menu

John Martyn - Solid Air (1973)

mijn stem
4,06 (218)
218 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Folk / Rock
Label: Island

  1. Solid Air (5:46)
  2. Over the Hill (2:51)

    met Richard Thompson en Simon Nicol

  3. Don't Want to Know (3:01)
  4. I'd Rather Be the Devil (6:19)
  5. Go Down Easy (3:36)
  6. Dreams by the Sea (3:18)
  7. May You Never (3:43)
  8. The Man in the Station (2:54)
  9. The Easy Blues (3:22)
totale tijdsduur: 34:50
zoeken in:
avatar van Masimo
4,5
Inside Out zit wat mij betreft nét tegen Solid Air aan. Erg sterk, inderdaad. Zou voor die gaan, Stijn!

Tony noemt 'And.', die ken ik nog niet. Ook maar 'ns proberen dan..

avatar van Tony
4,5
And. is veel meer songgericht, ook de zang is veel "traditioneler" dan op deze Solid Air en hij blijkt met zijn tijd mee te zijn gegaan; enkele nummers neigen naar de jazzy lounge die begin jaren 90 zo populair was. Niet te vergelijken met dit werk uit begin jaren 70, maar door de stem en laidback arrangementen ook zo herkenbaar.

De vergelijking met Van Morrison is al gemaakt, die deel ik wel: Als dit de Astral weeks van John Martyn is, dan is And. de Moondance...

Raymond.
Dit album net voor het eerst beluisterd, en ik vind het erg prettig. De stem van John, die heeft erg veel ''soul''. Stijn vond het; Ogenschijnlijk lui en nonchalant, ik meer ingetogen. Ben alleen benieuwd of het album nog wat dieper gaat vallen bij mij, of dat hij niet verder komt als erg prettig.

Ik heb Tim Buckley tegelijk gekocht dus ik ben benieuwd welke beter zal zijn.

avatar van Protonos
Ik heb Tim Buckley tegelijk gekocht dus ik ben benieuwd welke beter zal zijn.

Twee zeer goede keuzes Raymond . Persoonlijk vind ik ze beide magistraal!

avatar van AOVV
'Solid Air' is de enige plaat die ik op CD in huis heb van de betreurde John Martyn. Een korte plaat, maar wel erg goed. Wat gelijk opvalt is de aparte stem van John Martyn, die soms funky klinkt, soms zalvend en soms alsof Martyn uit de wolken komt aanvliegen met gouden vleugeltjes en een oude, defecte harp (waarmee ik dus wil zeggen dat ik er eigenlijk geen idee van heb hoe hij dan precies klinkt). Maar hij klinkt wel sympathiek en warm, en in combinatie met de muziek maakt dat een mooi plaatje. Dit was een blinde aankoop, maar ik kan er niet over klagen.

avatar van BoyOnHeavenHill
Naast de begrijpelijke vergelijkingen met Tim Buckley en Van Morrison moest ik soms ook denken aan Larry John McNally. (Moet uiteraard andersom zijn omdat Martyn 25 jaar eerder werkte dan McNally, maar ik kende de laatste nu eenmaal eerder.)

avatar van Masimo
4,5
Nou, dat zal ik maar 'ns beluisteren dan..

avatar van BoyOnHeavenHill
Misschien voor iedereen al bekend, maar dit is toch wel erg spectaculair : I'd rather be the devil - OGWT.

avatar van De Daniël
4,5
Over The Hill

HolyGrail
''So when I sing about myself I sing about you, and when I get to know myself and just how little I know, maybe you can do the same, anyway I hope so, then maybe you can join me on the river or maybe you can find one of your own.''

Dit stukje tekst vond ik vorige week terug in het cd-boekje van London Conversation, en stiekem voelde ik een hele kleine rilling over mijn rug gaan. John Martyn verwoordde precies datgene wat ik altijd voel wanneer ik één van zijn platen opzet. En van al zijn platen is degene waarmee ik in zijn muziekuniversum mocht gaan reizen, Solid Air, ook altijd mijn favoriet gebleven.

Ik durf niet te zeggen wanneer ik voor het eerst kennis maakte met Solid Air, mijn last.fm-pagina leert mij dat het in maart 2009 was, maar ik kan niet meer voor de geest halen hoe ik bij zijn muziek was aanbeland en wat die eerste luisterbeurten mij brachten. Het is ook in feite nutteloos om het te reconstrueren, echter wanneer ik moet gissen, zal het hoogstwaarschijnlijk in verband staan met Nick Drake, waar ik op dat moment een aardige obsessie voor had ontwikkeld. De webpagina leert mij verder dat ik het album twee keer luisterde en daarna enkele maanden niet meer aanraakte, in ieder geval niet op mijn computer.

Mijn echte kennismaking met Solid Air was in de laatste maanden van datzelfde jaar. Ik was begonnen met een studie aan de Radboud in Nijmegen. Zowel de stad als de studie zinden mij totaal niet, waarmee ik in een persoonlijke crisis begon te raken. Toen ook nog eens een relatie van enkele jaren uitging, was het zaak om terug te gaan naar de basis. Dit ging helaas gepaard met een houding van een negentienjarige pseudo-intellectueel die door zijn Weltschmerz zogenaamd rock bottom was gegaan; een schromelijke overdrijving natuurlijk, maar blijkbaar had ik het nodig. Ik kan er nu wel om lachen, dat gebruiken van tien moeilijke woorden achter elkaar, daarbij amper wetende wat ik nou precies zei. Toevallig vond ik in Moon Palace van Paul Auster niet al te lang geleden een mooie quote over dat gedrag: ''Eightteen is a terrible age, and while I walked around with the conviction that I was somehow more grown-up than my classmates, the truth was I had merely found a different way of being young.''

Het is in deze periode geweest dat ik Solid Air weer eens draaide, ergens in de late uurtjes in een redelijk beschonken toestand, dat staat me nog bij. Ook hier is het onduidelijk waarom het juist dit album was dat ik aanzette, maar het effect was in ieder geval verpletterend. Zo gauw (het nummer) Solid Air de kamer begon te vullen - want dat is het: een nummer dat je omarmt en je er binnen laat zweven, alsof alle natuurwetten even niet meer gelden- was ik in een soort merkwaardige trance. Bij Over The Hill veranderde deze trance in het naar boven komen van al die flauwekul die ik mezelf aan het wijsmaken was, geen flauw benul waarom, maar dat gebeurde er. En toen kwam een eerste mokerslagje, jawel: Don't Want To Know. 'I don't want to know about evil, I only want to know about love', het klinkt zo simpel, maar ach, vaak is het eigenlijk ook dat hoe eenvoudiger iets wordt verwoord, hoe eerder het bij iemand binnenkomt.

In plaats van dat ik nu nog een beetje uitgeblust op mijn bed lag, was ik rechtop gaan zitten. Niet zozeer uit een existentiële openbaring of iets dergelijks; het was dat oppeppende dan weer ongrijpbaar verwijderende van I'd Rather Be the Devil. Ik kan nu per nummer doorgaan wat ik voelde, het staat me allemaal nog goed voor ogen, maar ik laat toch even Go Down Easy, Dreams By The Sea en The Easy Blues voor wat ze zijn, namelijk prachtige, indringende nummers.

Liever besteed ik toch even nog een aparte alinea aan May You Never en The Man In the Station. Eigenlijk kan ik zelfs over die nummers nog kort zijn, ik zat namelijk hardop te snikken. May You Never was op dat moment wel zo ontzeggelijk troostend en mooi en mooier en allermooist en aller-aller-aller-allermooist. Dat nummer sloeg me simpelweg wakker, precies die combinatie van de bizarre kwaliteiten van John: de zachte stem die zich mengt met dat virtuoze gitaarspel. Toen kwam het zinnetje 'Life is a lesson to learn in our time', en op dat moment knapte er iets bij me, ik liet het even allemaal lopen. Niet alleen mijn worstelingen - hoe pretentieus ze ook mochten zijn, ze waren er wel - ook het besef dat het niets met mijn persoontje te maken had, dat ik mezelf alleen maar 'groot leed' probeerde aan te praten, omdat ik te bang was om gewoon mijn schouders eronder te zetten: het kwam er allemaal uit. Dat hield ik nog even vol tijdens The Man In the Station, ik weet niet waarom, het is gewoon zo'n verdomd mooi nummer.

Vanaf dat moment is John Martyn nooit meer ver weg geweeest. Wanneer ik een troostende stem nodig had, was het vaak zijn muziek die ik aanzette. Gaandeweg leerde ik natuurlijk zijn andere fenomenale platen kennen, maar het zal altijd dit album blijven dat een speciaal plekje heeft. Het is voor mij een combinatie van alle virtuositeiten van deze man, maar meer dan dat is het een plaat die me daadwerkelijk raakte, en dat zijn toch de momenten in het leven die je het liefst koestert. Voor mij heeft John dan ook geen woord gelogen in zijn persoonlijke boodschap waarmee ik dit stukje tekst begon.

avatar van BoyOnHeavenHill
Hulde voor je stuk. Ik kan het persoonlijk bij deze plaat niet navoelen omdat dit nou eenmaal niet "mijn" album is, maar ik heb vergelijkbare ervaringen gehad bij vergelijkbare intieme platen, en je stuk is een ontroerend verslag van hoe muziek je in je diepste wezen kan raken, aansporen en zelfs veranderen. En idealiter komen we dáárvoor toch op deze site...
 

HolyGrail
Bedankt! Het mooiste aan deze site is inderdaad om te lezen hoe mensen op verschillende manieren muziek kunnen beleven of er door geraakt worden.

avatar van Broem
4,5
Magistraal mooi album dat al die jaren aan mijn aandacht is ontsnapt. Hoorde het titelnummer Solid Air onlangs en mijn nieuwsgierigheid was gewekt. Het hele album is afgewogen en mooi opgebouwd. Verveeld geen moment en uitstekend gemusiceerd. Ik heb een mooie remaster die erg goed klinkt. Na bijna 40 jaar niets in kracht verloren. Bijzonder.

Intro van Go Down Easy doet me denken aan Old Man van mr Young Prachtig album! Geweldige sound en hele sterke songs!

4,0
Helaas te vroeg overleden artiest die in mijn ogen alleen maar prima albums uitbracht.
Persoonlijk vind ik Grace and Danger nog beter uit de verf komen met Phil Collins op drums en backing vocals. Heerlijk muziek die je altijd kunt draaien

avatar van Tony
4,5
Grace & Danger is zeker niet slecht, maar komaan, dit is zijn meesterwerk!!

avatar van Broem
4,5
Sterke concurrentie met Glorious Fool. Man was een fenomeen.

avatar van brandos
5,0
HolyGrailzegt:
Ook hier is het onduidelijk waarom het juist dit album was dat ik aanzette, maar het effect was in ieder geval verpletterend. Zo gauw (het nummer) Solid Air de kamer begon te vullen - want dat is het: een nummer dat je omarmt en je er binnen laat zweven, alsof alle natuurwetten even niet meer gelden- was ik in een soort merkwaardige trance.

Tsja, dat is wat John Martyn -1 van de allermooiste stemmen uit de popmuziek- op zijn beste momenten met je doet. Wat is deze man toch verschrikkelijk ondergewaardeerd! Ik heb hem twee keer live mogen aanschouwen/-horen en was toen ook zeer onder de indruk; vooral zijn fingerpicking-set in Paradiso was subliem. Dat is de kant van John Martyn die je hier volop kunt beluisteren. John Martyn forever!

avatar van bikkel2
4,5
Uit het topjaar 1973.

Prachtplaat. Ik ken Martyn's werk wat oppervlakkig, maar vond het niet essentieel genoeg om door te zetten.
Duidelijk a change of taste, want nu valt dit album bijzonder goed..
Zijn stem is 1 van de mooiste die ik ooit hoorde.
Zo soepel en met verschillende klankleuren en zijn fabelachtige gitaarspel is ook een absolute aanvulling.
Martyn stond bekend om zijn inventieve smeltkroes van folk, jazz en atmosferische vibes in zijn composities.
Sterk gearrangeerd en met de fender piano die het vaak smaakvol invult.
Noem het sounds van toen, maar het klinkt nog altijd als een klok.
Ook gewoon songs met de man en de gitaar blijft overeind en wel zo goed voor de afwisseling.
Ik hoor hier en daar wat sfeertjes uit de funk/soul van toen, met name de korte riffs van de gitaar is daarin heel treffend.
Op alle vlakken een bjjzonder album.
Folk ? Ok, als basis misschien, maar veel meer dan bv. Nick Drake, gaat Martyn muzikaal een stuk dieper.

4,5, met een optie naar de max score.
1 van de beste platen die ik uit de 70's hoorde.
Zal nog wel groeien denk ik zo.

avatar van luigifort
De titelsong is geschreven voor en over zijn goede vriend Nick

En zoals Eric Clapton ooit zei: John was zijn tijd ver vooruit.

avatar van Lura
4,0
bikkel2 schreef:

Prachtplaat. Ik ken Martyn's werk wat oppervlakkig, maar vond het niet essentieel genoeg om door te zetten.

Met dit album begon mijn serieuze muziekbeleving pas echt. Afgelopen zondag zou hij 68 geworden zijn (drank maakt meer kapot dan je lief is). Solid air bracht me bij het uitkomen ook direct op het spoor van zijn goede vriend Nick Drake. Dit is een prachtig album natuurlijk, maar mijn persoonlijke favoriet is Bless the weather. Overigens werd ik een zo'n fanatieke fan van hem, dat ik bij uitkomen van One World niet kon wachten dat het leverbaar was in mijn woonplaats en ik door storm en regen twintig kilometer op de fiets in een andere plaats ben gaan halen.
Overigens was het de moeite waard, want One world is nog steeds een prachtplaat. Er staat trouwens het nummer Big muff op, wat hij samen schreef met Lee Perry, ook een favoriet van mij.

avatar van luigifort
Lura schreef:
en ik door storm en regen twintig kilometer op de fiets in een andere plaats ben gaan halen.


Bless the weather that brought you to me

avatar van bikkel2
4,5
Mooie feitjes en verhalen luigi en Lura

avatar van Bartjeking
4,0
Deze maand pas ontdekt en ik snap wel dat dit zo hoog beoordeeld wordt. 'Over The Hill' en 'May You Never' zijn absolute 5* nummers en heb ik inmiddels al onder mijn favorieten in spotify weten te scharen. Ga het album in geheel zeker nog meerdere keren draaien en wellicht kom ik ook tot de conclusie dat het een meesterwerk is. Heb het gevoel dat een donkere winterdag hier aan bij kan dragen....mag nog even duren

avatar van Barney Rubble
4,5
John Martyn kan ik tegenwoordig wel tot mijn favoriete artiesten rekenen. Ik vind het buitengewoon tof hoe dynamisch hij componeert. In essentie blijft het folkmuziek, maar duidelijk is er een goede dot funk en jazz aan toegevoegd. De muziek is zo altijd wel weer op weg naar de volgende, verrassende passage. Verder worden de uitstekende instrumentale vondsten lekker losjes gebracht, waardoor de muziek niet cerebraal aanvoelt. Zijn ietwat mompelende manier van zingen versterkt dit gevoel ook nog eens. Solid AIr is steeds over voordat je er erg in hebt. Slechts een krappe 35 minuten, maar met meer hoogtepunten dan menig plaat van dubbel die lengte. Dikke 4.5*

Gast
geplaatst: vandaag om 16:46 uur

geplaatst: vandaag om 16:46 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.