The Clash - Sandinista! (1980)

Nee natuurlijk niet: Lose This Skin werd gezongen door Tymon Dogg

Een van de betere nummers van de plaat trouwens.

Wow.... De lijst van artiesten met wie deze kerel heeft samengewerkt... En ik nog nooit van hem gehoord. Ahum.
Cheers André, voor de link.

Ik zou daar toch Something About England, Rebel Waltz, Look Here, If Music Could Talk, The Equalizer, Washington Bullets, Broadway of Mensworth Hill aan toe willen voegen, ontdanks het soms experimentele karakter.

Heb 'm de afgelopen week weer een aantal malen beluisterd... De neiging om er een 5 van te maken wordt heel groot! Deze plaat luistert heerlijk weg. Heb de LP-versie en ook de geremasterde cd, die alles ideaal op 2 lange schijfjes heeft a la Zappa's Joe's Garage.

Zat er bij de LP-versie trouwens ook niet die prachtige poster met lyrics (The Armagideon Times)? Ik heb mijn exemplaar ooit eens in een grijs verleden in de bieb gekocht (en toen nooit echt vaak beluisterd. Kwam er een beetje laat achter ).

Klopt! Ik heb deze laatst in een ramsjwinkeltje op vinyl gekocht en daar zat ie bij. Het is meer een krant-achtig ding met de lyrics, foto's,krabbels, kortom leuk om te lezen tijdens het beluisteren van de platen.

Toppie!

Bij London Calling zit ook zo'n gave poster.

THE CLASH is wel "mijn band" ik heb ze gezien in A'dam in 1981,
toen ik 16 was ofzo...
Ik heb er jaren niet naar geluisterd.
Totdat Joe overleed, en nu ben ik weer fan, want oude helden sterven niet....

THE CLASH maken natuurlijk blanke muziek, maar ze zijn eerlijk,
dat is wat ik altijd bewonderd heb aan THE CLASH geen uitverkoop.
Het goeie aan de CLASH is hun diversiteit aan stijlen, Punk, Reggea, van alles wat.

SANDINISTA is een lekker plaat, vooral een oefening in stijlen,
af en toe punk, maar bovenal een tropische plaat.
THE CLASH hebben volgens mij als eerste zoveel verschillende stijlen in één plaat verwerkt.
dieptepunt van de plaat is het liedje met ellen fooley
(het vriendinnetje van mick jones)
Overigens staan er op 'n solo plata van ellen fooley ook nog een paar clash- liedjes, die eigenlijk op sandinista hadden moet staan.

Mijn CLASH lijstje is als volgt:
1] debut THE CLASH
2] London Calling
3] SANDINISTA
4] De nieuwe JOE STRUMMER docu "The future is unwritten" DVD aangeschaft, een aardige film, wel nogal prijzig.
5] live in jamaica 1982, bootleg cd
6] live lochem 1982

Hier een zeer goed artikel over deze plaat: http://www.austinchronicle.com/gyrobase/Issue/story?oid=oid:77250

Ik krijg bij Rebel waltz altijd tranen in mijn ogen. Is eigenlijk het enige nummer waar ik dat ooit bij heb. Verder is de hele plaat brilliant. Washington Bulllets vind ik'één van de betere Clash nummers. Verder moet je deze platen gewoon ondergaan. Ik heb hem in ieder geval nooit te lang gevonden. ik draai hem gewoon nooit in 1x achter elkaar. Nergens voor nodig. En toch blijft het 1 geheel. Dat is het mooie aan Sandinista.

Ik draai het GRAAG aan 1 stuk achtereen. Helaas kan dat praktisch nooit.

Matige plaat, naar mijn smaak. Alleen bij One More Time / One More Dub ga ik altijd helegaar uit mijne plaat!

GROOT NIEUWS!!!!!!!!!!

http://www.cdwow.ie/CLASH-SANDINISTA/product/view/2971681

Waarom groot nieuws? "Gewoon" een remaster toch?

Kijk eens naar de prijs inclusief verzendkosten...

Kost werkelijk geen scheet!

Maar deze plaat hoeft toch helemaal niet geremasterd te worden. Klinkt prima zo...

Jammer dat kant 6 (tracks 31-36) met al die suffe dubnummers en verneukte versie van Career Opportunities zo'n slechte nasmaak nalaat. Want voor de rest is dit toch wel erg fijn hoor.

Tja dat krijg je als je van je platencontract af wil. Extra respect dat ze er toch een geweldig album van hebben weten te maken.
Ennuh helaas gold het album toch maar als één album.

Op dit album (oorspronkelijk een 3LP, nadien een 2CD) gaat the Clash verder waar ze met "London Calling" ophield : een mengeling van rock, reggae, dub, rockabilly, zelfs jazz en motown-soul. Wederom is dit werkstuk gekenmerkt door spelplezier en veelzijdigheid, the Clash bewijst hiermee één van de belangrijkste postpunkbands te zijn eind jaren '70, begin jaren '80.
"The Magnificent Seven" en "Hitsville U.K", beiden gekenmerkt door een geweldige baslijn zijn onbetwiste prijsbeesten samen met o.a. "Something About England" en "Somebody Got Murdered".

suffe dubnummers ? Kan me herinneren dat the call up en magnificent seven een soort van 12 inch dub nrs waren: de dansvloer stond vol ! (in griekenland by the way)

Ik vind Sandinista! toch wel een teleurstelling na het fantastische London Calling, maar blijkbaar delen de meesten hier die mening niet echt

dat kon niet anders "London Calling" is eenvoudigweg te sterk om op te volgen. Sandinista vind ik een uitstekende plaat maar ik weet niet goed wat The Clash hiermee wilde bewijzen. Zij schieten hier en daar een beetje door.

Ik denk dat ze gewoon hartstikke veel lol hadden in het maken hiervan en dat op plaat hebben gezet.

Ondanks zijn lengte heeft deze plaat me nog nooit verveeld.

Lose this skin

Vandaag origineel aangeschaft. Net als bij London Calling is er een fraaie poster toegevoegd. Het klinkt erg goed en ik denk dat er nog wel een stemverhoging inzit. Beide openers vind ik tot de beste nummers van The Clash behoren.

Mijns inziens één van de meest ondergewaardeerde artiesten op de site. Hun debuutalbum hoort natuurlijk in de Top 50 thuis met een veel hoger gemiddelde. Maar ja, hier luistert men liever Green Day...

Gewoon een dijk van een plaat hoor, avdj! Zeker weten!
Misschien wel hun beste. In elk geval een zeer gevarieerd album!

Ik vind het in ieder geval hun beste. Alles mag bij deze plaat en dat doen ze dan ook. De essentie van muziekmaken.

Ik ben het wel eens met de mening dat dit album wel heel erg vol is. Dat komt de kracht van het album niet ten goede. Er staan genoeg sterke nummers op om het tot een goede plaat te maken. Sterker nog, ik vind 'London Calling' een beter album, maar op deze plaat staan een paar van mijn lievelingsnummers van The Clash, die op 'London Calling' niet voorkomen, zoals 'Hitsville UK' en 'Lose This Skin'. Maar er staat ook veel 'speelgoed' op. Al die calypso en reggae of dubachtige dingetjes. Op 'London Calling' verrijkt het de plaat. Hier is het overkill.

Het is in ieder geval een zeer gevarieerd album. Maar het luistert toch een stuk minder prettig weg als dat LC doet. Een dikke 8 vind ik de plaat zeker waard.

Ik heb deze ooit geruild tegen de 3e van Velvet Underground, die kon ik toen nergens vinden. Eigenlijk altijd gemist daarna. Tja dat waren nog eens tijden. Heerlijke plaat.

Weinig aan toe te voegen. Zo denk ik er ook over. Pak de 18 beste nummers, maak er één album van en je hebt een album die net zo goed is als "London Calling". Nu is het eigenlijk niet meer dan een zooitje ongeregeld, hoewel altijd nog wel een goed zooitje.

Mooiste nummers;
Album 1; "The Magnificent Seven".
Album 2: "The Call Up".

3,5*