David Bowie - Station to Station (1976)

Deze heb ik er inmiddels nu ook bij. Het eerste nummer begint gelijk al bizar, deed hem er in de auto in en dacht dat er wat aanschaafde, maar het was gelukkig de cd die ik hoorde. Best een bijzonder nummer met meerdere lagen. De rest van de nummers klinkt ook prima, maar hoor het meesterwerk er nog niet zo in. Deze mist t.o.v ziggy stardust het vlotte, het puntige en de energie. Wel heeft hij hier inmiddels zijn mooiere lagere zangstem. En low vind ik ook beter, vooral dan vanwege de fantastische instrumentale tacks, maar als geheel album heeft low iets magisch en ongrijpbaars, en deze niet.

Heb dan ook nog blackstar die ik ook beter vind dan deze, vooral qua intensiteit.

Misschien is dit ook wel meer een groeialbum dan die andere 3 die nog moet rijpen, maar voorlopig beluister ik die andere 3 liever.

Nogal ja. Laat 'm nou eerst maar een tijdje op je inwerken, komt 'ie vanzelf bovendrijven. Wedden?

Op dit album staat sowieso het beste nummer van de man: golden years! Heerlijk.

Dit is mijn eerste 'oude' Bowie, voorheen had ik alleen maar The Next Day (kom ik maar met moeite doorheen) en Blackstar (geweldig!). Het titelnummer hakt er meteen stevig in, denk dat ik die vandaag al wel tien keer gedraaid hebt. De rest kan daar voor mijn nog niet aan tippen, maar dat zal ongetwijfeld wel goed komen.

Lang links laten liggen, omdat de 1e luisterbeurt tig jaar geleden me schijnbaar niet beviel?
Vreemd,want de periode die hierna kwam vind ik altijd de meest interessante platen van Bowie, minder toegankelijke nummers maar er valt veel meer te beleven. Voor mij dan, want ik verkies normaal niet zo snel kraftwerk ipv akoustische gitaren. Maar deze plaat past er mooi bij.

Nu stijgend als opkomend favoriet Bowie album. Wild is the wind vind ik prachtig, alhoewel het allerlaatste stukje iets veel is.
Word on a wing , ja die is geweldig. Ik ken niet veel nummers zo emotioneel gezongen. Het begint met een vrolijk deuntje en dan, hoe hij dat stuk zingt : Just because I believe don't mean I don't think as well
Don't have to question everything
in heaven or hell
en dan
Lord, I kneel and offer you
my word on a wing
And I'm trying hard to fit
among your scheme of things . Zo vol emotie. Naar ik gelezen heb een roep om hulp in zijn uber drugs versnuiving. Waar of niet, prachtig dat zeker. Schuift zo aan bij slip away in mijn meest favoriete Bowie nummers.

Ook in het titelnummer valt veel te beleven, ook weer een twist erin. Veel gekke teksten (Iggy's vriendin wordt schijnbaar opgegeten door de tv) Vanuit cocaine perspectief maakten ze zelden zo'n mooi album.

5 sterren

Na het dansbare Young Americans besloot Bowie dat het weer eens tijd was voor wat vernieuwing, niet alleen qua muziek maar ook qua uiterlijk. Met dit album introduceerde hij zijn nieuwste persona 'The Thin White Duke een persona zonder echte emoties. Tijdens de opnames van deze plaat leefde hij op een dieet van melk, paprika's en cocaïne waardoor hij ook zo dun was ten tijde van dit album maar om eerlijk te zijn vond ik Bowie er hier niet eens zo slecht uitzien, misschien was ie wel helemaal fucked up hier, maar de stijl die hij had ten tijden van dit album vind ik zo cool; gilletje, haar slicked back hij leefde totaal in zijn nieuwste persona dat hij verzonnen had. Later in een interview ergens in de jaren 90 heeft ie nog gezegd dat hij nooit wist dat ie personages speelde, hij dacht daadwerkelijk dat ie zijn alter ego's zelf was. Terug naar het album...

1. Station to Station - Na ruim 4 minuten het geluid van een stoomlocomotief die op gang aan het komen is introduceert Bowie zijn nieuwste persona van het eerst; The return of the Thin White Duke
throwing darts in lovers eyes En naarmate het nummer eigenlijk rustig voorgezet word komt daar na 5 minuten de meest geniale bridge die ik ooit heb gehoord. It's not the side-effects of the cocaine
I'm thinking that it must be love wat eigenlijk al genoeg zegt hoe zwaar naar de klote Bowie was ten tijden van dit album, het feit dat hij de opnames van dit album niet eens meer kon herinneren zegt al genoeg.

2. Golden Years - Heerlijk nummer, veel toegankelijker dan het titelnummer en het swingt als een malle, waarschijnlijk een van m'n meest favoriete Bowie singles.

3. Word on A Wing - Ja, deze is geweldig. Bowie's stem op z'n best.

4. TVC 15 - Heerlijk gefreakt nummer. Tijdens een avond drugs gebruiken samen met Iggy Pop geloofde Iggy erin dat de tv zijn vriendin opslurpte en zo kwam Bowie met het idee voor dit nummer. Echt te bizar voor woorden. Klinkt zowat griezelig als je de achtergrond van dit nummer weet.

5. Stay - Net zo'n toegankelijk nummer als een Golden Years in mijn optiek. Lekkere gitaar ertussendoor.

6. Wild is the Wind - Ik wist eerst niet eens dat dit een cover was. Het is zo anders dan de rest van dit album en daarom zouden mensen dit misschien als een minder nummer kunnen zien maar niks is minder waar naar mijn mening. Met zoveel emotie gezongen waardoor het juist misschien heel goed in dit album past omdat deze plaat 1 brok emotie is. Na dit album vernietigde Bowie zijn laatste persona en besloot dat het tijd was om de personages voor eens en voor altijd achter zich te laten wat je ook weer hoort in de opvolger Low in het nummer What in the World; Oh what you gonna say to the real me? De periode waarin Bowie eindelijk 'zichzelf' was en durfde te zijn.

Word on A Wing, inderdaad prachtige en moeilijke stem. Probeer zijn stem altijd na te bootsen in zijn nummers maar Word On A Wing ..ik geraak er niet. Net als andere nummers op dit album. Wilt wel zeggen dat het vocaal voor mij het sterkste album is van Bowie.

beste Bowie-nummers (per al...

Vaak wordt "Wild is the wind" genoemd als beste nummer, maar er zijn meer kandidaten: de titelsong, "Word on a wing" en 'Stay' natuurlijk.

En wat te denken van het titelnummer???? ( Vooral LIVE met de gehele band van Todd Rundgren in de begeleiding is top(!))

En zo is het. 1 van de beste openingstracks ever.
Ik werd echt omver geblazen toen ik dit voor het eerst hoorde.
3 verschillende stukken in 1 song en loopt verbijsterend soepel in elkaar over.
Briliant nummer.
Sowieso een plaat die gewoon helemaal af is.

Wild is the wind is wel goed gezongen, maar het nummer zelf is niet zo fascinerend of baanbrekend als de rest. De intro van het album doet het 'm voor mij met een gitaarpartij alsof de beste man er bovenop is gaan liggen zoals Prince (niet zo prinselijk) het ook wel eens deed (nog voor Purple Rain). Ik heb me er verder niet in verdiept, het is zoals ik het hoor. Die stoomtrein had niet persé gehoeven. Live vaak nog beter. Heeft hij dit met Reeves Gabrels dit ook eens gespeeld?

It's not the side-effects of the cocaine
I'm thinking that it must be love
It's too late to be grateful ...

Tussen de tikken en de krassen van de orginele lp herken ik nog steeds een pareltje.....

Geweldig album, gewoon geweldig.

Mooi, dat je dit als vijftienjarige omarmt!
Goede smaak in ieder geval.
Schroom vooral niet om in je eigen woorden verslag te doen.

En welkom trouwens.

Smaak van papa, lijkt mij zo. Is niks mis mee, je moet ergens beginnen tenslotte.

Bowie was voor mij Let's Dance, China Girl etc. deed me erg weinig en toen Tina Turner om de hoek kwam kijken was ik wel klaar. Pas veel later ben ik me in zijn eerdere werk gaan verdiepen en dat beviel me veel beter. Station to Station was een van de eerste die ik luisterde, misschien om die reden wel altijd een favoriet Bowie album gebleven.

BTW, mooi om deze evolutie te horen:
JOHNNY MATHIS - WILD IS THE WIND 1957 - YouTube
Nina Simone - Wild Is The Wind (Original) - YouTube
David Bowie - "Wild Is The Wind" - Live Glastonbury 2000 - YouTube

Wow, deze is dus echt wel heel mooi. Anders maar o zo mooi!!
Dank @Zagato

Nog één, voor mij is dit de mooiste
Cat Power Wild is the wind - YouTube

Er is een Elvis connectie met dit album en dat is de single Golden Years. Bowie had zijn vrouw Angie gevraagd, het nummer bij Elvis af te leveren in de hoop dat ie het zou opnemen, maar Angie heeft dat nooit gewaagd. En volgens Dwight Yoakam, die Bowie in 1997 ontmoette, zei Bowie dat Elvis na het horen van het nummer Golden Years, wou dat Bowie zijn volgende plaat zou produceren. Dit laatste lijkt me onwaarschijnlijk, want Elvis had het liefst bekende mensen om hem heen, maar wellicht vertelde Bowie toch de waarheid. We zullen het nooit weten.
Wild is the wind is het mooiste nummer van Bowie op dit album. Hij zingt het heel gevoelig. Dit nummer doet me wel denken aan Gethsemane uit de musical Jesus Christ Superstar.

Nadat Bowie zij soulperiode middels Young Americans had vormgegeven was het even wachten op het volgende alter ego. Die kwam in de vorm van The Thin White Duke op dit onvolprezen meesterwerk.
Zijn stage apparente is goed te zien op de hoes van live Nassau Coliseum ('76) Bowie eenvoudig gekleed in zwarte broek en with shirt. Nog steeds graatmager, het album dateert uit zijn Amerikaanse cocaine periode, die hem bepaald geen windeieren heeft gelegd maar een evenredig appel deed op zijn gezondheid.

Het album is een parel in het oeuvre van de meeste ( of The Dame, zoals de Engelsen hem liefkozend noemen) Het opent met de ruim tien minuten durende titel track. Heel geraffineerd wordt het geluid van een ouderwets optrekkende stoom locomotief tot leven gebracht, waarna na enkele minuten de muziek in valt, Bowie opent theatraal, maar halverwege het nummer komt er een tempowisseling en wijzigt het nummer in een onvervalste floorfiller, met een waanzinnig catchy refrein.

Golden years, wie kent dit prachtige nummer niet? Het broertje van Fame, ook goed voor een Nederlandse top hit.
Gevolgd door: Word on a wing, een prachtige subtiele opening en Bowie die verhalend zingt over een schijnbaar verloren liefde. Hij zet alle registers van zijn stem open, een hartverscheurende ballade met een soulvolle begeleiding. De wanhoop kruipt uit de speakers....

TVC 15 had ook op Young Americans kunnen staan, een dance nummer met geraffineerde koortjes en ook hier weer een soulvolle begeleiding, hoekig pianootje en blazers samen met een strakke ritme sectie.

Stay het volgende nummer is een typisch Bowie nummer, die had zo op the Diamond Dogs gepast qua sfeer. Mooie en spannen de opbouw.

En dan het piece de la resistance: Wild is the wind, alhoewel een cover trekt Bowie dit nummer volledig naar zich toe, maakt dit daardoor de allermooiste versie ooit van dit nummer opgenomen.
Hij zingt en croont hier ook op toppen van zijn kunnen, om te janken zo mooi!

Het nummer Station To Station was me bekend, maar is voor mij nooit de topper in het oeuvre geweest, hoewel ik de kwaliteit ervan zeker onderschrijf. Eigenlijk kan ik dat extrapoleren naar de rest van het album dat op geen enkel moment inzakt en waar ik kan genieten van elke beluisteren. Deze periode en stijl ligt me gewoon iets minder dan bv de iets vroegere Bowie met wat meer pop/rock in zich.

5 jaar geleden was ik enorm onder de indruk van de dood van Bowie. Ik hoorde het nieuws onderweg naar mijn werk en heb de auto even langs de kant gezet. Eenmaal mijn weg vervolgd moest ik mijn tranen in bedwang houden bij de vele Bowie nummers die voorbij kwamen. Gaande weg de dag kwam ik natuurlijk ook weer in mijn normale dagritme totdat ik plots vol geraakt werd door 'Wild is de Wind' dat op de radio kwam. Ik kon mijn tranen niet meer tegenhouden en ben maar even op de wc gaan zitten.
Zojuist dit album weer gedraaid (mijn meest favoriete Bowie album) en wederom kwam het nummer weer hard bij me binnen. We missen je Thin White Duke

Vandaag de 45th anniversary editie op gekleurd vinyl gekregen van m'n platenboer.

Hij klinkt enorm fijn!
Gaat weer de nodige rondjes draaien de komende dagen.

Heerlijk Bowie-album. Over de hele linie constant goed, alleen Word On A Wing kan ik niet heel veel mee.
Ik weet alleen nog niet of hier een echte klassieker op staat. Maar eens starten met 4*

Wild is the wind??????

1, 2, 5 en 6 zijn klassiekers in mijn ogen

Ik twijfel nog. Begrijp me niet verkeerd. Ik vind het goed, maar (nog) niet Bowie buitencategorie.

Een van zijn beste albums!

Grappig, Word on a Wing is de reden dat ik de plaat 5 sterren geef. Ik vind dit het beste nummer dat Bowie gemaakt heeft (een ietsiepietsie geweldiger nog dan Heroes), en krijg kippenvel van de piano van Roy Bittan (E-street band).

Ik vind dat Bowie een beperkte zangstem had, maar dit uitstekend verbloemde door daar in het schrijven van zijn songs omheen te componeren. Daar is hier niets van te merken.

Zoals Jacobse zei: trane van in me oge, kippefel.