Neurosis - Through Silver in Blood (1996)

Weer een ontzettend goede bespreking, Nick!

De heren zijn briljant in het creëren van een ondraaglijke spanning. Het geschreeuw vind ik echter nog iets te mild en na het horen van enkel het titelnummer staat het me nog wat tegen. Dat het qua productie schuimbekkend vet is staat in ieder geval vast. Het is duidelijk waar Cult of Luna en Isis de mosterd vandaan hebben.

Nadat Souls at Zero me al was tegengevallen, bevalt dit album me eigenlijk nog minder. Na de eerste luisterbeurt begon dit album me steeds meer tegen te staan, dus ik ben opgehouden na nog een paar keer luisteren. Het is vooral de zang die me niet bevalt, maar ook de manier waarop de band sfeer schept, in mijn geval vooral: probeert te scheppen, spreekt me niet aan.

Ga ik nu weer The Eye of Every Storm uit de kast trekken, en uitvinden hoe goed dat album me nog ligt.

2.0*

Je snapt er nog te weinig van, dat zou ook kunnen!

Ik ben gewoonlijk ook niet zo te vinden voor echt heavy platen in dit genre, maar de loodzware sound en überdonkere sfeer die over dit album hangen, zijn iets dat ik op geen enkele andere plaat al heb gehoord. Het doet mij een beetje denken aan het muzikaal equivalent van een Sergio Leone-film: de composities worden net lang genoeg uitgerokken om een continue spanning aan te houden zonder ooit te vervallen in repetitiviteit of saaiheid. Je bent er ofwel gek van, ofwel spreekt het je totaal niet aan. In dit geval vind ik het erg knap gedaan.

De volle mep: 5*.
Meer woorden kan ik er eigenlijk niet over zeggen.

Vandaag is het twintig jaar geleden dat dit meesterwerk uitkwam, een blauwdruk voor de post-metal en sludge die later zou volgen. Toch kunnen we concluderen dat na twee decennia niemand de blauwdruk heeft overtroffen, en Neurosis zelf ook niet. Through Silver in Blood is van een ongekende intensiteit, alleen bands als Godflesh en Swans zijn daar tegen opgewassen. Het drumwerk is ronduit meesterlijk, heel erg percussief met een ''tribal''-gevoel en genadeloos, hierdoor wordt het grimmige sludgy riffwerk echt naar een nog hoger niveau getrokken.

Neurosis speelt ijzingwekkend met dynamiek en opbouw, zoals de titeltrack laagje voor laagje wordt geplamuurd is om voor te buigen en zoals Enclosure in Flame constant uithaalt en weer terugtrekt. Dat ambitieuze in composities hoor je later ook terug bij ISIS en Cult of Luna, alhoewel dat allemaal een stuk netter is. Neurosis speelt in op het ware oergevoel, het is hele primitieve muziek. Drie vocalisten (Scott Kelly, Steve Von Till en Dave Edwardson) gaan constant het gevecht met elkaar aan, elkaar naar steeds diepere dalen trekkend. Kelly gaat het diepst op Enclosure In Flame, het klinkt alsof hij in een hels vuur is geëindigd.

Through Silver In Blood is een fysieke belevenis voor de luisteraar, een waar meesterwerk. Een album dat tot het beste behoort wat ik ooit heb gehoord. Laat de twintigste verjaardag dan ook de intrede van dit album in mijn top 10 zijn. Ik draai het album niet heel vaak, maar wanneer je het ook draait, is het ongelofelijk indrukwekkend. Van begin tot eind magistraal.

Prima review Don Cappuccino

De eerste keer dat ik dit album opzette, kreeg ik zelfs een soort van angstgevoel dat tot nu toe nog niet geëvenaard is - hoewel Streetcleaner van Godflesh dicht in de buurt kwam. Dat angstgevoel ontstaat niet omdat het album verschrikkelijk "griezelig" is of vol met schrikeffecten steekt, maar vooral omdat de hele rit een oprecht gevoel gecreëerd wordt alsof de dood ieder moment kan komen. De manier waarop de drie vocalisten een strijd met mekaar aangaan - de getormenteerde hulpkreten van Kelly en Von Till (dit zijn mijn inziens niet echt schreeuwen van agressie, maar eerder kreten van angst en terreur) en die duivelse bulderende growls van Edwardson - is iets wat weinig en zelden zo goed is uitgevoerd in het metalgenre als op dit album. De hele speelduur lang voer je eigenlijk een gevecht tegen de dood en als het eenmaal gedaan is, ben je blij dat je er ongeschonden bent uitgekomen.

Heel lang onderdrukt, maar nu moeten toegeven dat dit een geweldige plaat is. Al vind ik Amenra nu net nog dat tikkeltje beter. Maar nu zeggen dat de leerling de leermeester volledig overtroffen heeft is nu ook niet meer aan de orde dankzij deze Through Silver in Blood.

In de nabije toekomst de andere platen terug in de herkansing steken.

Doen, Leeds! Vooral Times of Grace, als deze plaat je bevalt.

Staat als eerste geplant!

Een heerlijke heftig metalalbum. Adembenemend!
Veel mooier dan Aion, Purify en Locust star wordt het in de muziekwereld niet!

Ik ben hier eigenlijk minder van onder de indruk dan van The Eye of Every Storm. Is dat raar?

Neen, er zijn er wel meer die dat hebben. Bij mij is het omgekeerd.

Beide zijn albums van uitzonderlijke kwaliteit. Deze vind ik echter zo'n verwoestende ervaring...de eerste keer dat ik het album luisterde leek het echt alsof ik naar een parallel post-apocalyptisch universum werd gekatapulteerd.

Zag ze toen ook op Dynamo (en mocht ze zelfs interviewen voor ons fanzine!!!!). Hier vinden jullie trouwens een puike registratie van een optreden uit dezelfde periode. Ik krijg er nog steeds kippenvel van...

Zo, dit is ook een partij intens.
Maar wel vet, héél vet.

Correct. Zelfs deze niet-metalhead vindt dit vet

Zware kost, moet je echt even in komen. Het eerste nummer dreunt op een gegeven moment wel erg lang monotoon door en dan lijkt het een hele zit te gaan worden. Maar eenmaal door de eerste barrières heen is het een mooi en vooral meeslepend album. Vooral Purify is geweldig, ronduit angstaanjagend. Geeft hetzelfde beklemmende gevoel als een goede horrorfilm. Aeon mag er ook zijn. Het laatste nummer doet me wat minder, hoewel de laatste 3 minuten wel weer sterk zijn.

Zowel een klap-in-je-smoel album, als een album die atmospheric in atmospheric metal zet. Het begint al bij die intrigerende hoes en de surrealistische vibes die hij uitstraalt. De muziek is gruwelijk en intens, gitaren die klinken als sirenes, samples van piepende schanieren, beklemmende tempo wisselingen en zware gitaarpartijen. Toch is het ook weer niet zó ontoegankelijk. Duidelijke rode draden, een nadruk op sfeer met een opbouw die houvast biedt voor de luisteraar en vocalen die niet direct compleet ontvreemden. zoals AOVV 7 jaar geleden al omschrijft: Hun roots in de hardcore punk komen hier goed van pas. Waarschijnlijk een van mijn favoriete metal albums.