Smashing Pumpkins - Siamese Dream (1993)

Silverfuck is oorverdovend goed. Maar eigenlijk is het album over de hele linie van constante kwaliteit. Is alleen verdomde lastig te draaien in gezelschap...
Ik trek me terug en ga de meest constante SP-plaat weer eens luisteren.
Kennen jullie de dvd met alle clips ? Zitten heel wat kunstwerken bij. Ook aanrader !

Beste plaat van Smashing Pumpkins, van Cherub Rock tot Luan (oor)verdovend goed. En dan te bedenken dat Billy Corgan bijna alle instrumenten zelf heeft bespeeld. De beste plaat van de jaren 90!

Best plaat van SP inderdaad! stuk voor stuk sterke rock songs.

Na een paar luisterbeurten heb ik heb nu ook 5* gegeven, maar Mellon Collie blijft toch een tikkeltje beter. (al is het verschil wel zeer klein)

Als Mellon Collie nóg beter is, pff.. dan moetie wel heel goed zijn. Prachtig album dit, heeft weer een hele andere sound dan al die andere topbands uit de jaren 90!

Andere top bands uit de jaren 90 ? Nu word ik wel heel erg niewsgierig !

Wat dacht je van Tool, Radiohead, Nirvana, Oasis... dat vind ik toch wel topbands

Tool is mijn pakkie aan niet,Radiohead vind ik goed maar tevens wisselvallig Van Nirvana en al die Grunge klonen die hierna volgden worden word ik koud nog warm en Oasis met dat stereotiepe geluid is mij te veel van hetzelfde en te weinig origineel ! Kortom het is eenzaam aan de top ( Smashing Pumpkins dus)waar de Foo Fighters en Eels op grote afstand ook nog in beeld zijn !

Dat is ie ook.

Dan zal ik hem binnenkort maar eens aanschaffen, want ja... een vergelijkbaar album voor Siamese Dream heb ik nog niet gevonden!

Ik ben zo rond 1999 (in feite nog maar kort geleden) begonnen met het luisteren naar rock en metal. In 1999 was ik 12, en dit was mijn eerste rockachtige cd. Het album heeft nog steeds een speciaal plekje bij mij, ook al ben ik steeds meer mijn muzieksmaak gaan verbreden. Ik heb vlak nadat ik dit album had aangeschaft "Nevermind" van Nirvana aangeschaft. In tegenstelling tot dat album, draai ik deze cd nog steeds regelmatig. Dit album staat nog steeds als een huis! Voor mij persoonlijk een van de beste albums uit de jaren '90 (samen met Metallica's Black Album). Favorieten: Disarm, Mayonaise en Silverfuck.

Dit album krijgt van mij 4.5 sterren.

Faith no More

Mijn favoriete nummer van Faith no More is Midlife Crises,steekt er mijn inziens toch behoorlijk bovenuit!
Moet er wel bij zeggen dat ik niet het volledige repertoire ken van Faith no More !

melon collie vind ik toch en stuk beter dan dit album, al is deze ook niet slecht.

Damn! Dan zit er nog een leuke ontdekkingstocht voor je in (ben al bijna jaloers). Probeer Ashes to Ashes of Diggin' the grave eens, ook prima catchy nummers (daar heeft FNM er trouwens nog veel meer van)

grunge klonen, het is niet omdat iets je genre niet is dat je daarom zo vijandig moet doen hoor!
Ikzelf ben een grote nirvana-fan en daarom dat ik je dit toch wel even duidelijk maak.

en radiohead is enkel wisselvallig in hun debuut-album;de laatste 3 van radiohead zijn gewoon anders dan ok computer en the bends maar daarom zeker niet minder.

En oasis, tjah daar heb je gelijk in.Hebben 1 goed album en dat is Be Here Now.

En het is eenzaam aan de top, dat denk ik toch niet
er is nog altijd pearl jam

Een uitspraak naar mijn hart

Offtopic! Laten we het bij Siamese Dream houden hier.

Groot gelijk Yak, bij prachtplaten als deze dient niet geluld te worden over andere bands uit de 90's!

Favorieten: Disarm (steekt met kop en schouders boven alles wat ooit gemaakt is...), Mayonaise en Soma.

Disarm is pubersentiment in het kwadraat. Wat een prachtplaat!! De aanzwellende strijkers, de gekwelde stem van Billy en de prachtige puber-twijfel-tekst!!!

De laatste paar dagen heb ik deze cd weer met de regelmaat van de klok in mijn radio steenhard opstaan. En ik ga hem even stuivertje laten wisselen met Mellon Collie in mijn top 10. Beide albums zijn van een belachelijk hoog niveau. Welke er nou echt bij mij op 1 hoort weet ik niet, maar nu staat daar Siamese Dreams dus.
Van begin tot eind een grote trip!

Ik probeer het weer te luisteren (ik kwam op een punt dat ik het te vaak luisterde). Het is en blijft een van mijn favoriete albums ooit. Corgan mixde de harde en rustige muziek heel goed. Van Hummer naar Soma naar Geek U.S.A. naar Luna.

5*

Ook ik durf deze het ware meesterwerk van the Pumpkins te noemen, mooier als geheel dan Mellencollie.

Dit is inderdaad het beste album van SP. Als Melloncollie nu eens geen dubbelaar was geweest, dan hadden ze alle opvullertjes eruit kunnen laten...
Gish is trouwens ook een erg leuk album!

Soma blijft voor mij het hoogtepunt van dit album.

Pumpkins ten top..
Silverfuck is gwn puur genieten.

*5*

Een van de beste dingen die Grunge heeft voortgebracht is deze cd van the Smashing Pumpkins. Geweldige muziek.
Echt briljant. Jammer dat het hierna bergafwaarts ging. Maar deze Siamese Dream nemen ze niet meer af. De volle vijf sterren!

Frank; als je dit leest:
Wanneer krijg ik deze plaat eindelijk eens terug?
En doe gelijk die ep van de the Trypes erbij; verdomme.
Verhuizen en dan niets meer van je laten horen?!

Helaas dus vanuit mijn geheugen: het beste van deze band, daarna dit niveau nooit meer gehaald: 5

1991: N.a.v een klein artikeltje eens aan de band Smashing Pumpkins begonnen met hun debuut. Ik deed dat wel vaker in die tijd (internet was er nog niet). Langzaam aan groeide dat uit tot een enorme favoriet (en Nirvana moest nog doorbreken).
Voor de tweede keer in mijn leven verliefd op een artiest/band.......... heerlijk.

1993: Mee als leiding op zomerkamp. De nieuwe cd van de band waar ik inmiddels fan van was geworden stond op punt van uitkomen. Ik moest wachten tot het weekend waarin ik weer thuis zou zijn om het in huis te kunnen halen. En wat duurde dat wachten lang. Maar de beloning was groot. Siamese Dream bleek net nog een stukje mooier en beter dan Gish (die eigenlijk al nauwelijks overtroffen kon worden).

Siamese Dream.................. de nummer 2 in mijn top 10.

Voorloper op dat album, Cherub Rock sloeg al in als een bom. Hoe vaak ik die cd-single heb gedraaid durf ik niet meer te zeggen. Ik durf er wel om te wedden dat mijn omgeving er knettergek van moet zijn geworden.
Het begrip cirkelzaagzang moet ongetwijfeld door Billy Corgan zijn uitgevonden: die zeurende, snerpende, zeikstem die dwars door die eveneens zagende gitaarpartij heen kon snijden. Op Quiet kwam dat allemaal zeer goed tot zijn recht. Als een scherp mes door een pakje boter.
Dat Corgan (wilde haast '& Co' schrijven, maar dat gaat op dit album waarop hij zowat alles in zijn eentje heeft gedaan niet op) ook in staat was om onsterfelijke indie-pop songs te schrijven bewijst hij op de single Today. Zodra je het intro hoort weet je al genoeg: dit deuntje is lange tijd niet meer uit je kop te rammen.
In Hummer herkende ik weer een beetje de stijl zoals ik die kende van Gish: mooi uitwaaierende gitaarpartijen verpakt in een weergaloze melodie. Meeslepend tot en met.
Rocket is zo'n nummer dat vanaf het eerste moment tot mijn favoriete nummers van deze band is gaan behoren. Ik heb een zwak voor dit nummer; dat is niet normaal meer. Ook niet normaal was dat ik dit eens kei-hard draaide op mijn koptelefoon en totaal niet in de gaten had dat ik al een tijd werd gadegeslagen door mijn moeder die vast gedacht heeft dat ik een of andere aanval kreeg.
Ook deze band heeft zijn eigen grote alternatieve meebler hit, hier in de vorm van Disarm. Typisch zo'n nummer dat volop meegezongen kan worden tijdens live-concerten. En neem van mij maar aan dat ik daar ook flink aan meegedaan heb indertijd.
Soma heb ik altijd beschouwd als een 'verbindingsnummer', een opmaat voor nog veel grotere daden. Geek U.S.A. was nog niet dat nummer, maar zorgde wel voor een tandje hoger, de versnelling naar boven. Zo'n nummer waar je heerlijk loos op kon gaan in de moshpit tijdens concerten.
Mayonaise is dus wel die grotere daad. Wat een hemeltergend mooi nummer, wat een passie. Dit nummer kietelt je hele lijf van boven naar onder en zo nog vijf-en-een-halve minuut heen en weer terug.
Met Spaceboy nemen de Pumpkins weer een beetje gas terug. Zo op het eerste gehoor een breekbaar nummer, maar ook hier barst het van de scherpe kantjes waardoor het niet in een zoetsappige balad weet te verzanden maar juist in een schitterend nummer dat flink weet te ontroeren.
En dan eindelijk, daar komt ie dan. De muzikale wip van je leven: Silverfuck.......... Wat een groots nummer. Een ritje in de achtbaan is er niets bij. Live werd dit nummer in de loop der tijd ook steeds uitgebreider. Allerlei nummers werden er aan toegevoegd ('Somewhere over the Rainbow'), om dan vervolgens tergend lang ergens in de lucht stil te blijven staan om dan vervolgens tot explosie te komen. U riep muzikaal orgasme? Ik knik volmondig ja. Silverfuck inderdaad........
En dan komt het sigaret-na-de-sex moment in de vorm van Sweet Sweet. Even naknuffelen nog, even bijkomen.
Maar er is nog een lieflijk toetje dat Luna heet. Weer zijn daar die uitwaaiende gitaar-melodieën en nu eens wat minder cirkelzaagmomenten maar meer zijdezachte fluisterstukken (iets wat Corgan ook beheerst).

Iedereen heeft zo zijn favoriete artiesten. Bij mij waren dat begin jaren '90 de Smashing Pumpkins.
Gish zorgde ervoor dat ik verliefd op ze werd. Siamese Dream verstevigde en bevestigde mijn liefde. Mellon Collie & the Infinite Sadness bewees dat ik goed zat.
Helaas zorgde Adore er uiteindelijk voor dat de liefde sleur werd en over wat daarna kwam wil ik het hier bij dit album niet hebben.

Siamese Dream????

Prachtig geschreven aERo! Dat moet een mooi gezicht zijn geweest, Eric die volmondig een sigaret opstak