Roger Waters - Amused to Death (1992)

Ik had je al eens bij een ander albumtopic aangegeven dat ik de door mij nog onbestemde nummers in de top-250 aan het wegwerken ben. Op regelmatige basis zijn dat ook albums die ik in eerste instantie bewust links heb laten liggen omdat de artiest/het genre me minder ligt of de nummers die me wel gekend zijn me minder doen. Het mag dan ook niet verbazen dat deze vermoedens soms ook daadwerkelijk uitkomen. Uiteindelijk liggen bepaalde nummers je nu eenmaal beter dan andere. Echter vond ik het onontbeerlijk om deze leemtes in mijn muziekkennis toch eens aan een beluistering gewaagd te hebben en te hopen op een fijne ontdekking op tijd en stond.

P.s.: wat is er trouwens mis met een 3.5*?

Helemaal niks

dumb_helicopter
Vooropgesteld: goed plan om te verkennen en ontdekken. Zou ik iedereen willen aanraden ipv niet verder te luisteren dan je oor lang is (al moeten ze het lekker zelf weten natuurlijk).

En je waardering is natuurlijk ook geheel vrij. Het verbaast me alleen dat je zo stelselmatig en zo breed in alle genres tot de conclusie komt dat al die grote albums niet beter scoren dan een zesje of zeven


Als je pakweg een kwart van die albums een zeven (wel aardig) zou geven zou het me niet opvallen. Maar zo structureel en ook absolute mijlpalen in de soul of jazz. Dan vraag ik me af of je niet van een heel beperkt aantal genres houdt.
En dat kan hoor. Maar gezien je nieuwsgierigheid zou ik denken dat er meer moois te ontdekken valt.

Da’s ook verboden op Mume

Ik kan wel iets met het verhaal van dumb helicopter. Het album wordt veelal geroemd om alle special effects die de boel aan elkaar plakken maar als ik die wil horen zet ik wel een film op. De karakteristieke Gilmour gitaarsound van Pink Floyd is vervangen door de alledaagse sound van Jeff Beck ( meen ik) en de 5 sterren vliegen je om de oren. Ik snap daar ook niet zo veel van.
Voor de rest ben ik mijn mening vergeten want deze komt de speler niet meer in.

Je kunt er geen barst aan vinden. Daar heb ik geen enkel probleem mee. Maar Jeff Beck heeft dus ABSOLUUT geen alledaagse sound. Beck zijn sound en stijl (die gaan samen) zijn zo origineel als de pest.

Nou, dat laatste lijkt me evident. Beluister zijn soloplaten maar eens. Dat Waters om voor de hand liggende redenen niet kiest voor een samenwerking met Gilmour, lijkt me logisch. En dat hij niet kiest voor een Gilmour-soundalike eigenlijk ook. Dan is een Jeff Beck eigenlijk wel een ideale keuze: een man die, als het moet, kan spelen in dienst van een song, maar altijd genoeg eigenheid en een karakteristiek geluid toevoegt.

Eens met iggy en gaucho. Jeff Beck is een fenomeen en zijn sound past naadloos in dit geheel.
Net als Clapton die gitarist van dienst is op The Pros And Cons Of Hitchhiking. Het geeft dat album een soort lome bluesy vibe.
Waters koppelen aan Gilmour was gewoon niet reëel en geen optie. De heren vlogen elkaar nog net niet naar de strot.
Ik vind Waters keuze voor gitaristen over het algemeen goed. En hij gaat dan meestal ook voor de grote snarenplukkers.

Nou, dan zit er naast. Dan zal de Jef Beck sound mij dan niet liggen en bij anderen wel. Dat verklaart het één en ander in ieder geval.