Dream Theater - Six Degrees of Inner Turbulence (2002)

Prachtig album dat ik eigenlijk veel te weinig draai. Samen met Metropolis Pt. 2: Scenes from a Memory het beste wat ze ooit gemaakt hebben. Zeker The Great Debate op de eerste cd (als je een muzikaal en tekstueel intelligent nummer over stamcelonderzoek kan laten werken ben je goed) vind ik prachtig en het hele concept van het tweede deel is eveneens subliem. Daar moet ik wel zeggen dat Solitary Shell me het meeste raakt omdat daar een moeilijke en nog steeds wat taboeachtige problematiek op zo'n toegankelijke manier wordt gebracht.

The Great Debate: één van de beste DT nummers ....

CD 1 is super CD 2 is een (lichte) tegenvaller. AWAKE staat voor mij nog steeds met STIP op het beste album van DT

Dit album haalt een beoordeling van 4,5* omdat de eerste CD echt fantastisch is. The Great Debate is misschien wel een van mijn favoriete nummers van Dream Theater, je hoort dat ze goed naar Tool hebben geluisterd. De tweede CD begint goed, maar vooral bij The Goodnight Kiss vind ik het erg gezapig worden. Eerste CD is 4,6* voor mij, de tweede 3 sterren.

Raar is dat...ik vind The Great Debate juist één van de mindere nummers van Dream Theater. De rest van dit album is wel super.

Gemengde gevoelens bij dit album. The Great Debate is Great. Weer eens wat anders voor DT en dat gaat ze goed af. Verder nog wat goede nummers op deel 1.
Album 2 hadden ze weg mogen laten wat mij betreft al is het wel lekker rammen met The Test that Stumped them All.

Is er iemand die deze op vinyl heeft? Enig idee hoe de kwaliteit hiervan is?

Mede door de fantastische (!) eerste schijf verhoog ik mijn stem met een halfje

De opvolger van het meesterwerk Scenes from a memory, dus Dream Theater op hun hoogtepunt, en vanwege de hoge verwachtingen heeft het wel even geduurd voordat ik deze op waarde heb kunnen schatten. Bovendien is het openingsnummer dan wel het begin van Mike Portnoy's alcoholismecyclus (vier albums en 57 minuten later afgerond), maar ondanks de veelbelovende aanzetten komt er eigenlijk weinig spetterends van de grond. Blind faith kenmerkt zich voor mij door de warme instrumentatie, en vanaf dat moment begint het kippevel dat bij het derde nummer pas goed losbarst, met intrigerende keyboardloopjes, een fraai mellotron op de achtergrond en een sterke melodie (om nog maar te zwijgen van de geweldige lange fade-out), en The great debate vind ik zelfs één van de beste nummers uit de complete DT-catalogus, van a tot z spannend en vol ijzersterke riffs, melodieën en meebrulbare teksten ("Turn to the light. . ."), veertien minuten lang briljantie. Disappear sluit dan de eerste CD in stijl af: apart, niet typisch-DT, en zeer zorgvuldig gearrangeerd.
        Tja, en dan de tweede CD. . . Over de opzet ben ik zeer te spreken, en individuele tracks zijn ook behoorlijk sterk (met name Goodnight kiss en Solitary shell), maar ik moet wel bekennen dat ik vaak aan twee andere artiesten moet denken. Nee, niet Tool en Metallica die hier al zijn genoemd (en de All Music Guide noemt Pantera bij The test that stumped them all), maar wel Pink Floyd (met name de sfeer van een onheilspellend en slecht aflopend sprookje van kant 4 van The wall, maar ook bij het ècht beklemmende instrumentale slot van Goodnight kiss) en de soundtracks van Danny Elfman (vooral de Overture, het begin van War inside my head en die laatste minuut van About to crash [reprise]). Maar goed, de flow van het geheel en de vele leuke muzikale ideeën maken dat meer dan goed, echter zonder dat het geheel boven zichzelf uitstijgt.
        Al met al een zeer interessante en verrassende plaat met veel verschillende sferen en stijlen en dikwijls een zeer hoog niveau, die vanwege enkele schoonheidsfoutjes voor mij nèt niet maximaal scoort. Als groot Dream Theater-liefhebber ben ik er desalniettemin erg blij mee.

Wat is dit een prachtig album. Vooral de tweede cd; symfonisch zoals je nog zelden hoort. Ik hoor hier invloeden van allerlei bands, maar toch maakt Dream Theater er iets heel eigens van. Een absolute aanrader.

Ik zal hem maar weer eens luisteren, want ik heb er andere herinneringen bij.

En dat klopt dus nog. Dit is zeker niet mijn favoriete DT album. Ik vind het allemaal niet heel evenwichtig en de kunst van het weglaten is weer niet van toepassing. In dit geval 2 cd´s die volledig verschillen qua stijl en gevoel. Moeite met kiezen? Ook de productie is matig. Wellicht stel ik het nog verder bij naar beneden.

laatst weer geluisterd na een hele lange tijd ik was even vergeten hoe briljant deze plaat is vooral de 2e cd inderdaad veel progresiever kan niet.

Je hoort hier zeker allerlei verschillende stijlen sowieso doet dream theater continu verschillende dingen een van de weinige bands in dit genre die zo verassend blijft.

4,5 ster

Ik heb lang het idee gehad dat dit een wat minder album van DT was, maar na paar luisterbeurten vind ik dit toch weer een zeer goed album. Wel een halve punt aftrek voor het vreselijke refrein van Blind Faith.

Een lekker album dat Dream Theater op zijn best laat horen. Tegelijkertijd is het wel erg moeilijk om zijn voorganger te overtreffen. Dat album had meer nummers dat mij echt raakte. Dit album laat echter wel horen wat Dream Theater kan en dat is uitstekende (lange) nummers schrijven.

Deel twee is geweldig! Wat een genot om naar te luisteren. Ik waan me weer terug in de mid jaren '70, heerlijke nostalgische synthesizerklanken, mooie melodieuze muziek. Maar dat neemt niet weg dat deel 1 (of cd 1) ook bijzonder goed van aard is