Ik beluisterde dit album voor het RYM top-250 review topic – anno augustus 2022 was dit RYM #198
Jason Molina is een zanger die mij al zeker 15 jaar na aan het hart ligt. Ik ben dan ook blij om te zien dat hij een notering in de RYM-lijst heeft, echter is dat wat mij betreft wel met de ‘verkeerde’ plaat. En natuurlijk is
The Magnolia Electric Co. helemaal geen
verkeerde plaat, best een sterke zelfs, maar hij blijft in mijn herinnering wel lichtjaren achter op het waanzinnig sterke
Didn’t It Rain en al helemaal op meesterwerk
Ghost Tropic die hier op 5* staat. Dus nu ben ik een beetje verwonderd: op MuMe staat met ‘Lioness’ regelmatig een nummer in de Ladderfinale dat ik niet tot Molina’s 30 beste nummers reken en op RYM is zijn enige top-250 albumnotering een plaat die niet in mijn SO-top-5 zou staan (naast eerdergenoemde platen vind ik ook
The Lioness,
Axxess & Ace en
Pyramid Electric Co beter, terwijl ik zijn vroegste werk nog niet eens ken).
Zoals meer kwetsbare muzikanten die met hun ziel onder hun arm lopen, is Molina op zijn best als hij op zijn breekbaarst en minimaalst is. Het is de ironie van gedeprimeerde en zwaarmoedige muzikanten: ze kunnen het beste connecten met de luisteraar omdat hun gemoed zo tastbaar is en ze de diepte van hun eigen gedachtenkronkels voelbaar kunnen maken.
The Magnolia Electric Co. wordt daarentegen gedomineerd door een nogal traditionele en slepende instrumentatie, die de spanning van eerdere platen goeddeels ontbeert: zo’n ‘The Old Black Hen’ wordt enerzijds gedomineerd door een nogal traditionele landelijk Amerikaanse sound en anderzijds door een nogal oninteressante Lawrence Peters, die de vocalen opeist maar weinig impact heeft. Wat doet hij daar? En waar is onze hoofdpersoon zelf gebleven? Zelfde geldt voor de ‘Peoria Lunch Box Blues’, al is Scout Niblett een waardiger vervanger dan eerdergenoemde Lawrence. Los van die invallers klinkt ook Molina zelf langs die traditionele begeleiding bij vlagen een beetje als een Neil Young achtige rocker – niet iets wat mij ligt.
Vind ik dit dan een zwakke plaat? Nee, helemaal niet eigenlijk – zo zijn ‘Farewell Transmission’ en met name ‘Hold On Magnolia’ gewoon hele mooie liedjes, die de grote meerderheid van de eenzame liedjesschrijvers überhaupt niet in hun mars hebben. Zeker in laatstgenoemde neemt Molina ouderwets de tijd om je gestaag naar binnen te trekken in zijn gelaagde gemoed en benut hij de traditionele muzikale ondergrond volledig, alsof hij op de instrumentale onderlaag steunt om vocaal op verkenningstocht te kunnen gaan. En daarin zowel in datering als speelduur de tijdloosheid te bereiken van pure en grenzeloze muzikale verkenning. Schitterend nummer dat me doet afvragen of de rest van de plaat niet eigenlijk ook gewoon briljant is.
Een mindere doch bejubelde plaat van een favoriete artiest bespreken – altijd lastig. Ook bij nieuwe beluistering is dit verre van Songs:Ohia’s beste plaat, maar de pieken zijn ouderwets hoog. Toch zit het countryrock-dekentje hem wat mij betreft niet echt als gegoten en voegen de nogal dominante en centraal geplaatste gastoptredens weinig toe. Molina bereikt zijn potentiele diepte en grootse verwondering eigenlijk alleen op de opener en afsluiter – voor de rest vind ik dit een prima maar weinig spectaculaire en nogal traditionele plaat.
Nog steeds wel een ruime 3.5*