Editors - In Dream (2015)

inderdaad zo is het maar net Ozric Spacefolk,zeker als de zogenaamde 'gebruikers met zeker status op deze site' hun mening uiten maar soit enjoy music.....

Foei, hoe durven ze! Zou u de namen willen prijsgeven van die zogenaamde 'gebruikers met zekere status op deze site' dan kunnen er passende maatregelen tegen hen worden genomen.
http://www.musicmeter.nl/images/cover/8000/8073.300.jpg

Hij mag ook zijn punt maken, dat was toch juist jouw punt?

Tuurlijk mag hij dat. Heb ik ergens het tegendeel beweerd? Maar dan hier te doen gebruikelijk graag met naam en toenaam als het users betreft. Nu je het over punten hebt én weer on topic: ik zie dat je een half puntje bent gezakt met je waardering voor dit album. Dat maakt me nieuwsgierig naar de reden?

Aanvankelijk groot enthousiasme is, zoals wel vaker (bij mij), voor een paar nummers wat gezakt. Over het geheel genomen vind ik nu een paar songs het niveau van een 9 (4,5*) halen, de rest niet meer. Vandaar.

Elke keer als ik hem luister word hij een stukje beter voor mij gevoel. + 0,5 voor die 3 sterren die er al stonden!

Same counts for me!

Voor mij geldt het omgekeerde. Wat ik in het begin tegen dit album had, keert helaas weer terug. Met name de zang gaat mij regelmatig tegenstaan. Het zal hoogstwaarschijnlijk wel bij drie *** blijven, omdat liedjes 2 t/m 6 best goed zijn. Het is helaas geen album dat nog in zijn geheel gedraaid zal gaan worden.

2 t/m 6 zou ik idd ook aanwijzen als het hoogtepunt van dit album, al vind ik Marching Orders ook wel echt een geweldig nummer.

Marching Orders is absoluut geen slecht nummer! Alleen minder favoriet! De nummers 2 t/m 6 gelden ook voor mij als het sterkste deel van dit album. Dat blijft!

Je kan je wel eens vergissen in een album, deze 5e worp van Editors deed mij in eerste instantie niet zo heel erg veel.
Ik blijf het altijd vergelijken met hun onovertroffen debuutalbum, helaas is het zo kenmerkende gitaargeluid definitief de deur uit gewerkt , iets wat ook al bij de 2 voorgangers van deze plaat het geval was.
Na diverse luisterbeurten begon het album mij steeds beter te bevallen, storend element bleef ik het feit vinden dat Tom Smith soms zijn kopstem gebruikt, dat doet afbreuk aan de kwaliteit van de songs van Editors.
Sterkste song vind ik All The Kings, zwakste broeder At All Cost.
De bonus CD is een welkome aanvulling maar voegt, behoudens een verrassende uitvoering van Forgiveness, nou ook niet bijzonder veel toe.

Bij de eerste beluistering was ik behoorlijk enthousiast, daarna mwah. Niet sjlegt, niet sjlegt, maar de zeer sterke opener en afsluiter hadden me wat op het verkeerde been gezet. Want de rest van de songs is prima, maar niet memorabel. Het is wel echt een album met een eigen sfeer en identiteit, vind ik, dat dan weer wel. Eindoordeel: opvallend, meevaller, maar geen grootse plaat. Kom ik op 3,5***.

De beste periode van deze plaat bevindt zich halverwege. Salvation vind ik redelijk indrukwekkend. Ik had eerst m’n twijfels omdat die uitbarsting in het refrein wat geforceerd overkwam, maar uiteindelijk vielen de stukjes op z’n plaats en vind ik het echt een straf nummer. Life Is a Fear is een van de weinige nummers met hitpotentie en dus ook een logische singlekeuze, gewoon een prima nummer met catchy synths. The Law vind ik instrumentaal sterk en erg sfeervol. De vocalen van gastzangeres Rachell Goswell zorgen voor een vleugje mysterie (misschien moet ik Slowdive eens gaan ontdekken). De andere nummers zijn niet slecht (hoewel, At All Cost...), maar daar ben ik toch minder enthousiast over.

Ik ben juist enorm enthouisast over At All Cost, al denk ik wel dat de belofte van de eerste minuut van dat nummer niet wordt ingelost. De sfeersetting vind ik fenomenaal.

Editors was nooit mijn band, maar met In Dream is daar toch verandering in gekomen. Deze plaat is zo fraai in balans. Het licht en de duisternis komen beide net zo mooi uit als op de prachtige cover. De opener is zo imposant. Een soort nummer dat in de toekomst voor tientallen jaren in de Top 2000 zou moeten staan, zoals bekende LP nummers uit de jaren 70 nu doen. Nick Cave is wel wat mij te binnen springt als ik na 'No Harm' luister. De mix van koude en warmte blijft mooi verdeeld over In Dream. Elementen van pop en gloomy wave komen voorbij en vinden de jaren 80 moeiteloos. Goede plaat, die misschien nog een heleboel gaat groeien de komende tijd.

Het hele verhaal staat hier op WoNo Magazine.

ik hoor heel veel 'violator' van Depeche Mode, 'röd' van Kent, maar dan in een mindere versie. Het hele album doet me weinig, vooral ook omdat het allemaal alleen maar rond zanger Tom Smith lijkt te draaien. Alles in functie van zijn stem, en voor de rest vrij voorspelbaar qua muziek. Gekunsteld en berekend, dat zit ik vaak ook te denken terwijl ik sommige nummers hoor passeren.

'Berekend' lees ik.
Maar is dat niet de bedoeling van popmuziek?
Geloof me, ik houd echt wel van een lekkere jam-plaat, maar dat is jazz, blues, pysch of funk. Bij pop, rock en metal mag het allemaal keurig binnen de lijntjes, hoe gelikter hoe beter.
Ik vind het ook erg knap als muzikanten in dienst van de song spelen, en iets laten klinken als een klok.

Deze Editors (en met name het begin van de plaat) laat aan mij horen, hoe goed popmuziek tegenwoordig nog kan zijn.

no harm. pff wat een wereld nummer zeg. van mij mogen ze door gaan in deze richting

Zeer fraai album, met de eerste en laatste nummers als hoogtepunten. Absolute klasse. De langzame opbouw, de dramatische - soms eniszins kille- sfeer en theatrale zang passen heel goed bij elkaar en versterken elkaar. Ook de electronica is smaakvol toegepast en verstandig gedoseerd (namelijk precies goed). Ik ken maar weinig bands die muziek maken die zowel subtiel/mooi als krachtig is (A Perfect Circle is een uitzondering).

No harm mag van mij wel eens op de radio gedraaid worden (i.p.v. dat verschrikkelijke Hello).

Voor mij is dit het beste album van het jaar (die van Tool en Deftones komen volgend jaar pas uit, dus ik hoef mijn mening vast niet meer bij te stellen).

Prettige ontdekking. Ik heb enkel de 1e 2 albums van de heren, maar deze kan mij denk ik beter bekoren. Hoewel de 1e ook erg goed is.

Deze richting van Editors bevalt me goed, meer dan destijds bij In This Light. Ook kan ik de kopstem nu meer waarderen dan op het vorige album. Als je dit album vergelijkt met het debuut of de opvolger daarvan is het echt een wereld van verschil. Toch knap dat het niveau hoog blijft en de band nog populairder is dan destijds. Je hebt natuurlijk altijd liefhebbers van het eerste uur die dit niks vinden omdat er geen gitaren te horen zijn of omdat ze te grote zalen uitverkopen.

Ik vind Editors een geweldige band en kan de ontwikkelingen zeer waarderen. Ik denk wel dat ik The Weight nog net iets beter vind vanwege een paar geweldige uitschieters (The Phone Book bijvoorbeeld) maar dit album groeit met de dag.

Prachtig album, en inderdaad het eerste en laatste nummer zijn de hoogtepunten, zonder afbreuk te doen van de overige nummers trouwens. Draai hem elke dag wel.
"No Harm" moet gewoon op de radio worden gedraaid, maar dat zal wel te 'progressief' zijn.

Deze plaat is veel toegankelijker en veel meer in lijn met de vorige albums dan ik verwacht had. In tegenstelling tot veel andere vind ik 'Marching Orders' geen hoogtepunt. Het klinkt voor mij als een ripoff van dingen die de Simple Minds al veel eerder hebben gedaan. Tot en met All the Kings vind ik het erg sterk allemaal. Tikje beter dan de vorige plaat: 4 sterren.

Prachtige versie gehoord van Marching Order op BKS. De nieuwe afsluiter van de set. Ik vind het eeln briljant nummer.

Ik luister recentelijk weer erg veel naar dit album en waar ik er eerder nog niet helemaal uit was omtrent deze "nieuwe" richting van Editors, moet ik nu toch zeggen dat het mij enorm goed bevalt. Er is in de stijl van songschrijven dan ook niet zoveel veranderd, het wordt nu alleen aangekleed met veel electronica en weinig gitaren, terwijl dat eerder andersom was. Daar moest ik even aan wennen, maar het past enorm goed bij de muziek en ik zou er geen problemen mee hebben als Editors op deze weg voort gaat.

Na enkele sterke albums die qua niveau niet veel voor elkaar onder deden zakt In Dream wat mij betreft toch wel door de ondergrens.Oorzaken,allereerst was ik al nooit zo'n liefhebber van de wat theatrale zang van Tom Smith maar nu hij op hun nieuwste ook nog regelmatig de hoogte in gaat haak ik helemaal af.
Verder bevalt me de rustige,elektronische sound niet zo,vooral niet in combinatie met 'die' stem ligt er de Pathos en weltschmerz wel heel dik bovenop.Met de productie is verder weinig mis maar ik had toch graag wat meer gitaren in het groepsgeluid gehoord.
Wat de songs aangaat verdienen alleen Forgiveness en All the kings het predicaat goed.Marching orders en Life is fear zijn nog wel aardig maar de rest van de nummers is onder de maat,zeker vergeleken met de standaard die the Editors in het verleden hanteerde.
Sommige zullen de koerswijziging van de band kunnen waarderen bij mij levert ie voornamelijk teleurstelling en ergenis op.
Matig album.

Aan de eerste vier platen van de Editors heb ik in totaal 19 sterren uitgedeeld, dus het is een beetje merkwaardig dat ik er zo lang mee heb gewacht om déze te beluisteren – misschien had ik onbewust toch angst dat hij zou tegenvallen na het geweldige The weight of your love. De berichten die ik hierover kreeg waren ook niet gunstig, zeker gezien het feit dat ik de laatste jaren steeds meer een hekel heb gekregen aan dat typische eerste-helft-jaren-tachtig-geluid vol synthesizers, overstuurde drums, lelijk klinkende gitaren en holle produktie (plus alle associaties met overdadige kleren, haren en videoclips die natuurlijk niets over de muziek zeggen maar bij mij wel een onaangename bijwerking geven).
        Maar hoewel deze plaat gedrenkt is in een eighties-vibe (ik hoor afwisselend New Order, Ultravox, Eurythmics, Tangerine Dream, Soft Cell, DAF, Lipps Inc., Bronski Beat en U2, maar gelukkig ook Echo & the Bunnymen, mijn helden uit 1980-1983 en voor mijn gevoel de grote inspiratoren van de eerdere gitaarplaten van de Editors) kan ik van In dream toch geen genoeg krijgen. De "kale" composities zijn redelijk eenvoudig, en wie niet van de theatrale zang van Tom Smith houdt kan op deze plaat meer dan ooit z'n lol op (en dan heb ik het nog niet eens gehad over Smiths kopstem), maar de arrangementen vol warme en gevarieerde keyboards, de incidentele maar zeer effectieve gitaarpartijen en de sterke melodieën maken hier toch een uitstekend album van, min of meer in de lijn van In this light and on this evening maar warmer en rijker. Zelfs het minste nummer van de plaat, The law (waarvan een paar loopjes mij steeds doen denken aan Let's go to bed van de Cure) heeft nog een fraai outro dat het nummer op het nippertje redt.
        Tien jaar, vijf albums, de Editors hebben mij nog steeds niet teleurgesteld. Na de eerste twee gitaarplaten hebben ze steeds stappen schuin vooruit gezet, en elke plaat daarna was anders dan z'n voorganger maar kwalitatief opnieuw van hoog niveau. Leuk dat hun eerste twee albums in de MusicMeter-top-250 staan (momenteel op de plaatsen 214 en 100), maar ook hun hier minder gewaardeerde platen daarná scoren bij mij bijzonder hoog.

Vind dit album toch wel wedijveren met hun debuutplaat, m.a.w ik neig naar 4.5 sterren.
Deze week meerdere malen gedraaid maar bevalt steeds beter.
No Harm, Ocean Of Night, All The Kings en afsluiter Marching Orders vind ik zelfs grandioos.
Ze revancheren zich hier mijn inziens wel met hun minder sterke voorganger The Weight Of Your Love.

Dit album heb ik een paar weken geleden gedurende twee, drie weken stevig beluisterd. Het heeft echter geen blijvende indruk op me weten te maken. Achteraf is er verbluffend weinig blijven hangen: eigenlijk alleen de conclusie dat ik het een onsamenhangende verzameling liedjes vind. Het klinkt alsof elk nummer een ode is aan een andere band uit de jaren '80, meer een radio-uitzending dan een samenhangend album.

Heerlijk album dit. In tegenstelling tot The Weight vind ik hier alle nummers wel iets hebben. De enige zwakke broeder in mijn ogen is At All Cost. Vanaf luisterbeurt 1 was ik geinvesteerd. Hoogtepunten zijn Ocean of Night, Salvation, The Law, All The Kings en Marching Orders.

Ik was heel erg bang dat The Weight een vrije val in mijn liefde voor Editors ging veroorzaken ,maar dankzij dit album weer geheel enthousiast omtrent de band. Heb zelf ook meer met de baritonstem van Tom dan zijn falset. Het is toch geen Thom Yorke of Matt Bellamy. Verder zeer blij met dit album, draai hem nog geregeld. Lekker man!

Nog steeds een vermakelijke plaat maar ik verlaag wel met halve ster naar 3.5.

Het album begint mooi donker met 'No Harm' en blijft dat aanhouden. Naarmate het album vordert verdwijnt de donkere mystiek langzaam. Wat ik toch wel jammer vindt. Het slot stuk 'Marching Orders' (7.45!) is toch wel een beetje tenenkrommende afsluiter van dit album. De elektronische geluiden liggen wel erg op de voorgrond bij dit verder redelijk saai nummer. Ik heb het idee dat ze hier wat meer van hadden kunnen maken. Zo af en toe mis ik gitaargeluid maar zeker niet in het eerste deel.