The Smashing Pumpkins - Adore (1998)

Dit album was nogal een surprise indertijd.
Er staan prachtige songs op zoals To Sheila, Ava Adore en For Martha. Maar dat zijn dan ook gelijk de nummers die nog wat meer in het verlengde liggen van Mellon collie.
Voor de rest vond ik het niet altijd een geweldig experiment.
Helemaal eerlijk is dat niet, want je moet dit album op zijn eigen waarde beoordelen en dan komt ie er niet eens zo slecht uit.
Maar ja die verdomd mooie voorgangers he

Zoals bovengenoemde al zegt zijn To Sheila, Ava adore en For Martha de enige nummers die benoemenswaardig zijn.
Zonde dat Jimmy niet op dit album speelt, had misschien toch nog wat verschil gemaakt. (alhoewel TSP Billy Corgan's project eigenlijk was)

Beste nummer van deze cd is imo "Ava adore".

Ik vind de nummers Tear en Pug juist heel mooi. Ondanks de electronische invloed (ik geloof dat de Pumpkins ni deze tijd oko Eye opnamen voor de Lost Highway soundtrack en dat onder het pseudoniem Starchildren ook wat electronische dingen uitkwamen) is het toch wel een van de meer emotionele platen van de Pumpkins. Alleen Perfect vind ik een beetje saai.

iedereen was toen der tijd heel erg negatief over dit album; ik vond en vind hem echt steen goed; die drumcomputers zijn errug ok

Erg goede plaat, al had ie misschien iets korter gekund.
En zo groot is de sprong vanaf Mellon Collie nu ook weer niet, het is juist zo mooi dat aan het einde van die plaat een aantal nummers staan die hiernaar vooruitwijzen, zoals "We only come out at night". Ook op "The Aeroplane flies high"-box stonden voldoende nummers om de luisteraar op dit nieuwe geluid voor te bereiden.

Weet iemand misschien waar de track "Appels + Oranjes" naar verwijst? Ik zit nu met dingen in m'n hoofd als appeltjes van oranje, dat zal vast niet de bedoeling van Billy geweest zijn toch?

Misschien verwijst het naar de vroege Pink Floyd-single (toen nog met Syd Barrett): Apples & Oranges.

iedereen staat veel teveel stil bij het feit dat de Pumpkins hier een totaal andere weg zijn ingegaan, voor mij was dit een Pumpkins album zoals de vorige, heb me noiit gestoord aan de stijl van het album of de experimentjes of dergelijke, dit zijn ijzersterke songs toch wel, 4,5

Dit is, voor mij het beste album wat de Pumpkins gemaakt hebben.
Ik ben persoonlijk altijd fan geweest van het 'melancholische' werk wat ze gedaan hebben, dus uiteraard ligt dit dan wat meer in mijn straatje. Doodzonde trouwens dat er nooit meer van dit soort materiaal is uitgebracht, behalve dan op de Tonight and 1979 singles.

Fav. nummers:

To Sheila, Perfect, Once Upon a Time, Crestfallen, The Tale of Dusty... Shame en Blank Page.

Fikse teleurstelling, deze plaat van The Pumpkins. Aan Machina heb ik me daarna maar niet meer bezondigd.

Openingsnummer To Sheila opent het album rustig, maar dan wel op een erg saaie manier. Dan is het instrumentale Mellon Collie toch een stuk interessanter. Ava Adore rockt daarna wel weer stevig, en Perfect is geen onaardige single. Daphne Descends geeft de toon van het album een beetje aan: een ietwat zwaarmoedig en theatraal nummer.

Once Upon A Time moet ongetwijfeld een rustig tussendoortje zijn, maar van dit nummer word ik vreselijk zenuwachtig. Tear gaat vervolgens verder waar Daphne Descends was gebleven: groots opgezet en zwaarmoedig. Crestfallen is wel een mooi nummertje, maar Apples + Oranges vind ik een echt niemendalletje, dat muzikaal nogal ver van de 'oude Pumpkins' staat. Wat mij betreft een niet geslaagd experiment.

Pug is ook al geen favoriet, en met Dusty en Annie Dog zet het verval definitief door. Shame is weer zo'n 'down' nummer en mist elke spanning, tegen deze tijd vraag ik me af wat er toch met de Pumpkins gebeurd is?

Behold! heeft wel wat aardige overgangen, en gelukkig is er met For Martha weer wat te genieten. Voor mij het mooiste nummer van de plaat. Dan voelt Blank Page toch een beetje aan als mosterd na de maaltijd. Om nog maar te zwijgen van het onzinnige 17 (17 seconden vrede, jaja).

2*.

Ik vind dit eigenlijk hun beste album, het is inderdaad wat anders dan hun vorige maar dat vind ik net positief. Ik moet er misschien ook bijvertellen dat dit het eerste album is dat ik van hen heb gekocht en ik dus ook eigenlijk niet echt wist wat ik moest verwachten. Later heb ik pas de andere albums ontdekt maar ik heb dit album altijd hun sterkste blijven vinden: ik hou van de melancholie die er in zit.

...Zolang je het inderdaad maar niet gaat vergelijken met hun eerdere werk!! Vond het destijds wel gedurfd dat ze dit na Mellon Collie uitbrachten, terwijl de verwachtingen zo hooggespannen waren!! Heerlijke melancholische plaat!!

ik luister hem nog maar eens gedurende lange tijd, nu speelt "Daphne Descends", wat een track, damn,

goeie plaat hoor

erg mooie plaat,wat me aangrijpt is de wat donkere sfeer

xie dit een beetje als ene heel goed uitgepakt tussendoortje van sp

Destijds was ik compleet idolaat van de Pumpkins, maar toen ik dit plaatje van de week weer 's opzette, merkte ik dat Adore toch een beetje van zijn glans heeft verloren. Ik vind die elektronische saus wel erg fijn, maar nummers als Crestfallen en Appels + Oranjes zijn eigenlijk best wel zwak. Daphne Descends, Tear, Pug en Behold! The Nightmare zijn toch wel de beste nummers, de rest kan daar niet echt aan tippen.

Ik denk dat Billy zijn hoogtepunt toch wel had in het Mellon Collie-tijdperk, met een erg sterk dubbelalbum en zo'n 15 briljante b-kantjes.

Een halfje d'r af dan maar... (3,5* nu)

Was altijd groot fan, maar bij Adore ben ik afgehaakt.

ik vond dit album te moeilijk in het gehoor liggen om er erg positief over te kunnen zijn 2*

Vandaag ben ik voor het eerst hier, wat een leuke site

Ik vond dit de beste SP toe deze plaat uitkwam. Ik vind bands die experimenteren met nieuwe stijlen echt super. En dat deden SP volgens mij met dit album. De sfeer is echt super neergezet.

Daarnaast is het voor mij veel meer 1 geheel (net als Siamese Dream), waar Mellon mij meer een verzameling liedjes leek (met natuurlijk wel een duidelijke samenhang). Maar daar was ik ook al meer gecharmeerd van de rustigere nummers.

Hierboven noemt otherfool 17 onzinnig, maar ik heb deze plaat altijd gezien als een soort 'eerbetoon' van Corgan aan Seventeen Seconds van The Cure. Dus zo onzinnig is dat laatste nummer volgens mij niet: eerder onDUBBELzinnig

Wat ik wel jammer vond is dat alles wat de SP hierna gemaakt hebben mij tegenviel. Maar er is weer hoop begrijp ik.

Welkom, Ben!

Minder compleet dan het vorige album, maar nog steeds erg goed

3,5*

iets heel anders dan de vorige muziek van de pompoenen
een heel andere aanpak en toch hoor ik er regelrecht de pumkins in hier en daar een soft touch en ergens anders weer harder
het laatste echt goede album van deze heldenof beter gezegd held
enjoy

Stond tot gister bij mij op 1*, maar ik concludeer bij deze dat ik een kortzichtige klootzak ben geweest en dat mijn lichte teleurstelling voor dit album betreurenswaardig is doorgeslagen in overdreven laag waarderen.

Ik geef het vooralsnog een welverdiende 2,5*!

Drie jaar lang teren op het meesterwerk Mellon Collie & the Infinite Sadness. Het was goed te doen met zo'n meesterwerk in de vorm van een dubbel-album.
De nieuwsgierigheid was toch wel groot naar nieuw werk. De band zou immers met een nieuw geluid komen aanzetten, meer electronica. Dat moet wel goed zitten dacht ik toen, omdat ze dat op Mellon Collie ook al uitprobeerden.
En toen verscheen Ava Adore als voorloper van dit album en ik begon wat nerveus te worden. Dit nummer wilde namelijk niet beklijven bij mij. Waren 3 meesterwerken dan inderdaad de limiet? Zou ik ze aan het ontgroeien zijn? Of was dit gewoon een wat minder nummer?
Met angst en beven ging ik op weg naar de cd-zaak toen Adore uitkwam en ik kon constateren dat de teleurstelling inderdaad groot zou zijn. Heeeeeeeeeel groot...........
Maar het is nu bijna 10 jaar later en ik kijk er wat neutraler tegenaan dan toen. Zeker nu ik Zeitgeist ook gehoord heb leek het me een goed moment om dit album wat beter uit te pluizen voor mezelf (en voor wie er nog meer interesse hebben in mijn gezever).

To Sheila blijf ik een schitterend nummer vinden. Nergens nog iets van vernieuwing te herkennen. De band had wel vaker dit soort akoestische nummers ten gehore gebracht. Ik vind het nog steeds een betoverend liedje. Vooral de banjo geeft het een bijzonder en vooral lieflijk tintje mee. Otherfool omschrijft het als een saaie opening. Ik omschrijf het als een betoverend mooie opening die uitermate gedurfd is voor een rockband als de Pumpkins (en dan in het kader van openingstrack).
Door alle loops en samples valt Ava Adore natuurlijk behoorlijk op. Het wijkt ook best af van de voorgaande albums. Maar nu ik het zo terug hoor denk ik dat dat nog best wel meevalt eerlijk gezegd. Het is een apart nummer dat eigenlijk nog best goed overeind staat na al die jaren. Alleen blijft het wel wat afstandelijks houden. Muziek voor het hoofd en minder voor het hart en dat was wat de Pumpkins altijd deden: muziek maken voor het hart (zo werkte dat bij mij althans).
Op een nummer als Perfect mis ik toch echt de aanwezigheid van Jimmy Chamberlin. Hier merk je dat Corgan een liefhebber is van Depeche Mode alleen doen die dit soort nummers nu net even een stukje beter. Het is mij te nikserig. Het mist energie en het klink futloos. Ongetwijfeld was de periode waarin Corgan verkeerde hier mede-schuldig aan. Zijn moeder was net overleden en dat had zijn weerslag op dit album. Dit Perfect is zelfs nog één van de opgewektere nummers te noemen.
Daphne Descends is weer een wat sterker nummer. Ook hier probeert Corgan een beetje te opereren in het Depeche Mode-straatje. Maar het blijft wat vlakjes en de zang ergert me hier net even te veel.
Once Upon A Time kent het luchtige wat sommige experimentelere nummers van Mellon Collie ook hadden. Maar waren het daar nummers die perfect in het totaalplaatje pasten, daar vormt het hier juist een soort kern en die is voor mij helaas niet stevig genoeg. Aangenaam? Zeker, maar het is net te weinig om van een geweldig nummer te spreken waar je van uit je dak gaat en dat je volledig weet te raken.
Tear lijkt het een beetje in de hoek van The Cure te zoeken. Ik vond en vind het allemaal te dreinerig en het nummer gaat nog steeds volledig langs me heen.
Crestfallen kent ook dat dreinerige. Een echt scherpe compositie is het ook al niet, toch weet dit nummer me dan weer meer te boeien en vind ik het zo slecht nog niet.
Appels + Oranjes is wat meer up-tempo en leunt ook wat zwaarder op de electronische toevoegingen. Vrij zwartgallig en tegelijkertijd ook wel wat glorieuzer. Helaas blijft het allemaal net iets te simpel en onaf.
Pug is weer meer Depeche Mode electronica-rock. Het klinkt slepend en weet mij wel te pakken op de een of andere manier. Toch doen dit soort nummers me sterk verlangen naar die heerlijke rocksongs van Gish of Siamese Dream. Dit zijn gewoonweg niet mijn Pumpkins.
The Tale of Dusty & Pistol Pete is er typische eentje van ene oor in andere oor uit. Nu ik het zo weer hoor besef ik dat maar weer al te goed. Alsof ik het voor de eerste keer hoor. Aardig, maar meer ook niet. Het zou een leuk b-kantje kunnen wezen.
Annie-Dog klinkt door de piano erg zwaarmoedig en zwart. Dat kan erg mooi uitpakken maar hier gebeurt dat helaas dus niet. Het gaat iets te lang door zonder dat er spannende dingen in gebeuren.
Bij Shame slaat de vermoeidheid dan wat door. Het zeurt te lang en dan gaat de dreinerige stem van Corgan zelfs mij vervelen.
Behold! The Night Mare klinkt gelukkig weer wat beter. Het is geen juweeltje zoals ze op voorgaande albums afleveren, maar ik vind het uiterst genietbaar en op dit album werd het even tijd dat er weer wat lekkers voorbij kwam.
Dat lekkere gaat zeker op voor het absolute hoogtepunt van Adore genaamd For Martha , toch wel één van mijn favoriete Pumpkins songs. Eindelijk weer prachtige gitaarlijnen en hier klinkt de piano wel goed en mooi. Prachtige opbouw en ontknoping. Stonden er maar meer van dit soort juwelen tussen en ik was een zeer tevreden man geweest toen maar ook nu.
Blank Page vind ik ook een prima nummer. Geen tweede juweel, maar zeker wel een mooi nummer dat aan weet te slaan. Onthaast en relaxed. Duidelijk een persoonlijke favoriet van dit album.
De 17 seconden durende 17 voegen verder weinig toe en daarmee komt er een einde aan één van de grootste teleurstellingen op muziekgebied. Nu, zoveel jaar verder, kijk ik daar wat nuchterder tegenaan en kan ik het album beter plaatsen (het krijgt dan ook nog een kleine 3,5*), maar dat het niet een favoriet album van me is lijkt me verder wel duidelijk zo.

nog eens een schitterend album van smashing pumpkins
maar zoals al gezegd kan het niet tippen aan siames dream en mellon collie, maar toch een verdiende 3.5

Pas vanaf dit album ben ik Smashing Pumpkins pas echt interessant gaan vinden. Ze durven hier muzikaal gezien meer dan op hun vorige albums ben ik van mening, het is een vrij grote stap van die wat gedateerd aandoende, om niet te zeggen, puberale, gitaargrungesound van weleer. Wat niet wil zeggen dat er briljanten van nummers op hun eerdere albums stonden hoor...
Al met al dus een moedige, beetje donkere plaat, maar ik heb mijn rock graag wat melancholiek..... 4 sterrekes.

grappig is dat. dit geldt voor mij ook. Dit is de eerste cd die van de SP gekocht heb (en de rest volgde kort hier naar) . Adore is een prachtig melancholiek album dat past bij de stemming van de herfst.

To Sheila en Perfect vind ik echt wereldnummers, rest viel een beetje tegen allemaal

Wat heeft Tear toch een schitterende gitaarlijn... Het is misschien geen overduidelijk Pumpkinsnummer, maar wat mooi. Sowieso vind ik dit album mooi en ik ben het compleet eens met het gemiddelde.

Prachtige plaat. De mooiste die ze ooit gemaakt hebben. Once upon a time kan me zo aan het janken brengen.

Ook Shame, for Martha en Blank page behoren tot mijn favouriete Smashing Pumpkins nummers ever. Qua sfeer moet ik soms heel in de verte een beetje aan Faith van The Cure denken.

Ik vind het meer dan jammer dat deze plaat zo wisselvallig is ontvangen want het is het geniaalste wat deze band tot nu toe gedaan heeft. De toon is somber, diep en uitermate sfeervol. Een beetje als een herfstachtige wandeling op een begraafplaats.

Een kippenvelplaat, eentje die zeker inde top van mijn albumlijst staat. Daarom een dikke 5 sterren.

Helemaal mee eens! Deze prachtige plaat verdient veel meer waardering! Derhalve voor mij een halve ster omhoog: 4,5.