menu

The Clash - Sandinista! (1980)

mijn stem
3,93 (293)
293 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Punk / Rock
Label: CBS

  1. The Magnificent Seven (5:25)
  2. Hitsville U.K. (4:17)
  3. Junco Partner (4:49)
  4. Ivan Meets G.I. Joe (3:12)
  5. The Leader (1:32)
  6. Something About England (3:40)
  7. Rebel Waltz (3:22)
  8. Look Here (2:42)
  9. The Crooked Beat (5:29)
  10. Somebody Got Murdered (3:27)
  11. One More Time (3:30)
  12. One More Dub (3:32)
  13. Lightning Strikes (Not Once but Twice) (4:48)
  14. Up in Heaven (Not Only Here) (4:25)
  15. Corner Soul (2:40)
  16. Lets Go Crazy (4:20)
  17. If Music Could Talk (4:33)
  18. The Sound of Sinners (3:57)
  19. Police on My Back (3:14)
  20. Midnight Log (2:07)
  21. The Equaliser (5:45)
  22. The Call Up (5:15)
  23. Washington Bullets (3:48)
  24. Broadway (4:53)
  25. Blowing in the Guns of Brixton (0:49)
  26. Lose This Skin (5:03)
  27. Charlie Don't Surf (4:52)
  28. Mensforth Hill (3:40)
  29. Junkie Slip (2:47)
  30. Kingston Advice (2:34)
  31. The Street Parade (3:24)
  32. Version City (4:01)
  33. Living in Fame (4:55)
  34. Silicone on Sapphire (4:27)
  35. Version Pardner (5:18)
  36. Career Opportunities (2:28)
  37. Shepherds Delight (3:22)
totale tijdsduur: 2:22:22
zoeken in:
avatar van arcade monkeys
4,0
Na het ook al niet korte London Calling besloot The Clash om terug te slaan met een nog ambitieuzer project. Een album dat nog eens dubbel zo veel nummers bevat als de vorige en nog eens dubbel zo lang duurt. Te lang zou ik zeggen. London Calling is gewoonweg perfect. Het behoort tot mijn all-time favorieten. Sandinista! heeft nummers die zonder problemen op de voorganger hadden gepast maar heeft ook behoorlijk wat skipnummers die het bij een 2de luisterbeurt al nauwelijks overleven. In die eerste categorie reken ik toppers als The Magnificent Seven, Hitsville UK , Somebody Got Murdered, One More Time, Up in Heaven, Washington Bullets en Charlie Don’t Surf.

Het hele album helemaal achtereen beluisteren heb ik nog niet gedaan. Ruim 2 uur is voor mij wat te veel van het goede ondanks de grote verscheidenheid in stijlen. Ik denk ook niet dat het de bedoeling is om alledrie de platen in 1 ruk achter elkaar te draaien. Sandinista! is niet voor niets over 3 LP’s verdeeld en het lijkt me het beste om alle 3 de delen afzonderlijk te beluisteren. Als je aandachtig naar mijn favoriete nummers kijkt kan je concluderen dat ik meer favorieten heb in het begin. Het niveau gaat langzaamaan naar beneden. De eerste plaat draai ik liever dan de tweede die ik dan ook weer meer waardeer dan de derde. Maar het verschil is niet opzienbarend groot. Zo krijg je op het bittere eind met het duo Version Pardner en Career Oppurtunities nog 2 erg fijne nummers voorgeschoteld.

De voornaamste reden waarom ik dit een 4* geef is omdat het spelplezier hier ruim 2 uur vanaf druipt. Ik kan een glimlach niet onderdrukken als op het eind van Broadway een parodie op The Guns of Brixton wordt gewauweld. En bij veel andere nummers kan je horen dat ze bij het maken van dit album vooral veel lol hebben gehad.

Mijn conclusie is er een die ik met velen deel. Als ze de mindere nummers op dit te lang album hadden geschrapt was deze een klassieker geweest. Geen van het niveau van London Calling, maar dat is ook bijna onmogelijk. Nu verzuipt deze plaat soms in oninteressante ideën al moet gezegd worden dat voor elk oninteressant stuk muziek er hier dubbel zoveel fijne stukken opstaan.

avatar van brandos
5,0
Yieldzegt:
Een bij elkaar geraapt zooitje geweldige muziek.
Sandinista! van de Clash logenstraft al mijn vuistregels voor classic album en is desondanks één van de allerbeste platen ooit gemaakt. Ik zal ze 1 voor 1 langsgaan:
1) Overdaad schaadt: Natuurlijk er zijn een aantal zeer geslaagde dubbelalbums in de popgeschiedenis; 'Exile on mainstreet', het Manassas-debuut, Gaye's 'Here my dear', maar er zijn ook de nodige dubbelalbums die toch wel een hele zit zijn; The white album (met zijn melige momenten als Rocky Raccoon), Tommy (4-plaatkanten met die deaf, dumb and blind boy is echt wel veel). The white album had een geniaal album kunnen worden indien ze het wat hadden gestript, Fleetwood Mac's Tusk idem dito. Bij de overgang van vinyl naar cd werd de neiging van acts om teveel op plaat te kwakken epidemisch: 'Channel orange' van Frank Ocean; zeer mooi op momenten maar toch duidelijk te weinig tot een kern teruggebracht.
De voorganger 'London calling' die ik tot voor kort veel beter kende - omdat iedereen dat zo'n onmisbaar album vond (en veel vaker dan Sanidnista als classic wordt genoemd) - beschouwde ik wat dat betreft als een geslaagde "proeve van bekwaamheid"; afwisselend en alles heeft niveau; er staan geen slechte, noch matige nummers op. Tot ik me enige tijd terug vanuit 'Coronaverveeldheid' serieus aan die bijna 2-en-een-half-uur(-3-dubbel) van Sandinista! ging wagen. Nu blijkt mij Sandinista! in alles een overtreffende trap; omvangrijker, diverser maar ook gewoon beter. Dit album is een geweldig luisteravontuur!

2) Schoenmaker hou je bij je leest! Een zekere nieuwsgierigheid bij een muzikant is natuurlijk een vereiste. De grote muzikanten uit de popgescheidenis zijn bruggenbouwers. Leadbelly was al een crossover pionier met zijn mix van blues, folk, country. Maar je kunt je daarin ook vertillen, en dan kan een oprechte poging toch uitmonden in pastiche. Ik vind b.v. veel pogingen van bleekscheten om reggae/ska te vermengen in hun stijl weinig geslaagd. Madness? Ja nog best leuk, Doe Maar? Houterig/hoekig, niets over van enige Jamaicaanse lomigheid. Big Muff van John Martyn heeft daar misschien juist weer wat teveel van. Dreadlock holiday? Praat me er niet van! Maar dan deze Clash, er is geen stijl die ze hier ongemoeid laten; Rockabilly, disco, gospel, rhythm & blues, folk, Bebop en zelfs met de Reggae-dub (/avant garde?) komen ze zeer uitmuntend weg. Het is jaloersmakend - rond 1980 was the Clash de beste band ter wereld. Niet omdat ze de meest virtuoze muzikanten waren, maar vanuit hun grenzeloze nieuwsgierigheid en spelplezier. En het blijft overal eerbiedig naar de voorbeelden en stijleisen; waarmee die grenzeloze diversiteit ook nergens (als baldadigheid, zoals soms bij the Beatles) gaat irriteren. Ik hoor hier ook pas hoe goed The Clash op alle posities was: drums (letterlijk 'Topper' Headon), bas (Paul Simonon; een soort Harley Davidson-geoliede motor op bas, al is het beroemdste basloopje van de plaat, van the magnificient 7 niet van hem), gitaar (Strummer en Mick Jones - waarvan de laatste zich hier ook als meesterarrangeur ontpopte), vocaal (Strummer - ik ben nu voor eeuwig fan) - geniaal en kunnen ze verdomme nou ook al overweg op toetsen, xylofoon, marimba en steeldrums? (& het gaat hier te ver om alle waardevolle gastbijdragen te vernoemen). En dan is de (eigen) productie ook nog om door een ringetje te halen. 

3) (Als het even kan) mijdt politiek in de teksten! Er is niets mis met maatschappelijk engagement. Het probleem is wel dat het niet eenvoudig is om je op een tijdloze manier te engageren. Wat vinden we nu van Boudewijn de Groot's "Mijnheer de president"? Toen was het natuurlijk een zeer welkom statement. Wat voelden wij ons 'deugdzaam' om zo uitdrukkelijk tegen de oorlog te zijn, zeker als deze zo ver van ons bed, door anderen wordt uitgevochten. "De duivelse kapitalistische bommenwerpers" tegen die "weerloze boeren", die alleen maar een ietwat eerlijker verdeling wensten? Edoch, nu best wel gratuit. Achter die integere boerenstrijder school toch te vaak ook weer hardvochtige Stalinist. Ooit in de oude DDR-tijd bezocht ik Oost-Berlijn. Het moet vlak voor de val van de muur zijn geweest - waar evenwel nog niets op wees. Ik raakte daar in het (inmiddels gesloopte - want vergeven van asbest) bronskleurige “Palast der Republik” tijdens een disco met thuis gekopieerde cassette-opnamen van onze Westerse disco-hits verzeild in een geanimeerd gesprek met een aantal Oost-Duitse studenten. Ook daar was men blijkens diverse posters begaan met het (door de VS) verdrukte Midden-Amerika. De sympathieke Britse protestzanger Billy Bragg trad er die avond ook op. Tussen de bedrijven door beleed deze, in een poging om de gescheiden werelden te verenigen dat “socialism has got everything to do with love for people”. De studenten reageerden hierop met een nuchter “Hij weet niet waar hij het over heeft”.  Ook the Clash stak haar steun en bewondering voor de Sandinistische boerenrevolutie (en afkeer van Amerika's bloedige machtspolitiek in Zuid/Midden Amerika) niet onder stoelen of banken. Idealist en socialist (al is dat nog steeds een ruim spectrum tussen zeg AOC of Joop Den Uyl en Stalin) Joe Strummer kon ook niet bevroeden dat 40 jaar na de boerenrevolutie van de Sandinisten Nicaragua na Haiti het armste land van het Amerikaanse continent zou zijn, onder leiding van de inmiddels behoorlijk dictatoriale sandinist Daniel Ortega (en zijn vrouw). Het doet echter helemaal (nog steeds) niets af aan de kwaliteit van dit werk, voor Strummer stond er in ieder geval iets op het spel. Destijds was ik net zo blij als Strummer met het ophoepelen van de moordenaar Somoza en hoopte ik net zozeer op betere tijden voor de Nicaraguanen. Naar die hoop kan ik nog hartstochtelijk terugverlangen. De hoop, de gretigheid, de levenslust; het zijn allemaal elementen van dit geniale meesterwerk.

avatar van Tonio
5,0
Ik behoor tot de kleine groep die dit album nog beter vindt dan London Calling. En dat is al zo'n fraai dubbelalbum dat nu nog altijd even fris klinkt als destijds. En dat is lang niet alle muziek uit die tijd gegeven.

Waarom ik Sandinista dan nog beter vind? Nou, dat is juist wat sommigen in voorgaande posts de zwakke kanten van dit album vinden: de lengte en het wat erge geëxperimenteer op met name de albumzijden 5 & 6. Ik vind dat juist de kracht van deze triple, datgene wat het boven andere klassiekers (waaronder dus hun eigen London Calling) uit doet stijgen.

Op de eerste plaats dus de lengte. Bij dubbelalbums is er soms geklaag "dat het een klassieker zou zijn als ze wat nummers hadden weggelaten". Dikwijls wordt dan het voorbeeld van The White Album genoemd. Nu werd dit album bij verschijnen in het algemeen als tegenvaller beschouwd, zowel door de fans als de pers. Oubollige nummers als Ob-La-Di, Ob-La-Da en The Continuing Story of Bungalow Bill moesten het vaak ontgelden, evenals experimentele nummers als Revolution 9 of Helter Skelter. Nu, na vele jaren, zijn die geluiden grotendeels verstomd en wordt het als een van de betere albums van The Beatles beschouwd. Zo kan het dus gaan. Sterker: als ik een playlist maak waarbij ik deze - en andere - 'mindere' nummers weg zou laten, zou het The White Album niet meer zijn. Duitsers noemen zoiets dan ook een Gesamtkunstwerk.

Ik denk dat The Clash zich bewust niets van dergelijke potentiële kritiek aan trok en van de weeromstuit express een triple heeft gemaakt. Verder denk ik dat veel muziekliefhebbers in deze onrustige tijden niet meer het geduld hebben om te luisteren naar lange epische stukken (zoals veel symfonische bands in de jaren zeventig maakten). En al helemaal niet meer naar albums die bijna twee en een half uur duren. Ik smul ervan en weet na ruim 50 jaar muziek luisteren dat veel moois zich pas ontvouwt na vaak en volledig luisteren.

En dan het geëxperimenteer: op London Calling zochten ze de grenzen op en gingen er al hier en daar overheen. Dat is ze blijkbaar goed bevallen, want op Sandinista gaan ze hier nog veel verder in. Niet alleen qua muziekstijlen; er is bijna geen gangbare muziekgenre te noemen, dat niet de revue passeert. Maar ook binnen de nummers: leuke gesproken in- en outtro's bij enkele Caribisch getinte nummers, een krassende viool in het reggae-geïnspireerde Junco Partner. En in het jazzy Look Here duikt af en toe een mondharmonica op; en dan niet het geluid van Toots Thielemans, maar meer het geluid van de westerns van Sergio Leone. Of de kleuterzang in Career Opportunities. En zo kan ik nog wel meer gekke dingen noemen.

En al die muziekstijlen, en al dat geëxperimenteer, dat deden ze volgens mij gewoon omdat ze er lol in hadden. Anders zou dit album immers nooit gemaakt kunnen worden. En natuurlijk: niet ieder bandlid zal iedere stijl leuk hebben gevonden. Maar ja, als de rest het leuk vindt speel je gewoon mee. Want jij krijgt - op jouw beurt - weer medewerking als jouw favoriete nummers aan bod komen. Een speciaal compliment aan Joe Strummer; want voor de zanger is het veel moeilijker om in al die stijlen zo te zingen alsof je echt fan bent van al die stijlen.

Na herbeluistering van Sandinista zat ik echt met een dilemma dat zo af en toe optreedt: waarom staat dit album niet in mijn top 10?. Maar ja, als ik dan die top 10 weer eens bekijk zie ik toch geen enkel album dat dan zou moeten 'sneuvelen'. Nou ja, dan zet ik deze gewoon lekker op "11", waar al een stuk of 10 andere titels staan

Gast
geplaatst: vandaag om 10:55 uur

geplaatst: vandaag om 10:55 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.