menu

Joni Mitchell - Hejira (1976)

mijn stem
4,07 (265)
265 stemmen

Canada
Pop / Jazz
Label: Asylum

  1. Coyote (5:01)
  2. Amelia (6:02)
  3. Furry Sings the Blues (5:08)
  4. A Strange Boy (4:19)
  5. Hejira (6:41)
  6. Song for Sharon (8:39)
  7. Black Crow (4:23)
  8. Blue Motel Room (5:04)
  9. Refuge of the Roads (6:38)
totale tijdsduur: 51:55
zoeken in:
avatar van vinylbeleving
4,5
Wat een prachtige plaat van Joni Mitchell, alleen al het artwork doet mij verlangen naar een roadtrip, ver weg van huis. Hejira valt precies tussen popliedjes en wat meer jazz structuren in, waardoor het mooie ontspannen luister/mijmermuziek blijft. Op Blue schiet haar stem voor mij teveel de hoogte in, waardoor ik ( ondanks dat ik Blue waardeer ) toch snel klaar ben met dat album. Op The Hissing Of Summer Laws zijn de songstructuren nog meer experimenteel, maar dat doet soms voor mij wat afbreuk aan de liedjes en het luisterplezier. Hejira is daarom voor mij misschien wel het hoogtepunt van Joni's imposante discografie, een prachtige plaat!

avatar van Gert1980
5,0
Ook al ben ik een hard Joni Mitchell fan, bij het beoordelen van haar werken ben ik even kritisch als bij andere artiesten.
Niet alles wat mevrouw Mitchell heeft gemaakt is memorabel, al maakte zij de eerste tien jaar van haar carrière duidelijk haar beste albums. Maar zelfs in die eerste tien jaar was niet alles even sterk. Haar vierde album Blue groeide uit tot een terechte klassieker en is volgens velen haar beste album. Wéér vier (studio)albums verder kwam deze Hejira, naar míjn mening haar beste album! Ik weet niet, ik hou van haar meeste andere albums, maar wat dit album met mij doet... Dit album gaat mij door merg en been, maakt me blij, maakt me emotioneel. Één van de weinige albums die ik vijf sterren geef!

De muziek op Hejira was erg vernieuwd met zijn sterke jazz invloeden, de teksten regelrechte hoogstandjes. En dan nog dat mooie artwork!! Hoe geniaals om die wolken cocaïne te laten suggereren, iets wat Joni aardig gebruikte tijdens deze periode in haar leven.

Hejira laat zich beluisteren als een lange reis door Amerika en wat voor reis. Ieder nummer heeft zijn charme, vooral wanneer je de teksten goed beluisterd.
Ik ga hier geen nummers bespreken, dat zou ze toch tekort doen. Deze plaat moet je beluisteren terwijl je met je ogen dicht, en een goed glas alcohol (Joni stijl) naast je op tafel, languit op de bank ligt. Je hoort Joni's reis niet alleen, je bent daar, samen met haar. Steeds weer opnieuw!

Persoonlijke favorieten: Hejira, Song For Sharon, Blue Motel Room.
*****

4,5
Als Joni Mitchell de Björk van de jaren zeventig is (mag ik dat zeggen? Ja, dat mag ik zeggen, ik al zingt Joni veel beter) dan is The hissing of summer lanes Joni 's Homogenic en Heijra haar Vespertine: waar The hissing of summer lanes direct radicaal klinkt, ligt Heijra op het eerste gezicht prettig in het gehoor. Bij tweede beluistering wordt-ie hermetisch door z'n stilistische eenheid. Mij lukte het pas na meerdere draaibeurten om de nummers afzonderlijk te beoordelen en sindsdien groeit de plaat. Wat zingt ze toch jazzy, deed ze dat niet altijd al? En die akkoorden, heeft Bill Frisell dáár de mosterd gehaald? En dat lopende basje, die interactie met de zang, alsof ze op de tast spelen, niet aarzelend, juist vertrouwend op andere zintuigen....

avatar van jorro
4,0
Nog steeds bezig met de jaarlijst 1977 van Oor kom ik op 39 ook dit album tegen ..
Ik zet het niet vaak op omdat ik er voor in de stemming moet zijn. Nu buiten de Corona heerst en er veel binnen gezeten wordt is die stemming er. Koptelefoon op en genieten. Joni neemt je negen liedjes op sleeptouw en daarna voel je je een stuk beter. Weg zijn alle (corona)zorgen.

avatar van aerobag
4,5
Blue heeft de status verkregen van het go-to Joni Mitchell album, maar ik durf wel te stellen dat deze stiekem eigenlijk zelfs nog een stukje beter is. Coyote, Hejira en Refuge On The Roads zijn prachtig.

Wat jij Koenr?

avatar van aERodynamIC
4,5
aerobag schreef:
Blue heeft de status verkregen van het go-to Joni Mitchell album, maar ik durf wel te stellen dat deze stiekem eigenlijk zelfs nog een stukje beter.

Volgens mij heeft deze juist net wat meer status.

avatar van Koenr
4,0
Deze is misschien 'beter', of technisch interessanter, maar Blue is zo ontzettend emotioneel en intiem, dat geen enkele andere plaat binnen Mitchell's oeuvre voor mij in de buurt komt.

Neemt niet weg dat ik deze ook prachtig vind en regelmatig draai, maar de impact van Blue heeft 'ie niet voor mij.

avatar van aerobag
4,5
aERodynamIC schreef:
(quote)

Volgens mij heeft deze juist net wat meer status.


Ah, ik ben mijn Joni Mitchell kennis aan het bijspijkeren, een artieste die ik veel te lang ongeroerd heb gelaten, dus deze kennis was me ontgaan. Blue was voor lange tijd het enige wat ik kende van Mitchell en ik heb nooit echt een daverende emotionele impact gevoeld bij dat album. In alle essentiële folk-albums is het voor mijn gevoel Blue die ik het vaakst zag verschijnen, dus ik dacht dit haar meest bekroonde was en dat de artieste niet helemaal aan mij besteed was. Totdat ik de rest van haar werk ging ontdekken en dit album direct binnenkwam bij mij.

Maar misschien moet ik met de kennis van nu en op het juiste moment Blue nog eens een goede draaibeurt geven.

avatar van Jonestown
Een album dat vooral wordt gedragen door het fantastische basspel van Jaco Pastorius, die voor het krachtpatsen Weather Report van Joe Zawinul & Wayne Shorter had, waar hij ten tijde van dit album deel van uitmaakte. Hejira verveelt nooit en was de voorbode voor nog twee zwaar op jazzmuzikanten leunende albums (Don Juan's Reckless Daughter en Mingus) toen ze begin 80's het roer voor een paar jaar volledig omgooide en opeens de electronica in Mitchell's muziek zijn intrede deed. Muziek die toen (en nog steeds) heel ver staat van wat ze in de tweede helft van de jaren '70 deed.

avatar van Barney Rubble
4,5
Ik ben om wat betreft Joni Mitchell. Aanvankelijk was ik afknapt op de zang op Blue (al moet die nodig eens in de herkansing). Geen artiest voor mij, dacht ik. Hejira is echter een prachtige, speelse jazzplaat waar de gewichtige stem van Mitchell goed bij past. Verder maakt het basspel van Jaco Pastorius de composities behoorlijk bewegelijk. De plaat heeft zo wat weg van een reisverslag: elke klank is ergens naar toe op weg, Prachtig!

GothamCity
Klopt. Vind het ook haar meest kwalitatieve album, zowat elk nummer is top.

Kalamitsi
Gek hoor. Als ik deze plaat beluister dan schiet altijd de associatie met Astral Weeks van Morrison door mijn kop. Komt door een vergelijkbare jazzy feel. Vocaal in dezelfde meanderende stijl. Beide bovendien uitgebracht in hetzelfde tijdsgewricht. Meesterwerken die de tand des tijds glorieus hebben doorstaan. Ik draai ze allebei nog regelmatig met altijd weer optimaal luistergenot. Ook een aanrader Joni Mitchell - Both Sides Now (2000) - MusicMeter.nl. Muzikaal andere koek. Met haar stem gerijpt door een turbulent leven.

4,5
gek is het zeker om ASTRAL WEEKS op dezelfde hoogte te zetten als HEJIRA .

Kalamitsi
Leg eens uit?

4,5
zoals ik al eerder geschreven heb is ASTRAL WEEKS volgens mij het zwakste album van VAN MORRISON
waar ik trouwens een grote fan van ben alhoewel zijn optreden in Antwerpen dit jaar tegenviel (hij speelde alleen nummers van zijn laatste lp)
HEJIRA daarentegen is 1 van de beste lp's van Joni Mitchell .
iedereen heeft zo zijn eigen muzikale smaak .mijn aanrader : de b kant van Into the music van Van Morrison en de a kant van Hejira groetjes Jan

Kalamitsi
Aha Jan, zit het zo. Ik beluister en beoordeel alleen complete platen. En je mening over Astral Weeks vind ik opmerkelijk. Maar dat is een ander verhaal. Waarom vind je kant 2 van dit album minder? Beide kanten ontlopen elkaar niet en vormen juist een superieur samenhangend geheel. Meen ik.

4,5
goeiemorgen morgens ( is van JISKEFET) ik vind kant 2 niet slecht maar kant 1 is perfect in mijn oren. verder draai ik van Joni regelmatig BLUE en THE HISSING OF SUMMER LAWNS wat ASTRAL WEEKS betreft ;ik kan deze lp echt niet smaken . iedereen heeft zijn eigen mening daarover .de groetjes vanuit de Kempen

Kalamitsi
Gezien de inhoud van je summiere reactie over dit album begrijp ik je hoge rating niet.

4,5
er zit waarschijnlijk wat nostalgie in mijn beoordeling ik heb trouwens de betekenis van summier moeten opzoeken ; ik ben maar tot mijn 17 jaar naar school geweest.

Kalamitsi
Voor het genieten van muziek, zoals bij dit album, hebben we goddank geen opleiding nodig.

avatar van ArthurDZ
5,0
geplaatst:
Ben toch wel helemaal om hoor, laatste halfje erbij derhalve. Een album als een schatkaart, vol stoffige snelwegen, eenzame motels, ontembare basloopjes, rare omwegen, doodlopende straten, oh nee, je kan er hier toch langs, verdergaan dan maar...

En op het einde van de rit blijkt de 'X' gewoon een of ander wegrestaurant te zijn, of de bouwval waar de lokale dorpsgek nog steeds woont. En dan besef je: de eindbestemming had er niks mee te maken, het punt was al die tijd alleen de reis.

Waanzinnig mooie plaat.

Gast
geplaatst: vandaag om 12:53 uur

geplaatst: vandaag om 12:53 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.