Midlake - The Trials of Van Occupanther (2006)

Een aangename verrassing wil ik de nummers van deze cd wel noemen (voor wat ik er zover van heb kunnen horen).
Ik kan er niet goed mijn vinger op leggen, zoals ik dat vorig jaar ook een beetje met the Magic Numbers had.

Een beetje Thom Yorke-achtige zang die me in de muziek weet op te zuigen. Pas wel op: dit is geen Radiohead-kloon.

Men noemt Fleetwood Mac nogal eens, maar met die band ben ik niet zo heel erg bekend.
Ik hoop wel snel met Midlake bekend te raken, want ze weten me nu al erg te boeien. Hoe het dan uiteindelijk gaat uitpakken zien we dan wel

Opener Roscoe knalt er gelijk al in, maar doet dat op een eigen bescheiden manier. Dit nummer zorgt er al gelijk voor dat ik overeind ga zitten en me afvraag "is dit hetzelfde bandje van Bamnam & Slivercork?"
Ja dus, alleen klinkt dit allemaal net even wat mooier en beter.
Bandits borduurt verder waar Roscoe gebleven is, en ja de Thom Yorke associaties blijven rondzweven; iets wat op de hele cd wel door blijft gaan.
Zeker Head Home doet niet zijn best om daar van af te komen door het zangerige van een Thom Yorke en ook wel het melodieuze van een Coldplay.
Ik hoor iedereen al weer denken: "niet weer een kloon". Het antwoord daarop is nee. Deze band begint op deze cd een eigen smoel te krijgen (waar er op het debuut wel heel erg werd gekeken naar Flaming Lips en Mercury Rev). Zeker op dit nummer door de jaren '70 gitaarsolo halverwege. Hiermee verdwijnen de Coldplay/Radiohead vergelijkingen gelijk naar de achtergrond.
Van Occupanther is een eerste rustpuntje op dit album: een mooi klein liedje. Mooie zang, mooie begeleiding. Niets op aan te merken.
De single Young Bride valt op door de viool die zwierig door het hele nummer heen zweeft. De bijbehorende videoclip is zeker ook de moeite waard te bekijken.
Branches is dus wel zo'n nummer dat zo op Hail to the Thief van Radiohead had kunnen staan. Het had dan ook gelijk tot één van mijn favorieten van dat album gaan horen. Maar goed het staat dus op dit album en zorgt daarmee voor een persoonlijke Midlake-favoriet.
In this Camp valt op door het subtiele piano en gitaar-geluid en uiteraard de zang van Tim Smith. En dan opeens breekt het nummer open met een feller gitaargeluid. Mooie wending.
We Gathered in Spring bevat een beetje een oubollig synth-geluid. Ondanks dat het een verouderd geluid is geeft het dit nummer juist wel wat extra's.
It Covers the Hillsides bevat wederom een ouderwetse gitaarsolo. Eigenlijk het enige opvallende aan dit nummer dat bij mij voorlopig een beetje voorbijkabbelt.
En opeens hoor ik dan ook een Neil Young in het stemgeluid van Smith. Dit gebeurt in Chasing After Deer. Logisch ook wel omdat ook hier het jaren '70 folk-rock etiket opgeplakt kan worden. Ook op dit nummer is het het hypnothiserende geluid dat mij weet in te pakken.
You Never Arrived sluit het album netjes af en heeft daar niet veel tijd voor nodig. Wederom een mooi nummer.

Eigenlijk is er maar één puntje van kritiek op dit schitterende album (dat een grote stap vooruit is t.o.v. het debuut): Thom Yorke en andere vergelijkingen doemen net iets te vaak op. En dat is zonde, want Midlake staat op zichzelf en wil ik dan ook geen kloon noemen. Maar toch blijft het een beetje meezeuren in mijn hoofd.
Dit toch proberend los te laten kom ik wel uit bij een album dat aan het eind van het jaar best hoge ogen zou kunnen gaan scoren.
Ik zet dan ook gelijk flink in.

Het album is momenteel via de Luisterpaal te beluisteren...

Nu nog onder voorbehoud, maar op 15 augustus staan ze in Rotown

Dit ga ik de komende dagen veel draaien, dat weet ik nu al. Na lezing van de Volkskrant-recensie had ik iets heel wat anders verwacht. Daar werd bijv. The Eagles als referentie genoemd. Ik had veel meer een seventies-geluid verwacht. Maar zo retro klinkt het zeker niet.

De Thom Yorke-verwijzingen van Aero zijn niet zo vreemd. De zang doet er soms aan denken. In Mojo deze maand verwijst de zanger ook expliciet naar Radiohead. Nadat hij OK Computer ontdekte werd hij geïnspireerd een eigen band te beginnen. Hij zegt zelf daarbij ook dat hij niet direct muzikaal put uit Radiohead-invoeden. De muziek lijkt dan ook in geheel niet op die van Radiohead. Maar een connectie is er blijkbaar wel.

Op voorganger Bamnan and Slivercork is dat nog veel meer

Wat doorluisterend deed de zang mij toch ook vaak aan Rufus denken.

En in Head home hoor ik toch iets Eagles-, Crosby, Stills, Nash & Young-achtigs. Dat harmonieuze en vredige. Muziek waarbij alles klopt en er geen wanklank of dissonant klinkt.

Alles klopt bij Midlake

Deze plaat blijf ik maar draaien. Ik vrees dat ik verslaafd ben. Ik kan maar geen genoeg krijgen van Roscoe, Head home, Chasing after deer en You never arrived. En eigenlijk ook niet van de andere zeven nummers op deze topplaat.

Midlake komt uit een klein plaatsje in Texas en The trials of Van Occupanther is Midlakes tweede plaat. De voedingsbodem van deze plaat is overduidelijk de jaren zeventig en daarom noem ik Crosby, Stills & Nash als referentie. Met hen deelt Midlake dat prachtig harmonieuze geluid en die gestroomlijnde meerstemmige zang. Het is muziek waaraan alles klopt, geen wanklank of dissonant te horen.

Dit klinkt misschien saai of retro, maar geloof me, Midlake is dat allebei niet. Want ze zijn niet in de jaren zeventig blijven steken. Hun geluid doet weliswaar aan die muziekperiode denken, maar Midlake heeft wel degelijk een eigentijdse plaat gemaakt met een geheel eigen geluid. De zang doet vaak denken aan de wat zeurderige stemmen van Rufus Wainwright en Thom Yorke. Resultaat hiervan is dat Midlake klinkt alsof Wainwright gestopt is met zijn singer/songwriter-schap en hij een pure Americana-band is begonnen.

Midlake is voornamelijk een gitaarband met opvallend mooie zang. Maar ook dwarsfluit en piano is op deze plaat te horen. En zelfs een lekker ouderwetse synthesizer op We gathered in spring. Al met al zijn alle liedjes van een onwaarschijnlijk hoog niveau, de plaat zakt geen moment in. En op de een of andere manier weet Midlake te voorkomen dat de plaat op den duur gaat vervelen, terwijl de plaat als een solide geheel klinkt. Grote variaties biedt de plaat niet, maar dat is juist prettig. Als de prachtige afsluiter You never arrived al na 1 minuut 40 is afgelopen wil je meer. Dan rest niets anders dan de CD op repeat te zetten en de plaat van begin af aan nog maar eens en nog maar eens te beluisteren.

Young Bride is zo mooi

Als Aero en Martin dit de moeite waard vinden.....dan verdient het ook minimaal 1 luisterbeurt van mij....now playing Midlake

Kijk ook even naar het debuut hier op de site bono: daar is een link naar de site waar je dat album in zijn geheel kunt luisteren.

@Martin Visser: ga je ook naar Rotown in augustus?

Inmiddels 1 luisterbeurt gehad. Ik moet zeggen dat ik Thom Yorke niet te veel heb gehoord. David Crosby overigens wel, en wat mij betreft meer in de lettercombinatie CPR (crosby, pevar & raymond). En het doet mij aan nog iets denken....alleen dat iets wil nog niet boven komen drijven. Ik vind het voorlopig niet heel bijzonder, maar gaat zeer zeker vaker voorbij komen in mijn playlist.

@bono: ik kan begrijpen dat je het niet direct heel bijzonder vind. Mijn ervaring was dat de liedjes wel erg pakkend waren. Zo pakkend dat ik de plaat steeds wilde blijven draaien.

@aero: ik weet het nog niet zeker. zoals het er nu uitziet ben ik dan net terug van vakantie. in dat geval wil ik zeker gaan.

Ze staan ook in Paradiso, 16 augustus, na Beck. Iemand een idee of kaarten voor dit optreden in combinatie gaan met Beck? Of kun je ook kaartjes kopen alleen voor het concert in de bovenzaal, na afloop van het hoofdconcert?

Soms kun je gewoon doorlopen.....maar ik weet niet of dat altijd lukt....zal wel van de kaartverkoop afhangen.

Wordt het daar niet eens tijd voor?

Eerlijk gezegd hoor ik er geen Radiohead in (vandaag de dag wordt zowat alles met Radiohead vergeleken) en ook geen Fleetwood mac. Ik sluit me liever aan bij de referentie van Martin Visser aan Crosby, Stills & Nash (met een vleugje Eagles, The band en Rufus).

Op zich hou ik niet zo van Americana en van die typische jaren '70 muziek met geitenwollensokkenlucht, maar om de een of andere reden blijf ik me aangetrokken voelen tot dit album. Komt waarschijnlijk door de prachtige stem van de zanger. Verder zal het wel gewoon een kwestie van kwaliteit zijn waar ik niet omheen kan.

Luister het eerste album zou ik zeggen: het lijkt niet op de muziek van Radiohead maar de zang toch zeker wel en dan al helemaal op het debuut van Midlake

Rufus herken ik er dan weer niet in: zijn muziek (maar ook stem) lijkt er totaal niet op.....
Maar ja, ik ben dan ook een zeer groot Wainwright-liefhebber en ben dan ook erg kritisch als het om vergelijkingen gaat met deze grootste artiest

Ik hoorde Rufus Wainwright er juist ook in, qua zang. Maar hier is t minder dandy en hoogdravend... En wat een samenzang! Mooi!

Heel bijzondere band! Heb ze ontdekt als voorprogramma van Flaming Lips, toen die pas optraden in paradiso. Kan de nummers niet horen zonder de prachtig bedwelmende videobeelden erbij te zien, die op de achtergrond werden vertoont. Zie er naar uit ze deze zomer opnieuw te zien op pukkelpop. Voor die tijd nog even hun eerste album ontdekken, daar hoor ik ook veel positiefs over.

Leuk trouwens dat iedereen hier discussieert over wat ze er wel en niet inhoren, dat geeft al aan dat het een band is met een eigen geluid. Als ik referenties moest noemen zijn dat absoluut crosby, stills & nash, zeker ook een heleboel young (die stem! die gitaren!), af en toe een vleugje rufus in de vocalen, sufjan, the band, mercury rev, my morning jacket en ja toch ook wel flaming lips. De concerten sloten ieder geval erg mooi op elkaar aan. Het zijn natuurlijk heel andere bands, maar je kwam wel in de juiste droomtoestand terecht, zeker door de combinatie van de prachtnummers (die voor mij gelijk goed klonken) en die eerder genoemde bedwelmend mooie beelden.

Maar terug naar de referenties, Midlake heeft gewoon echt een eigen geluid! Dat blijkt al uit de eenlopendheid van namen die ik hier noem en die anderen hier noemen. Wat is deze band toch een heerlijke ontdekking! Ben echt benieuwd naar hun eerste plaat.
Echt bijzondere band dus en misschien wel de plaat van het jaar voor mij, al is het jaar natuurlijk nog maar net op z'n helft en zijn er ook een heleboel andere mooie dingen uitgekomen (flaming lips, grandaddy, harcourt, belle & sebastian, tv on the radio, liars, raconteurs en morrissey zijn mijn andere favorieten van het jaar, maar thom yorke heb ik bijvoorbeeld nog niet gehoord en daar verwacht ik toch ook veel van, net als van sparklehorse)

Luisteren deze plaat!! Ik kan er niet genoeg van krijgen.

Inderdaad een verslavend mooie plaat. Ik heb het in de tijd dat het in de luisterpaal stond bijna constant gedraaid. Moet hem nu maar gaan kopen!

Trouwens onmogelijk om hier je 3 favoriete nummers van aan te geven. Zoals het een echt meesterwerk betaamt vind ik alle nummers super (en het geheel ook nog eens sterker dan de som der delen) en is bij elke luisterbeurt een ander nummer weer onverwachts favoriet.

Wat een prachtige plaat is dit!!

Ik hoorde ´m voor het eerst doen ie in de platenzaak werd gedraaid. Ik werd meteen verliefd.

Hij staat nu in mn rijtje met ´favoriete cd´s van het moment´ en ik heb zo´n idee dat ie daar nog wel een tijdje blijft staan.

Op 16 augustus staan ze in Paradiso, de 15de staan ze in Rotown, kleine zaaltjes, dus lekker intiem! Ik ben er bij!

Komend weekend kaartjes halen voor het optreden in Rotown, dus ik zal er ook zijn

erg mooi

Ik heb ook kaartjes! Kom dan wel net met een loei van een jetlag uit de VS, maar toch.

Ik ga ook proberen een kaartje te scoren.

Hey gezellig zeg: jou zie ik dan vanzelf wel en Martin moet deze keer ook wel lukken denk ik

de link met CSN is snel gelegd, natuurlijk.
in de iets modernere versie, misschien.

persoonlijk vind ik het een lange zit (hoewel dit geen maatstaaf is; CSN vind ik ook een lange zit, ondanks dat de nummers afzonderlijk redelijk tot goed zijn)
een heel album in die monotone samenzang gaat toch snel vervelen.
voorlopig 3***, nogmaals omdat de nummers niet verkeerd zijn.
voor mij is het openingsnummer meteen het hoogtepunt van het album