The Clash - Sandinista! (1980)

Deze heb ik op LP... Nu nog een LP-speler .

Na een jaar weer terug op Musicmeter, het blijf gewoon lastig om erop te blijven om recensies te schrijven omdat ik nu wel zon 1000den cd;s hebt en dat houd je dan tegen omdat je niet meer weet waar je moet beginnen. Maargoed, toch maar weer herbeginnen bij Sandinista en mijn bericht uit 2006 (wat nergens op slaat) verversen.

En ook, was het de reden dat ik al een tijd niet meer gekomen omdat vele mensen al liepen te zeiken omdat ze het niet konden snappen dat ik veel muziek al rond me 6de al ondekt heb. Nouja je geloofd het maar of je geloofd het niet, het is niet om stoer te doen, maar gewoon de waarheid. Bronnen: Mijn ouders.

En Sandinista van The Clash is er een van. Ik ken deze plaat al ik denk: van toen ik een jaar of 5-6 was en heel vaak in de auto op cassettebandje hoorde toen ik vele ritjes maakte met me ouders. Het was wel zo dat er 16 nummers op dat cassettebandje ontbraken. Sinds ik deze op me 9de op cd heb ondek je het voor de 2de keer. Maar evengoed, als ik deze cd's nog wel eens in de cd speler stop, maak ik zo weer een reisje door mijn kinderjaren. Komen de mooie herinneringen weer naar boven drijven. Wat voor vele mensen dit herinneringen naar je jaren 80 brengt is dat voor mij weer de kleuterjaren van de jaren 90. En dan ook vooral bij de nummers als The Magnificent seven, Hittsville UK, Junco Partner, Look here, The Crooked Beat, en vele anderen, en dan ook vooral: Rebel Waltz, wat een heerlijk rustgevend nummer is dat zeg, met die synth en die langzame ritme's waar Joe Strummer lekker op meedijnt. Of Version City, heerlijk hoe dat nummer opbouwt met die dompe geluiden en uiteindelijk er subtiel op los rocked. En ook toen ik de nieuwe nummers ondekte sinds ik de cd had was dat ook weer een aangename verrassing. Wat me wel bijblijft is street parade. Ik vond dat eigenlijk wel een beetje een heel treurig nummertje, vooral waneer het geluid verzacht aan het eind. Ook Charlie dont surf was ideaal en ook een mooie sample van Apocalypse Now. Zo zie je dat ik Sandinista 2 keer heb ondekt. De ene keer met 20 nummers op het casette bandje en de 2de keer toen ik de cd voor vakantie geld kocht op me 9de.

Maar al met al zal Sandinista een van de vele albums zijn die een stereotyp hebben van mijn kleuterjaren. En dat zijn natuurlijk de mooiste tijden. Petje af voor dit album.

5*

Alleen al het begin: the magnificent........................seven!
Tsja, afdeling jeugdsentiment. Maar wat was (is) het een indrukwekkend album. Werd ook veel gedraaid in het jongerencentrum (tagrijn) waar ik wel eens kwam

Ik heb een LP-speler, nu nog de elpee

The Magnificent Seven is één van mijn favorieten van The Clash. Heerlijk ritme en de zang sluit er subliem op aan. Jammer genoeg is dit album te lang geworden. Een gestripte versie had bij mij beter gescoord.

Een van de meest geniale albums ooit gemaakt...........

heb die documentaire onlangs over joe strummer gezien. partijtje ouwe lullen die blitzkrieg bop mee lopen te zingen. Sorry maar ik heb er toch een beetje moeite mee ....
vond de documentaire behoorlijk tegenvallen. kan ook niet anders:punkrockers boven de 45 (op iggy pop na) is een lachertje.
MAAR dit album is en blijft geniaal, in feite de 1e serieuze zijwegen van de heren..

Weer eens gedraaid, maar ik krijg het er toch niet echt warm van. Mij teveel reggae-achtig rocksteady getrut tussendoor. Dat is al niet mijn muziek, maar laat die dan ook over aan die rastaboys van Jamaica. Doe mij maar Should I stay or should I go. Bij deze plaat denk ik toch vaak GO!

De Exile on Main St. van The Clash.
Niet hun beste, maar wel met de meeste variatie.

Ik vind dit stiekem wel hun beste... juist vanwege de veelzijdigheid er van.....

Ik vind The Clash eigenlijk altijd wel veelzijdig.
Valt niet geheel onder de noemer punk onder te brengen.
Eerder een soort van urban rock.
Voorbeeld voor het latere Mano Negra.

Ik heb deze op 3 dubbel vinyl, en vroeger vaak gedraaid. Veelzijdige plaat, echter niet alle nummers zijn altijd even sterk. Toch staat er genoeg te genieten op. Een lange zit, als je alle 6 kanten achter elkaar wil draaien.

Mijn eerste echte kennismaking met The Clash,wat een plaat man!!!
allerlei stijlen en toch zeer goed!!

Na het ook al niet korte London Calling besloot The Clash om terug te slaan met een nog ambitieuzer project. Een album dat nog eens dubbel zo veel nummers bevat als de vorige en nog eens dubbel zo lang duurt. Te lang zou ik zeggen. London Calling is gewoonweg perfect. Het behoort tot mijn all-time favorieten. Sandinista! heeft nummers die zonder problemen op de voorganger hadden gepast maar heeft ook behoorlijk wat skipnummers die het bij een 2de luisterbeurt al nauwelijks overleven. In die eerste categorie reken ik toppers als The Magnificent Seven, Hitsville UK , Somebody Got Murdered, One More Time, Up in Heaven, Washington Bullets en Charlie Don’t Surf.

Het hele album helemaal achtereen beluisteren heb ik nog niet gedaan. Ruim 2 uur is voor mij wat te veel van het goede ondanks de grote verscheidenheid in stijlen. Ik denk ook niet dat het de bedoeling is om alledrie de platen in 1 ruk achter elkaar te draaien. Sandinista! is niet voor niets over 3 LP’s verdeeld en het lijkt me het beste om alle 3 de delen afzonderlijk te beluisteren. Als je aandachtig naar mijn favoriete nummers kijkt kan je concluderen dat ik meer favorieten heb in het begin. Het niveau gaat langzaamaan naar beneden. De eerste plaat draai ik liever dan de tweede die ik dan ook weer meer waardeer dan de derde. Maar het verschil is niet opzienbarend groot. Zo krijg je op het bittere eind met het duo Version Pardner en Career Oppurtunities nog 2 erg fijne nummers voorgeschoteld.

De voornaamste reden waarom ik dit een 4* geef is omdat het spelplezier hier ruim 2 uur vanaf druipt. Ik kan een glimlach niet onderdrukken als op het eind van Broadway een parodie op The Guns of Brixton wordt gewauweld. En bij veel andere nummers kan je horen dat ze bij het maken van dit album vooral veel lol hebben gehad.

Mijn conclusie is er een die ik met velen deel. Als ze de mindere nummers op dit te lang album hadden geschrapt was deze een klassieker geweest. Geen van het niveau van London Calling, maar dat is ook bijna onmogelijk. Nu verzuipt deze plaat soms in oninteressante ideën al moet gezegd worden dat voor elk oninteressant stuk muziek er hier dubbel zoveel fijne stukken opstaan.

Hier geldt een beetje hetzelfde als bij het eeuwige commentaar op Use Your Illusion 1&2 van GnR... veelal wordt op Mume gesteld dat er te veel nummers op staan, dat er mindere nummers op staan, maar ondertussen is ook hier ELK nummer wel minstens 1x door iemand als favoriete nummer aangemerkt... welke zou je er dan dus af moeten halen?

Voor het eerst in jaren (!) weer eens deze driedubbelaar (vinyl uit 1982) in etappes opgezet. Ook de, ooit, veel minder gedraaide kanten 3, 4, 5 en 6. Verbazend hoeveel nummers dan toch weer een plezierige luisterbelevenis opleveren. Ik was al weer helemaal vergeten hoeveel bijzondere nummers hier op staan zoals Lose this Skin. Ook al die dub versies vond ik weer de moeite waard.
In september komt de remaster versie uit op CD. Volgens Amazon op drie discs, net als op vinyl dus. De huidige versie bevat twee discs. Misschien dat ik deze vinyl versie toch maar eens ga vervangen door de 3 disc remaster versie.

Geen ene! Het is toch geweldig om het enthousiasme van die gasten in de studio bij hun gezoek en gepiel integraal mee te mogen maken. Dikke twee uur lang hun eigen radio-Clash-programma. Zo luister ik er naar en altijd weer met veel lol. Ideaal bij het sleutelen, klussen, en kliederen. De betere arbeidsvitamine.

Exact!

Vanaf 9 september uit (en inmiddels via voorverkoop in mijn bezit via Amazon UK voor 7,50 pond) als remastered versie (remastered by Tim Young and The Clash).
Verschenen als 3 cd (met dezelfde samenstelling als de 3 elpees) plus een mini-uitgave van de Armageddon Times (onleesbaar dus ). Het grappige is dat de cd er net zo uitziet als de originele vinylversie. Het is gewoon een mini-uitvoering inclusief groeven. Ook de achterkant is zwart... dat heb ik nog nooit eerder gezien.
Geluidskwaliteit? Helemaal goed (vooral als ik 'm vergelijk met mijn inmiddels meer dan 30 jaar oude vinylversie).

Een hebbeding dus Een mooie gelegenheid om er me eindelijk eens volledig in te verdiepen. Tot nog toe ben ik nog nooit verder geraakt dan de singles en een aantal losse nummers...

Bij de 1999 cd zit ook de Armageddon Time en die zou ook remastered zijn. Ik vraag me echt af of deze beter klinkt. Eigenlijk vind ik de 1999 cd versie prima klinken.
Drie schijfjes als vinyl replica is natuurlijk wel leuk.
Er is ook een boxje uit met de eerste 5 lp`s op cd voor een leuke prijs.
En dan ook nog die andere box.

Maar goed, ik wacht het allemaal nog even af.

Op de plastic verpakking zit een sticker met daarop: "Limited Edition DeLuxe Packaging". Nou zit het setje gewoon in een kartonnen hoesje en de schijfjes in replica vinyl binnenhoezen. Zo erg luxe is het dus niet. Jammer dat er ook geen boekje bijzit met achtergrond informatie.

Maar goed, of deze versie beter klinkt dan die van 1999? Geen idee, wel zit er meer dynamiek en meer hoog in deze versie. De vinylversie klinkt wat dof en vlak. En wat een geweldig album is dit toch, ook na meer dan dertig jaar.

Heb nu net de eerste cd geluisterd... Man wat was dat rommelig. Het deed me allemaal niet veel. Morgen beluister ik de andere twee.

Niet doen, is nog veel rommeliger... dit is niet jouw plaat....

Ja ik denk het ook niet. Ik mis gewoon de sound van hun eerste album, maar ik ga het toch beluisteren (en de eerste cd nog eens herbeluisteren)

Dat rommelige maakt het juist zo leuk allemaal. Er springen bij elke luisterbeurt andere nummers uit.

Vind ik ook, kan me wel voorstellen dat mensen dit te fragmentarisch vinden overigens...

Wat een veelheid aan stijlen dit album, de veelzijdigheid druip er vanaf.
Ik ken dit album al heel erg lang ( mijn broer had de plaat op LP ) en ontdekte van de week pas dat Ellen Foley de zangeres is van Hitsville UK ( lekker vlot begrepen weer allemaal ).
CD 1 is veruit mijn favoriet, dit omdat CD 2 aan het eind " ontsierd " wordt door enkele dub nummers.
Dat scheelt de band toch zeker een half punt in mijn waardering.
Sommige nummers hebben wel wat weg van UB 40 uit hun beginperiode.
Favorieten: The Magnificent Seven, Hitsville UK, Somebody Got Murdered, Rebel Waltz, One More Time,The Equaliser,The Call Up, Washington Bullets & Charlie Don"t Surf.

Favoriet van mij is "the call up", dit vanwege het opgeroepen worden voor de dienstplicht, de oudere onder ons wel bekend, en het hebben van een pacifisten leefstijl. De vinyl versie heb ik destijds in 1986 verruild voor de dubbel cd en sindsdien daar toch geen spijt van gehad vooral vanwege het luister gemak

Tja....met die plaat door weer en wind naar huis fietsen. En thuis meteen opzetten en de geur van de inkt van de hoes opsnuivend ervan genieten. ...lol.....waar blijft de tijd? Nu gewoon even streamen vanaf je IPad. Ik mis toch wel wat?