King Crimson - Red (1974)

Voor degenen die bang zijn teveel geld over te houden aan het einde van het jaar:

The Road To Red

Pfff, ik moet The Great Deceiver eerst nog beter leren kennen. Live opnames voor de nieuwe box zijn uit dezelfde periode (zomer 1974). 20 CD's is wellicht een beetje veel van het goede?

Teveel King Crimson kan nooit goed voor je zijn.

Jeetje, dit gaat mij ook echt veel te ver. De 40th anniversary edition had al voldoende bonusmateriaal, maar dit vind ik bijna schandalig.

Ze lijken de Grateful Dead wel, die hebben ook van dit soort kolossale boxsets. Ik begin er niet aan. Heb je al die cd's en dan beluister je er af en toe eens eentje.

En er zijn natuurlijk nog nauwelijks live albums van King Crimson uitgebracht door de jaren...

Heel goeie band hoor, begrijp me niet verkeerd, maar gelukkig ben ik niet zo'n oeuvre verzamelaar en hoef ik niet perse alles van ze in huis te hebben.

De band zat rond de release van Red wel op de toppen van haar kunnen met de beste KC line-up denkbaar, dus een beetje nieuwsgierig ben ik toch wel naar het live materiaal.

Beste line-up, vind ik niet.

Ik vint Levin/Belew erbij veel leuker dat Wetton.

Discipline dat vind ik echt een avontuurlijk hoofdstuk van de band.

Alle line-ups waar Wetton deel van uitmaakt vinD ik de beste, bij KC, bij UK, noem maar op. En dan doet ene Bruford ook nog mee. Pffff.....

Tuurlijk, Discipline is heerlijk avontuurlijk, daar heeft KC sowieso geen gebrek aan, avontuur. En Belew heb ik ook hoog zitten hoor. Maar deze Red (en de bijbehorende muzikanten) schat ik toch wel wat hoger in (pers. top 10) dan Discipline.

Hoewel ik het debuut hun beste album vind, is dit wat mij betreft wel de beste line-up. Deze vier heren (ja ja, Cross zat er hier officieel niet meer bij, maar ik reken hem wel mee) waren zo ontzettend goed op elkaar ingespeeld. Ieder lid was even waardevol voor de muziek en niemand trad op de achtergrond. In hun improvisaties reageerde ze ook fantastisch op elkaars inbreng.

Nou was dat bij de Discipline line-up ook wel zo (en eigenlijk iedere line-up van King Crimson wel), maar bij deze line-up vond ik de artiesten zelf nog net wat interessanter.

Wat heeft Wetton ook een fantastische stem!

Ik was zo'n 20 jaar terug echt een Wetton-liefhebber. Ik spaarde als het ware ook elpees met hem erop. Gelukkig had ik alles van Heep, UK en Wishbone Ash al, maar ik had op een gegeven moment ook zijn soloplaat en die met Manzanera.

Maar op een gegeven moment ben ik hem echt zat geworden. Hij staat voor mij voor alles wat er fout is aan de 'classic rock'-movement. Om nog maar te zwijgen over de nieuwe Asia.

Ik kan ook niet echt zeggen dat ik hem een goede bassist vind, trouwens.

Ik heb Wetton alleen in King Crimson gehoord. Ik moet wel zeggen dat ik vooral zijn stem fantastisch vind en hij me als bassist niet zo opvalt.

@ Ozric: Wat is er dan zo fout aan Wetton in relatie tot de classic rock movement? Asia vind ik ook niet geweldig, reken je 'm daarop af?

Ik begon 'classic rock' op een gegeven moment echt een verkoopdingetje worden. Allemaal oude lullen die wel optreden maar geen platen maken. Allemaal bandleden die niet met elkaar in een band willen maar wel apart van elkaar de bandnaam dragen en geld willen slaan uit lang vergane glorie.

Wetton is de reden dat Payne zonder baan is komen te zitten, alleen maar omdat Wetton solo geen geld kan verdienen maar wel onder de naam Asia.

Als ik kijk wat er tegenwoordig aan bandjes uit de 'classic rock'-scene optreden, het lijken wel coverbands van zichzelf. En soms moet je echt goed uitkijken wat voor ticket je koopt.

Het valt me nog mee dat er niet een Greg Lake's King Crimson rondloopt.

Kort gezegd: ik vind het verschrikkelijk genant om te zien hoe muzikanten die ooit groot en creatief waren, nu (vaak nog vals ook) hun eigen greatest-hits coverbandje geworden zijn. En dan nog ruzie maken met hun bandmaten, die ooit vrienden waren.

Wetton lijkt mij een verschrikkelijke kerel die alles doet om maar geld te verdienen, en daardoor in zijn kielzog bandjes en acts kapot maakt.

Eensch met RR; ik vind de stem van Wetton werkelijk fantastisch, en zeer goed bij deze line-up van KC passen. Verder ken ik hem alleen van U.K., en ook daar kan ik zijn stem heel goed hebben.

Dat hele verhaal over classic rockers en hoe en wat ze later doen en hoe ze zich gedragen interesseert me he-le-maal niets.

Het gaat hier over Red, en wat Wetton daarop neerzet, vind ik gewoonweg geweldig !

Ik vind Wetton ook goed hier, waarom denk je dat ik 5 punten geef?

Ik zei dat eerder ook. En dat ik hem bij UK ook goed vind. Lees het allemaal maar terug.

Maar dat betekent niet dat ik me nu niet aan hem erger.

Maar gelukkig is dit forum niet alleen voor jou gemaakt en zijn er users zoals mij die wel van wat extra achtergrond informatie houden.

Als het alleen maar over red mag gaan dan ben je al klaar met de eerste 2 pagina,s, of steeds maar wachten op nieuwe users die hetzelfde neerpennen als wat op de eerste 2 pagina,s staat.

Ik hoop dat Ozric gewoon doorgaat met zijn manier van posten want door zijn nuttige achtergrond informatie en tips heb ik wel een paar leuke albums ontdekt.

Ik vind dit album minder goed dan het gemiddelde hier, vind hem wel ok maar heb maar weinig zin om hem op te zetten vaak. Meestal doet deze het bij mij in het najaar als het blad weer van de bomen valt erg goed. Is alweer een tijd geleden dat ik hem opgezet heb, zal hem binnenkort weer eens een kans geven.

Maar over het algemeen vind ik het debuut en ook Discipline uit 1981 beter dan deze plaat, en bij voorkeur het liefste natuurlijk het live album B boom, dat vind ik hun beste album ever en word ook nooit overtroffen voor mij dat weet ik zeker.

Ik snap je wel Ricardo, de hoes en de mineurstemming van de plaat, en de nogal lege productie maken deze plaat meer een herfst of winterplaat.

Lizard en het debuut hebben iets avontuurlijkers. In het artwork en in de muziek. Komt ook wel door Sinfield denk ik, welke toch een belangrijk bandlid was. Na het verdwijnen van Sinfield werd de muziek van King Crimson steeds grilliger en onheilspellender.

Van de hele beginperiode, van debuut t/m deze is King Crimson heel avontuurlijk, waarbij Red denk ik wel het meest toegankelijke album is van de reeks.

Ozric, bedankt voor je uitleg over wat je tegenstaat aan Wetton en de hele Classic Rock scene. Tja, je kunt het allemaal niet zo charmant of sportief vinden, maar ook in huize Wetton moet er brood op de plank denk ik dan. Sommige muzikanten hebben nou eenmaal wat minder scrupules om de zakelijke kant van muziek maken, geld verdienen, zo goed mogelijk te benutten. Ik geef 'm geen ongelijk, hoewel ik het niet goed praat als het ten koste gaat van collega's. Zo ver ken ik alle ins en outs niet, weet dus niet of Wetton enkele kapotte carrieres op zijn geweten heeft.

Die discussie gaat eigenlijk over het afserveren van de gehele Asia-line up (minus Downes) om te kunnen cashen als reunie-band.

Dan gaat zo'n persoon me toch tegenstaan, en heb ik meer moeite met genieten.
Zo werkt dat bij mij, en het hoeft niet zo te werken bij anderen.

Met avontuur bedoel ik: Op Red is alles perfect uitgekiend en meer op grooves en donkere sfeer gericht.

De eerste platen van KC klinken meer als jam-based hippie platen. Veel vrolijke riedeltjes en fluit. Op Red komt geen fluit voor.

Dat hij op zo'n reünieconcert dan In the Court of the Crimson King van zijn 'oude band' zingt, is, netjes gezegd, vrij bedenkelijk inderdaad. Maar goed, Robert Fripp schijnt in de omgang ook best een eikel te zijn en dan zijn we over de bandleden van Yes nog niet begonnen. 't Staat mij allemaal niet zo in de weg bij het genieten van de muziek geloof ik.

Ik denk dat het komt, omdat ik zo graag Payne-era Asia -platen luister.
En die komen nooit meer.

Zelfde hier. En dat steekt nog wel een beetje als je dan de luizige 'Original Asia' albums van na de comeback hoort, maar om nou werk van Wetton van 35 jaar daarvoor (of Downes van 30 jaar daarvoor) er ook op af te rekenen, vind ik wel wat vergezocht.

In principe doe ik dat ook niet (kijk naar mijn scores).
Het begon er mee dat ik zei dat ik alles spaarde vroeger van en met Wetton, maar dat ik nu op hem ben afgeknapt en eigenlijk zijn nieuwe werk ook niet eens meer leuk vind.

Eigenlijk is het Asia-debuut en in mindere mate Astra de laatste leuke platen met/van hem.

Maar wel een aantal blaasinstrumenten: hobo, sax. Het geluid werkt sterk af van voorgaand werk, maar is wel een logische stap als derde na een quintet, kwartet en nu trio (al is Cross nog zeer aanwezig). Ik weet niet hoeveel van de concert albums die er van de 73-74 periode je kent, maar de ontwikkeling is te horen. Er zijn veel studio rehearsals waar je compactere vorm gaat terughoren.

Is nog wel interessant om eens te gaan doorgronden welke rol Sinfield nu had als bandlid in de eerste periode.

Sowieso was Sinfield verantwoordelijk voor alle teksten en het artwork, wat niet onbelangrijk is. Ik heb mijn symfo graag zwerverig. Zoals Moody Blues, Barclay James Harvest en Renaissance. Strijkers, fluitjes, melodieus, maar dus ook vergezeld van mystiek artwork en zweverige teksten.

Red mist die ingredienten. Nu is het gewoon een ritmische plaat met zware mineurklanken en muzikantschap die muzikanten leuk vinden om te horen.

Ik betwijfel of mijn vrienden Red leuk vinden. Misschien diezelfde vrienden die ook Tool leuk vinden.

Hippieplaten/Vrolijke riedeltjes? Daar snap ik dan weer geen ene kloten van. Doet me eerder denken aan een band als The grateful dead of jefferson airplane. Nummers als Epitaph,in the wake of poseidon, 21st century man en Mars/the devil's triangle zijn bijvoorbeeld eerder dreigend en depressief dan blij en optimistisch.

Volgens mij heb ik de door jouw genoemde liedjes ook niet hoog zitten.

Vooral Devil's Triangle vind ik echt verschrikkelijk. Ik doelde ook meer op Lizard en I Talk to the Wind. Dat soort heerlijke, zoete, mooie symfoliedjes. Heerlijk!

Ik kan 21st Schizoid ook met moeite aanhoren. Het minste nummer van de band. Ik vind het herrie.

Beelden van iemand die Road To Red uit de verpakking haalt...
Youtube

Wat een ongelofelijke hoeveelheid materieel zit daarin. En dat voor een plaat.

Ik vind het echt een grap van een release.