The Roots - ...And Then You Shoot Your Cousin (2014)

Wat!?! "I said a hip hop the hippie the hippie to the hip hip hop, a you dont stop....to the rhythm of the boogie, the beat ..... well what you hear is not a test, I'm rapping to the beat. And me, the boys and the groove are trying to move your feet!"

Suffe teksten... feest was het met the Sugarhill Gang en daarmee was niets mis.

Op gevoel: ga ik toch weer terug naar 4,5*. Vind het nu weer een erg sterke plaat, maar toch geen meesterwerk.

Ik heb de neiging om een half omhoog te gaan.

Ook al is het album wat kort, de duur van het album stoort me ook totaal niet en maakt juist dat ik vaker het hele album luister.

Dit is echt een inventief stuk werk en het vormt ook prachtig één geheel.

Beetje laat, maar ik las net pas de reactie echt helemaal


Ik vind juist het niet loepzuivere mooi.. wanneer de vocals nagenoeg perfect zijn vind ik het meestal snel 'te gelikt', 'te mooi', 'te fake' klinken.. alsof het meer gaat om hoe zuiver een noot klinkt, dan voort te dragen wat je voort wilde dragen. Dit bewijst juist dat je ook goede muziek kunt maken zonder vocaal perfect te zijn, juist dat niet perfecte, dat het niet zo zuiver hoeft te zijn, maakt het voor mij perfect.. Maar goed, ik ben dan ook echt een singer-songwriter liefhebber, dus vocals zijn voor mij niet direct het meest belangrijke.


. Ik vind het toch altijd mooi en interessant om te zien hoe mensen zo heerlijk kunnen verschillen. Ik kan me niet voorstellen dat iemand dit album saai vindt, maar zo heb ik weer tal van albums waarbij het juist andersom is.. mooi die diversiteit.

Anyway, inmiddels lijk ik wel een soort vertegenwoordiger van dit album hehe. Ik denk dat ik zeer binnenkort mijn stem ga verhogen naar 4,5.

Eindelijk iemand die het erg mooi verwoordt.

Zo heel vaak bespreken wij geen hiphopalbums op deze website. Er zijn natuurlijk altijd uitzonderingen, want de the Roots maken misschien wel de meest soulvolle versie van hiphop. Zo waren ze al meermaals op het North Sea Jazz Festival te vinden en is hun grootste hit misschien wel die met soulzanger Cody ChesnuTT. Er gaat daarnaast ook geen album van The Roots voorbij zonder dat ze daar heel goed over nagedacht hebben. De mannen uit Philadelphia zijn een voorbeeld voor velen.

De plaat …and Then You Shoot Your Cousin is met recht weer een plaat te noemen waar de mannen van The Roots een idee achter hadden. De speelduur van rond de dertig minuten is niet lang te noemen, maar alle dertig minuten staan wel in dienst van het totaalplaatje. Dit is namelijk een conceptalbum te noemen. En die hebben the Roots wel meer gemaakt, met succes. Dat succes hebben ze hier simpelweg weer. Erg cool hoe ze oude jazz samples/stukjes gebruiken tussen de hiphoptracks. Alhoelwel, hiphop? Nee, the Roots bedienen zich op dit album ook duidelijk van de soul met de features van soulhippie Raheem DeVaughn.
Naast de samples van Nina Simone en Mary Lou Williams en een stukje klassiek met Dies Irae hebben we nog acht nummers te bespreken. Never is een ingehouden/terughoudend en wat duister gebrachte rapsong die een goede sfeer neer zet. When the People Cheer is een rapsong, c’est tout. Een goede rapsong, dat wel. Black Rock valt op door de coole productie en Understand door de energieke productie. Fantastische raps maken dat nummer compleet.
Over The Coming kan ik zeggen: prachtige piano, mooie strijkers en The Dark (Trinity) vloeit daar mooi uit voort. Dit is één van de sterkste nummers van deze plaat. Die piano is wel heel vet gedaan. De echt beste tracks staan achteraan en zijn die features van Raheem Devaughn. Afsluiter Tomorrow hebben we al eerder de hemel in geschreven, maar ook The Unraveling mag er wezen. Het doet er zeker niet voor onder. De combinatie The Roots met Devaughn is goud. Net als the Roots hier weer goud in handen hebben.

De toon van deze plaat is wel erg droevig geworden. Je moet goed zoeken naar een vrolijke noot, en die zal je uiteindelijk vinden in Tomorrow of Understand. Maar het zijn juist de kwetsbare liedjes die indruk maken. The Dark (Trinity): prachtig. Het is op ...And Then You Shoot Your Cousin vooral de piano die de sfeer bepaalt. Een gevoelige The Roots-plaat, mooi!

Ik vind Dice Raw altijd fantastisch op de platen van The Roots en hier niet minder. Juist in Black Rock past hij perfect. Inderdaad pakt ie niet de mooie 'logische' noot in zijn zang, maar maakt hij het juist veel donkerder en in dit geval mooier.

Verder is het natuurlijk een heerlijk origineel album. Doet me qua sfeer een beetje denken aan madvillainy, ook al is het op veel fronten heel anders. Deze mannen zijn echt helden zeg.

Man, wat is dit weer geweldig. The Roots is een van de weinige hiphop acts die ik nog luister, maar steeds weer met genoegen. Ze brengen hiphop echt naar een hoger niveau, door steevast albums te maken met sterke concepten, geweldige producties en uiteraard de raps van Black Thought. Undun was voor mij de overtreffende trap. Een uniek album dat mij, een relatieve hiphop leek, overtuigde dat ook deze stroming een 'kunstzinnige' zijde kan hebben. Wat ik niet verwacht had, was dat ze dit kunststukje nog eens zouden herhalen. Maar ze doen het wel. Ze creeren unieke sferen met nummers als Never en (voorlopig favoriet) Black Rock. Wat the Roots wellicht voor mij zo aantrekkelijk maakt, is dat ze de tijd durven te nemen voordat raps ingezet worden. Bij veel hiphop is er toch weinig te ontdekken buiten de raps om, als je dat vergelijkt met Never, met haar interessante tempowisselingen en merkwaardige structuur, dan is dat echt een wereld van verschil. Maar nogmaals, ik ben best een leek, dus wellicht ken ik gewoon niet genoeg goede hiphop.

Ik gooi er een halfje bij op, want ik vind dat The Roots dat met deze plaat echt wel dik verdienen.
Ik vind het nog steeds een kunstwerk, prachtig opgebouwd, mysterieus, origineel met fantastisch rap- en rijmwerk en ook instrumentaal zit het gewoon hard in elkaar.

Het begin bezorgt me nog vaak kippenvel, 'Never' is echt een perfect begin van de nummers op dit album, evenals dat 'Tomorrow' de perfecte afsluiter is.

En alles er tussen in is gewoon een muzikale reis. Geen feel-good plaat over het algemeen, maar wel eentje die diep gaat!

Check dit ook!
The Roots - Never (Live @ T...

als kwaliteitsbewaker van deze plaat mag ik je een compliment geven voor dit inzicht

Ik ben geen enorm liefhebber van hip hop. Doe desalniettemin regelmatig een uitstapje en zo stuitte ik ook op dit album van The Roots en dat greep me gelijk. Met name de heerlijk valse zang in Black Rock deed me telkens terugkomen naar dit album, maar ik ben ook de nummers daaromheen steeds meer gaan waarderen en inmiddels vind ik het hele album gewoon enorm gaaf.

Bol van creativiteit en daarmee een mooie plaat als geheel, maar toch ook los heel goede nummers die nergens te ver doorschieten voor mijn gevoel. De tussenstukjes The Devil en Dies Irae kan ik eveneens prima hebben. Inmiddels heb ik ook niet echt favorieten meer, want alles kan me bekoren. Gaat hoogstwaarschijnlijk één van de hoogvliegers worden in mijn jaarlijstje.

Holy sugar honey ice tea, wat blijft dit album ongelofelijk sterk. De hiphoptracks zijn moddervet, en de experimenteerdrang wordt heerlijk ingezet. Vooralsnog het beste album van het jaar, en er moet heel wat gebeuren mocht deze niet op 1 in mijn jaarlijstje eindigen.

Dit album staat de laatste weken ontzettend veel op. Mijn vriendin is er (ook) helemaal gek van, vooral Never komt meermaals langs per dag. Zit te denken aan een verhoging. Kraakheldere productie, enorm veel afwisseling. 33 minuten, het voelt als ruim een uur.

Even niet gedraaid en oh my goodness, wat een geweldige plaat is dit toch weer van the Roots. Snel in mijn jaarlijstje gezet.

Op de versie die ik luister via Deezer, is The Devil een volwaardig nummer van ruim vier minuten. Prachtig nummer overigens, kan zo op een Kerstalbum. Heeft verder niets met hiphop te maken, maar wel toepasselijk gezien de tijd van het jaar.

Inderdaad zeg! Was me al wel opgevallen dat de versie die op Spotify staat incompleet is. 2 nummers/ samples kan je via Spotify (grijsgedrukt weergegeven) niet afspelen maar via Deezer dus wel. Typisch, dat wist ik niet. De track 'Dies Irae' is op geen van beide platformen te beluisteren.

Eerste track (met Nina Simone) 'Theme from the Middle of the Night' staat op Spotify weergegeven met een tijdsduur van; 1:27. Op Deezer kan je dit 2:30 durende nummer wel afspelen. Hetzelfde verhaal met 'The Devil' (met Mary Lou Williams). 0:38 grijs weergegeven op Spotify. Op Deezer te beluisteren en duurt dan gewoon 4:05. De hierboven weergegeven 'totale tijdsduur' van het album klopt dus ook niet

Via Run The Jewels hier terecht gekomen, dank panjoe. Ik ga me helemaal storten in de discografie van The Roots, de eerste kennismaking met dit album smaakt zo naar meer.

Mijn blinde vlek blijkt toch wel best groot, gelukkig is er Music Meter

The Roots gaven de doorslag: de allerbeste hiphop werd verleden jaar door de veteranen gemaakt (zie ook het geweldige Southsiders van Atmosphere). En veteranen, dat zijn de leden van dit hiphopbandje ondertussen zeker geworden, al houden ze de vinger nog steeds moeiteloos aan de pols in een permanente staat van eeuwige frisheid.

Zo ook op dit album, waar stokoude soul- en jazzsamples in een moderne cross-over van hiphop en indie worden geïntegreerd. Retro en futurisme gaan hand in hand op deze hypergefocuste plaat, dat ondanks de korte speelduur van dertig minuten meteen imponeert. De mannen van The Roots hebben de straat voorgoed achter zich gelaten op …And Then You Shoot Your Cousin en rappen vanaf nu voor het conservatorium. Toch hebben ze zichzelf ook op deze plaat niet verloochend. Je kan immers de artiest wel uit de ghetto krijgen, je krijgt de ghetto nooit helemaal uit de artiest.

de tijden hierboven kloppen wel, deezer is mis.

Ik heb de afgelopen week eindelijk de tijd genomen om Can - Tago Mago (1971) uitgebreid te luisteren, en grappig genoeg was de eerste associatie met muziek die ik al kende een nummer van dit album: Black Rock. Dat nummer heeft productioneel wat weg van Tago Mago, zeker met die jengelende gitaartjes erbij.

tijdje geleden. je was erg met Bowie bezig....
toch een start gemaakt met je plan? ben wel nieuwsgierig...

Scherp zaaf, maar klopt dat Blackstar icm met zijn overlijden een behoorlijke herwaardering van Bowie als gevolg had, nog steeds wel, maar elke week wat minder intens (en ik ben niet de enige als ik het tempo van de posts bekijk).
Dit album, Game Theory, maar vooral Undun luister ik regelmatig. Op een of andere manier springt Undun er voor mij uit. The Roots kennen een soortgelijke 'probleem' als Bowie: hun ouvre is zo omvangrijk dat ff bijluisteren en daarnaast nog nieuwe muziek ontdekken (naast genieten van je favoriete muziek) gewoonweg teveel wordt.

Neemt niet weg dat ze weg een vast plekje verworven hebben, ik vind basis zo sterk, zo ambachtelijk goed, soulfull dat ik eigenlijk vind dat hun naam zeer toepasselijk is en een must voor elke liefhebbert. Als ik al kritiek heb, dan vind ik de raps goed, maar niet bijzonder.

Tjee, dat was al weer eind 2014, time flies

Maar thanx voor de reminder, ik ga eens kijken op Illadelph Halflife die hoge waardering ook bij mij kan oproepen. Steady she goes....

The Tipping Point vind ik persoonlijk ook een dikke plaat. Rising Down wordt wat verguisd, maar bevat enkele van de beste Roots-tracks, IMHO....
Hopelijk waardeer je de bijna vanzelfsprekende raps op een gegeven moment als geweldig, qua flow, intonatie en natuurlijk de teksten.

Rising Down is een onderschatte plaat. Mijn favorieten zijn (de volgorde maakt niet heel erg uit) Phrenology, How I Got Over, undun en ...And Then You Shoot Your Cousin. Die heb ik alle op 4,5* staan, de rest staat op 4*. Mooi oeuvre.

Na de 2 meesterwerkjes die How I Got Over en Undun zijn ging The Roots verder op dat breder en muzikaler geluid.

Heel eerlijk : ik voel deze plaat nog altijd niet en dat ligt vooral aan het begin. Bij deze nomineer ik Never tot het slechtste dat ze ooit gemaakt hebben en deze uitspraak doet me pijn want ik houd echt van deze band. Bijna onbegrijpelijk hoe slecht dit gezongen is. Andere users maken die opmerking bij blakroc maar daar zit het nog in een aanvaardbare toonaard. Bij Patty Crash haar bijdrage is het echt een WTF momentje...

Daarna word het wel beter maar er is weinig waar ik echt van opveer of extra de oren voor spits. Het word gelukkig nergens meer zo een kakofonie van geluiden als Never maar indruk maken doet deze ...And Then You Shoot Your Cousin eigenlijk nergens. Grote uitspraken maar dit is dan ook een grote band die de lat zelf heel erg hoog heeft gelegd met al hun eerder werk. Hopelijk kom ik nog terug op deze mening zoals het geval was bij Game Theory, daar kon ik wel een paar schitterende songs als favo aanduiden en zat er veel groeipotentieel in de plaat hoewel ik toch niet zo enthousiast was in het begin.

Ik twijfel tussen 2,5* & 3*

Serieus? Ik vind zeker 3, 6 en 9 tot de dikste hiphoptracks van de afgelopen jaren behoren. De plaat is wel wat aan de korte kant, had best langer mogen zijn, maar de flirts met modern klassiek en geluidscollages vind ik hier heel goed werken. Het geluidsbeeld is echt prachtig, en de nummers zijn ook heel behoorlijk.