Midlake - The Trials of Van Occupanther (2006)

Opener Roscoe knalt er gelijk al in, maar doet dat op een eigen bescheiden manier. Dit nummer zorgt er al gelijk voor dat ik overeind ga zitten en me afvraag "is dit hetzelfde bandje van Bamnam & Slivercork?"
Ja dus, alleen klinkt dit allemaal net even wat mooier en beter.
Bandits borduurt verder waar Roscoe gebleven is, en ja de Thom Yorke associaties blijven rondzweven; iets wat op de hele cd wel door blijft gaan.
Zeker Head Home doet niet zijn best om daar van af te komen door het zangerige van een Thom Yorke en ook wel het melodieuze van een Coldplay.
Ik hoor iedereen al weer denken: "niet weer een kloon". Het antwoord daarop is nee. Deze band begint op deze cd een eigen smoel te krijgen (waar er op het debuut wel heel erg werd gekeken naar Flaming Lips en Mercury Rev). Zeker op dit nummer door de jaren '70 gitaarsolo halverwege. Hiermee verdwijnen de Coldplay/Radiohead vergelijkingen gelijk naar de achtergrond.
Van Occupanther is een eerste rustpuntje op dit album: een mooi klein liedje. Mooie zang, mooie begeleiding. Niets op aan te merken.
De single Young Bride valt op door de viool die zwierig door het hele nummer heen zweeft. De bijbehorende videoclip is zeker ook de moeite waard te bekijken.
Branches is dus wel zo'n nummer dat zo op Hail to the Thief van Radiohead had kunnen staan. Het had dan ook gelijk tot één van mijn favorieten van dat album gaan horen. Maar goed het staat dus op dit album en zorgt daarmee voor een persoonlijke Midlake-favoriet.
In this Camp valt op door het subtiele piano en gitaar-geluid en uiteraard de zang van Tim Smith. En dan opeens breekt het nummer open met een feller gitaargeluid. Mooie wending.
We Gathered in Spring bevat een beetje een oubollig synth-geluid. Ondanks dat het een verouderd geluid is geeft het dit nummer juist wel wat extra's.
It Covers the Hillsides bevat wederom een ouderwetse gitaarsolo. Eigenlijk het enige opvallende aan dit nummer dat bij mij voorlopig een beetje voorbijkabbelt.
En opeens hoor ik dan ook een Neil Young in het stemgeluid van Smith. Dit gebeurt in Chasing After Deer. Logisch ook wel omdat ook hier het jaren '70 folk-rock etiket opgeplakt kan worden. Ook op dit nummer is het het hypnothiserende geluid dat mij weet in te pakken.
You Never Arrived sluit het album netjes af en heeft daar niet veel tijd voor nodig. Wederom een mooi nummer.

Eigenlijk is er maar één puntje van kritiek op dit schitterende album (dat een grote stap vooruit is t.o.v. het debuut): Thom Yorke en andere vergelijkingen doemen net iets te vaak op. En dat is zonde, want Midlake staat op zichzelf en wil ik dan ook geen kloon noemen. Maar toch blijft het een beetje meezeuren in mijn hoofd.
Dit toch proberend los te laten kom ik wel uit bij een album dat aan het eind van het jaar best hoge ogen zou kunnen gaan scoren.
Ik zet dan ook gelijk flink in.

Alles klopt bij Midlake

Deze plaat blijf ik maar draaien. Ik vrees dat ik verslaafd ben. Ik kan maar geen genoeg krijgen van Roscoe, Head home, Chasing after deer en You never arrived. En eigenlijk ook niet van de andere zeven nummers op deze topplaat.

Midlake komt uit een klein plaatsje in Texas en The trials of Van Occupanther is Midlakes tweede plaat. De voedingsbodem van deze plaat is overduidelijk de jaren zeventig en daarom noem ik Crosby, Stills & Nash als referentie. Met hen deelt Midlake dat prachtig harmonieuze geluid en die gestroomlijnde meerstemmige zang. Het is muziek waaraan alles klopt, geen wanklank of dissonant te horen.

Dit klinkt misschien saai of retro, maar geloof me, Midlake is dat allebei niet. Want ze zijn niet in de jaren zeventig blijven steken. Hun geluid doet weliswaar aan die muziekperiode denken, maar Midlake heeft wel degelijk een eigentijdse plaat gemaakt met een geheel eigen geluid. De zang doet vaak denken aan de wat zeurderige stemmen van Rufus Wainwright en Thom Yorke. Resultaat hiervan is dat Midlake klinkt alsof Wainwright gestopt is met zijn singer/songwriter-schap en hij een pure Americana-band is begonnen.

Midlake is voornamelijk een gitaarband met opvallend mooie zang. Maar ook dwarsfluit en piano is op deze plaat te horen. En zelfs een lekker ouderwetse synthesizer op We gathered in spring. Al met al zijn alle liedjes van een onwaarschijnlijk hoog niveau, de plaat zakt geen moment in. En op de een of andere manier weet Midlake te voorkomen dat de plaat op den duur gaat vervelen, terwijl de plaat als een solide geheel klinkt. Grote variaties biedt de plaat niet, maar dat is juist prettig. Als de prachtige afsluiter You never arrived al na 1 minuut 40 is afgelopen wil je meer. Dan rest niets anders dan de CD op repeat te zetten en de plaat van begin af aan nog maar eens en nog maar eens te beluisteren.

Whenever I was a child I wondered what if my name
had changed into something more productive like
Roscoe
Been born in 1891
Waiting with my Aunt Rosaline

Fascinerend stukje tekst van het prijsnummer van deze plaat, de rest van de songs vind ik toch niet van dit niveau. Sterker nog, het gebeurt toch wel regelmatig dat ik deze plaat na een nummer of 3, 4 weer afzet en wat anders ga luisteren.

Het maakt The Trials of Van Occupanther natuurlijk niet een slechte plaat en ik kan hier ook best wel van genieten, maar van een echte connectie tussen mij en dit MuMeLievertje wil het maar niet komen. Ik geef toch 3 sterren en sluit zelfs niet uit dat het er ooit meer worden want de ceedee heeft een zekere aantrekkingskracht en past schijnbaar ook wel in m'n straatje, maarja die vonk he, waar blijft-ie...

Nadat ik ergens las dat Tom Barman fan was van Midlake, hier toch eens 'n kijkje komen nemen en tot m'n verbazing moeten vaststellen dat de band op MuMe toch een vrij grote aanhang heeft. Ik had er namelijk nog nooit van gehoord. Het hoge gemiddelde en de vele stemmen bij The Trials Of Van Occupanther deden me deze plaat kiezen voor een kleine testrit, en ik ben er zonder brokstukken uitgekomen. De meeslepende harmonieën die deze jongens uit hun mouw schudden mogen er wezen, maar de verslavingsverschijnselen waar sommigen het over hebben blijven bij mij voorlopig uit. Iedereen hoort in Midlake wel een amalgaam van artiesten, en vaak knik ik daarbij instemmend. Zo doet ook mij de zang, bijvoorbeeld in Branches, soms geweldig aan Rufus Wainwright denken. Maar aangezien grote Rufus-kenner aERo dit toch niet zo ondervindt, zal ik Midlake maar niet van jatwerk beschuldigen.
Roscoe, Head Home en Van Occupanther zijn de nummers die bij mij hoge ogen gooien, terwijl ik de tweede helft iets te overladen vind met drama.
Zo is The Trials Of Van Occupanther voor mij een fijn plaatje, maar geen échte hoogvlieger. Maar volgens velen hier ben ik dus gebotst op 'n groeiparel en kan ie nog wat punten winnen.

Dit album is een en al mooiigheid

Zonder twijfel verdient dit album een plaats in mijn persoonlijke top 10. Geen verwijzingen van mij naar andere muzikanten, want voor mij heeft Midlake een eigen, uniek geluid. Van begin tot eind is dit album geslaagd, al zijn de grote parels vooraan geplaatst. Hierbij moet gedacht worden aan Roscoe (kippenvel wanneer de titel genoemd wordt in het nummer), Bandits en Head Home (heerlijk ritme).

Midlake weet ook per album te groeien naar een nieuw geluid. Hoewel het eerste album iets minder is, is ook het derde album (Courage of Others) zeer geslaagd. Voor elk album hebben ze een eigen geluid gevonden, zonder dat het album eentonig wordt. Ik kijk in ieder geval heel erg uit naar toekomstig werk en vooral naar toekomstige optredens.

Prachtige plaat vol met mooie melodieen en harmonieuze samenzang. Het album begint ijzersterk met Roscoe, Bandits en vooral Head Home met schitterende gitaarsolo.
Er zitten geen slechte nummers bij al zijn sommige een beetje saai. Het stoort echter niet. Elk nummer heeft wel iets wat de moeite waard is. De instrumentatie is erg mooi en uitgebreid. Luister ook eens goed naar de bas in It Covers the Hillside, erg lekker.
De beat en viool in Young Bride geeft het nummer een heel aparte sfeer. Goed nummer ook. In This Camp heb ik ook als favoriet aangevinkt, die samenzang doet het hem weer.

Er zijn van die dagen dat ik wakker word en gelijk merk dat de wereld vol is. Ik tast mentaal om me heen, maar er is geen ruimte, mijn hart is beklemd, mijn longen astmatisch. Ik verwijt dan de stad, de moderne wereld, de snelheid van het perpetuele nu. En soms denk ik dan wel eens aan deze plaat.

The Trials of Van Occupanther is niet het geluid van een dorpsidylle; het is het geluid van het onlesbare verlangen ernaar. Dit zijn geen boerenjongens die ineens in een studio stonden - dit is een jazzband die zich aangetrokken voelde tot het platteland. "Did you ever want to be overrun by bandits, to hand over all of your things and start over new?" Het is dat gevoel, en de gelijk daarbijgevoegde notie dat het zich nooit in aktie zal omzetten, dat het voor altijd bij een zekere droefgeestigheid zal blijven.

Op zulke ochtenden verlang ik naar een ander soort ochtend: "Oh and when the morning comes, we will step outside, we will not find another man inside, we like the newness, the newness of all..." Op zulke ochtenden schiet die zin van "Head Home" door mijn hoofd: "Bring me a day full of honest work, and a roof that never leaks: I'll be satisfied." Ja! denk ik dan, dat is het, dat is wat ik wil, edoch gelijk daarna weet ik dat het een leugen is, een romantisering van een hard, cru bestaan.

Maar het is het verlangen dat blijft hangen, het gevoel dat dingen te snel gaan, het gevoel dat het in een andere tijd ("The village used to be all one really needs"), of een andere plaats ("I'm tired of being here, on this hill"), beter zou zijn. Wat blijft hangen is de verwondering dat het gras dáár altijd wél groeit - of haar moderne equivalent: dat de andere kassarij áltijd sneller gaat. Het is het verlangen om alles los te kunnen laten:

Let me not be too consumed with this world
Sometimes I want to go home
and stay out of sight for a long time

Midlake heb ik voor het eerst gezien op Best Kept Secret. Lekker zonnetje. Prima muziek: beviel me goed. Gelijk maar hun meest recente studioplaat van toen meegenomen (Antiphon) om thuis nog eens goed naar te luisteren. Die plaat viel me eigenlijk wat tegen. Ja, het zat goed in elkaar, maar erg interessant was het ook allemaal weer niet.

De hoge score van The Trials of Van Occupanther is me nooit ontgaan, maar na Antiphon was ik wel klaar met Midlake tot ik recent de eerstgenoemde plaat eens luisterde via Youtube. Wat een wereld van verschil met Antiphon is dit zeg! Nu snap ik waarom iedereen zo lyrisch is (was) over Midlake. Deze plaat is schitterend. Ingetogen nummers wisselen uptempo in speels gemak af en de toevoeging van strijkers en blazers maakt het spannend om naar te luisteren. Openen met Roscoe is natuurlijk al geweldig!

De thematiek van plaat is hieronder al mooi weergegeven door obsessed, waar ik me volledig bij aansluit. Wel is mijn beoordeling een halfje hoger: 4,0*.

Albums als deze zijn een unicum. De '70s invloeden zijn natuurlijk voelbaar in sounds en vibes, maar de originaliteit waarmee deze wordt gebracht tilt alles naar een hoger, eigen niveau. Smith's intellectuele teksten graven zo diep als de nummers wanneer je deze de tijd geeft flink te graven. De variatie in de nummers en de gedurfde sloomheid waarmee je als luisteraar hier en daar wordt geconfronteerd zorgen ervoor dat je niet direct weet waar je aan toe bent met deze plaat. Geef het de tijd en je zult beseffen dat het al een soundtrack is geworden voor delen van je leven. Een album waar je geen genoeg van kunt krijgen en iedere keer baalt wanneer het afgelopen is. Classic en must-hear dus.