Tame Impala - Currents (2015)

Als saaie shit toch nog een 2,5 scoort moet het wel een verdomd goede drol zijn.

Niks saaie synthetische shit. Dit is een gouden album van genie Kevin Parker. Na een aantal luiserbeurten ben ik zeer onder de indruk. Met uitzondering van de interludes, biedt dit Currents een sfeervol geheel aan popbriljantjes. In de USA zouden ze zeggen: 'Pure pop perfection.'

Ieder nummer is productioneel met de grootste zorg afgewerkt. Nu eens zonder gitaar, maar met een zorgvuldig geplaatste bass en fluwelen synths. Dream pop? Het is meer dan dat. Het is een mengelmoes van pop, soul, psychedelica en hiphop. Dit werk is jaarlijstjes materiaal.

...New Person, Same Old Mistakes. Superlatieven komen hier tekort.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Tame Impala - Currents - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

De Australische band Tame Impala maakte tot dusver twee, in brede kring bejubelde, platen vol met psychedelica die zo leek weggelopen uit de jaren 60.

De nieuwe plaat van de band wordt veel kritischer ontvangen dan zijn twee voorgangers, want Tame Impala kiest op Currents voor een duidelijk ander geluid.

Kevin Parker, de man achter Tame Impala, deed dit keer geen beroep op (neo-) psychedelica producer Dave Fridmann, maar voorzag Currents zelf van een opvallend eigentijds geluid, dat naar verluid werd gekleurd door een liefdesbreuk.

Op de nieuwe plaat van Tame Impala zijn de gitaren vrijwel volledig naar de achtergrond gedrongen en domineren de synths. Deze synths bepalen bovendien een geluid dat niet langer vooral wordt beïnvloed door psychedelica uit de jaren 60.

Dat hoor je direct in de bijna 8 minuten durende openingstrack, waarin Tame Impala de hippiescene uit de jaren 60 al heel snel verruilt voor de dansvloer in het heden en afwisselend flirt met Kraftwerk, Michael Jackson en Daft Punk. Het is voor een ieder die de vorige twee platen van de band heeft gekoesterd even wennen, maar geduld wordt uiteindelijk beloond.

Currents is een totaal andere plaat dan Innerspeaker en Lonerism, maar het is net als deze voorgangers een plaat die je weet mee te slepen. Dit keer eens niet uitsluitend naar psychedelica uit de late jaren 60, maar ook naar de softpop en disco uit de jaren 70 en vooral naar het heden.

Om van Currents te kunnen genieten moet je de vorige twee platen van de band los laten en bereid zijn om buiten de eigen comfort zone te treden. Hierna blijkt Currents al snel een fascinerende luistertrip vol verrassingen die net zo hypnotiserend blijkt als de psychedelica van de vorige platen.

Zo goed als Innerspeaker en Lonerism vind ik Currents nog niet, maar de nieuwe plaat van Tame Impala verdient absoluut een kans en begint bij mij na een weekje flink te groeien. Erwin Zijleman

erwinz: je hebt weer een mooi stukje geschreven. Alleen snap ik jouw verwijzing naar de jaren '70 niet. Moeten dit niet de 80's zijn? Jij noemt ook Daft Punk: die hoor ik vooral in The Less I Know the Better. En dan zitten we alweer in de 90's.

erwinz

Wat een onzin dat je zegt dat iemand uit zijn/haar comfort zone zou moeten stappen om dit leuk te vinden. Dat deze plaat anders klinkt is wel duidelijk maar is ook direct een stuk minder aantrekkelijk omdat er een groot verschil zit tussen '80's en '60's sound. Juist dat warme wollige geluid is verruild voor fletse digitale 80's pop maar zo zoet is als Spendau Ballet. Dreampop uit die tijd klinkt bveel aantrekkelijker dan dit. Hoop dat ze weer terug gaan naar hun roots. Zelfs de zang is niet denderend en ik hou meestal wel van zweverige zang maar het klinkt niet geweldig lekker.

Desalniettemin een redelijk album maar hoogstaand is het absoluut niet.

Disco uit de jaren 70, maar inderdaad ook veel 80 en 90

Ik moest er wel voor uit mijn comfort zone

Het synthesizer geluid op dit album is juist een vol geluid. Ik snap jouw vergelijking met Spandau Ballet echt niet. En juist de zang is de link naar de vorige platen: die is nog steeds zo goed als op die albums.

Even wat opgeschoond. Het mag wel wat sympathieker.

' Cause I'm A Man is wonderschoon. Lekkere 80's vibe. Interessant bandje. Ga deze beluisteren.
Eindelijk vakantie......dus tijd !

Het is duidelijk dat Tame Impala, of Kevin Parker, nu echt tot de grote jongens behoort.
Dit geeft hem duidelijk meer ruimte om zijn eigen kant op te gaan, en niet per se wat het publiek van hem gewend is (zie ook de laatste Mumford and Sons).

Waar vorige albums uitblonken in een goede wisselwerking tussen oude en moderne klanken lijkt die gouden draad hier totaal kwijt te zijn en cirkelt Parker hier tussen een plastieken '80s geluid, een vleugje dreampop en moderne R&B met een poptwist zoals pakweg Jessie J en Miley Cirus (denkende aan bijvoorbeel Wrecking Ball, dat eigenlijk niet eens zo anders klinkt dan dat Parker bijvoorbeeld op Eventually laat horen) dat maken. Bij vlagen hoor ik echt wel iets dat mij hoop geeft op wat beters, maar het totaal plaatje vind ik niet goed.

Buiten dat Tame Impala nu eindelijk een 'hedendaagse'' plaat heeft die prima zal verdwijnen tussen andere grote namen van dit moment die gek genoeg allemaal voortborduren op een sterke jaren '80 sound (War on Drugs, laatste Ryan Adams, Beach House en in mindere mate wat Strand of Oaks ineens deed) klinkt dat hedendaagse toch wat vermoeiend en geforceerd; synths zijn helemaal hip. Dan mis ik de frisheid van die muffe 60s/70s sound..

Euh nee, Parker zingt bijna het gehele album in falsetto waar hij dat op Innerspeaker eigenlijk helemaal niet deed en op Lonerism af en toe. Soms wordt het inderdaad wat storend, vooral in de tweede helft eigenlijk. Maar die eerste helft is vrij geniaal te noemen.

Hij zingt soms anders, niet minder. Dat bedoelde ik. En nog steeds heel herkenbaar.

Mee eens

Plaat nu 1x beluisterd en de opening is wel erg lekker. Hoor toch veel Beach House erin.

Het lijkt mijn 'vakantiesoundtrack' van dit jaar te worden. Ik heb Let It Happen nu al een paar keer in winkels en bars gehoord en ook in de auto tijdens het reizen doet het album het goed. Zo eentje die je over 2 jaar weer hoort en dan gelijk terugdenkt aan Scandinavië 2015 (want dat is dit jaar de bestemming).

Jij hebt dan ook wel een erg eigenaardige muzieksmaak, zo aan je favorieten te zien. Jammer dat je hier niet van genieten. Je mist wat.

het is echt wennen hoe glad ze geworden zijn. anderszijds, hoe melodieus zeg. en heerlijk zoet, lief en dromerig. en hoe eighties! 't is allemaal al gezegd hier. 't is kwestie van je geest er op in te stellen. en dan kan ik er wel van genieten. en ik niet alleen precies (zie de musicmeter-lijst), tame impala is echt wel groot geworden.

zeggen dat dit minder is durf ik niet te zeggen. dit zal wellicht een prima, populaire poppy plaat blijken te worden maar wellicht loop ik hoger op met het vroegere werk. 'k zal die ook nog eens moeten opzetten.

The Less I Know the Better is trouwens Megahit deze week. Typisch 3fm om pas bij het derde album in te haken, maar goed. Hopelijk gaat dit voor mij niet dezelfde kant op als vorig jaar met Lost in the Dream, waar ik in het begin nog redelijk fijn naar kon luisteren, maar wat ik uiteindelijk vrij snel beu gehoord ben. Tot nu toe wordt ik vooral blij van het vijftal singles en wordt ik minder warm van de rest van de albumtracks.

Super dat ze iets nieuws proberen, kan ik alleen maar aanmoedigen want ook dit album klinkt weer erg lekker! Die afsluiter

Als ik de hele dag stoned zou rondlopen zou ik dit een te gekke plaat vinden. Maar in een wereld zonder grensvervlakkers kom ik niet verder dan wel aardig, nogal oppervlakkig en nietszeggend, het ene oor in, het andere weer uit zonder enige emotie of andere schade teweeg te hebben gebracht, bij langdurige blootstelling nogal irritant, want erg veel van het zelfde. Maar ook beter dan wat ik eerder van ze hoorde, net iets anders, een koerswijzingen van een paar graden, genoeg om opgemerkt te worden.

Heb de plaat een 3-tal keer beluisterd en tot nu toe is de Impala echt wel getemd. Het aangepast geluid is nog steeds erg herkenbaar en klinkt heel erg leuk. Alleen doen ze er weinig mee. Wat zijn de nummers plat en inspiratieloos. De scherpe kantjes, het prikkelende en enthousiasme is er helemaal uit. Vaak beginnen de nummers lekker en veelbelovend maar na de intro vallen ze als een souflétaart in elkaar en blijft het eindeloos duren zonder iets waarnaar je kan uitkijken.

Ik ben nu misschien erg negatief. Er zijn een paar nummers met potentiëel en dus blijf ik nog even luisteren voor ik de sterretjes geef maar deze fan van het eerste uur is niet heel blij.

Het nieuwe album kent eigenlijk twee voorname kampen. Met 'Currents' weet Tame Impala veel nieuwe mainstream fans aan zich te binden, maar haken er ook een aantal fans van het eerste uur (tijdelijk) af. Ik ben absoluut geen R&B fan en deze plaat klinkt als.....een R&B plaat. Hopelijk is 'Currents' een eenmalig uitstapje en stapt Kevin Parker de volgende keer weer in de Magic Bus (om in de geest van de Tour te spreken). Alle groten der aarde brengen wel eens albums uit die niet (geheel) aansluiten bij de luisteraar in kwestie.

Wel is Pond met 'Man It Feels Like Space Again' op gelijke hoogte gekomen met Tame Impala. Beide bands brachten tot op heden twee klassiekers uit: Innerspeaker, Lonerism (Tame Impala) en Beard, Wives & Denim, MIFLSA (Pond).

En waar hoor jij nou net die R&B Marjet?

Die hoor ik ook. In Eventually bijvoorbeeld. Geen standaard R&B, maar van die poppy R&B zoals Rihanna en Miley Cirus dat brengen............

Currents klinkt zeker wat gladder soms zelfs meliger dan ervoor al blijf ik dit gewoon onder de pop/rock scharen.

Pop/rock met een electo R&B inslag, dat lijkt me prima.

Wat een bizarre vergelijking en bovendien onzin van de bovenste plank. Luister eens goed naar dit album en heroverweeg je uitspraken.

Dit album gaat niet om emotie. Het is een beleving van de cultuur en maatschappij van dit moment in de alternatieve/ontwikkelde/jonge hipster cultuur waar we langzaam naartoe gaan. Wat door sommigen als mainstream wordt gezien, maar het is met een reden breedgedragen. Gooi hier een grenzeloze muzikale creativiteit tegenaan, met een 80s knipoog, gemengd met een lekkere high van een goede joint en je hebt het album te pakken.

Altijd van dit soort commentaren. Draai zelf eens wat nuttigs uit in plaats van alleen je 4,5 neer plempen.. dan kraait er geen haan naar.... Ik heb het album al even op CD, draai hem nog met enig regelmaat. Draai voor de gein Wrecking ball van Miley Cirus eens, en luister dan vooral naar de instrumentatie en opbouw. Ik zeg niet dat het dat is, ik zeg dat het er aan doet denken en er langs cirkelt.