daarboven zijn naam in helwitte koeien van letters. op de achterkant van het CD-boekje staat een kerkaltaar afgebeeld. In het boekje staan nog enkele foto's, waarvan er eentje, waarop Cash samen met enkele bandleden te zien is, me steeds weer enorm ontroert. De oude artiest is als enige duidelijk zichtbaar, akoestische gitaar op schoot, en kijkt met een blik die zowel geamuseerd als bezorgd lijkt, recht in de lens. Dit beeld komt zo ontzettend oprecht over, en het is ook effectief, want het laat zowel de kracht als de breekbaarheid van Cash zien.

De titelsong werd door Cash zelf geschreven, en beschouw ik als één zijner hoogtepunten (toch zeker uit het latere deel van zijn carrière). Deze track is gebaseerd op het Boek der Openbaringen, al zitten er nog wel wat Bijbelse verwijzingen in. Als albumopener trekt de song je meteen mee in wat het laatste jaar van Cash op deze planeet zou zijn, met hel en verdoemenis, maar ook een terugblik. Hurt, een wonderbaarlijke cover van het al even geweldige origineel van Trent Reznor's Nine Inch Nails, sluit daar naadloos op aan. De uitvoering van Cash is erg intens, op het choquerende af zelfs.

Give My Love to Rose is een nummer dat Cash reeds in 1957 schreef en uitbracht, en waarvan hier een versie geheel in de stijl van het album (een desolate, maar toch ook warme sfeer) werd gemaakt. Sober, waardig en oprecht klinkt deze song over een man die zijn straf heeft uitgezeten, maar op weg naar huis het noodlot tegenkwam.

Bridge over Troubled Water was vroeger één van mijn favoriete Cash-songs (ik had 'm hier bij het album ook aangevinkt), en ik vind deze versie nog steeds mooier dan het origineel van Simon & Garfunkel, maar met de jaren is de liefde toch ietwat gaan slijten. Toch staat deze song nog steeds als een huis, met een fraaie rol voor Roger Manning, Jr. op chamberlin (een soort elektrisch keyboard), mellotron en piano, en komt Fiona Apple, toen nog een jonge deerne halfweg haar twintiger jaren, later in de song meedoen, wat voor pakkende samenzang zorgt.

Het origineel van I Hung My Head, van Sting, heb ik volgens mij nog nooit beluisterd, maar deze versie is weer erg mooi, en past prima binnen de geest van het album. Dat geldt ook voor het daaropvolgende nummer, het ingetogen First Time Ever I Saw Your Face (wat je als ode aan June Carter zou kunnen beluisteren). De instrumentale ondersteuning is minimaal, maar het stemgeluid van The Man in Black, nog steeds machtig, maar toen toch al behoorlijk fragiel, zorgt voor een huivering en genot tegelijkertijd.

Personal Jesus is wat anders van toon, wat frivoler (let ook op het kwieke pianospel van Billy Preston). John Frusciante speelt akoestische gitaar op deze fraaie Depeche Mode-cover, die ver genoeg van het origineel staat, maar dat donkere, ironische sfeertje wel weet te behouden. In My Life is dan weer een nummer van het illustere songschrijversduo Lennon/McCartney (u kent hen wellicht). Cash weet de essentie goed te vangen: een oude man die terugblikt op een rijkgevuld leven boordevol herinneringen, maar bovenal een viering van zijn Grote Liefde (en dat is June, natuurlijk).

Sam Hall is wellicht het meest uptempo-nummer dat op de plaat staat, met o.a. ukulele en tack piano (wat gelijkenissen vertoont met honky tonk). En zo klinkt het ook wel, het had een barroom ballad kunnen zijn. Dit nummer nam Cash in 1965 ook al op, voor zijn LP Sings Ballads of the True West. Danny Boy ken ik vooral in de prachtige versie van Elvis. Die is puur qua stembereik en -techniek wellicht vele malen indrukwekkender dan deze versie van Cash. Maar Cash weet hier, enkel door Benmont Tench op pijporgel bijgestaan, een erg sacraal gevoel op te roepen, en de luisteraar er echt bij te betrekken. Ik heb tijdens het luisteren vaak de neiging recht te gaan staan, de hand op het hart, en luidkeels (en in mijn geval ook zo vals als een zwarte kater) mee te zingen, zoals bij een volkslied bijvoorbeeld.

Desperado is een Eagles-cover, met Don Henley als gastvocalist, en vind ik het minste nummer op het album. Om één of andere reden past de song gewoon niet echt op dit album, lijkt het. Niet meer dan een piepklein smetje, want de volgende song, de Hank Williams-klassieker I'm So Lonesome I Could Cry, vind ik dan weer een schot in de roos. In duet met Nick Cave weet Cash de eenzame sfeer van het nummer perfect te vangen. Tear Stained Letter heeft vervolgens weer dat stemmige pianospel van Billy Preston, en is een song die Cash schreef voor zijn geweldige plaat A Thing Called Love, mijn favoriete Cash-plaat uit de jaren '70. Dit is ook het enige nummer waarop drums te horen zijn, maar het stoort geenszins.

Op Streets of Laredo, een oude cowboy ballad, mag Laura Cash (toen getrouwd met John Carter Cash, de zoon van Johnny en June) met haar fiddle voor wat (welgekomen) opsmuk zorgen. Het is slechts de opmaat richting We'll Meet Again, dat in alle opzichten de logische afsluiter vormt, niet alleen voor dit album maar voor de gehele carrière van Johnny Cash.

"We'll meet again;
Don't know where, don't know when;
But I know we'll meet again;
Some sunny day."


De combinatie dobro-fiddle-klarinet zorgt voor een soort late night jazzy sfeertje, en tegen het eind van de song komt iedereen Cash vergezellen.

The Man Comes Around is een in hoofdzaak sobere plaat waarop voor de luisteraar meer dan genoeg te genieten valt. De songkeuze is weloverwogen, met veel nummers die handelen over eenzaamheid en ouderdom, met de nodige aftakeling en terugblik. The Man in Black nam alles een laatste maal in ogenschouw, zag dat het goed was, en kon eindelijk afscheid nemen.

4,5 sterren

avatar van Sven Vermant
5,0
Dit album is wat mij betreft veruit de beste uit de American Recordings reeks. 5* is eigenlijk nog te weinig. Geen enkel zwakker nummer.

avatar van AreYouThere
5,0
Ik zie hem nog zitten in zijn donkerbruine stoel met zijn bril ergens op de hoogte van zijn wenkbrauwen, muziek aan en vaak half in slaap als ik binnenkwam, mijn opa. Hij was gek op Johnny Cash, vooral zijn bekendere live platen (SQ en FP) maar kon later ook de American Recordings erg waarderen. Ergens zat ik zelf middenin mijn tienerjaren en was ik net op de volle metal tour. Aangeschafte truien via de Large van Metallica, Mötorhead en andere grootheden aan, een broek die elke dag een stukje afsleet aan de onderkant van mijn pijpen, je kent het wel. Maar daar zat mijn opa te luisteren met een tevreden blik op zijn gezicht.

Toen hij kwam te overlijden mochten de (klein)kinderen kijken of ze iets van hem wilde houden. Ik koos zijn enorme verzameling boeken over de oorlog en zijn Johnny Cash platen en cd’s. Sterker nog, ik weet nog dat ik mijn neefjes en nichtjes al belde om te vragen of ik ze misschien mocht houden, bang dat iemand anders ze eerder uit zou zoeken. En zo geschiedde, ik viel in de wereld van Johnny Cash.

Ik ben geen pure Johnny Cash fan, verre van, ik ken misschien 1/3 van alles wat hij heeft uitgebracht. Vooral veel bekender werk waarvan de doorsnee muziekkenner denk ik ook een hoop op zou kunnen nemen. Maar ik ben door de jaren heen vooral het oudere stemgeluid van Johnny Cash (de American Recordings) steeds meer gaan waarderen. Die stem waarin je de groeven van het leven hoort zitten, de mooie en minder mooie dingen en de manier waarop je ze met je meedraagt. Er zijn meer artiesten die met de jaren alleen maar beter worden en ik schaar Cash er zeker onder.

American IV heeft voor zoveel moois dat de keuze op MuMe om 3 favorieten uit te zoeken eigenlijk onmogelijk is. Waar te beginnen, de sfeerzettende opener, het immens intense ‘Hurt’, het breekbare ‘Give my love to Rose’, ‘Bridge over troubled water’, waar moet je uit kiezen? Niet, je moet niet kiezen, want op een enkele skipbare track na is het allemaal grandioos. Ik weet niet welke ik het liefste hoor, deze, III of V, het is allemaal prachtig.

Hij staat al lange tijd trouw in mijn top 10 van platen (deel IV dan) misschien niet omdat ik niet 10 betere platen kan noemen maar vooral omdat hij nooit uit mijn top 10 herinneringen kan verdwijnen. Cash op zijn best.

Gast
geplaatst: vandaag om 16:35 uur

geplaatst: vandaag om 16:35 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.