Smashing Pumpkins - Siamese Dream (1993)

Kom er nu pas achter dat spaceboy een fk geniaal nummer is lmao.
Skipte deze altijd maar jesus SP op zn best.
Hard gecombineerd met zn dromerige stem op sommige punten

Voor de eerste maal compleet beluisterd en wat mij betreft een schot in de roos. Veel van de nummers waren me al bekend, maar ook als album is het een voltreffer. Door de compactere tijdsduur komt het ook een stuk gebalder en gebalanceerder over dan Mellon Collie die te lang blijft aanslepen. Dit is hoe ik Smashing Pumpkins het liefst hoor en hoe ze het best klinken.

Kende in mijn late tienerjaren wel een paar SP nummers zoals 1979, Bullet With Butterfly Wings en Today.
Naarmate ik echter het laatste jaar in contact kwam met wat meerdere hits van hun zoals Cherub Rock en Zero maar toch eens mijzelf er toe gezet om een heel album van hun te beluisteren. Ik vernam al van meerderen dat Siamese Dream tot een van de top jaren 90 albums behoorde. Als een echte jaren 90 muziekliefhebber moest ik deze plaat maar eens proberen. Ik kwam tegen die tijd ook meer in post-punk en shoegaze/dreampop.

En man; ik ben voor geen moment teleurgesteld geweest.
Wat een ongelooflijk heerlijk plaat zeg! Het album zit vol met dikke, warme fuzzie gitaren en allemachtig heerlijk drumwerk van de heer Chamberlin. Allerlei invloeden komen op dit album samen. Een sonische mix van metal, post-punk, shoegaze, progressieve rock en een vleugje jazz (de drums). Top productie.

Het album barst van toffe nummers. Toch heb ik een paar rotsvaste favorieten,
- Cherub Rock
- Quiet
- Mayonaise
- Geek U.S.A.
- Silverfuck

PS. Het verhaal achter de productie van dit album is natuurlijk wat minder vrolijk, het idee dat op de drums (Jimmy zat toen zelf diep in de heroïne) na 95% van dit album aan muziek is opgenomen door Billy alleen knaagt toch soms een beetje. Komt waarschijnlijk door het feit dat ik zelf ook muzikant ben en in een band zit.
Echter wordt dat goed gemaakt door de beelden van de liveoptredens in die periode. Ieder bandlid stond zijn mannetje.

Smashing Pumpkins laten zich op deze plaat weleens omschrijven als een zware hard rock band die een shoegaze of dream pop album uitbrengen. Voor die omschrijving valt iets te vinden, maar dat terzijde is het belangrijkste natuurlijk dat de band hier dertien pareltjes aflevert. Log en luid, maar tegelijk ook weer erg ontroerend. Dan is er nog Billy Corgan's stem; atypisch, nasaal, door sommigen ook weleens als "lelijk" omschreven, maar tegelijk overweldigend doorleefd en zelden overtroffen in zijn oprechtheid.

Ik verhoog hem gewoon naar de volle mep. Wat een prachtplaat.

Wij noemden dit toen altijd grunge, geen idee of het daar ook onder viel.
Ik had deze toen op een gekopieerd cassettebandje omdat ik nog geen cd speler had, helemaal grijsgedraaid en later zelf op cd gekocht. Echt jeugdsentiment deze band, tegenwoordig draai ik ze eigenlijk nooit meer, moet ik toch maar eens doen.

Je hoort op Siamese Dream duidelijk de tijdsgeest met invloeden van grunge, metal en alternative rock. Toch is het geen album dat de genres achterna loopt zoals toen veel groepen de nieuwe Nirvana wilden zijn. Het is een echt Smashing Pumpkins album met over het algemeen vrij sterke nummers. Veel grunge - en zeker anno 1993 - was van bands die eens grunge gingen maken en altijd copies leken van de grote bands. Siamese Dream heeft een enorme energie en je hoort dat het gewoon zijn eigen ding doet, dat dan toevallig voor een groot deel onder grunge valt. Heerlijk album!

Ik heb Siamese Dream nooit als grunge-album beschouwd. Ik vind het te veel afwijken van wat normaal onder die noemer werd geschaard.

Cherub Rock moet toch wel één van de beste openers ooit zijn, wat een geweldige rammer is dat!

Er zijn weinig nummers die ik vaak na elkaar kan beluisteren zonder ze beu te raken maar Cherub Rock is er eentje van. Die muur van gitaren, de opbouw van de intro en dan die riff die erin gezet wordt plus Corgan die zijn duivels loslaat met fluwelen handschoenen.
De hele plaat blijft een meesterwerk, uren heb ik als tiener versleten met het tekstboekje in mijn handen.
Er heeft altijd een dromerige waas over het album gehangen die me vanaf het begin aantrok en na al die jaren heeft Siamese Dream nog niks aan kracht ingeboet. De pijn van het opgroeien getoonzet in Disarm, Spaceboy en Rocket. De ontoereikende liefde in Soma, Mayonaise en Hummer. De koortsdroom Silverfuck die tussen slaan en zalven in hangt en tot een explosie komt aan het einde.

ik weet dat ik net voordat ik met mijn ouders naar Frankrijk zou gaan een briefje binnenkreeg van de plaatselijke bibliotheek: "uw reserveerder cd ligt klaar bij de bieb"....ik als een gek dat ding tapen en op vakantie dit echt op repeat luisteren..mijn favoriete SP plaat...al vind ik Gish/Mellon Collie en Pisces Iscariot (i know het is wat valsspelen) echt van torenhoog niveau...zo hoog dat alles na Adore ook echt niet echt meer te doen is op een enkele verdwaalde mooie track.

Een vriend zei bij het uitkomen van Gish tegen mij: "Goed album, maar ik denk niet dat ze beter kunnen dan dit ..."

Fantastisch album, in lijn met het geluid uit Seattle in deze tijd. Echter wel met een flinke Billy-twist. Misschien wel mijn favo SP album.

Haalt het m.i. niet bij het onovertroffen Gish, maar wel een lekker album.

Heb het zelf altijd meer ervaren als shoegaze dan grunge. Instrumentaal en vocaal ligt dat wel enigszins op dezelfde golflengte, denk ik.

Het gekke bij deze plaat is dat de monotone zang van Corgan en de lange(zeg ik dat goed?) riffs op de gitaar heerlijk kan slapen in bijvoorbeeld de trein of vliegtuig.
Niet dat de muziek allerminst saai is, hij staat niet voor niets al jaren op mijn #1 ooit. Het maakt bij mij op verschillende fases, verschillende emoties los. Voor mij is dat ongeëvenaard en dat maakt dit de beste plaat ooit.

#2 beste plaat van de SP
Tijdloos, innoverend. De plaat die zijn tijd ver vooruit is.

Ik vind dit de #1, heel gebalanceerd staan geen skip nummers op, niet te lang niet te kort en het beste SP nummer aller tijden staat ook hierop: Mayonaise.

Kan ik ook inkomen hoor, kiezen tussen deze en mellon c is moeilijk. Toch vind ik hier minder variatie en durf instaan.
Mayonaise is idd een dijk van een nummer, miss ook voor mij wel het beste nummer ooit van de SP

Gelukkig maar
Mellon C vind ik echt heel vet maar niet 2cd's achtereen, het is dan een toch ietwat te lange zit. Individueel vind ik de nummers dan wel weer heel erg vet. Eens dat op Mellon C volop geëxperimenteerd wordt, maar daardoor vind ik het toch ook minder een geheel. Het is bijna een best of gevoel. Maar zoals ik al zei, Mellon C is echt heel vet gemaakt en staat dan ook op #2 bij mij.

Na een aantal jaren is dit album toch een beetje van zijn voetstuk gaan vallen bij mij. Desondanks zijn nummers als Cherub Rock en de afsluiter nog steeds een lust voor het oor.

Waar mijn score verlaging mee te maken heeft weet ik niet zo goed. Het doet mij simpelweg veel minder.

Als ik dit plaatje hoor, ben ik direct weer even 17. Zolang ik dat ervaar, denk ik dat ik mijn score aan de hoge kant zal blijven.

Mayonaise is echt een van de beste nummers ooit gemaakt

Feilloos 2e album dit, en ook hun grote doorbraak richting het grote publiek. Alle festivals werden in die periode met succes aangedaan, en in alle jaarlijstjes stonden de Pumpkins hoog. Of het succes de band, en dan met name Corgan, daarna naar het hoofd steeg weet ik niet, maar nummer 3 Mellon Collie werd een nogal pretentieus dubbelalbum met veel sterke, maar ook overbodige en mindere songs. Daarna volgde het zwaar teleurstellende Adore en raakte ik de band voorgoed kwijt. Dit album en het debuutalbum koester ik na 30 jaar echter nog steeds.

Volgens mij was Mellon Collie de doorbraak naar het grote publiek, vrijwel niemand kent Smashing Pumpkins van dit album. Alleen de wat alternatieve kleinere groepen waren al bekend met SP rond dit album.
Adore vond ik toentertijd ook zwaar teleurstellend.

Is het niet zo dat de clip van Disarm redelijk vaak op MTV kwam destijds? Of is dat niet het geval?

Meer onder het label alternatief wat ik me kan herinneren. De grote doorbraak kwam volgens mij met 1979 en bullet without butterfly wings.

Klopt, alhoewel Siames Dream wel een populair album was, stond lang in de album charts.

https://dutchcharts.nl/showitem.asp?interpret=The+Smashing+Pumpkins&titel=Disarm&cat=s

Vooral Tonight, Tonight als je het over de echte grote doorbraak hebt.

Ik was 13 toen dit album uit kwam. Mijn oudere broer kende dit en dacht dat dit echt wat voor mij zou zijn. Ik kocht de cd ( iets later kwamen de lp’s) en hij had gelijk! Wat een geweldige band, wat een plaat. Ik vond ze fantastisch t/m Machina. Terugkijkend hebben volgens mij vooral hun eerste drie platen de tand des tijds echt goed doorstaan, waaronder dus deze. Ondertussen al jaren in huis op vinyl. Prachtig.

Ik zat overigens als 13 jarige de hele dag Pinkpop op tv te kijken. Ik zal hun optreden daar nooit vergeten. Wat een avontuur.

Disarm en Today waren vrij veel te zien op MTV, in mijn beleving in elk geval.

Volgens mij waren Today en Disarm hun doorbraak toch? Die waren constant op MTV, dat is ook waardoor ik ze leerde kennen.

Klopt. Dit album was enorm. Ze speelden een jaar later ook op Pinkpop.