Voor het visuele artikel:
Mooiboy Music - Tame Impala - Let It Happen (Currents, 2015)
Een wat luchtiger nummer deze keer. Een collega tipte mij deze band waar hij zwaar fan van is, Tame Impale. Ik moet tot mijn schaamte bekennen dat ik de door Kevin Parker geleide band alleen maar van naam kende. Een goed voornemen voor dit jaar was ook om de muzikale horizon eens wat te gaan verbreden en niet te veel in dezelfde rock bubbel te blijven hangen. “Welke plaat van ze moet ik eens proberen?”, vroeg ik aan mijn collega. “Sowieso ‘Currents’!” was zijn antwoord.
Nou,
‘Let It Happen’ dan maar, geef je er maar aan over. En man, wat een lekkere trip is dit openingsnummer van ‘Currents’. Het is aardig uitgesponnen maar doordat het nummer steeds subtiel veranderd blijft het goed behaphaar en boeiend tegelijkertijd. Parker weet een fijne sfeer te scheppen met een track waar je zowel in je eentje op kunt trippen als op los kunt gaan op de dansvloer. Een oorwurm eerste klas en een erg verslavend nummer wat al de nodige keren op repeat heeft gestaan.
‘Let It Happen’ is voor mij wel meteen het hoogtepunt van de plaat, maar ‘Currents’ is in zijn geheel een hele fijne plaat zonder zwakke momenten. Aan Parker’s (hoge) stem heb ik even moeten wennen maar bevalt mij nu eigenlijk wel prima. Het songmateriaal is toegankelijk maar wel instrumentaal interessant genoeg om te blijven boeien. Daar zijn de nummers gelaagd genoeg voor. Er zijn wat lekkere uptempo tracks zoals
‘The Moment’,
‘Reality in Motion’ en
‘The Less I Know The Better’ met zijn gouden baspartij. Als bassist zijnde is het sowieso smullen van de lekkere funky lijntjes waarmee Parker een stevige basis aan de nummers geeft. Het heeft mij er in ieder geval al toe gezet om weer wat vaker de basgitaar op te pakken.
Toch is het niet alleen maar luchtig. Nummers als
‘Yes I’m Changing’ (mooi toetsenwerk!),
‘Eventually’,
‘Past Life’,
‘’Cause I’m A Man’ en
‘Love/Paranoia’ zijn eigenlijk best wel moody met een toch wat treurige ondertoon. De teksten over het eindigen en ontdekken van nieuwe relaties helpen daar natuurlijk ook wel bij. Dit zorgt voor de nodige afwisseling waardoor het geheel nog wat sterker wordt. Ook de wat langere afsluiter
‘New Person, Same Old Mistakes’ is erg geslaagd een hoogtepunt.
Mijn collega omschreef de plaat als ‘feelgood’, maar zó vrolijk vind ik hem eigenlijk nou ook weer niet. Tuurlijk, er zijn genoeg nummers die zeker muzikaal een wat vrolijkere vibe hebben, maar het is op momenten eigenlijk best wel melancholisch. Laat dat nou net iets zijn waar ik erg gevoelig voor ben en graag zoek in muziek. En dat te bedenken dat Parker de nummers zowel allemaal zelf geschreven, gezongen, gespeeld als geproduceerd heeft! Ik ken deze plaat nog niet zo lang maar ga hem de komende periode zeker vaker draaien en verder kennismaken met de muziek van Tame Impala.