Prima singles-verzamelaar. Wel wordt het via deze compilatie duidelijk welk tijdsgewricht ik het meest interessant vind. Van beide chronologisch opgebouwde schijven (CD1 herbergt de A-kanten, CD 2 de B-kanten) word ik heel erg blij van vrijwel al het materiaal tot pakweg 1986. Daarna wordt de sound mij iets te vol en gelikt ten koste van de rauwe randjes en spontaniteit. State Of The Nation vind ik wel een uitzondering op de regel en nog een geweldig nummer.
Mooi, kan ik in elk geval met een goed achter de reguliere albums Movement en Low Life aan. Die zullen mij vrijwel zeker gaan bevallen. P, C & L had ik al en is een klassieker.
Zoals gezegd, niet over de hele linie even sterk, maar de eerste helft van beide schijven is voor mij echt genieten.
Temptation, Thieves Like Us, Procession en Mesh (eigenlijk Cries and Whispers dus) springen er voor mij dubbel uit. The Beach, dat eigenlijk een instrumentale versie van Blue Monday is met wat kleine wijzigingen in het arrangement vind ik trouwens nog mooier dan zijn A-kant broertje. Broeierige, rauwe en toch ook vrolijke synthpop/new wave of een overgangvorm. Dat laatste hoor ik heel duidelijk in een nummer als Everyhing's Gone Green. De basis wordt nog gevormd door drums, bas & gitaar, maar de synth op de achtergrond wordt in de daaropvolgende songs steeds iets prominenter in de mix gezet. Vanaf Blue Monday komt ook de drumcomputer en de sequencer om de hoek kijken en dan lijkt de band definitief haar vorm gekregen te hebben. De transformatie kun je door de chronologische volgorde goed horen, en dat vind ik leuk.
Robertus heeft hier geen spijt van gehad en gaat verder met zijn queeste!