Gnarls Barkley - St. Elsewhere (2006)

Mijn dame wist het treffend te brengen : "sinds wanneer draai jij dit soort vreemde muziek". Daarmee bedoelt ze dan niet dat het echt vreemde muziek is, want dat is t zeker niet (eerder gewoon) maar dat t voor mijn doen wat vreemd is. Dus alles wat hier onder staat mag je in dat licht lezen

Op de cd staan inderdaad een aantal aardige soulnummers in het verlengde van Crazy die wat mij betreft ook op Blue Lines hadden kunnen staan. Prima dus. Evenzo staan er een aantal ronduit irritante nummers op waarop bijvoorbeeld een mijnheer meent door de muziek heen te moeten jengelen. Als dat dan ondersteund wordt door fluitjes (of wat t ook is) en nerveuze ritmes weet je dat je een bepaald niet homogeen en daardoor niet in zijn geheel te draaien album hebt. Niet als je alleen bent in de auto, want skipnummers, niet geconcentreerd luisterend met de koptelefoon op want skipnummers en ook niet als je bezoek hebt, want dezelfde skipnummers. Ik noem in deze het verschrikkelijke openingsnummer, de aan het tweede woord in de titel refererende Boogiemonster en Transformer. Een album vol met dit soort gedoe en de halve ster is binnen. Nu trekken topnummers als Crazy, Gone Daddy Gone en het titelnummer het geheel nog net naar een voldoende al blijft er na de programmeerknop nog maar 25 minuutjes acceptabele muziek over. Te weinig om de hype alhier te rechtvaardigen.

In een euforische stemming (vooral door Crazy) 4,5 ster gestemd op dit album. Had hem toen 1,5 keer geluisterd. Vandaag toch maar eens wat nader onder de loep genomen en er zitten dus echt irritante nummers tussen. Vooral 'Transformer' werkt me enorm op de zenuwen, net als 'Gone Daddy Gone'. Staan ook een paar geweldige nummers op. Zoals 'Crazy' dus en 'Smiley Faces'.
Vind het eerste nummer en 'Who Cares' ook erg lekker. Maar mijn euforie is toch gedaald, net als mijn stem.

Fijn album om gewoon even lekker op te zetten. Niet echt heel diepgaand, maar dat is ook nergens voor nodig, gewoon een heerlijk relax album. De fijne producties van Dangermouse en de heerlijke soulstem van Cee-Lo gaan perfect samen. Een mooie afwisselende mix tussen soul, pop en hiphop wat erg goed uitpakt. Crazy kende ik natuurlijk al en vond ik altijd al een heerlijk nummer. Volgens mij ook een van de laatste radiohits die ik ook echt goed vond. Echter nu ik het album heb gehoord zijn er nummers die Crazy maar een ''normaal'' nummer maken. Nummers als St. Elsewhere, Smiley Faces, Just a Thought en nog een aantal nummers maken dit album zeer de moeite waard en dan nog is de rest van dit album nog altijd van een zeer hoog niveau met soms een moment waar het ietsje minder word, maar dan komt er zo weer een lekker relaxte track waardoor het niet zo erg is. Het album krijgt een nette 3,5*

Eigenlijk vind ik Cee-Lo Green een beetje eng. Ik kan me heel goed voorstellen dat hij bokkenpootjes heeft en als niemand kijkt, de hoorntjes op zijn hoofd zichtbaar worden. Dat dit kleine mannetje soms ronduit angstaanjagend is, blijkt ook op dit album. Ondersteund door bij vlagen bijzonder geslaagde biets van geluidskunstenaar Danger Mouse, presenteert Cee-Lo hier zijn psychisch rapport.

St. Elsewhere is vernoemd naar een ziekenhuisserie, maar een psychiatrische instelling was misschien meer op zijn plek geweest. ‘Crazy’ is al een voorbode; een prachtige en onverwachte hit, met strijkers die uitklappen als in een pop-upboek. Na de door wat vervelende toeters ‘opgesierde’ opener ‘Go-Go Gadget Gospel’ zet dit nummer uitstekend de toon voor het album. Ook al vertelt hij in de OutKastesque tingeltangelhiphop van ‘Feng Shui’ dat hij heus wel wat vrede in zijn hoofd kan vinden, dan nog. Dit lukt hem alleen door alles netjes in te richten, wat ook uiteindelijk ook dwangmatig is natuurlijk. Deze dwang lijkt een groot deel van het album te dicteren: muzikaal schiet het alle kanten op, elk idee is in orde om uit te bouwen tot een liedje. Helaas is het een niet heel consequente plaat, die van vrij briljant tot redelijk vervelend varieert in kwaliteit.

Dat er een schroefje loszit bij Cee-Lo wordt duidelijk, maar wacht maar tot blijkt wat meneer dwarszit. Dit gaat van een monster in de kast, via verlatingsangst tot necrofilie. Muzikaal wordt dit soms geïllustreerd door een te druk geluid, zoals in het wat vervelende ‘Transformer’, of juist licht-psychedelische, minimalistische soul. In ‘Just a Thought’ komt zelfmoord nog langs; ook al probeert Cee-Lo ons te overtuigen dat hij alleen maar aan zelfmoord heeft gedacht, maar geloofwaardig is hij niet helemaal. Dat is het nummer juist wel, ook door de ongeloofwaardigheid van de zanger. De productie van Danger Mouse is van zeer hoog niveau: een rustig gitaartokkeltje, maar furieuze drums die steeds wegvallen als Cee-Lo emotioneel op z’n dieptepunt is; zodra hij weer wat rustiger is, knallen de drums er weer keihard in. St. Elsewhere is een bijzondere plaat, maar niet per se omdat het een goede plaat zou zijn.