menu

Deep Purple - Made in Japan (1972)

mijn stem
4,19 (774)
774 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: EMI

  1. Highway Star (6:43)
  2. Child in Time (12:17)
  3. Smoke on the Water (7:36)
  4. The Mule (Drum Solo) (9:28)
  5. Strange Kind of Woman (9:52)
  6. Lazy (10:27)
  7. Space Truckin' (19:54)
  8. Black Night [Osaka - 15th August 1972] * (6:58)
  9. Speed King [Osaka - 15th August 1972] * (8:28)
  10. Black Night [Osaka - 16th August 1972] * (6:58)
  11. Lucille [Osaka - 16th August 1972] * (9:03)
  12. Black Night [Tokyo - 17th August 1972] * (8:01)
  13. Speed King [Tokyo - 17th August 1972] * (7:19)
toon 6 bonustracks
totale tijdsduur: 1:16:17 (2:03:04)
zoeken in:
avatar van sirhc1982
4,5
Ik denk dat dit één van mijn favoriete live albums ooit is! Enige puntje van kritiek is de geluidskwaliteit, maar het is natuurlijk ook al een tijdje geleden dat dit werd opgenomen...

avatar van Larzz
5,0
Geluidskwaliteit is wat mij betreft heel erg goed. Hangt van je installatie af maar Made in Japan kan zich al 45 jaar meten aan de beste geluidsopnamen ook van heden ten dage. Technicus Martin Birch heeft ook later heel wat superplaten geproduceerd van o.a. Rainbow, Whitesnake, Black Sabbath en Iron Maiden.

avatar van gigage
5,0
Ik heb Birch nog niet kunnen betrappen op een uitstekende productie zoals die op Made in Japan.

avatar van Larzz
5,0
gigage schreef:
Ik heb Birch nog niet kunnen betrappen op een uitstekende productie zoals die op Made in Japan.
Nee? Vreemd. Wat vindt je dan van platen als Iron Maiden's Number of the Beast of Powerslave. Klinken behoorlijk goed hoor. Of Black Sabbath met Heaven and Hell en the Mob Rules. Fenomenaal geluid. Of Rainbow-On Stage. Geweldige sound. Die drums van Cozy Powell en de gitaar van Blackmore. Whitesnake's Live in the heart of the City. Supergeluid. Vette gitaren. Mooie bas en geweldig drumgeluid. Ik ben zeker fan van Martin Birch. De enige 2 platen die hij geproduceerd heeft die in mijn opinie wat minder klinken zijn 2 Rainbow studioplaten: Rising en Long Live Rock and Roll. Er lijkt nauwelijks bas op te staan. Ze klinken behoorlijk dun. Geen idee hoe dit komt. Al zijn andere producties bevatten een prima basgeluid. Misschien voorkeur van dhr. Blackmore. Toch de boss he?

5,0
Net weer even naar Child in time geluisterd. Wat een ONGELOOFELIJK WAANZINNIGE gitaarsolo van Blackmore in het middenstuk zeg! Hier komt alles in voorbij: snelheid, scheurend, jankend en gevoelig! Beste gitaarsolo ever!

avatar van Larzz
5,0
EENS! Wat een solo. Blackmore was toen de absolute top!

D'Ouwe Nelis
Hoewel ik geen uitgesproken hardrockfan ben, vind ik dit een fanatisch album. Het swingt als een tierelier en de muzikanten krijgen allemaal volop ruimte voor improvisatie en samenspel. Dit album is opgenomen in de meest succesvolle samenstelling van de band en zijn goed op elkaar ingespeeld. Dat is ook goed te horen! De band bestond tijdens dit concert uit Ian Gillan (zang), Ian Paice (drums), Jon Lord (toetsinstrumenten), Ritchie Blackmore (leadgitaar) en Roger Glover (bas) Deze bezetting wordt ook wel aangeduid als Mark II.

avatar van aerobag
4,0
Ze worden tegenwoordig misschien dan wel gekscherend weggezet als dinorockers, toch is Deep Purple wel een van mijn favo dinorockers. Unieke vocalen, woest gitaarspel en geweldige staaltjes meeslepende songwriting..Dit is ook een erg fijn live-album, niet alleen een verzameling van hun toppers, maar ook met welkome alternatieve takes en het betere gesolo. Sterke opname ook voor een die uit ’72 afstamt.

avatar van AOVV
Dit is inderdaad een fan-tas-tische live-plaat, aerobag! Deep Purple op de absolute top van hun kunnen. Wat een genot moet het geweest zijn dit live te mogen aanschouwen.. Nou ja, ik ben al zeer opgetogen dit op CD in huis te hebben!

5,0
Kocht destijds het dubbel album en er staat geen zwak nummer op. Nog steeds tijdloos!

avatar van dumb_helicopter
3,5
Omdat deze in de top-250 stond toch ook eens tijd voor vrijgemaakt ondanks dat ik vaak minder geneigd ben livealbums op te zetten. Het begint werkelijk fenomenaal en de eerste drie nummers zetten echt alle registers open. Wat een verschil met hun doortocht op Graspop een paar jaar geleden, waar je pijnlijk kon vaststellen hoe oud deze mannen ondertussen geworden zijn. Child in Time is ook een nummer dat ze al heel lang niet meer live speelden waardoor het wel fijn is dit eens in een livesetting te horen. Echter begint het vanaf The Mule (die drumsolo werkt waarschijnlijk live wel, maar als je dit op plaat hoort (ook al is het een livealbum) dan komt dit toch eerder te lang gerekt over) de plaat wat wisselvalliger te worden. Soms iets te veel oeverloos gesoleer, soms te weinig in your face. Al bij al een zeer degelijke liveplaat.

avatar van jorro
4,5
Van de hausse aan livealbums uit begin jaren '70 behoort dit album absoluut tot de meest populaire. Ik herinner me tenminste dat het album alom enorm werd gewaardeerd. Een must have voor iedere (hard)rock liefhebber uit die tijd. Jammer dat ook dit live album de destijds verplichte drumsolo bevat. Ik had er toen al niets mee en nu nog minder.
Smoke on the Water en Child in Time waren en zijn mijn favoriete nummers. Aangezien een aantal andere live albums net iets meer tot mijn verbeelding spreken krijgt dit album van mij 4,5*.
Op 15 in de 100 Greatest Albums of 1972 en op 18 in de huidige lijst over 1972 van best ever albums.

avatar van ricardo
4,5
Het voor die tijd snoeiharde eerste nummer Highway Star en het prachtige duel tussen Blackmore en Gillan op Strange Kind of Woman zijn voor mij de absolute hoogtepunten op deze oer liveplaat, want dit is zo ongeveer wel de benchmark voor alle live platen uit de jaren 70 vind ik.

D'Ouwe Nelis
Ik vind dit een uitstekend album, dat in de loop der jaren nog niets van haar glans en glorie heeft verloren.
Op de lijst van de 50 beste live albums (Lust for live, januari 2021) staat dit album op de eerste plaats.

avatar van ProgMetal
Absolute 5* topper in het rijtje :
Double live Gonzo! - Ted Nugent
Lif(v)e - Thin Lizzy
Irish Tour -Rory Gallagher
Tokyo Tapes - Scorpions

avatar van vanwijk
4,5
ProgMetal schreef:
Absolute 5* topper in het rijtje :
Double live Gonzo! - Ted Nugent
Lif(v)e - Thin Lizzy
Irish Tour -Rory Gallagher
Tokyo Tapes - Scorpions


Een lijstje dat me helemaal terugvoert naar mijn jeugd met vrienden boven op een zolderkamer bier drinken en lp’s draaien. Made in Japan en Lif(v)e draai ik nog wel, de andere drie staan wel in de kast maar komen we zelden of nooit uit.
Ik wil hier het weergaloze livealbum van UFO aan toevoegen!

avatar van Hans Brouwer
5,0
D'Ouwe Nelis schreef:
Op de lijst van de 50 beste live albums (Lust for live, januari 2021) staat dit album op de eerste plaats.
Inderdaad, er zijn heel veel goede live albums, er kan er slechts één de allerbeste zijn. "Made in Japan", gekregen van mijn ouders zaliger toen ik 16 jaar oud werd. Desbetreffende dubbel lp heb ik nog steeds. Het is net een knetterende braadpan als ik 'm draai. Natuurlijk heb ik ook de geremasterde versie van 's werelds beste live album. Maar die bijna 50 jaar oude dubbel lp zal ik blijven koesteren tot in lengte van de mij nog gegeven jaren...

Zonder twijfel beste live album ooit! Ieder nummer is live vele malen intenser en ruiger dan de studioversies. Ik kreeg dit album toen ik een jaar of 16/17 was en nog steeds ligt tie op mijn draaitafel. Het waren die hoogtijdagen van Deep Purple en ieder afzonderlijk lid was in bloedvorm. De strijd tussen Gillan en Blackmore word op verbluffende wijze uitgespeeld.

avatar van Gommans
5,0
Er is veel gezegd hierover en ik kan me bij alle positieve feedback aansluiten. Mooi, tijdloos, geniaal, bombastisch, klinkt als een klok, jammer van de drumsolo, grandioos gitaarwerk, weergaloze zang, dynamische bas, bombastisch orgelspel maar ondanks de solo is de drijvende kracht achter deze motor gewoon het foutloze drummen van Ian Paice. Geniaal, een van de aller aller beste live albums. Samen met UFO, Thin Lizzy, GrandFunk Railroad en Uriah Heep

avatar van RonaldjK
4,5
Toen ik in 1980 begon met het ontdekken van de historie van groepen als Rainbow, kwam ik vanzelfsprekend bij Deep Purple uit. In de fonotheek echter stonden geen studioalbums van de vier jaar eerder ontbonden groep, alleen een verzamelaar en twee livealbums.
Dat Made in Japan legendarisch was, had ik uit de Popencyclopedie van Oor begrepen. Dat het snel rijzende Iron Maiden in 1981 een live-EP uitbracht met de knipoogtitel Maiden Japan maakte extra duidelijk dat dit een klassieker moest zijn.
Toch was ik niet onverdeeld gelukkig met deze Purple. Van een hammondorgel hield ik nog niet en met de grote hoeveelheid jams en improvisaties was ik op kant 4 wel klaar: bijna 20 minuten Space Truckin’ was teveel van het goede voor deze puber.

Anno 2023 is duidelijk dat de dubbelaar het summum is van hetgeen (hard)rock beoogde: de muzikale grenzen overschrijden met veel ruimte voor expressie en improvisatie. Ja, Purple maakte (hit)singles, maar op elpee en zeker live wilde men af van het format van de popsong van drie minuten.
Made in Japan bevat slechts zeven nummers, verspreid over vier plaatkanten met een maximum van twee nummers per kant. Zanger Ian Gillan krijst zonder zijn stembanden te slopen en op bassist Roger Glover na krijgt iedereen ruimte om zijn kunnen uitgebreid te etaleren.
Dat de vijf zeer bekwaam waren op hun instrument en bedreven in improvisatie blijkt vaak. De knallende opener Highway Star wordt extra sterk met allerlei ter plekke verzonnen variaties; idem voor de klassieker Child in Time op dezelfde kant. The Mule is op kant 2 bijna een versiering bij de hele knappe drumsolo van Ian Paice, in Strange Kind of Woman op kant 3 klinkt een geïmproviseerd duet tussen de gitaar van Ritchie Blackmore en de stem van Gillan.
Lazy pakte me indertijd niet, maar enkele jaren geleden viel dan eindelijk het kwartje, notabene door een cover; die met onder meer Joe Bonamassa en Jimmy Barnes. Nu ik geen last meer heb van hammondallergie, is dit mijn favoriet van deze plaat met alle gekke geluiden die Jon Lord uit zijn klavieren tovert.

Hierboven klaagt een enkeling over de geluidskwaliteit. Heb echter groot respect voor de sterke productie, zeker als je bedenkt dat dit uit 1972 stamt… Petje af voor Martin Birch! Het kan eraan liggen dat vinyl toentertijd niet de aandacht en de 180 gram van nu kreeg. Ik hoor een album dat klinkt alsof het gisteren met alle eigentijdse apparatuur is opgenomen. Birch laat zo de groepsleden zowel individueel als collectief schitteren.

Vergeleken met de livealbums van tijd- en genregenoten / medepioniers Uriah Heep (Live, 1973), Led Zeppelin (The Songs Remains the Same, 1976) en Black Sabbath (geen liveplaat in de jaren ’70, pas in 1980 kwam het tegenvallende Live at Last) steekt Made in Japan met kop en schouders boven de conculega’s uit.
Desondanks had de vierde plaatkant van mij niet gehoeven. Nog altijd houdt die mijn aandacht niet vast. Gezien de uitgebreide versies die sinds 1993 van dit album verschenen, had ik daar liever Speed King en Black Night gehoord.

Een livealbum dat desalniettemin moeilijk kan worden geëvenaard, laat staan overtroffen.

avatar van Dirkrocker
5,0
Blijft genieten deze fantastische live plaat! Scheurend orgel en geweldig gitaarwerk. Vooral de uitvoering hier van lazy is werkelijk subliem!

avatar van gaucho
4,5
Zeven nummers, uitgesmeerd over een dubbel-LP van in totaal 76 minuten. Dan is het op zich al een topprestatie als je die soms ellenlange nummers gedurende de gehele speeltijd interessant weet te houden. Deep Purple slaagt er op dit 'klassieke' live-album met verve in. Zelfs Space truckin, dat in zijn studioversie al een geweldig nummer is, blijft over de volle 20 minuten boeien doordat de afzonderlijke muzikanten hun solo's spannend weten te houden, zowel in hun improvisaties als hun samenspel. En de interactie tussen Blackmore en Gillan in Strange kind of woman is natuurlijk ongeëvenaard. Alleen de drumsolo in The mule had wat mij betreft wel wat korter gemogen. Maar ja, het was de tijd dat drumsolo's tijdens een rockconcert vrijwel verplichte kost waren. Als je erbij was, zal het in de zaal waarschijnlijk wel gewerkt hebben; op de plaat wordt het op een gegeven moment wat vervelend.

Er is hier behoorlijk wat opgemerkt over de geluidskwaliteit. Die was voor een album uit 1972 behoorlijk goed, naar mijn idee. Ook het drumgeluid, wat op veel producties uit die tijd altijd een beetje het stiefkindje was, ligt hier lekker in de mix. Weinig mis mee, ik vind het zelfs niet gedateerd klinken (in elk geval niet op de geremasterde CD-versie die ik ervan heb).

avatar van Boenga
5,0
gaucho schreef:
Weinig mis mee

imho met uitzondering van de bas. Eigenlijk is die bij Deep Purple (in de beginperiode dan toch) zelden echt aanwezig of duidelijk.

vanwijk schreef:
(quote)


Een lijstje dat me helemaal terugvoert naar mijn jeugd met vrienden boven op een zolderkamer bier drinken en lp’s draaien. Made in Japan en Lif(v)e draai ik nog wel, de andere drie staan wel in de kast maar komen we zelden of nooit uit.
Ik wil hier het weergaloze livealbum van UFO aan toevoegen!
Ik wil er nog wat live albums aan toevoegen : Rush - All the world's a stage/ Show of hands, Judas Priest - Unleashed in the east/Priest live, Queen- Live Killers, Motorhead- No sleep'till Hammersmith, AC/DC- If you want blood ( You've got it) Peter Frampton- Frampton comes alive, Lynyrd Skynyrd- One more from the road. Over Made in Japan ben ik het volledig eens met Neal Peart : er staat geen 1 zwak nummer op mega sterk live album die thuis hoort tussen de bovengenoemde live album parels. En uiteraard het Strangers in the night van UFO album hoort ook in deze lijst.

Heb zo net het album nog even gedeeltelijk beluistert en ben het helemaal met de reageerders hier eens. Het middenstuk van Child in time is meedogenloos en meeslepend bij vlagen hard en modder vet. Geldt overigens ook voor het afsluitende Space Truckin' Ritchie Blackmore is naast een waanzinnige goeie gitarist ook tegelijkertijd - helaas helaas- het enfant terrible in de band en dat is zo verschrikkelijk jammer. Echter is het ook jammer dat Child in time in de top 2000 steeds verder weg zakt richting de top 20. Nooit is deze waanzinnige live uitvoering gedraaid in de top 2000. De top 2000 die ik overigens steeds minder serieus neem. Klassiekers verdwijnen en er komt rotzooi voor in de plaats, maar met af en toe nog wel met zeer aangename verassingen. Child in time mag om mij wel op 1 zet Bohemian Rhapsody maar eens op nummer 18. En waarom altijd Bohemian Rhapsody???? Queen heeft wel betere nummers gemaakt dan Bohemian Rhapsody, dit terzijde. Heb nog 2 live albums die wel ook in het rijtje thuis horen : Pink Floyd : Delicate Sound of Thunder en Pulse. Ben nog van plan om nog een aantal recentere albums van Deep purple te gaan aanschaffen. Volgens de bandleden is Purpendicular een vrij goed album. Voor zover ik weet wordt die niet beschreven in Musicmeter. Als de bandleden al enthousiast zijn over Purpendicular dan zit het wel goed denk ik. Made in Japan krijgt van mij de absoluut maximale score.

avatar van gaucho
4,5
Purpendicular (1996) staat wel op MusicMeter en wordt door diverse stemmers ook overwegend positief beschreven. Blackmore ontbreekt hier uiteraard, maar ik vind Steve Morse, met name op dit album, een uiterst adequate vervanger, al hebben beide gitaristen natuurlijk elk hun eigen stijl. Purpendicular is inderdaad een van de betere albums van Purple na de reünie.

avatar van RonaldjK
4,5
Ha Satriani/vai, ook ik ga binnenkort beginnen aan mijn reis door het oeuvre van Purple, om precies te zijn vanaf 1984. In het algemeen durf ik te beweren dat de albums met Morse prima zijn en dat zijn spel goed past bij het Purple van latere jaren, wat dus ook geldt voor Purpendicular, zoals gaucho terecht opmerkt.
Vorige week heb ik Bananas (dus met Morse) op cd gekocht en dat vaak verguisde album doet het prima in de auto (in huis moet ik 'm nog gaan afspelen).

Tegelijkertijd vind je altijd wel één of meer mindere nummers op hun studioalbums, zowel die met Morse als met Blackmore en Bolin. Zelfs in de gouwe ouwe jaren '70 wat mij betreft, al komt Machine Head dicht bij de vijf sterren. En ook Perfect Strangers landde indertijd bijzonder goed in mijn zolderkamer. Morse wist echter muziek bij Purple te schrijven die me zelfs kan ontroeren, zó mooi... Nummers die 7 sterren waard zijn.

Het Deep Purple van 1972 en Made in Japan is dan echt van een ander tijdvak, een andere vibe met een andersoortige kwaliteit. Na beluistering rond Oud en Nieuw beschreef ik 'm uitgebreid op 2 januari, waarbij ik de eerste drie plaatkanten heerlijk vond.

bikkel2 schreef:
Palmer is een techneut, uitstekende drummer met een hoorbare jazz-achtergrond, net als Bill Bruford overigens.
Die winnen het qua virtuositeit wel van Moon, Bonham en Paice.
Maar het genre waarin hij opereert is niet echt vergelijkbaar met de powerrock van Purple en Zep.
Waarschijnlijk zou Palmer helemaal niet aarden in bijv. Led Zeppelin, daar is zijn slagwerk toch wat te netjes en te jazzy voor.
Ik vind hem bij Asia overigens een stuk minder interessant, daar doet hij zijn ding, maar erg binnen de lijntjes en minder herkenbaar ook.

Peart is boven alles verheven. Ondanks zijn onderhand senioren status, lijkt de man wel steeds beter te worden. Lijkt ook nog steeds geen uitdaging uit de weg te gaan.
De drummer van Tool, Danny Carey, vind ik trouwens ook geweldig. Zeer punctueel, powervol, maar ook subtiel.
Over powervol gesproken vergeet je er nog 1 : Mike Portnoy ex Dream Theater, heb die band destijds een aantal keren live gezien. Een waar genot als je hem live aan het werk ziet. Datzelfde heb ik ook met Rush heb ik ook live gezien destijds in Rotterdam. En die Rush in Rio DVD men wat indrukwekkend is dat. 3 top muzikanten al aardig op leeftijd en wat een waanzinnige show. Helaas helaas Neal Peart is niet meer, een grootheid is heen gegaan.

avatar van gaucho
4,5
Satriani/vai schreef:
3 top muzikanten al aardig op leeftijd en wat een waanzinnige show. Helaas helaas Neal Peart is niet meer, een grootheid is heen gegaan.

Hij heet Neil, maar ik snap waar de verwarring vandaan komt.

RonaldjK schreef:
Toen ik in 1980 begon met het ontdekken van de historie van groepen als Rainbow, kwam ik vanzelfsprekend bij Deep Purple uit. In de fonotheek echter stonden geen studioalbums van de vier jaar eerder ontbonden groep, alleen een verzamelaar en twee livealbums.
Dat Made in Japan legendarisch was, had ik uit de Popencyclopedie van Oor begrepen. Dat het snel rijzende Iron Maiden in 1981 een live-EP uitbracht met de knipoogtitel Maiden Japan maakte extra duidelijk dat dit een klassieker moest zijn.
Toch was ik niet onverdeeld gelukkig met deze Purple. Van een hammondorgel hield ik nog niet en met de grote hoeveelheid jams en improvisaties was ik op kant 4 wel klaar: bijna 20 minuten Space Truckin’ was teveel van het goede voor deze puber. Martin Birch heeft ook het Killers album van Iron Maiden geproduceerd in 1981, ik wou dat hij dat ook gedaan had met het debuutalbum van Iron Maiden in 1980 want die productie van dat album is van mindere kwaliteit. Maar de 1e 2 albums en piece of mind behoren nog steeds tot m'n favorieten van Iron Maiden in de jaren tachtig. Martin Birch kan je in 1 adem noemen met Alan Parsons, Bob Rock en Flemming Rasmussen. Met de productie van deze gasten is naar mijn mening niks mis mee. Het zijn stuk voor stuk producenten met een enorme reputatie. Made in Japan kan je alleen maar evenaren en niet over treffen. In mijn eerdere reacties heb ik wat live albums vermeld die Made in Japan evenaren. Misschien heel misschien is het P*U*L*S*E* live album van Pink Floyd de enige bedreiging om Made in Japan te overtreffen. Het enige verschil echter is dat van P*U*L*S*E* naast een album ook op DVD is verschenen. De DVD is later uitgekomen uitgerekend in het jaar dat ex Pink Floyd bandlid Syd Barrett is komen te overlijden. Deep Purple heeft de tijd tegen omdat begin zeventiger jaren nog geen video's was en al helemaal geen DVD (helaas helaas!!!!) Pink Floyd is niet jou favoriete band. Met het nummer Space Truckin' heb je veel moeite veel te lang en je bent de enige niet. Zelf vind ik het een goed nummer meeslepend met een hoop instrumentaal werk. Maar ik ben wel wat lange nummers gewend Echoes van Pink Floyd duurt bijna 27 minuten. De 25th Anniversary (de luxe Edition) van Made in Japan ga ik zeker aanschaffen.

Anno 2023 is duidelijk dat de dubbelaar het summum is van hetgeen (hard)rock beoogde: de muzikale grenzen overschrijden met veel ruimte voor expressie en improvisatie. Ja, Purple maakte (hit)singles, maar op elpee en zeker live wilde men af van het format van de popsong van drie minuten.
Made in Japan bevat slechts zeven nummers, verspreid over vier plaatkanten met een maximum van twee nummers per kant. Zanger Ian Gillan krijst zonder zijn stembanden te slopen en op bassist Roger Glover na krijgt iedereen ruimte om zijn kunnen uitgebreid te etaleren.
Dat de vijf zeer bekwaam waren op hun instrument en bedreven in improvisatie blijkt vaak. De knallende opener Highway Star wordt extra sterk met allerlei ter plekke verzonnen variaties; idem voor de klassieker Child in Time op dezelfde kant. The Mule is op kant 2 bijna een versiering bij de hele knappe drumsolo van Ian Paice, in Strange Kind of Woman op kant 3 klinkt een geïmproviseerd duet tussen de gitaar van Ritchie Blackmore en de stem van Gillan.
Lazy pakte me indertijd niet, maar enkele jaren geleden viel dan eindelijk het kwartje, notabene door een cover; die met onder meer Joe Bonamassa en Jimmy Barnes. Nu ik geen last meer heb van hammondallergie, is dit mijn favoriet van deze plaat met alle gekke geluiden die Jon Lord uit zijn klavieren tovert.

Hierboven klaagt een enkeling over de geluidskwaliteit. Heb echter groot respect voor de sterke productie, zeker als je bedenkt dat dit uit 1972 stamt… Petje af voor Martin Birch! Het kan eraan liggen dat vinyl toentertijd niet de aandacht en de 180 gram van nu kreeg. Ik hoor een album dat klinkt alsof het gisteren met alle eigentijdse apparatuur is opgenomen. Birch laat zo de groepsleden zowel individueel als collectief schitteren.

Vergeleken met de livealbums van tijd- en genregenoten / medepioniers Uriah Heep (Live, 1973), Led Zeppelin (The Songs Remains the Same, 1976) en Black Sabbath (geen liveplaat in de jaren ’70, pas in 1980 kwam het tegenvallende Live at Last) steekt Made in Japan met kop en schouders boven de conculega’s uit.
Desondanks had de vierde plaatkant van mij niet gehoeven. Nog altijd houdt die mijn aandacht niet vast. Gezien de uitgebreide versies die sinds 1993 van dit album verschenen, had ik daar liever Speed King en Black Night gehoord.

Een livealbum dat desalniettemin moeilijk kan worden geëvenaard, laat staan overtroffen.

Gast
geplaatst: vandaag om 16:00 uur

geplaatst: vandaag om 16:00 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.