Public Enemy - It Takes a Nation of Millions to Hold Us Back (1988)

Ook een aanrader voor mensen die niet van hiphop houden, maar meer hebben met industrial en rock.
Mooi hoe dit album begint. Gelijk dat live sfeertje. Nodigt uit om verder te luisteren. Countdown To Armageddon is een goede introductie van wat zal volgen.
Alleen jammer dat er geen mooie overgang is gemaakt naar het volgende nummer.
Bring The Noise is ook bekend door de versie die ze naderhand met Antrax hebben gemaakt. Deze versie is wel een stuk beter.
Geweldig hoe de toespraken van Chuck D worden af gewisseld door de manische raps van Flavor Flav. Al heb ik hoe dan ook meer met Chuck D. Wat een geweldige stem.
De heerlijke funky flow van Don't Believe The Hype met die vreemde noise geluiden voegt echt iets toe. Klinkt nu 20 jaar later zeker niet gedateerd.
Cold Lampin’ With Flavor zit qua noisy samplers mooi in elkaar. Maar ik hoor Flavor gewoon liever als aanvuller van Chuck D.
Super natuurlijk hoe vervolgens Terminator X wordt aan gekondigd met die Queen sampler van Flash Gordon in Terminator X to the Edge of Panic. Dit laat horen hoe belangrijk Terminator X bij Public Enemy was, en welke stempel hij op de nummers achter laat.
Mind Terrorist is voor mij persoonlijk een overbodig nummer. Had voor mij achterwege mogen blijven.
Louder Than a Bomb is weer krachtig, Chuck D. die weer heerlijk aan het preken is. Ongelofelijk hoe gemakkelijk hij die woordenvloed uit zijn mond laat stromen. En het klinkt niet patserig, maar juist erg overtuigend. De hogepriester van de hiphop aan het woord.
Caught, Can We Get a Witness? Is het volgende hoogtepunt (en gelukkig niet het laatste). Hier valt de combi Chuck & Flavor goed uit. Het Shaft achtige funkgeluidje tussendoor is de slagroom op de song.
Mooie saxofoonpartij in Show Em Whatcha Got, verder wordt er volgens mij voornamelijk gebruik gemaakt van eigen ingesproken samplers. Verder had dit nummer mooi als intro gebruikt kunnen worden.
She Watch Channel Zero is waarschijnlijk bij meerderen bekend als het intro van Onrust, het muziekprogramma van de VPRO. Mooie drumpartij er doorheen gemixt.
Night Of The Living Baseheads heeft die geweldige bleep door het nummer heen.
Wel een van hun betere songs. Chuck D. op dreef, en heerlijk dansbaar.
Black Steel In The Hour Of Chaos heb ik nog op single. Daar blijft het intro achterwege, en begint gelijk een stuk sterker. Ook op een totaal andere manier geweldig gecoverd door Tricky.
Security Of The First World heeft een sterke beat, meer is het nummer niet. Maar de beat is sterk genoeg om een ander nummer helemaal te dragen; tenminste dat dachten Madonna en Lenny Kravitz toen ze Justify My Love uit brachten.
Rebel Without A Pause is het volgende hoogtepunt, al heb ik volgens mij dit ritme vaker gehoord op dit album. Please, Bring That Beat Back.
Die beat gaat rustig door in Prophets Of Rage. Wat dus ook heel duidelijk klinkt als het vervolg op Rebel Without A Pause. Het herhalen van zinsdelen wat hier gebeurd hoor ik helaas ook te veel terug bij Beastie Boys. Niet echt een sterk nummer; doet wat goedkoop aan.
Party For Your Right To Fight opend met een sampler van Tom Petty’s Refugee (volgens mij). Persoonlijk spreekt mij dat wel aan, had zelfs meer in dit nummer verwerkt kunnen worden. Namelijk een mooi stukje muziek. Verder klinkt dit van alle nummers het minste als een Public Enemy song. Het is bijna New Kids On A Block.
Ik weet dan ook niet of dit nummer als grap bedoeld is.

Zo, dit is mijn beschrijving van dit album. Ik ben een leek op het hiphop gebied, maar vond dit album wel de moeite waard om verder in de schijnwerpers te zetten.
Waarschijnlijk hoort een hiphop purist weer totaal andere dingen in deze muziek terug.
Maar dit is mijn kijk op deze mijlpaal in de muziek ontwikkeling.
Respect.

Het is en blijft een geweldig album met geweldige teksten en beats. Ik heb het ondertussen toch al veel beluisterd en elke keer kom ik weer tot een nieuwe ontdekking van een andere sample of beat die ik herken. De verscheidenheid aan beats en het concept achter sommige nummers, en elke keer klinkt het nog wel fris. Het is al oudere hiphop maar op een of andere manier blijft het fris klinken. De productie zit ook heel goed. De wisselwerking tussen Chuck D en Flavor Flav zit goed in elkaar en daar dan de beats en de scratchs van Terminator X bovenop. Dikke 5 sterren verdiend!

KRS-One likes to have a word with you...

Maar inderdaad, ben deze week weer in mijn oldies fase, en dit album blijft wel een van de meest allerlegendarische.
Hoort in elke top 10 meest legendarische hip hop albums thuis. Fck it, top 5! Zelfs met concurrenten als Paid In Full, Criminal Minded, Straight Outta Compton, The Low End Theory, The Chronic, 36 Chambers, Illmatic, etc etc noem ze allemaal maar op.

Deze mag daar gewoon nooit in ontbreken.

Ik denk dat ik mijn top 10 eens om ga gooien. Staat nu vol met jaren 90 favorieten maar die 80s classics moeten de top 250 in! Alleen wat dan te schrappen... Persoonlijke / nostalgische favorieten vs wat ik het beste / origineelste vind... lastig.

Ik zie bij dit soort albums wel vaker commentaren "belachelijk dat dit niet in de top 250 staat" maar als je dan bij diegene in de top 10 kijkt staat er 3x Eminem, en geen PE...

Favoriete nummers: bijna allemaal, behalve de instrumentals / tracks zonder verses, en Party For Your Right To Fight (beetje slap concept, zo'n omdraaiing van een Beasties titel). En ik hoor toch altijd Madonna en Lenny op de achtergrond bij SOTFW...
Maar voor de rest, hoe ongelooflijk krachtig klinkt dit steeds, na 22 jaar...

Wat mij ook altijd opvalt... die fluitloop op Rebel Without A Pause is toch precies hetzelfde als Terminator X on the Edge maar dan omgedraaid/achterstevoren? Dat is toch heel duidelijk? Of ben ik de eerste die dat hoort?

Fantastische rauwe directe hip hop met soms keiharde maatschappij kritische teksten, vooral over de achterstand van gekleurde mensen in the USA. Vandaar ook die fraaie titel 'It Takes A Nation Of Millions To Hold Us Back' en een coverphoto met 2 van de mannen achter de tralies. Achterop staat: 'Freedom Is A Road Seldom Traveled By The Multitude'.
Vandaar ook de bandnaam Public Enemy. De media worden door hen al in 1988 hard aangepakt in Don't Believe The Hype, een absoluut briljant hip hop nummer. Het gaat allemaal ergens over, niet over bling bling, auto's, vrouwen etc etc. 'I never live alone, the FBI is tappin' my telephone...' Daarom worden de teksten ook overtuigend, soms woedend, neergezet. 'Your quite hostile...'

De gebruikte breaks & samples zijn ronduit briljant. Ze zijn veel funkier dan je zou denken bij deze heftige teksten en gestructureerde chaos. Ongemerkt swingt deze geweldige plaat regelmatig: concentreer je maar eens op die breaks. Je hoort bijvoorbeeld even 'Ain't it Funky' langskomen van James Brown. Die combinatie van rauwe hip hop, directe teksten en ijzersterke breaks levert een hoogtepunt in de hip hop geschiedenis op. Fantastisch meesterwerk!

Public Enemy, de ergste nachtmerrie van de muziek, zijn de beste vrienden van het lawaai. Wat er het meest blijft hangen van hun album "It Takes a Nation of Millions to Hold Us Back" is een verwrongen piepende sample, en niet zozeer de historische slogans, de deinende funk en de politieke woede. Op ieder nummer klinkt de sample als een muis met een trompet, maar hij verveelt nooit. De nummers zijn zo explosief dat Public Enemy instrumentale pauzes moest inlassen om de luisteraar op adem te laten komen. "Don't Believe The Hype" werd overal ter wereld een clichezinnetje. "She Watches Channel Zero" is een ijkpunt op de raprockweg naar Rage Against the Machine. "NIght of the Living Baseheads" en "Rebel Without a Pause" zijn wervelwinden van piepjes en bassen en op "Cold Lampin' With Flavor" van James Brown mag Flavor Flav zijn kunsten laten horen. "Black Steel" is een hartverscheurend epos over de gevangenis. Hoewel rap en hip-hop totaal niet mijn smaak of genre is, vind ik "It Takes a Nation of Millions to Hold Us Back" tamelijk ongrijpbaar en daarom toch intrigerend. Laten we het erop houden dat het zwaarbeladen is, maar je kunt er ook op dansen.

Old school hiphop staat sinds de succesvolle filmrelease van Straight Outta Compton weer volop in de belangstelling. Dr. Dre, Eazy-E, Ice Cube, The D.O.C., Snoop Dogg, 2Pac en de andere boyz in da hood verdienen het inderdaad allemaal om (her)ontdekt te worden, maar weet je wat ik jammer vind? Dat tijdgenoten Public Enemy zo doodgezwegen worden in de bovengenoemde film. Nou waren ze wel niet van de West Coast zoals Dre en z’n crew, maar toch, er waren twee albums die in 1988 zorgden voor de definitieve volwassenwording van hiphop. Straight Outta Compton, en Public Enemy’s It Takes A Nation Of Millions To Hold Us Back.

BASS! How low can you go? Death row? What a brother know! Met deze woorden schopt Chuck D. de klassieker van z’n groepje pas echt op gang, na de opwarmer Countdown To Armageddon. Bring The Noise is een uitstekende blauwdruk voor de rest van de plaat: super energiek, met harde politieke teksten, honderd samples per minuut, de bij-de-lurven-grijpende stem en flow van Chuck D., en Flavor ‘heeeeeeeeeeeey boyyyyyyy’ Flav die de intense sfeer wat verlicht. En soms nog extra verzwaard.

Don’t Believe The Hype, Louder Than A Bomb, Night Of The Living Baseheads, Black Steel In The Hour Of Chaos, het album raast, briest en brult bijna een uur lang ongenadig hard de boxen uit. Zet deze plaat alsjeblieft niet op als je gewoon even nood hebt aan een leuk achtergrondmuziekje. Ben je niet mee in de opgefokte, radicale sfeer, dan kan dit albumpje wel eens danig op je zenuwen werken.

Maar ben je in een ‘wat zou ik nu graag met iets gooien’-bui, aan het einde van een slechte dag of gewoon in een willekeurige vlaag van rusteloosheid, dan is er geen betere kameraad denkbaar. Dit is ook gewoon boze muziek. Chuck D is boos. Op de white man, op zijn drugsverslaafde broeders, op het systeem, op alles behalve zijn collectie James Brown-platen. Hij maakt van It Takes A Nation Of Millions To Hold Us Back een versterkte burcht waar hij vanop de hoogste toren zijn gedacht naar beneden schreeuwt. De muren trillen constant op de manische beats van de Bomb Squad, de mannen verantwoordelijk voor de productie van de plaat. Flavor Flav schittert dan weer in zijn rol als portier, hij is de goedlachse link tussen Chuck en het publiek, die echter ook stevig zijn tanden kan laten zien indien nodig (zijn solo-spot op Don’t Believe The Hype, bijvoorbeeld). Elk groepslid is een volgende schakel in het totaalgeluid van deze klassieker. Bruut, militant, take no prisoners, burn all bridges.

Waar N.W.A. met Straight Outta Compton de gangsters op de hiphopkaart zette, daar gaf Public Enemy met It Takes A Nation de politieke kant van het genre een finale duw in de goede richting. Een voor een groot publiek moeilijker te behappen richting, maar eentje die ook veel moois heeft opgeleverd, getuigen latere klassiekers als The Infamous (Mobb Deep), Things Fall Apart (The Roots) en recent nog Kendrick Lamar’s To Pimp A Butterfly.

(Dit bericht komt van mijn nieuwe muziekblog The Irresistibles. Het is zeker niet de bedoeling dat al mijn blogposts op musicmeter terechtkomen, dus wie benieuwd is naar meer mag altijd de facebook-pagina liken. Bedankt!

Het tweede album die ik uit de '1001 Albums You Must Hear Before You Die' heb gehaald blijkt een ware topper te zijn. Dit album van de Amerikaanse gasten staat echt als een huis, de afwisseling met 'live' geluid en daarna studio nummers vond ik tof en er zaten zeker genoeg gave stukken in. Ben het eens met de persoon boven mij, ik had op sommige momenten wel iets meer rap gewild en daar leek soms het prioriteit bij sommige beats te liggen, dit was zeker in het middenstuk soms even iets om door heen te bijten maar zeker op het eind en ook in het begin is er niks op aan te merken.

En uiteraard als metalfan zijnde sprong het nummer 'She Watch Channel Zero?! ' met gitaargeluiden van 'Slayer'. Tof, en vooral oldskool hip-hop album.

Believe the hype! Als je wil kennis maken met hiphop is dit waarschijnlijk niet de beste keuze, maar als je je wil verdiepen in hiphop kan je nooit om dit pareltje heen. Het genre was al vanuit de straat, maar hier wordt het nog meer een statement. De link tussen de klassieke hiphop en de gangstarap. In hetzelfde jaar kwam ook Straight Outta Compton van N.W.A. uit trouwens.

Ik heb Public Enemy in 2015 live gezien in het Openluchttheater Rivierenhof in Deurne (Antwerpen). Heerlijk band en de muziek staat ook nu nog stevig overeind.

5 sterren gegeven omdat dit DE plaat was die hip hop (rap) tot mijn favoriete muziek gebombardeerd heeft! Letterlijk grijs gedraaid (was nog LP tijdperk )