Henny Vrienten (ja die van Doe Maar) is al een tijd lang bezig met een soort van solo-comeback. Werkte hij al samen met een rits hiphoppers als Rico, nu is er dan eindelijk die plaat van hemzelf: En Toch...Verwacht hier niet de ska-vibe van Doe Maar, maar een heuse singer-songwriter blues plaat zoals alleen de beste ze kunnen maken.
En Toch... begint met het nummer dat het hele album karakteriseert: Gitaar. Een heerlijk gitaar-gedreven nummer dat meteen een oeverloze en melancholische sfeer neerzet, bijna tot het psychedelische aan toe. Wat volgt is heel veel. 58 minuten en 14 nummers lang weet Vrienten op knappe wijze blues met folk te combineren, en horen we louter kwaliteit. En heel af en toe horen we het speelse van Doe Maar. Bijvoorbeeld op het zomerse en swingende Mug in de Klamboe, waar Vrienten met zijn heerlijk luie stem imponeert. Maar ook op Hangmat liggen de zomerse sferen op de voorgrond. Maar de plaat wordt vooral gekenmerkt door muziek die tot zijn recht komt op een grauwe herfstdag. Het bijna gospelige (met koortjes en gefluit) Hij Zingt Omdat Ik Het Niet Zeggen Kan is een pakkend lied, en Het Uur Tussen Hond en Wolf is een epische ballad met hypnotiserende en zwevende gitaren. De enige smet van deze plaat, is de duur. Hoewel er geen zwak moment te vinden is, is 58 minuten aan de lange kant voor een puur door gitaar en zijn stem gedragen plaat.
En Toch... is een waardevolle toevoeging in het oeuvre van Vrienten. Een staaltje klaswerk, met veel sfeervolle composities die stuk voor stuk staan als een huis. En zelfs die karakteristieke Doe Maar sound is niet héél ver weg. En Toch...krijgt deze plaat niet de volle mep. Daarvoor is deze net iets te eentonig. Maar welkom terug aan het front, Henny Vrienten.
Pat-sounds: Album Henny Vrienten - En Toch... (2014) - pat-sounds.blogspot.nl