Tame Impala - Currents (2015)

Dit jaar was de spannendste release voor mij toch wel bij het album van Tame Impala – Currents.

Na het geweldige en meesterlijke album Lonerism (uit 2012) was het lang wachten tot het nieuwe werk er aan zou komen.
Gelukkig was er tussendoor in dit jaar nog een samen werking met producer Mark Ronson en Tame Impala’s frontman Kevin Parker.
Deze samenwerking zorgde voor drie nieuwe nummers waar Kevin Parker centraal in staat, deze nieuwe sound is terug te horen op het nieuwe album van Mark Ronson ‘Uptown Funk’ .
Dit zorgde tevens voor een spannend voor proefje op het nieuwe album van Tame Impala.
Wat vooral opvalt bij deze drie nieuwe nummers is toch wel de groovy gitaar sound, dit komt toch wel over als een nieuw geluid wat we hiervoor nog niet gehoord hebben bij Tame Impala.
Toen was het nog de vraag of Parker deze sound zou vast houden voor op het nieuwe album….

Vorig jaar maakte Jay Watson in een interview al bekend dat het geluid de andere kant op zou gaan en er meer elektronische synths aan toegevoegd zouden worden!
Dit maakte het allemaal nog spannender! Want op welke manier zou dat toegepast worden…

De eerste single kwam op de wereld via de e-mail die fans binnen kregen (ik ook!) en dit was dan de eerste en het nieuwste nummer van Tame Impala wat te horen was!
De titel van dit nummer is ‘Let It Happen’ dit is gelijk ook het langste nummer van het nieuwe album.
Daarna volgde nog twee andere singels tot aan de release van het album!
Het was zondag ochtend en heel mijn Instagram stond vol met korte fragmenten uit de toen nieuwe single ‘Eventually’ . Waarop het nieuws later volgde dat het nieuwe album een release datum had gekregen en de titel ook bekend werd gemaakt.

Currents zou op 18 juli geboren worden op cd en vinyl!
Helaas is het album eerder geboren dan verwacht en was er een lek te vinden op het internet.
Een echte fan wacht natuurlijk tot het uitkomt op cd of op vinyl, maar per ongeluk ben ik (net als vele andere) ook betrokken geraakt met deze lek, waardoor ik het album eerder kon horen!

Ik moet geen vergelijkingen meer maken met het vorige album ‘Lonerism’ puur omdat Kevin Paker er voor gekozen heeft een nieuw geluid te laten horen en de trippende psychedelische 60’s achter zich te laten. Zelf hoor ik nog wel sommige stukjes die ik er mee kan vergelijken, maar wat dan vooral opvalt is de drums, die zijn voor mij erg herkenbaar.
Het nieuwe geluid bevat een hoop nieuwe ontdekkingen, het bestaat vooral uit groovy gitaar loopjes en lange ingedrukte synthesizer toetsen. De groovy gitaar sound wordt gevormd door de nieuwe pedalen van Parker en de synthesizer wordt op een dromerige manier toegepast aan de nummers.
De stem van Parker is niet enorm veranderd, maar misschien wel wat verbeterd en dat maakt het allemaal weer net een stukje beter op de vocalen!

De Tame Impala fans zijn opgegroeid met het geluid van ‘InnerSpeaker’ (uit 2010) en ‘Lonerism’ (uit 2012) en worden met het nieuwe album ‘Currents’ (2015) op een nieuw spoor gezet.
Sommige zullen afhakken en terug pakken naar het vorige werk en andere zullen dit album oppakken als een verwelkoming in de discografie van de band.
Zelf ben ik een fan die dit album accepteert en tegelijk ook enorm geniet van het nieuwe geluid!
Stiekem hoop ik de volgende keer wel weer op wat meer solo’s in de nummers en minder vocalen, zodat het psychedelische meer naar voren komt en weer terug pakt naar het vorige geluid.

4,0*

Wat een sterk begin kent dit album van Tame Impala. Ze spelen wel gelijk hun sterkste troef uit met Let It Happen, maar dan gebeurt er gelijk ook wat. Een echt heerlijk up-tempo psychedelische song, met ook opvallende synthesizers. En die horen we het hele album terug, waardoor er op Currents regelmatig een jaren '80 vibe ontstaat. Toch blijft het steeds gecombineerd met die meer retro sound van de band, het klinkt onmiskenbaar als Tame Impala.

Het is slim gedaan. Veranderen en tegelijk ook niet. Het klinkt wat anders, maar zeker niet minder. Er staan dan ook flink wat sterke songs op dit album. The Moment (it's getting closer) is een mooi harmonieus nummer. Ook mooi is Yes I'm Changing, maar wel anders. Dit klinkt echt jaren '80.
Iets meer bas en drum zit er in Eventually, goed voor de afwisseling. Helaas is het refrein wat te zoet. De gitaar zet The Less I Know the Better in, snel volgen bas en synth en loopt het nummer als een trein. De zang van Kevin Parker is op dit nummer misschien wel het beste.

Dan volgt er weer wat anders, wat ik wel kan waarderen. De diepe stem lijkt wat op die van Prince op the Black Album (Bob George). Samen met vette jaren '80 synths en het hoog gezongen refrein heb je een origineel en goed nummer. Discipeles valt onder de noemer kort, maar krachtig: prima lied.
Dan gaan we weer back to the 80s met 'Cause I'm a Man. En hoe zijig ook, weer weten ze er een lekker nummer van te maken. Reality In Motion is een lekker lopend nummertje, terwijl Love / Paranoia een ballad is. Maar wel één met een opvallende en duidelijke titel.
Slotnummer New Person, Same Old Mistakes is niet de sublieme langere afsluiter van het album, maar een goed en afwisselend nummer is het wel. Net als het hele album trouwens: Tame Impala heeft mooie stappen gezet en een prima plaat afgeleverd.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Tame Impala - Currents - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

De Australische band Tame Impala maakte tot dusver twee, in brede kring bejubelde, platen vol met psychedelica die zo leek weggelopen uit de jaren 60.

De nieuwe plaat van de band wordt veel kritischer ontvangen dan zijn twee voorgangers, want Tame Impala kiest op Currents voor een duidelijk ander geluid.

Kevin Parker, de man achter Tame Impala, deed dit keer geen beroep op (neo-) psychedelica producer Dave Fridmann, maar voorzag Currents zelf van een opvallend eigentijds geluid, dat naar verluid werd gekleurd door een liefdesbreuk.

Op de nieuwe plaat van Tame Impala zijn de gitaren vrijwel volledig naar de achtergrond gedrongen en domineren de synths. Deze synths bepalen bovendien een geluid dat niet langer vooral wordt beïnvloed door psychedelica uit de jaren 60.

Dat hoor je direct in de bijna 8 minuten durende openingstrack, waarin Tame Impala de hippiescene uit de jaren 60 al heel snel verruilt voor de dansvloer in het heden en afwisselend flirt met Kraftwerk, Michael Jackson en Daft Punk. Het is voor een ieder die de vorige twee platen van de band heeft gekoesterd even wennen, maar geduld wordt uiteindelijk beloond.

Currents is een totaal andere plaat dan Innerspeaker en Lonerism, maar het is net als deze voorgangers een plaat die je weet mee te slepen. Dit keer eens niet uitsluitend naar psychedelica uit de late jaren 60, maar ook naar de softpop en disco uit de jaren 70 en vooral naar het heden.

Om van Currents te kunnen genieten moet je de vorige twee platen van de band los laten en bereid zijn om buiten de eigen comfort zone te treden. Hierna blijkt Currents al snel een fascinerende luistertrip vol verrassingen die net zo hypnotiserend blijkt als de psychedelica van de vorige platen.

Zo goed als Innerspeaker en Lonerism vind ik Currents nog niet, maar de nieuwe plaat van Tame Impala verdient absoluut een kans en begint bij mij na een weekje flink te groeien. Erwin Zijleman

Het is duidelijk dat Tame Impala, of Kevin Parker, nu echt tot de grote jongens behoort.
Dit geeft hem duidelijk meer ruimte om zijn eigen kant op te gaan, en niet per se wat het publiek van hem gewend is (zie ook de laatste Mumford and Sons).

Waar vorige albums uitblonken in een goede wisselwerking tussen oude en moderne klanken lijkt die gouden draad hier totaal kwijt te zijn en cirkelt Parker hier tussen een plastieken '80s geluid, een vleugje dreampop en moderne R&B met een poptwist zoals pakweg Jessie J en Miley Cirus (denkende aan bijvoorbeel Wrecking Ball, dat eigenlijk niet eens zo anders klinkt dan dat Parker bijvoorbeeld op Eventually laat horen) dat maken. Bij vlagen hoor ik echt wel iets dat mij hoop geeft op wat beters, maar het totaal plaatje vind ik niet goed.

Buiten dat Tame Impala nu eindelijk een 'hedendaagse'' plaat heeft die prima zal verdwijnen tussen andere grote namen van dit moment die gek genoeg allemaal voortborduren op een sterke jaren '80 sound (War on Drugs, laatste Ryan Adams, Beach House en in mindere mate wat Strand of Oaks ineens deed) klinkt dat hedendaagse toch wat vermoeiend en geforceerd; synths zijn helemaal hip. Dan mis ik de frisheid van die muffe 60s/70s sound..

Dit album gaat niet om emotie. Het is een beleving van de cultuur en maatschappij van dit moment in de alternatieve/ontwikkelde/jonge hipster cultuur waar we langzaam naartoe gaan. Wat door sommigen als mainstream wordt gezien, maar het is met een reden breedgedragen. Gooi hier een grenzeloze muzikale creativiteit tegenaan, met een 80s knipoog, gemengd met een lekkere high van een goede joint en je hebt het album te pakken.

De vakantie zit er weer op. Dit jaar waren Denemarken en Zweden mijn bestemming. Elk jaar komt er een album of nummer bovendrijven dat jaren later nog steeds heel goed de betreffende vakantie naar boven weet te halen. Dit jaar gaf mijn Last.fm scrobbler aan dat Ola Salo het meest is gedraaid. Niet geheel onverwacht, maar dat het album Currents van Tame Impala wel eens de soundtrack van deze vakantie zou kunnen gaan worden had ik dan weer absoluut niet verwacht.

Het nummer Let It Happen doet het goed in het hoge noorden en nadat ik het album Currents in de auto een paar keer gedraaid had hoorde ik het ook terug in winkels en bars. De betere muzak zullen we maar zeggen. Toch heb ik met Tame Impala nooit een innige band gehad en daar is een persoonlijke reden voor.

Toen debuut InnerSpeaker uitkwam werd ik al snel getipt daar naar te luisteren. Ik hoorde een fijne psychedelische rockplaat die sterk teruggreep op de jaren ’60. Niks nieuws en behoorlijk retro, maar deze Australische band deed dat op exact dezelfde wijze als de Zweedse band Dungen van wie ik al langer een groot liefhebber was en die band werd nauwelijks opgepikt, terwijl Tame Impala het al snel goed deed bij de liefhebbers. Ironisch genoeg gaf Tame Impala op hun MySpace pagina aan dat Dungen tot hun invloeden behoorde. Nu blonk Dungen ook niet uit in originaliteit, maar toch. Het drukte de pret rondom de Australiërs wel een beetje. Flauw van mij natuurlijk; soms werkt dat wel zo.

We zijn inmiddels vijf jaar verder en waar Dungen een beetje is blijven hangen in dezelfde sound (benieuwd of hun in september nieuw te verschijnen album daar verandering in gaat brengen), daar slaat Tame Impala op hun derde plaat heel gedurfd nieuwe wegen in. Ga er maar aan staan: een rockband die synthesizers gaat gebruiken en nogal nadrukkelijk ook. Op Currents wordt er een flinke jaren ’80 saus overheen gegooid waardoor de band een heel andere sound krijgt. ‘Uitverkoop’ roepen de puristen onder de fans. Ja, het blijkt te werken, want Let It Happen scoort. Maar is het ‘uitverkoop’ of had frontman Kevin Parker echt gewoon zin in wat anders?! Ik denk het laatste.

Currents is een wat dromerig album geworden met groovy gitaarloopjes, synthesizer klanktapijten en de zang is redelijk onveranderd gebleven ten opzichte van de vorige albums: een ietwat gekweld geluid dat niet voor iedereen ruim vijftig minuten vol te houden zal zijn.
Wat mij betreft een uitstekende zomerse plaat voor muziekliefhebbers die wat minder zin hebben in tropisch getinte niemendalletjes of eenmalige hitjes uit de zuidelijke landen. Persoonlijk zal ik elke keer als ik dit album hoor terugdenken aan een fijne zomervakantie, ook al ben ik op moment van schrijven nog niet helemaal zeker of dit album ook heel hoog gaat scoren in mijn eindejaarslijstje. Daarvoor vind ik het net even wat te lang duren en begin ik gaandeweg het album vordert de zang wat lastig om te blijven volgen. Let It Happen daarentegen blijft een dijk van een nummer.

Tame Impala slaagt er met dit uitstekende album in hun vorige album "Lonerism" uit 2012 moeiteloos te evenaren. Er moet er wel bij gezegd worden dat het wel deels ligt aan de magistrale openingstrack "Let It Happen", voor mij tot nu toe met straatlengte de beste song van het jaar 2015. Zwakke nummers heb ik op dit album niet kunnen ontdekken, hoewel de veel gehoorde songs Eventually en 'Cause I'm a Man nu niet direct tot mijn favorieten behoren.

4,5*

Waarom duurt Disciples maar 2 minuten... Wat een goed nummer, 3 minuten te vroeg klaar.

Ik was nogal wat huiverig voor dit album: Let It Happen vond ik een erg lekkere single, maar de paar die daarna kwamen nauwelijks te pruimen. The Less I Know The Better vond ik dan wel weer een fijne met die melodietjes die door elkaar dwarrelen zoals we dat kennen van hun oudere nummers, dus toch eens dat album geprobeerd. En ik moet zeggen dat het me eigenlijk wel bevalt. Dat gladde discogeluid past het psychedelische geluid eigenlijk wel goed. Goede plaat en die mindere singles vallen in de context van het album ook een stuk beter op hun plek. Ergens doet het me wel aan Daft Punk's Instant Crush denken, maar ook aan de single die Kevin Parker opnam met Mark Ronson: Mark Ronson - Daffodils (Audio) ft. Kevin Parker - YouTube

Halfje omhoog naar 4,5*! Na dit album in het afgelopen weekend voor 9 Euro te hebben gekocht bij de Mediamarkt, heb ik het alweer twee keer opgezet en helemaal afgedraaid.
De cd bevalt mij erg goed. Er staan enkel goeie en mooie nummers op, en een aantal ervan geven zelfs een zweverig gevoel. Daarbij mag zich naast 'Let it happen', 'Eventually' en 'Past life' ook 'New person, same old mistakes' toe rekenen.

Naar mijn mening het beste album van de 2010's. Fenomenale plaat.

Na nadere beluistering toch een erg mooi album.

Dit album wordt steeds beter.........als je maar vaak genoeg luistert.

Tame Impala - Currents

Het derde album van Tame Impala is tevens ook een koerswijziging voor de band. De sound is een stuk helderder en de zang is meer naar de voorgrond geplaatst. Hoewel de vorige paar albums zeker haar charme hadden, is dit waar Tame Impala echt met kop en schouders boven de middenmoot uitsteekt. De eerste helft van dit album tot en met The Less I Know the Better is ronduit perfect te noemen. Let It Happen opent het album stevig, met prachtige melodieën en transitions. Yes I'm Changing en Eventually zijn ook fantastische nummers waarbij de tekst en algehele sound van de nummers perfect met elkaar collaboreren. The Less I Know the Better is erg hitgevoelig, hoewel zeker niet mijn favoriete nummer past het wel goed op het album.
Daarna komen een paar nummers die ik wat minder vind (afgezien van Cause I'm a Man) die het album voor mij van de volle mep afhouden. Wel sluit het album af met voor mij het beste nummer van Tame Impala tot dusver, New Person, Same Old Mistakes. Wanneer de bassline begint ben ik al verkocht, en de rest van het nummer is echt om van te smullen met de prachtige melodielijnen en instrumentale hoogstandjes.
Meer dan terecht dus dat Tame Impala met dit album definitief is doorgebroken bij het grote publiek.

4,5*

Currents is het derde studioalbum van Tame Impala, een psychedelische popartiest die steeds populairder aan het worden is. Currents is zowel geliefd bij reviewers als bij het publiek. Ik sluit mij helaas niet bij deze mening aan. Dit album is naar mijn mening vooral eentonig.

Het album start onwijs sterk. Let It Happen is een onwijs goede opening met alles erop en eraan. Lekker lang, ambitieus en gevarieerd. De synths knallen er hier echt uit. Tame impala legt verschillende synth lagen bovenop elkaar om een sterke atmosfeer te creëren. Naast de synths zit in dit nummer ook een ontzettend vette gitaarsolo.
Helaas neemt de kracht van de verschillende synths die op elkaar worden gebruikt steeds meer af terwijl het album vordert. De synths zijn zo constant aanwezig dat ze mij als luisteraar steeds minder doen. Ongeveer halverwege beginnen de nummers voor mij hierdoor echt saai te worden met als dieptepunt ‘Cause I’m A Man. Tame Impala probeert zo dus op het grootste deel van Currents dezelfde puzzelstukjes steeds opnieuw te leggen terwijl het mooiste resultaat al is bereikt.

De uitzondering hierop zijn de tracks Eventually en The Less I Know The Better. Beide gaan voor een net iets minder gepolijste sound en daardoor springen ze eruit. Ze gaan iets meer in de lage tonen en dat is fijn. Ook The Moment is een fijn nummer waar de gepolijste sound juist heel goed op werkt. Ik kan het daarbij altijd waarderen als Tame Impala even de synthesizers weglegt en een lekkere solo speelt op zijn blikkerige, stoere gitaar.

Tekstueel heeft dit album niet heel veel interessants te bieden. Veel teksten gaan over relaties die op de dubieuze grens liggen tussen vriendschap en een serieuze relatie. Ik moet wel eerlijk toegeven dat ik niet heel aandachtig naar de teksten heb geluisterd. De stem van Kevin Parker kent net als zijn synths helaas weinig variatie en is altijd hoog en met een echo-effectje. Ook zijn stem wordt zo steeds minder effectief waardoor ik ook minder graag wil horen wat hij te zeggen heeft.

Al met al is Currents een redelijk album waarop veel nummers vrij veel op elkaar lijken. Uiteindelijk word je als luisteraar zo uitgeput door constant dezelfde instrumenten, dezelfde zang en dezelfde teksten dat het album eronder leidt, ook als de nummers individueel nog best goed zijn.

Voor het visuele artikel:
Mooiboy Music - Tame Impala - Let It Happen (Currents, 2015)

Een wat luchtiger nummer deze keer. Een collega tipte mij deze band waar hij zwaar fan van is, Tame Impale. Ik moet tot mijn schaamte bekennen dat ik de door Kevin Parker geleide band alleen maar van naam kende. Een goed voornemen voor dit jaar was ook om de muzikale horizon eens wat te gaan verbreden en niet te veel in dezelfde rock bubbel te blijven hangen. “Welke plaat van ze moet ik eens proberen?”, vroeg ik aan mijn collega. “Sowieso ‘Currents’!” was zijn antwoord.

Nou, ‘Let It Happen’ dan maar, geef je er maar aan over. En man, wat een lekkere trip is dit openingsnummer van ‘Currents’. Het is aardig uitgesponnen maar doordat het nummer steeds subtiel veranderd blijft het goed behaphaar en boeiend tegelijkertijd. Parker weet een fijne sfeer te scheppen met een track waar je zowel in je eentje op kunt trippen als op los kunt gaan op de dansvloer. Een oorwurm eerste klas en een erg verslavend nummer wat al de nodige keren op repeat heeft gestaan.

‘Let It Happen’ is voor mij wel meteen het hoogtepunt van de plaat, maar ‘Currents’ is in zijn geheel een hele fijne plaat zonder zwakke momenten. Aan Parker’s (hoge) stem heb ik even moeten wennen maar bevalt mij nu eigenlijk wel prima. Het songmateriaal is toegankelijk maar wel instrumentaal interessant genoeg om te blijven boeien. Daar zijn de nummers gelaagd genoeg voor. Er zijn wat lekkere uptempo tracks zoals ‘The Moment’, ‘Reality in Motion’ en ‘The Less I Know The Better’ met zijn gouden baspartij. Als bassist zijnde is het sowieso smullen van de lekkere funky lijntjes waarmee Parker een stevige basis aan de nummers geeft. Het heeft mij er in ieder geval al toe gezet om weer wat vaker de basgitaar op te pakken.

Toch is het niet alleen maar luchtig. Nummers als ‘Yes I’m Changing’ (mooi toetsenwerk!), ‘Eventually’, ‘Past Life’, ‘’Cause I’m A Man’ en ‘Love/Paranoia’ zijn eigenlijk best wel moody met een toch wat treurige ondertoon. De teksten over het eindigen en ontdekken van nieuwe relaties helpen daar natuurlijk ook wel bij. Dit zorgt voor de nodige afwisseling waardoor het geheel nog wat sterker wordt. Ook de wat langere afsluiter ‘New Person, Same Old Mistakes’ is erg geslaagd een hoogtepunt.

Mijn collega omschreef de plaat als ‘feelgood’, maar zó vrolijk vind ik hem eigenlijk nou ook weer niet. Tuurlijk, er zijn genoeg nummers die zeker muzikaal een wat vrolijkere vibe hebben, maar het is op momenten eigenlijk best wel melancholisch. Laat dat nou net iets zijn waar ik erg gevoelig voor ben en graag zoek in muziek. En dat te bedenken dat Parker de nummers zowel allemaal zelf geschreven, gezongen, gespeeld als geproduceerd heeft! Ik ken deze plaat nog niet zo lang maar ga hem de komende periode zeker vaker draaien en verder kennismaken met de muziek van Tame Impala.