menu

John Coltrane - Ascension (1966)

Alternatieve titel: Edition II

mijn stem
3,99 (116)
116 stemmen

Verenigde Staten
Jazz / Avant-Garde
Label: Impulse!

  1. Ascension (Part I) (18:57)
  2. Ascension (Part II) (21:38)
totale tijdsduur: 40:35
zoeken in:
avatar van EttaJamesBrown
3,5
De beeldspraak is niet helemaal van mijzelf.

avatar van Teunnis
5,0
Ik heb de twee edities van elkaar losgekoppeld.

Bij dit album heb ik een correctie ingediend om hier Edition II, uit 1966, van te maken. Edition II is de meest gangbare editie en zoals Coltrane het voor ogen had. Dus maak ik van deze pagina Edition II, zodat de stemmen en meningen hier blijven. De nieuw toegevoegde is Edition I uit 1965: John Coltrane - Ascension (1965).

Hier moet je dus zijn voor Edition II. Laten we ook de discussies over Ascension in het algemeen op deze pagina houden.

Als je wilt stemmen of je mening wilt geven over Edition I moet je dus hier zijn: John Coltrane - Ascension (1965).


Ik heb ook een verzamelalbum uit 1991 toegevoegd, waar beide edities op staan.

avatar van Teunnis
5,0
Het kwartje is trouwens helemaal gevallen. In een paar weken van "geen idee wat ik er mee moet, maar het klinkt tof dus laat ik er maar 4* tegenaan gooien en we zien wel verder" naar "wauw, hier krijgt ik toch wel rooie oortjes van" tot "puur genot, alsof een engeltje 40 minuten in mijn oor pist" plus bijbehorende 5*.

En dat is daarmee het tweede jaar op rij dat Coltrane de enige is met een 5*-album. Al zijn er vast nog wat van zulks te vinden. Andrew Hill - Compulsion!!!!! begint veelbelovend en ik kijk ook erg uit naar deze: Charles Mingus - Right Now: Live at the Jazz Workshop (1966)

avatar van Teunnis
5,0
Als deze plaat zo doorgaat wordt het binnen afzienbare tijd mijn #1. Ik denk dat ik nog nooit een plaat heb gehoord die zou overtuigd van zichzelf was. En ik heb eigenlijk geen idee wat ik daarmee bedoel, maar het klopt wel.

avatar van Tony
5,0
Beste free jazz album dat ik ken. Ik ken er dan ook niet zoveel, want niet altijd mijn ding, zeg maar. Maar als ik deze opzet, ik moet er wel klaar voor zijn, is het 40 minuten feest.

avatar van Teunnis
5,0
Wat is dit toch bizar goed.

avatar van Gyzzz
4,5
Ik beluisterde dit album in het kader van het RateYourMusic top-250 review topic - dit is de RYM #242

Veel jazz voelt aan als een zwembad waar ik met mijn A-diploma voor luisteraars de schoolslag kan doen en me de hele tijd afvraag of ik wel in de juiste baan zwem. Het bad is overzichtelijk, de regels ook, maar ik voel toch een licht ongemak. Alsof er iets van mij verwacht wordt waarvan ik zelf niet weet wat het is. Binnen dat zwembad is Free jazz de wildwaterglijbaan waar ik de bochten in de verste verte niet zie aankomen, maar wel word meegevoerd. Alsof ik word ingekapseld door het orkest word ik meegenomen in de stroming, beleef ik plezier en ervaar tegelijkertijd een hele zuiverende ervaring. Ik hoef er niet bij na te denken - sterker: ik krijg de kans niet eens – al zou ik het willen. Als bij zo’n waterglijbaan waarvan de gradient gaandeweg nog twee keer steiler wordt, word ik meer en meer meegesleurd op avontuur en kan nog geen halve minuut vooruit kijken. De vraag is dan of ik mezelf daaraan kan overgeven zonder me te verzetten (dat lukt zeker niet altijd) en of ik me tot de muziek kan verhouden zonder te proberen het te ‘volgen’, vast te pakken of af te remmen (wat onvermijdelijk direct tot enorme nervositeit leidt).

Het antwoord op die vraag: in de meeste omstandigheden wel. Want hoewel je het grootste deel van de tijd niet weet welke kant je op gaat, voel je toch dat je ergens heen wordt gevoerd. Juist door de chaos spreekt uit deze plaat een enorme beheersing. Ondertussen is het nadrukkelijk geen ‘show-off’. Je wordt als toeschouwer bij de hand genomen en kunt meesurfen op wat er allemaal gebeurt. Omdat dat zoveel is, werkt dit album voor mij het beste met koptelefoon op in een donkere kamer in halve droomtoestand. ‘Les extremes se touchent’ blijkbaar wat betreft die toestand, want die stilte en vrijheid van welke andere impulsen dan ook werkt alleen goed voor zeer drukke of abstracte muziek (deze plaat dus, maar ik denk ook aan bijvoorbeeld Confield) of juist voor hele geaarde en minimale muziek (zoals b.v. Radiant Intervals of Nuuk). De mooiste stukken zijn voor mij wanneer de solo’s als getijden tevoorschijn komen uit de groepskakafonie en er vervolgens weer in verdwijnen. Die brengen je echt even helemaal van de wereld om er na afloop gezuiverd weer in terug te komen.

Hoe meer ik naar deze plaat luister, hoe meer ik me realiseer dat ik zozeer niet in harmonie moet zijn met jazzstructuren, met een experimentele aanpak of met drukte. Maar dat ik vooral in harmonie moet zijn met mezelf, met de huidige tijd en met de huidige omgeving. Als dat eenmaal het geval is, en ik mezelf heb toegestaan om er goed voor te gaan zitten, lukt het eigenlijk niet meer om de plaat tussentijds af te zetten. Met name in Part II maakt de mentale beleving dan plaats voor een haast lichamelijke ervaring. De spelers aldaar proberen niet iets uit te drukken of een bepaald gevoel over te brengen met hun muziek, maar de muziek drukt zichzelf uit en spreekt direct tot de luisteraar.

Zojuist gepromoveerd van 4* naar 4.5*

Gast
geplaatst: vandaag om 01:01 uur

geplaatst: vandaag om 01:01 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.