The Smashing Pumpkins - Adore (1998)

Mooie plaat van Smashing Pumpkins

Met terugwerkende kracht is dit echt een meesterwerk nu ik het zoveel jaar later weer eens luister. Een ongelooflijke ontwikkeling vanaf mcatis. Opeens zijn er goede teksten, diepgang...een soort plotse volwassenheid bij billy. Bovendien een heel bijzondere productie. Dit lijkt echt nauwelijk op enige andere muziek die ik ken. Zo een eigen geluid ! En dat komende vanaf (weliswaar geweldige) teenage-angst-rock-en-drama albums. Deze heeft wat mij betreft de tand des tijds en het ouder worden van mezelf het beste doorstaan.

Net zo goed zit mijn connectie met de pumpkins natuurlijk in de en onzekerheid van mijn teenage-jaren. Maar om nu in zijn geheel MCATIS terug te luisteren..dat album was iets van toen. Nostalgie. Adore is tijdloos.

CERTIFIED BEATSENSE CLASSIC

HAHAHAHA CERTIFIED LUIGI CLASSIC

Heb dit album zelf redelijk onderschat. Hoe vaker je m luistert hoe beter hij word.
Begon op een 3,5 bij mij en is al uitgekomen op een 4,5
De SP doen hier een kruising tussen depeche mode en the cure
De veelzijdigheid word hier extra uitgedrukt
genieten

Rijkelijk laat, maar naar het Engels laat de uitdrukking 'Appels met peren vergelijken' zich vertalen naar '(A comparison) of apples and oranges'.

Appels + Oranjes, vreemde schrijfwijze wel, zo op z'n Hollands...

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: The Smashing Pumpkins - Adore (1998) - dekrentenuitdepop.blogspot.com

The Smashing Pumpkins - Adore (1998)
Na een heleboel ellende sloeg de Amerikaanse band The Smashing Pumpkins op haar vierde album een nieuwe en wat onbegrepen en ondergewaardeerde weg in, maar Adore is echt een prachtig album

Vraag fans van The Smashing Pumpkins naar hun favoriete album van de band en ik verwacht dat Adore, het vierde album van de band, maar weinig genoemd gaat worden. Adore verscheen in 1998, was in dat jaar mijn favoriete Smashing Pumpkins album en dat is het nog steeds. Op Adore slaat de band een andere weg in en het is een weg die op de volgende albums van de band meteen weer zou worden verlaten. Mede door een heleboel persoonlijke misère, klinkt de band uit Chicago op Adore melancholischer en ook ingetogener dan we van de band gewend zijn. De gitaarmuren blijven uit, net als de hard-zacht dynamiek, en elektronica speelt een voornamere rol. Het klinkt anders, maar wat zijn de songs goed en wat klinkt het nog altijd mooi en bijzonder.

Binnen het oeuvre van de Amerikaanse band The Smashing Pumpkins worden de eerste drie albums van de band, Gish uit 1991, Siamese Dream uit 1993 en Mellon Collie And The Infinite Sadness uit 1995, door de critici het hoogst gewaardeerd, gevolgd door de albums die de band de afgelopen tien jaar heeft gemaakt. Mijn persoonlijke favoriet in het oeuvre van de band rond Billy Corgan is echter het in 1998 verschenen Adore, dat destijds door de critici werd verguisd.

Adore is in het oeuvre van de Amerikaanse band een wat vreemde eend in de bijt. De verschillen met de andere albums van The Smashing Pumpkins moeten ook weer niet overdreven worden, maar Adore klinkt wel wezenlijk anders dan zijn voorgangers en de albums die zouden volgen.

De band maakte Adore in een extreem moeilijke periode. De toetsenist van de band overleed aan een overdosis, terwijl de drummer van de band een te grote hoeveelheid drugs maar net overleefde en vervolgens werd ontslagen. Voorman Billy Corgan kreeg hiernaast ook nog eens te maken met het overlijden van zijn moeder en het einde van zijn huwelijk. Het zijn meer dan voldoende ingrediënten voor een nogal melancholisch album.

Adore opent met het uiterst ingetogen en akoestische eerbetoon aan Billy Corgan's moeder To Sheila, dat de toon zet voor het album. In de muziek van The Smashing Pumpkins zaten altijd al meer ingetogen passages, maar deze werden altijd gecombineerd met uitbarstingen en hoge gitaarmuren. To Sheila moet het doen zonder deze dynamiek, maar komt daarom alleen maar harder aan.

De tweede track van het album, de single Ava Adore, past eigenlijk niet zo goed op het album. Het is de ruwste en stevigste track op het album en ook de track die het dichtst bij het vertrouwde Smashing Pumpkins geluid ligt, al is de grotere rol voor elektronica wel opvallend. Ik vind het ook de minste track overigens.

Adore vervolgt met een serie relatief ingetogen tracks, waarin wederom de rol van elektronica opvalt. De band moest het op Adore doen zonder drummer Jimmy Chamberlain, maar het drumwerk op het album springt er wat mij betreft in positieve zin uit. Het hele albums, waarvoor meerdere producers werden ingeschakeld, klinkt overigens fantastisch.

Het is opvallend dat The Smashing Pumpkins op hun eerste drie albums hadden getekend voor het rockgeluid van de jaren 90, maar op Adore deels terug grijpen op de combinatie van gitaren en synths uit de jaren 80. Het bevalt me persoonlijk net wat beter dan de gitaarmuren en de steeds terugkerende hard-zacht dynamiek op de eerste albums van de band.

Adore is zoals gezegd veel mooier geproduceerd en heeft mede hierdoor de tand des tijds veel beter doorstaan. Ik vind ook de songs op Adore beter en waar de zang van Billy Corgan op veel albums van The Smashing Pumpkins scherp en soms zelf onaangenaam klinkt, vind ik zijn zang op Adore wel raak.

Ondanks alle verschillen met de drie voorgangers en de albums die na Adore zouden volgen, vind ik Adore wel een typisch Smashing Pumpkins album, want veel ingrediënten die de muziek van de Amerikaanse band zo bijzonder maakten en maken, zijn ook op dit album te horen.

Mede dankzij het net wat andere geluid en de wat meer ingetogen en ook melodieuzere songs, kon Adore niet rekenen op de sympathie van de critici en ook onder de fans van de band is het zeker niet het meest populaire album, maar mij raakte het album eigenlijk direct en dat doet het album nog steeds. Het is het enige album van The Smashing Pumpkins dat ik nog geregeld beluister en ik vind het nog minstens net zo mooi als bijna 24 jaar geleden. Erwin Zijleman

Zeer onderschat album van SP. Zeker een heel anders geluid dan Gish, Siamese dream en mellon collie.
Dit is duidelijk gemaakt in een tijd dat het wat minder ging met Billy corgan.
Zwartgallige nummers ondersteund met met wat meer elektronica dit keer en dit pakt zeker niet slecht uit!
Misschien wel het 3e beste album van SP naast siamese dream en mellon collie natuurlijk
Neem alleen het nummer behold! the night mare al. één en al zwartgalligheid met een elektronisch randje.
Het enige nummer dat dit niveau niet haald is Annie-dog en zelfs dat nummer is niet slecht te noemen.
Atmosferisch ten top.

Dat was denk ik mijn eerste favoriet van dit album.

The Tale of Dusty and Pistol Pete past best bij de laatste nummers van Mellon Collie of bij de b-kantjes van 1979.

Toen Adore uitkwam, vond ik het best een leuke plaat. Nu waardeer ik m nog wat meer. Meer als geheel, zonder uitschieters zoals voorgaande albums die wel hadden.

Ik heb hetzelfde, maar dan meer bij het ontdekken van de SP omdat ik nog wat jong was bij het verschijnen van adore zelf
Maar inderdaad, het geheel past hier zo goed bij elkaar.
Behold! The nightmare is mn persoonlijke fav, echt haunting gewoon.

Voor mij de plaat van SP die ik het meest luister. Bij verschijnen blind de cd gekocht wetende dat het niet kon tegenvallen. De live versie van tear op pinkpop is wel lekkerder dan op de plaat.

The Smashing Pumpkins, een Amerikaanse alternatieve rockband opgericht in 1988, staat bekend om hun unieke geluid en complexe muzikale composities. Door de jaren heen is hun muziek geëvolueerd, met invloeden variërend van gothic rock tot elektronische muziek. Hun album Adore uit 1998 markeerde een belangrijke verschuiving in hun stijl, van harde rock naar meer ingetogen en experimentele geluiden.

To Sheila opent het album op een dromerige, ingetogen manier. De delicate muzikale arrangementen en introspectieve akoestische benadering onderscheiden het duidelijk van hun eerdere werk. To Sheila is een ode aan liefde en verlies, en vangt de weemoedige, kwetsbare sfeer van eenzaamheid en introspectie, maar ook hoop en berusting. Het is een prachtig voorbeeld van de evolutie van de band in de late jaren '90.

Ava Adore biedt een fascinerende mix van somberheid en passie. Het opent met een hypnotiserende drumbeat en duistere synthesizergeluiden, waardoor een onheilspellende sfeer ontstaat. De ingetogen gitaarlijnen versterken de melancholische ondertoon, terwijl Billy Corgan's rauwe, spookachtige stem perfect bijdraagt aan de emotionele lading. Het thema van verloren liefde en obsessie roept beelden op van donkere, regenachtige nachten vol eenzaamheid.

Perfect is een melancholisch en meeslepend nummer dat zowel muzikaal als tekstueel indruk maakt. Het intieme en grootse geluid weerspiegelt een verlangen naar herstel van een verloren relatie. De verteller reflecteert op fouten uit het verleden en hoopt op een tweede kans, wat een gevoel van hoop en verlangen creëert.

Daphne Descends onthult een somber, melancholisch karakter, perfect passend binnen de sfeer van Adore. De atmosferische gitaarlagen en delicate elektronische elementen roepen een gevoel van introspectie en droefheid op. Het thema van verlies en emotionele pijn wordt muzikaal verbeeld door een sonisch landschap dat zowel betoverend als verontrustend is.

Once Upon a Time ademt emotie en nostalgie. Het ingetogen en introverte nummer reflecteert op verloren liefde, met een weemoedige, melancholische sfeer. Het is doordrenkt met emotie, kenmerkend voor het werk van de band in deze periode. Tear behandelt lyrisch gezien verlies, verlangen en de pijn van onvervulde liefde. De melancholische muziek wordt versterkt door introspectieve teksten, maar er is ook een gevoel van emotionele zuivering en acceptatie. Dit nummer resoneert sterk bij degenen die worstelen met hun eigen emoties en ervaringen.

Crestfallen straalt een diep gevoel van verloren hoop en pijn uit. De sombere, introspectieve toon wordt ondersteund door rijke, complexe muzikale arrangementen met elektronische beats en atmosferische gitaren. De teksten zijn doordrenkt met metaforen en symboliek, wat een gevoel van vervreemding en zoektocht naar betekenis oproept. Appels + Oranjes verkent thema's van vervreemding en introspectie, met een melancholische en opstandige sfeer. De hypnotiserende ritmische structuur en de kwetsbare maar krachtige zang van Billy Corgan dragen bij aan de gelaagdheid en complexiteit van het nummer.

Pug ontplooit zich met een rijke, melancholische sfeer en intrigerende muzikale lagen. De subtiele mengeling van elektronische elementen en traditionele rockinstrumenten zorgt voor een dynamische luisterervaring. Het vangt de essentie van vervlogen liefdes en onopgeloste emoties. The Tale of Dusty and Pistol Peter beschrijft een verhaal vol mystiek en symboliek, met thema's van verlangen, verlies en de zoektocht naar betekenis. De melancholische en spookachtige sfeer, gecombineerd met rijke en gelaagde muzikale arrangementen, creëert een dromerige, introspectieve ambiance.

Annie-Dog staat bekend om zijn introspectieve en sombere sfeer, met minimale arrangementen die de melancholische toon versterken. De poëtische en enigszins cryptische teksten laten ruimte voor interpretatie, wat de luisteraar uitnodigt om diepere betekenissen te zoeken. Shame doordrenkt de luisteraar met verdriet en berouw, terwijl het thema's van verlies en spijt behandelt. De mix van gitaar- en synthesizerklanken creëert een weemoedige ambiance, en de subtiele ritmesectie draagt bij aan de sombere sfeer.

Behold! The Night Mare biedt een perfecte mix van melancholie en emotionele diepgang, met een onheilspellende, etherische intro die meteen een mysterieuze sfeer oproept. De weelderige en gelaagde muziek, gecombineerd met poëtische teksten, verkent de innerlijke strijd en angsten. For Martha is een ontroerend eerbetoon aan Billy Corgan’s overleden moeder, doordrenkt van emotie en melancholie. De ingetogen maar grootse sfeer weerspiegelt de diep persoonlijke aard van het nummer, wat het een van de meest aangrijpende nummers van het album maakt.

Blank Page draait om verlies, berouw en introspectie. De delicate pianomelodieën en subtiele elektronische elementen creëren een melancholische en reflectieve sfeer. De tekst schildert een somber portret van eenzaamheid en spijt, wat het nummer doordrenkt van emotie maakt. Tot slot 17. Een niemendalletje van 18 seconden waarover niets te melden valt.

Het album Adore van The Smashing Pumpkins is een album dat bij de fans van de eerste drie albums van Smashing Pumpkins met een hevige schrik werd ontvangen. Weg waren de heftige uitbarstingen, de harde gitaren en de schelle zang van Billy Corgan. Toch biedt het een rijke, emotionele luisterervaring. Elk nummer draagt bij aan de melancholische, introspectieve sfeer van het album, terwijl de complexe muzikale arrangementen en poëtische teksten zorgen voor een diepgaande en onvergetelijke reis door de emoties en ervaringen van de band.

Eerder verschenen op www.jorros-muziekkeuze.nl