Roger Waters - Amused to Death (1992)

Ik had je al eens bij een ander albumtopic aangegeven dat ik de door mij nog onbestemde nummers in de top-250 aan het wegwerken ben. Op regelmatige basis zijn dat ook albums die ik in eerste instantie bewust links heb laten liggen omdat de artiest/het genre me minder ligt of de nummers die me wel gekend zijn me minder doen. Het mag dan ook niet verbazen dat deze vermoedens soms ook daadwerkelijk uitkomen. Uiteindelijk liggen bepaalde nummers je nu eenmaal beter dan andere. Echter vond ik het onontbeerlijk om deze leemtes in mijn muziekkennis toch eens aan een beluistering gewaagd te hebben en te hopen op een fijne ontdekking op tijd en stond.

P.s.: wat is er trouwens mis met een 3.5*?

Helemaal niks

dumb_helicopter
Vooropgesteld: goed plan om te verkennen en ontdekken. Zou ik iedereen willen aanraden ipv niet verder te luisteren dan je oor lang is (al moeten ze het lekker zelf weten natuurlijk).

En je waardering is natuurlijk ook geheel vrij. Het verbaast me alleen dat je zo stelselmatig en zo breed in alle genres tot de conclusie komt dat al die grote albums niet beter scoren dan een zesje of zeven


Als je pakweg een kwart van die albums een zeven (wel aardig) zou geven zou het me niet opvallen. Maar zo structureel en ook absolute mijlpalen in de soul of jazz. Dan vraag ik me af of je niet van een heel beperkt aantal genres houdt.
En dat kan hoor. Maar gezien je nieuwsgierigheid zou ik denken dat er meer moois te ontdekken valt.

Da’s ook verboden op Mume

Ik kan wel iets met het verhaal van dumb helicopter. Het album wordt veelal geroemd om alle special effects die de boel aan elkaar plakken maar als ik die wil horen zet ik wel een film op. De karakteristieke Gilmour gitaarsound van Pink Floyd is vervangen door de alledaagse sound van Jeff Beck ( meen ik) en de 5 sterren vliegen je om de oren. Ik snap daar ook niet zo veel van.
Voor de rest ben ik mijn mening vergeten want deze komt de speler niet meer in.

Je kunt er geen barst aan vinden. Daar heb ik geen enkel probleem mee. Maar Jeff Beck heeft dus ABSOLUUT geen alledaagse sound. Beck zijn sound en stijl (die gaan samen) zijn zo origineel als de pest.

Nou, dat laatste lijkt me evident. Beluister zijn soloplaten maar eens. Dat Waters om voor de hand liggende redenen niet kiest voor een samenwerking met Gilmour, lijkt me logisch. En dat hij niet kiest voor een Gilmour-soundalike eigenlijk ook. Dan is een Jeff Beck eigenlijk wel een ideale keuze: een man die, als het moet, kan spelen in dienst van een song, maar altijd genoeg eigenheid en een karakteristiek geluid toevoegt.

Eens met iggy en gaucho. Jeff Beck is een fenomeen en zijn sound past naadloos in dit geheel.
Net als Clapton die gitarist van dienst is op The Pros And Cons Of Hitchhiking. Het geeft dat album een soort lome bluesy vibe.
Waters koppelen aan Gilmour was gewoon niet reëel en geen optie. De heren vlogen elkaar nog net niet naar de strot.
Ik vind Waters keuze voor gitaristen over het algemeen goed. En hij gaat dan meestal ook voor de grote snarenplukkers.

Nou, dan zit er naast. Dan zal de Jef Beck sound mij dan niet liggen en bij anderen wel. Dat verklaart het één en ander in ieder geval.

He he, eindelijk een medestander (met de aantekening dat sommige stukken muziek best aardig zijn, lees: potentie hebben), na een schier eindeloze reeks loftuitingen.

Ik las even eerder dat Jeff Beck hier op meespeelde en dat maakte me toch weer even nieuwsgierig. Ik heb deze plaat ooit al es eerder geprobeerd, geloof ik, maar ik heb die ervaring dan wel weer heel snel in m'n onderbewustzijn getrapt. Erg positief kan ik dan nog wel zijn over Becks kwaliteiten die hij hier en daar ten volle mag tentoonspreiden, maar daar houdt echt mee op.

Gelukkig voor de fans heb ik de plaat echter niet kunnen uitluisteren (t/m track 10, om toch even die lekkere solo mee te kunnen pikken), dus geen stem. Hoger dan één *, een zeldzaamheid bij mij, was het met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid niet geworden.

Dan mis je dus Becks geweldige spel op de laatste drie nummers. Verder bevestigt je recensie vooral, dat er soms veel moois aan je voorbij gaat als je iets niet de kans geeft. Dit is typisch een album dat je pas op waarde kunt inschatten na meerdere luisterbeurten.

Het kan verkeren. Aan de andere kant, als ik de plaat had uitgeluisterd en ik nog flink wat mooi gitaarwerk bij de score op had mogen tellen, was ik misschien alsnog niet hoger uitgekomen dan pak 'm beet 2 sterren. Maar dat blijft gissen. Ik vond 10 nummers al een straf, op Beck na, zoals gezegd.

Fijn dat veel mensen vaak met groeiplaten in aanraking komen, ik heb dat zelden tot nooit meegemaakt. Een bijzonder verschijnsel blijf ik dat vinden. Met iets al dan niet een kans geven, heeft dat voor mij niets te maken. 10 nummers! 10 kansen! Helaas gemist.

Ik ben het volledig met De buurman eens! Dit is een album dat moet groeien en rijpen om hem echt goed te kunnen waarderen. En dit is ook beslist geen spotify album, maar deze koop je fysiek op cd of vinyl zodat je er de tijd voor kunt nemen om hem regelmatig in alle aandacht te kunnen beluisteren, want dat verdiend een album als deze. Lang niet alles van Roger Waters vind ik even goed, Pros And Con's Of Hitchhiking heeft mij na vele luisterbeurten nooit kunnen boeien. Dit is trouwens ook een perfect album om een geluidsinstallatie te testen of af te stellen vanwege de vele geluidseffecten en de fenomenale productie. Houd je van Roger Waters en de Waters Pink Floyd albums, dan heb je met deze in mijn ogen gelijk zijn absolute hoogtepunt te pakken!

Ik wens jullie er van harte alle plezier mee!

Rest me alleen nog de vraag, ZAP!: kun je je er iets bij voorstellen dat het wat irriteert, bij mensen die de plaat waarderen, om stukjes te schrijven die het gebodene totaal afkraken, terwijl je het nauwelijks kent? Ik bedoel het niet dramatisch of zo, maar het is een werkje met veel diepgang en doorleefde teksten. Bij veel luisteraars roept de plaat diepe emotie op.

Een recensent die kritisch is op het gebodene, maar blijkt geeft dat hij er tijd en aandacht aan besteed heeft, daar kun je het mee eens of oneens zijn. Maar iemand die zegt: ik kon het nauwelijks uitluisteren dús mijn waardering zou ongeveer op 1 sterretje uitkomen, wie heeft daar nou iets aan? Het lijkt of je wilt provoceren of zo. Maar waarom dan?

Ieder z'n mening, en normaliter spring ik nooit dusdanig op de barricades voor een rockplaat. Maar het lijkt erop (maar daarom vraag ik ernaar) dat het je er meer om gaat om een soort mythe te willen doorprikken, een statement te maken, of weet ik veel wat. Persoonlijk vind ik dat weinig toevoegen aan mijn geliefde forum. En o ja, het fenomeen "groeiplaat": het bestaat echt.

Tot zover de preek van de oude buurman.

Ten eerste heb ik het niet totaal afgekraakt, maar ik geef toe dat over een aantal zaken niet mals was.
Het is niet mijn bedoeling om te provoceren (of een mythe te doorprikken of een statement te maken), maar mijn eerlijke mening te geven en dat heb ik gedaan.
En dat een plaat me zó tegenstaat, gebeurt mij ook niet vaak. Misschien had ik na een paar nummers al moeten opgeven, maar het zijn er toch tien geworden, tegen beter weten in, in de hoop op wat beters. Maar ook na een paar nummers had ik mijn mening wel gegeven.

Spijtig als dat jou en mogelijk anderen dit irriteert, maar zo werkt het bij mij (meestal): het moet in één keer raak zijn.

Maar vond jij de plaat de eerste keer dan ook niets aan? Dat impliceert de term groeiplaat alleszins...

Ik sta er anders in. Dit forum is bedoeld om te beoordelen en je bevindingen te delen als je daar behoefte aan hebt. Mits enigzins onderbouwd.
Mocht dat niet naar tevredenheid zijn van andere users die een album hoog aanslaan is dat maar zo.
Je hebt het geprobeerd en het pakt niet. Jammer dan toch?
Op naar een volgend muziekje.

En dat is momenteel show no mercy.

Verder ben ik er voorlopig heel zeker van dat ik de Roger Waters catalogus met rust zal laten.

Ik vond ‘m lang. Sommige intro’s leken eindeloos. Voorspelbare akkoorden. Maar de single vond ik te gek en ik was Pink Floyd fan. Ik wist: er zit meer in. En toen, na vaak draaien, waardoor het verhaal ook meer gingen doordringen, werd het voor mij een soort nieuwe standaard.

Maar verder, ieder z’n mening hoor, zoals Bikkel zegt.

Echt Pink Floyd fan ben ik niet. Ik ken natuurlijk een aantal bekende nummers (veel daarvan vind ik echt goed of beter zelfs), en ik heb nog altijd de intentie om die band es nader te leren kennen.

Dit is een masterpiece draai deze nog steeds alleen nu al jaren de blu Ray Audio High Resolution.
Daar zit ook de stereo 24bit / 96KHZ uncompressed op.
Alles klopt gewoon aan dit album, de timing van Roger Waters is gewoon eng hij is een perfectionist ten top, en ik hou van concept verhalen dat komt de muziek ten goede.
Net als Dark side of the moon is hier heel veel te beleven buiten de muziek om, neem de Ferrari die door je heen rijd op high resolution,
Is that your new Ferrari car, Nice but i think i'll wait for the F50.... To much rope.

Jeff Beck en Steve Lukather zijn maar twee van de topmusici die dit album tot een top product hebben gemaakt!

Hoe lang was het geleden dat ik de plaat gedraaid heb? Ik weet het echt niet. Laat ik het zo zeggen, er zat een stevige stoflaag op de achterkant van de cd hoes. Waarom dit weekend? Dat weet ik ook niet zeker. Het zat opeens in mijn hoofd.

Destijds viel de plaat me tegen. Minder slecht dat 'Radio K.A.O.S.', maar ook niet in de buurt van mijn favoriete Pink Floyd platen. In 2021 viel me iets totaal anders op. Hoe ontzettend modern de plaat in 1992 geweest moet zijn. Het schetsmatige, de collages, alsof er toevallig iets voorbij komt gelopen dat de microfoons opvangen. Sterker, mijn twee kleine buurkinderen waren aan het jengelen bij pappa's auto voor de deur en hun geluiden vielen perfect tussen wat er gaande was op Amused To Death op dat moment.

Dat schetsmatige is op sommige plaatsen zo sterk dat ik eigenlijk verbaasd was dat ik dat nooit eerder had gehoord. Natuurlijk een paar van de nummers zijn ijzersterk. "The Bravery Of Being Out Of Range' hoort tot het beste wat Roger Waters heeft gemaakt. Ik viel af en toe van de ene verbazing in de andere.

Als totaal duurde het me toch iets te lang. Ik merkte dat mijn aandacht begon te tanen, maar ik had ook geen tijd om de plaat helemaal af te luisteren. De wereld riep alweer. Maar verrast was ik en dat is best mooi na al die jaren. Toch een goede investering geweest 29 jaar geleden.

Ik herinner me dat toen de single uitkwam ik een baan had in een magazijn, waar de hele dag radio3 op stond. What God Wants p1 en Digging In The Dirt van Peter Gabriel kwamen ongeveer tegelijkertijd uit en beide nummers kregen regelmatig airplay. Wat een vreugde, ineens twee van zulke geweldige nummers tussen al dat Mariah Carey, Dr. Alban en Guns N'Roses dat je de godganse dag te verwerken kreeg.

Terrible. Musica Savant? Non!!!

Spin-off van The Wall/Final Cut/Pros and Cons.
Trauma's by Music, net zoiets als management by post-it; de helicopterview van Waters is gericht op zijn interpretatie van misstanden in de wereld... Positivisme ver te zoeken.

Maar daar zijn wel meer artiesten mee behept wiens wieg heeft gestaan onder de boom van goed en kwaad in 40-45....

Vinyl als platform voor klaagzangen, bij absentie van een klaagmuur.

Wat een klaagzang, Jeve, op zijn beste meesterwerk. En inhoudelijk wordt er nergens op ingegaan. Reageer dan niet...

Dat heb ik ook wel eens gedacht bij Gary Moore - Still Got the Blues (1990), Neal Peart. Beetje pot verwijt de ketel, niet?

Ik snap Jeve wel. Bovendien, waarom zouden mensen die het album niks vinden dat niet mogen aangeven. Ik zie trouwens ook inhoudelijke punten in zijn post. Het behoorlijke pretentieuze van Waters kan iemand ook de keel uithangen. Ik vind sommige stukken van deze plaat eigenlijk heel lelijk. Zo'n enorme woordenbrij, zo cynisch op sommige momenten, zijn soms echt minachtende houding op onderwerpen. Het komt op deze plaat samen. En ik hou daar in deze stijl niet van. (Sowieso heb ik moeite met zijn minachtende en soms agressieve houding.)

Dat ik hier echt moeite mee heb, komt door die woordenbrij, waarin cynisme en minachting teveel worden. De negatieve kijk op de wereld irriteert mij ook.

Ik merkte pas echt dat ik dit album op momenten lelijk vond, toen ik een concert bijwoonde van InFloyd. Een coverband. Zij deden dit album integraal. Muzikaal prima uitgevoerd, uitstekende vertolking van Waters door de zanger. Ik luisterde dit zeer aandachtig en het begon me op momenten te irriteren.

Ik snap dat mensen dit een erg goed album vinden, maar ik zet het nooit meer op.

Waarom dan toch drie sterren? Omdat er ook hele mooie passages op staan. Zeker het laatste deel van het album. Maar als ik hem nog eens ga beluisteren, dan kan dat wel eens gaan zakken. Ik heb echt nooit zo'n om dit album op te zetten. Ik luister liever naar Pros & Cons. Dat was vroeger wel anders.

Waters solo en ik zijn nu eenmaal geen goed duo, terwijl ik Pink Floyd fantastisch vind.

Mooi dat smaken verschillen. Prons & Cons vind ik het niet halen bij Amused to Death

Jezus, wat een plaat is dit toch. Uitmuntende sound en Waters toont hier zijn klasse. Heel lang vond ik The Pros and Cons of Hitchhiking beter, maar dat komt omdat dat de eerste plaat was die ik van Roger Waters kocht.
Deze plaat is echt wel straffe kost en is meer dan een uur zalig genieten ....
P.S. Beck vervuld hier een glansrol

Na de blu ray gekocht te hebben medio vorig jaar draai ik dit album nog vaker! Wat een fantastische plaat: mooie opbouw, heerlijke nummers en een fenomenaal slot (laatste 4 nummers). Jammer dat Rog' het album in zijn concerten vaak links laat liggen ter faveure van zijn Pink Floyd successen.

Alweer bijna 30 jaar geleden op cd gekocht, was begin september 1992. Een fascinerende album van RW over de invloed van massamedia (en dan vooral tv) op het mensdom. En dat is geen al te vrolijke beeld, zoals we wel van hem gewend zijn. Dat maakt niet uit want het is weer een fascinerende album opgenomen in Q Sound. Ik weet nog dat bij het beluisteren van track 2 de hond achter je moest horen blaffen. Heb er nooit zo op gelet maar de audiovrienden waar ik inmiddels van vervreemd ben raakten niet uitgepraat over de geluidskwaliteit. Nou, ik ben meer geïnteresseerd in het gitaarspel van Jeff Beck. Misschien wel de meest innovatieve gitarist ever. Moet er wel bij zeggen dat na een half jaar intensief luisteren ik er een beetje klaar was met dit album. Het fascineert, intrigeert maar niet zoals Radio K.A.O.S. Wel een prima album waar ik vandaag weer met plezier naar heb geluisterd en de luidsprekers weer eens goed mee heb kunnen testen.

Ik vind alle lofzang op dit album zwaar overdreven. Natuurlijk, Waters is een held door zijn bijdragen aan the Floyd, maar zijn solocarrière vind ik maar bar weinig aan. Dit album is in zijn loomheid niet onaardig, maar een meesterwerk? Bepaald niet. De sound is gelikt en voorspelbaar, en de songwriting is nou niet bepaald om stijl van achterover te slaan. Zeker, er is prima gitaarwerk te horen van Beck. Maar niets wat we nergens eerder hebben gehoord.
3 sterren, zeker niet meer.

Misschien is het al eens voorbij gekomen maar de eerste minuut ofzo van het album ( tidal hi-res) is uitermate geschikt voor het testen van je luidspreker plaatsing. Zo blijkt de hond ongeveer een meter buiten de rechter en de radio zo'n 0.5 meter buiten de linker luidspreker te moeten verschijnen. Allebei check. Weer wat geleerd en dus kunnen ze op deze positie blijven staan (gelukkig). Toch bedankt Roger.