Funky riffs, tribal beats, muziek met een tik dat is wat opener
I Zimbra is voor mij. Muziek voor zenuwlijers werd me ooit eens gezegd toen ik vertelde Talking Heads behoorlijk te waarderen. Ach, misschien ben ik ook wel een zenuwlijer en waardeer ik dit daarom ook zo. Maar eerlijk gezegd denk ik dat dit wel meevalt en dat ik gewoon hou van een fantastisch plaatje genaamd Fear of Music
Mind is een spontaan nummer dat lekker weet op te vallen met kleine wendingen en vooral veel verschillende riedeltjes. Maar het is de vocale acrobatiek die me hier het meest weet te treffen. Beetje gek, maar wel lekker.
Bij
Paper begin ik telkens weer te beseffen dat Talking Heads vooral zo funky kunnen klinken. Dit op een jachtige en inderdaad ietwat nerveuze manier en dat maakt dit album en vooral deze band ook zo opvallend denk ik.
Op
Cities gaat dat funky feestje dan ook stug door, maar dit heeft tevens een disco-achtergrond lijkt het wel. Lekker dwingend en hiervan ga je toch spontaan net zo weird de dansvloer op als Byrne himself?!
Life During Wartime is toch wel een Talking Heads-klassiekertje te noemen (en live eigenlijk nog veel beter).
Op zich niet eens zo'n heel erg opvallend nummer, maar het heeft een zeker venijn waarmee het als een langzaam werkend gif naar binnen werkt en als je dat eenmaal in je hebt weet het je ook niet meer los te laten.
Het wat meer rock-georiënteerde
Memories Can't Wait heeft een beklemmend sfeertje. Dit is toch behoorlijk vernieuwend te noemen, zeker voor die tijd. De band Living Colour stripte de eigenaardigheden en maakte er meer een basic rock-nummer van. Die versie kennende toont aan hoe bijzonder dit nummer in deze uitvoering eigenlijk wel niet is.
Air: probeer je dit nummer eens trager in te beelden en het zou potverdorie een nummer van de band Air kunnen worden. Het zal best een vreemde voorstelling van mij zijn, maar als ik de zang wat wegdenk en dit nummer in een tragere versie voorstel zou het zomaar kunnen. Misschien enorme onzin, maar geef dan de schuld maar aan de muziek die ondertussen rare dingen met me aan het doen is.
Heaven is wat meer doorsnee t.o.v. de rest, maar ik vind het een mooi nummer met dito tekst. Maar ook hier geniet de live-uitvoering op Stop Making Sense de voorkeur.
Animals keert weer terug naar de funky: lekkere gitaarlicks als bedje voor de wat weirde zang van David Byrne. Het gaat prima samen en laten we dan zeker ook de effectieve basloopjes van Tina Weymouth niet vergeten te noemen.
Het nummer
Electric Guitar heeft op de een of andere manier iets zweverigs over zich, alsof je er door in trance raakt. Een ietwat merkwaardige trip. Ook een ietwat merkwaardige track omdat het niet echt een kop en staart heeft.
Drugs is een bijzondere afsluiter. Het heeft iets spannends, alsof er een sluipmoordenaar op de loer ligt klaar om je te grazen te nemen.
Al met al een bijzonder album dus. Zeker apart te noemen en niet altijd even toegankelijk (zoals op latere albums).
Voor mij wel een favorietje. En voor mijn gevoel heb ik het album nog steeds niet helemaal onder de knie en leer ik elke luisterbeurt weer wat bij.