menu

Simon and Garfunkel - The Concert in Central Park (1982)

mijn stem
3,97 (305)
305 stemmen

Verenigde Staten
Rock / Folk
Label: Warner Bros.

  1. Mrs. Robinson (3:52)
  2. Homeward Bound (4:22)
  3. America (4:57)
  4. Me and Julio Down by the Schoolyard (3:22)
  5. Scarborough Fair (3:52)
  6. April Come She Will (2:37)
  7. Wake Up Little Susie (2:19)
  8. Still Crazy After All These Years (3:55)
  9. American Tune (4:33)
  10. Late in the Evening (4:09)
  11. Slip Slidin' Away (4:54)
  12. A Heart in New York (2:49)
  13. Kodachrome / Maybellene (5:51)
  14. Bridge over Troubled Water (4:48)
  15. 50 Ways to Leave Your Lover (4:23)
  16. The Boxer (6:02)
  17. Old Friends (2:52)
  18. The 59th Street Bridge Song (Feelin' Groovy) (2:01)
  19. The Sound of Silence (4:13)
totale tijdsduur: 1:15:51
zoeken in:
avatar van Metalhead99
4,0
Hahah, geweldig! Laatst weer eens opgezet en wat is dit toch een heerlijke concert registratie van de mannen. Een plaat vol klassiekers en ze hebben zoveel prachtige nummers op hun naam staan dat er nog steeds nummers ontbreken, zoals El Condor Pasa en het mooie Kathy's Song (die zo prachtig klinkt op hun andere live registraties).
Zowel Simon als Garfunkel treden inmiddels weer onafhankelijk van elkaar op. Garfunkel lijkt zijn problemen aan zijn stembanden gelukkig te boven te zijn gekomen. Ik hoop dat ze hun reünie die een paar jaar geleden door Garfunkel's gezondheid onderbroken werden weer gaan oppakken en Europa weer laten genieten van hun prachtige samenspel.

avatar van echoes
5,0
Rein! schreef:
... en helemaal live. Superplaat!


Ik kwam pas terecht op een forum waar werd beweerd dat (in elk geval) Art's vocalen allemaal opnieuw zijn ingezongen in de studio... Schijnt uit een interview met engineer Roy Halee te komen in Record Collector. Ik vond ook altijd al dat de dvd niet echt synchroon was met Art's lippen. Toch erg jammer als dit zo is. Weet iemand hier meer over?

avatar van Rogyros
4,5
De vocalen van Art lopen idd niet altijd synchroon met zijn lippen. Dat klopt. Ik dacht dat het te maken had met het afmixen in de studio of zoiets. Ik dacht dat hij het niet opnieuw heeft ingezongen, omdat hij op een gegeven moment heel even vals zingt bij America. Mij lijkt het dan dat als je het opnieuw inzingt, je toch zo'n dergelijk foutje eruit haalt. Of juist niet, om te doen geloven dat het echt live is en er niet geklooid is in de studio.

Art Garfunkel vond wel dat hij matig zong tijdens dit concert. En dat vond ik nu juist niet op basis van de dvd.

Ben benieuwd of anderen er meer van weten.

avatar van devel-hunt
5,0
Misschien dat Garfunkel zelf erg kritisch was op zijn eigen zang.
Maar ik heb wel eens een live verslag uit de New York times gelezen. Die waren vol lof, ze prezen hem bijna de hemel in, dat zijn gezang, zeker voor een open ruimte als central park, prachtig en mooi was.

Het kan zijn dat er iets opnieuw is ingezongen in de studio.
Maar dat heeft, denk ik, meer te maken met de geluidsopnames zelf als met de zang van Garfunkel.
Zeker gezien de positieve reacties uit een kritische krant als The New York times.

avatar van Rogyros
4,5
Ja, dat klopt. Zoiets heb ik ook gelezen. Ook dat hij zo zacht en kwetsbaar durfde te zingen. Ik denk ook dat garfunkel wel erg kritisch was. Ze hadden de impact ook pas door toen ze thuis waren en op tv reacties etc. zagen.

avatar van echoes
5,0
Ik vond dit op een forum (forums.stevehoffman.tv):

"According to Roy Halee(a few years back in "Record Collector"),all of the Garfunkel vocals were re-recorded.I should add,that on the first song,that Garfunkel's microphone wasn't working(He is handed a new microphone between the first & second songs),so the studio overdub was neccessary for that song.As for Garfunkel re-recording all his other vocals,that was his decision."

avatar van De buurman
5,0
Nooit geweten. Beetje jammer toch.

Lazarus Stone
Past net niet in mijn live top tien, dus bij deze.
Heerlijk optreden, magisch die twee.

avatar van bikkel2
4,0
Ja, inderdaad. Er gebeurt iets als die twee stemmen bijelkaar komen. Dit is echt zo'n concert die op langere termijn altijd boeiend en memorabel zal blijven.

avatar van Broem
4,0
Vanochtend maar weer eens op mijn draaitafel gelegd. Eeuwigheid niet meer naar geluisterd. Beide heren stuwen elkaar tot grote hoogte op dit memorabele live album. Songs lijken zo simpel in elkaar gezet. Subtiel maar zo mooi.

avatar van Silky & Smooth
4,5
Alle klassiekers en dan ook nog eens live. Ik had graag tussen het publiek gestaan bij Sounds of Silence. Je voelt gewoon de stilte tijdens het concert. Prachtig!

avatar van Cor
4,0
Cor
Mooie staalkaart van hun oeuvre als duo en (vooral van Simon) solo. Of ze nou wel of niet 'on speaking terms' waren, het is met hoorbaar plezier gespeeld.

Fedde
New York, lookin' down on Central Park, Where they say you should not wander after dark.

Het is zaterdag 19 september 1981. Meer dan 500.000 mensen verzamelen zich voor wellicht het meest bekende openluchtconcert uit de geschiedenis. Simon & Garfunkel; The Concert in Central Park.
Sinds 1970 traden ze al niet meer samen op. Er is genoeg over te zeggen: de chemie was op of zoiets. Het zal allemaal wel waar zijn. Ik houd het op de veranderde tijdgeest. In 1970 vielen groepen uit elkaar en gingen artiesten zichzelf ontdekken. Het individu kwam op. Solo was in.

Zowel Paul Simon en Art Garfunkel gingen zo hun eigen weg. Paul Simon als liedjesmaker, Garfunkel als acteur en zanger van vooral andermans materiaal. Typerend voor de verschillen tussen de twee.
Simon de maker, Garfunkel de vertolker. Het moet wel gewrongen hebben tussen die twee. Zo verschillend als twee mensen kunnen zijn. Op de registratie van dit concert zie je dat ook best wel. Paul Simon is de gedreven troubadour, die een zaal of een heel park moeiteloos plat krijgt met zijn charme en bravoure. Garfunkel moet het van een andere kwaliteit hebben: zijn ingetogenheid, tederheid en vertolken van gevoelens in de songs. Toegegeven: Art Garfunkel heeft de beste stem. Maar het blijft extrovert tegenover introvert. In de studio kun je dat prachtig balanceren, maar in de massa moet de laatste categorie dan meestal inboeten.

Niet dat het een wedstrijd was. Na 11 jaar ‘ruzie’ was er vooral harmonie te horen. Alsof ze niet weg geweest waren. Fantastisch, dat na zoveel jaar en enkele weken repeteren ze zo volstrekt natuurlijk op elkaar ingespeeld klonken. Misschien wel tot hun eigen verbazing.

New York, like a scene from all those movies, But you're real enough to me, but there's a heart, A heart that lives in New York

Het benefietconcert voor Central Park was vooral een nostalgische reünie. Negenendertig waren ze nu. De midlifecrisis diende zich aan. Het allemaal nog een keertje overdoen. Natuurlijk, het paste totaal niet in de tijd. In 1981 stond de opkomst van de synthesizerbands centraal. Oudere groepen probeerden, soms krampachtig, hierop mee te liften door een batterij electronica aan te laten rukken. Maar bij Simon & Garfunkel draaide het hier niet om vernieuwing, maar om herkenning.

Een generatie was met hun muziek opgegroeid. Gitaar bij het kampvuur-muziek. Die generatie was erbij, in Central Park. Ze namen hun kinderen mee. Ook enthousiast. Vooruitkijken bleek een stuk lastiger. Paul Simon schreef een serie nieuwe nummers voor het duo, maar voordat ze aan opnemen toekwamen was de samenwerking in 1982 alweer beëindigd. Hearts and Bones heette het album dat Simon dan maar solo uitbracht. Garfunkel wachtte tot 1988 en bracht het matige Lefty uit om vervolgens nog eens zeven jaar onder te duiken.

Het sprookje duurde maar kort. Het was mooi. Maar de geschiedenis laat zich niet herhalen. Dat breekt vroeg of laat op.
Maar toch … ongelooflijk gedenkwaardig, dit moment. En het park knapte er nog van op ook.
Op CD/DVD in de fraaie heruitgave van 2015.

A heart in New York, a rose on the street; I write my song to that city heartbeat; A heart in New York, love in her eye, an open door at a friend for the night; New York, you got money on your mind; And my words won't make a dime's worth a difference, so here's to you New York ….

avatar van bikkel2
4,0
Mooi stuk fedde. De spijker op z'n kop.

Ik kijk deze heel af en toe op dvd.
Altijd het idee dat de sfeer tussen de twee gespannen was tijdens dit memorabele optreden. Je proeft gewoon een wat ongemakkelijk sfeertje.
Art die de main vocals doet op "Bridge" en Paul die er maar bij gaat zitten.
Het bleek later idd weer te escaleren en dat zorgde er voor dat de samenwerking weer voor jaren over was.
Trouwe vrienden, maar het liefst op een afstand.
Maar het staat als een huis dit concert.

avatar van vielip
4,0
Prachtige recensie Fedde!

avatar van Running On Empty
4,0
Hele fraaie recensie. Ik heb ze in Juli 2004 gezien in de 020 galmbak, waar de Old Friends registratie destijds van uitgebracht is.

Beste concert dat ik daar ooit heb gezien, kippevel.

avatar van De buurman
5,0
Mede dankzij de fantastische Richard Tee on keyboards en de weergaloze Steve Gadd on drums, zou ik er aan willen toevoegen. Die gasten weten deze klassiekers nieuw leven in te blazen.

avatar van Wandelaar
5,0
Naast de Best Of ... kun je ook deze van Paul en Art niet missen. 19 september 1981; gedenkwaardig en bijna heilig moment voor een generatie die met deze muziek opgroeide. Prachtig vastgelegd.

avatar van Mssr Renard
4,0
Heerlijk nostalgisch. Sympathieke en snotgladde popfolk.

Lekker om zo in herfstweer op te hebben en te zwijmelen.
Ik heb deze op dubbelvinyl voor 2 euro in een kringloop gescoord, met een mooi boekje erbij.

Wel knap hoe het live zo goed tot zn recht komt. Mooie leadgitaar, fijne keyboards, en natuurlijk die prachtige zangharmoniëen.

avatar van Ajax&filmfreak
1,5
Ik vond het echt maar een hele slappe bedoeling. Misschien lekker als ik stoned zou zijn maar ik blow op het moment niet...

avatar van Running On Empty
4,0
Ajax&filmfreak schreef:
Ik vond het echt maar een hele slappe bedoeling. Misschien lekker als ik stoned zou zijn maar ik blow op het moment niet...

Tja Stoptober hè ?? Jammer dat dat ten koste gaat van jouw muziekgenot

Geweldige live registratie dit, bijna een muzikaal monument. Essentieel document in het oeuvre van deze 2 muzikanten.

avatar van Robje1968
4,0
Vanochtend weer eens beluisterd en het blijft na 40 jaar nog steeds een heerlijke concertregistratie.
De nummers die op het album staan, is een prima doorsnede van het oeuvre Simon and Garfunkel.

avatar van Queebus
4,0
Dit album heb ik vroeger thuis zo ontzettend vaak moeten aanhoren dat ik er op een gegeven moment een bloedhekel aan had. Maar ruim 30 jaar na het ouderlijk huis verlaten te hebben kan ik niet ontkennen dat het een zeer onderhoudende live album is, barstensvol klassieke nummers. En de sfeer is goed, de zang hemels, de musici top. Een prima live verslag van een reünie die nog een later vervolg kreeg (Old Friends).

avatar van metalfist
Mijn vader had welgeteld één plaat van Simon and Garfunkel in zijn collectie en dat was het mysterieus getitelde Grandes Exitos. Dat bleek uiteindelijk gewoon het Spaans voor "Greatest Hits" te zijn, maar het is altijd wel een duo geweest dat me intrigeerde. Ik bleef de heren maar tegenkomen in mijn andere interesses (hun soundtrack voor The Graduate, de rol van Art Garfunkel in Carnal Knowledge, ...) en op een dag vond ik de LP van deze liverelease in de Kringloopwinkel in uitmuntende staat en zelfs nog inclusief het souvenirboekje. De eerste draaibeurten vielen wat tegen, maar op een bepaald moment is het kwartje opeens gevallen. Geen idee waarom trouwens, maar ik merk dat het album bij mij het beste binnenkomt wanneer ik me 's morgens aan het voorbereiden ben om aan het werk te gaan. De samenzang is harmonieus en klinkt gewoon erg lekker, maar het zijn vooral de wat meer uptempo nummers die het bij mij erg goed doen. Me and Julio Down by the Schoolyard en Kodachrome bijvoorbeeld zijn twee hoogtepunten, maar dan moeten de echte klassiekers nog komen natuurlijk. In de loop der jaren ben ik Sound of Silence wat beu geraakt, maar hier pakt het me. Is het misschien omdat het het slotstuk is van een concert waar je voelt dat beide heren er erg veel plezier in hebben? De tongue in cheek momentjes zijn leuk (die speech van Paul Simon waarin hij iedereen - inclusief iedereen die joints verkoopt - bedankt blijft zelfs na meerdere luisterbeurten de moeite waard) en qua setlist is dit natuurlijk een mooie dwarsdoorsnede van hun werk als duo maar ook solomateriaal. Ik ga die Grandes Exitos maar eens opzoeken, eens kijken of de studioversies me ook zo kunnen bekoren. Wel jammer trouwens dat er alsnog twee nummers (The Late Great Johnny Ace en een reprise van Late in the Evening) ontbreken, altijd jammer als dit soort releases niet volledig zijn.

Gast
geplaatst: vandaag om 12:07 uur

geplaatst: vandaag om 12:07 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.