menu

Songs: Ohia - The Magnolia Electric Co. (2003)

mijn stem
4,11 (274)
274 stemmen

Verenigde Staten
Rock / Country
Label: Secretly Canadian

  1. Farewell Transmission (7:22)
  2. I've Been Riding with the Ghost (3:20)
  3. Just Be Simple (4:20)
  4. Almost Was Good Enough (4:28)
  5. The Old Black Hen (5:48)
  6. Peoria Lunch Box Blues (5:48)
  7. John Henry Split My Heart (6:09)
  8. Hold on Magnolia (7:51)
  9. The Big Game Is Every Night [Album Sessions Outtake] * (9:54)
  10. Whip-Poor-Will [Album Sessions Outtake] * (3:53)
  11. Farewell Transmission [Demo] * (6:56)
  12. I've Been Riding with the Ghost [Demo] * (3:10)
  13. Just Be Simple [Demo] * (2:54)
  14. The Old Black Hen [Demo] * (4:56)
  15. Peoria Lunchbox Blues [Demo] * (4:25)
  16. John Henry Split My Heart [Demo] * (5:49)
  17. Hold on Magnolia [Demo] * (6:23)
  18. The Big Game Is Every Night [Demo] * (6:26)
  19. Whip-Poor-Will [Demo] * (3:35)
toon 11 bonustracks
totale tijdsduur: 45:06 (1:43:27)
zoeken in:
avatar van Leeds
5,0
Opvolger van Didn't It Rain wat misschien wel Molina's beste werk was. Een plaat waarvan de 3 laatste nummers als fenomenaal mag worden bestempeld. En dan komt de heer Molina terug met een fantastische plaat boordevol creativiteit en een rijkelijk gevulde instrumentatie. Farewell Transmission en Hold on Magnolia zijn de kleppers van formaat en de resterende 6 nummers doen eigenlijk amper onder. De plaat toont ook een iets hardere kant van Molina. Meesterwerk!!!

Ik ken mensen die het project Songs: Ohia maar zwak en niet gemeend vinden zonder diepgang en emotie. Ongelooflijk!!!


4,5
Molina's band met gastzanger Timothy Showalter (Strand of Oaks) gaven afgelopen zondag een indrukwekkend memorial concert in EKKO Utrecht. De band speelde vol bezieling en Showalter's tekst beleving en overdracht was treffend. Een waardig eerbetoon. Hopelijk laat Goshen Electric Co. in de toekomst nog meer van zich horen.

avatar van mr-mucho
4,0
Hulde voor Farewell Transmission. Misschien wel een van de beste nummers ooit. Moet eerlijk bekennen dat ik opnieuw naar dit nummer, en dit album ben gaan luisteren door de cover van Kevin Morby.

Mama here comes midnight with the dead moon in its jaws
Must be the big star about to fall


Arbeidsdeskundige
Farewell Transmission en Just Be Simple zijn mijn favoriete nummers op dit heerlijke album.

avatar van frolunda
4,5
Toen ik voor het eerst naar Songs: Ohia begon te luisteren, zo'n jaar of vijf, zes geleden, was Jason Molina, de persoon die de muzikale motor achter deze naam was al een aantal jaren eerder overleden. Dat zorgde toen voor een wat wrange luisterervaring, nog eens aangewakkerd door het indringende, en soms zelfs wat desperate stemgeluid van Jason Molina.
Nu er weer wat tijd verstreken is heeft dat wrange plaatsgemaakt voor een soort van verstilde schoonheid, die als een deken over het album The Magnolia Electric Co. uit 2003 heen hangt. Dat vertaald zich op de plaat in een serie van prachtige en vaak aangrijpende nummers. Dat geldt met name voor de eerste vier op de plaat, I've Been Riding with the Ghost, Just Be Simple, Almost Was Good Enough en natuurlijk Farewell Transmission, die stuk voor stuk formidabel genoemd mogen worden.
Het tweede gedeelte van The Magnolia Electric Co. kan dat uitzonderlijke, hoge niveau niet meer constant vasthouden, iets wat naar mening mede komt door de inbreng van andere vocalisten. Die kunnen toch niet helemaal dezelfde intensiteit aan de dag leggen in hun stem als Jason Molina. Van de andere kant maakt het het album wel een stuk veelzijdiger.
Schitterend album en oh zo jammer dat het hun laatste was.

avatar van Tonio
4,5
Nou, frolunda, ik heb goed nieuws voor je: het is niet Jason's laatste. Hij is na het album The Magnolia Electric Co. verder gegaan onder de naam van dit album, maar dan als groepsnaam. In de periode 2005-2209 heeft hij onder deze naam een aantal albums gemaakt. Luister vooral eens naar het 2 uur durende Sojourner; voor mij een van zijn beste werken.

Daarnaast heeft hij nog enkele solo albums, die ik zelf wat minder vind. Maar veel liefhebbers denken hier anders over, gelet op de hoge waarderingen.

Dan is ook nog zijn eenmalige samenwerking met Will Johnson, ook weer een van zijn betere.

En tenslotte: ik ga er eigenlijk een beetje van uit dat je de Songs:Ohia albums uit de periode 1999-2002 al kent. Zo niet: dit blijft toch de beste periode. Veel luisterplezier!

avatar van corn1holio1
5,0
Toch maar even in mijn top 10 gezet. Alleen al voor het openingsnummer, bezwerend mooi!

avatar van Sillah
4,5
Zeer mooi album. Misschien vind ik hem wel mooier dan The Lioness, en dat had ik op voorhand zeker niet verwacht. The Magnolia Electric Co. boeit van begin tot eind. Een meesterwerk van Jason Molina. Begrijp echter weinig van nr. 5 en 6. Heb daar het gevoel dat ik naar een ander album van een andere artiest luister.

avatar van ASman
5,0
"Farewell Transmission" heeft een van de meest unieke en toch tastbare vibes die ik in een nummer al ben tegengekomen. Het is niet diepongelukkig, maar het valt ook allesbehalve gelukkig te noemen. Soul-searching is nog hoe ik de sfeer het best zou kunnen omschrijven. Uit bed komen, de deur uitstappen en rond beginnen dwalen - al dan niet met een fles sterke drank in de hand - om dan maar te zien wat het lot voor je in petto heeft. Het valt moeilijk te omschrijven in woorden, maar het is een gemoedstoestand waar velen wel al mee te maken hebben gehad. Ik ben er in ieder geval wel bekend mee.

avatar van Gyzzz
3,5
Ik beluisterde dit album voor het RYM top-250 review topic – anno augustus 2022 was dit RYM #198

Jason Molina is een zanger die mij al zeker 15 jaar na aan het hart ligt. Ik ben dan ook blij om te zien dat hij een notering in de RYM-lijst heeft, echter is dat wat mij betreft wel met de ‘verkeerde’ plaat. En natuurlijk is The Magnolia Electric Co. helemaal geen verkeerde plaat, best een sterke zelfs, maar hij blijft in mijn herinnering wel lichtjaren achter op het waanzinnig sterke Didn’t It Rain en al helemaal op meesterwerk Ghost Tropic die hier op 5* staat. Dus nu ben ik een beetje verwonderd: op MuMe staat met ‘Lioness’ regelmatig een nummer in de Ladderfinale dat ik niet tot Molina’s 30 beste nummers reken en op RYM is zijn enige top-250 albumnotering een plaat die niet in mijn SO-top-5 zou staan (naast eerdergenoemde platen vind ik ook The Lioness, Axxess & Ace en Pyramid Electric Co beter, terwijl ik zijn vroegste werk nog niet eens ken).

Zoals meer kwetsbare muzikanten die met hun ziel onder hun arm lopen, is Molina op zijn best als hij op zijn breekbaarst en minimaalst is. Het is de ironie van gedeprimeerde en zwaarmoedige muzikanten: ze kunnen het beste connecten met de luisteraar omdat hun gemoed zo tastbaar is en ze de diepte van hun eigen gedachtenkronkels voelbaar kunnen maken. The Magnolia Electric Co. wordt daarentegen gedomineerd door een nogal traditionele en slepende instrumentatie, die de spanning van eerdere platen goeddeels ontbeert: zo’n ‘The Old Black Hen’ wordt enerzijds gedomineerd door een nogal traditionele landelijk Amerikaanse sound en anderzijds door een nogal oninteressante Lawrence Peters, die de vocalen opeist maar weinig impact heeft. Wat doet hij daar? En waar is onze hoofdpersoon zelf gebleven? Zelfde geldt voor de ‘Peoria Lunch Box Blues’, al is Scout Niblett een waardiger vervanger dan eerdergenoemde Lawrence. Los van die invallers klinkt ook Molina zelf langs die traditionele begeleiding bij vlagen een beetje als een Neil Young achtige rocker – niet iets wat mij ligt.

Vind ik dit dan een zwakke plaat? Nee, helemaal niet eigenlijk – zo zijn ‘Farewell Transmission’ en met name ‘Hold On Magnolia’ gewoon hele mooie liedjes, die de grote meerderheid van de eenzame liedjesschrijvers überhaupt niet in hun mars hebben. Zeker in laatstgenoemde neemt Molina ouderwets de tijd om je gestaag naar binnen te trekken in zijn gelaagde gemoed en benut hij de traditionele muzikale ondergrond volledig, alsof hij op de instrumentale onderlaag steunt om vocaal op verkenningstocht te kunnen gaan. En daarin zowel in datering als speelduur de tijdloosheid te bereiken van pure en grenzeloze muzikale verkenning. Schitterend nummer dat me doet afvragen of de rest van de plaat niet eigenlijk ook gewoon briljant is.

Een mindere doch bejubelde plaat van een favoriete artiest bespreken – altijd lastig. Ook bij nieuwe beluistering is dit verre van Songs:Ohia’s beste plaat, maar de pieken zijn ouderwets hoog. Toch zit het countryrock-dekentje hem wat mij betreft niet echt als gegoten en voegen de nogal dominante en centraal geplaatste gastoptredens weinig toe. Molina bereikt zijn potentiele diepte en grootse verwondering eigenlijk alleen op de opener en afsluiter – voor de rest vind ik dit een prima maar weinig spectaculaire en nogal traditionele plaat.

Nog steeds wel een ruime 3.5*

avatar van AreYouThere
5,0
Zette hem vanavond weer eens aan en ik ben er toch ook weer stil van. Jeetje.

Gast
geplaatst: vandaag om 21:14 uur

geplaatst: vandaag om 21:14 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.