Hoewel ik mezelf gerust een liefhebber durf te noemen moet ik eerlijk bekennen dat ik de meeste Aphex Twin albums zelden in het geheel beluister. De enorme moodswings van vredelievend naar hondsagressief sluiten vaak niet aan bij mijn gemoedstoestand van de dag. Verder gebeurt er vaak zoveel tegelijk in zijn nummers, dat luisteren een intensieve bezigheid wordt. Meestal heb ik na een aantal losse tracks mijn dosis AFX binnen en zet ik uitgeput maar voldaan iets anders op. Ik zie Aphex Twin dan ook meer als een abstract kunstenaar: veel werken komen prachtig tot hun recht in het museum, maar ik zou ze niet in huis willen hebben hangen en er dagelijks naar moeten kijken. Ik hou van
54 Cymru Beats van Drukqs, maar ik zet toch wat vaker
Avril 14th op. En een track als
Gwely Mernans kom ik amper door.
Syro was wat dat betreft een positieve verrassing: vanuit het niets is daar dit jaar een Aphex Twin album dat ik moeiteloos en zelfs met plezier van voor naar achtter kan beluisteren. Nergens ook maar de neiging om iets te skippen en dat lukt uberhaubt maar weinig albums. Zelfs 180DB gooit er nog een lekkere groove door op het moment dat het bijna irritant wordt. Ideeën worden rustig uitgewerkt in plaats van dat je overspoeld wordt door een stroom random gedachtenkronkels. Aphex Twin is op dit album zelfbewust en ingetogen, heeft duidelijk goed gekeken naar wat zijn tracks nou zo goed maakte en laat de irritante gimmicks achterwege. Nergens wordt hij vervelend of vraag je je af of de track een prank is ipv een fatsoenlijk nummer en hij nu zijn Windowlicker-smile heeft opgezet. In mijn ogen gedurfd, want bij veel fans krijg je de indruk dat het niet vreemd en experimenteel genoeg kan zijn. In mijn ogen heef AFX simpelweg tussen de vele klassieke platen door ook veel troep uitgebracht waarbij het meer op sadomasochisme leek, dan op een prettige luisterervaring.
Om te kijken of ik niet gewoon gek was geworden heb ik al zijn oude albums weer beluisterd en Syro sinds de release op repeat om te kijken of het snel zou vervelen. Geen enkele verveling en als je de albums back to back met Syro beluistert valt het pas op wat voor stappen hij heeft gezet. Muzikaal is Syro echt een flinke stap hoger, de opbouw van het album is veel meer doordacht en Syro is werkelijk subliem afgemixt (niet door AFX zelf geloof ik) in vergelijking met zijn vorige werk. Alles is smooth en helder, nergens heb je dat digitale gevoel van verschillende tracks die naast elkaar lopen, maar alles loopt door elkaar heen.
In mijn ogen is het een meesterwerkje. Het album wat ik nog miste van Aphex Twin.