menu

R.E.M. - Lifes Rich Pageant (1986)

mijn stem
4,04 (490)
490 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: I.R.S.

  1. Begin the Begin (3:24)
  2. These Days (3:21)
  3. Fall on Me (2:49)
  4. Cuyahoga (4:17)
  5. Hyena (2:48)
  6. Underneath the Bunker (1:24)
  7. The Flowers of Guatemala (3:53)
  8. I Believe (3:32)
  9. What If We Give It Away? (3:31)
  10. Just a Touch (2:56)
  11. Swan Swan H. (2:39)
  12. Superman (2:50)
  13. Tired of Singing Trouble * (0:59)
  14. Rotary Ten * (1:58)
  15. Toys in the Attic * (2:26)
  16. Just a Touch [Live in Studio] * (2:38)
  17. Dream (All I Have to Do) * (2:38)
  18. Swan Swan H [Acoustic Version] * (2:41)
  19. Fall on Me [Athens Demo] * (2:49)
  20. Hyena [Athens Demo] * (2:49)
  21. March Song [Athens Demo] * (3:45)
  22. These Days [Athens Demo] * (3:35)
  23. Bad Day [Athens Demo] * (3:26)
  24. Salsa (Underneath the Bunker) [Athens Demo] * (1:32)
  25. Swan Swan H [Athens Demo] * (2:38)
  26. The Flowers of Guatemala [Athens Demo] * (3:29)
  27. Begin the Begin [Athens Demo] * (3:33)
  28. Cuyahoga [Athens Demo] * (4:32)
  29. I Believe [Athens Demo] * (3:36)
  30. Out of Tune [Athens Demo] * (0:33)
  31. Jazz (Rotary Ten) [Athens Demo] * (1:12)
  32. Two Steps Onward [Athens Demo] * (4:24)
  33. Just a Touch [Athens Demo] * (2:30)
  34. Mystery to Me [Athens Demo] * (2:06)
  35. Wait [Athens Demo] * (2:10)
  36. All the Right Friends [Athens Demo] * (3:39)
  37. Get on Their Way (What If We Give It Away?) [Athens Demo] * (3:16)
toon 25 bonustracks
totale tijdsduur: 37:24 (1:46:18)
zoeken in:
avatar van Tribal Gathering
4,5
Dit is waarschijnlijk het makkelijkste album om in te stappen, als je iets wil gaan beluisteren van REM toen ze nog bij IRS zaten.

Michael Stipe is voor het eerst duidelijk te verstaan en de productie is ook lekker helder. Eigenlijk precies het tegenovergestelde van het vorige album Fables of the reconstruction (overigens een album dat ik net zo goed vind).

Allereerst de mindere tracks. Wat mij betreft zijn die er niet, al kan ik me voorstellen dat Just a touch en Underneath the bunker niet aan iedereen besteed zijn.

Het album heeft een aantal lekkere rockers (Begin the begin, These days en Hyena) maar toch zijn het een aantal andere nummers die eruit springen. What if we give it away schijnt uit de oude doos geplukt te zijn, maar erg is het niet want het is gewoon een prima popsong. Cuyahoga is dat ook.

De beste drie zijn I believe, een heerlijke meezinger die eigenlijk niet mee te zingen is. Niet voor niets meldt Michael Stipe aan het eind "My throat hurts". The flowers of Guatemala is een werkelijk prachtige popsong dat op bijna elk ander album het hoogtepunt zou zijn ware het niet dat ook Fall on me op het album staat, een nummer zo mooi dat woorden te kort schieten. Popmuziek in zijn ultieme vorm, zoals dat eigenlijk voor het hele album geldt.

avatar van c-moon
4,5
Samen met 'Fables' en 'Document' een van mijn absolute favoriete REM-albums!

Heb REM altijd al gevolgd, maar heb ze pas leren kennen door het programma 'Domino' op (de Vlaamse) Radio 2. (Domino werd elke zaterdagavond van 20 tot 00.00 uur uitgezonden. Met veel aandacht voor rock, en in deel II, vanaf 22 uur - met Lux Jansen - alterantieve muziek). Het was toen ik daar "Fall on Me" hoorde dat ik verkocht ben. Dan gelijk naar de Bib en er dit album en wat ik vinden kon van hun vroegere werk gaan halen! ja!

Ik had toen nog geen idee, dat de volgende plaat, 'Document' nog straffer zou worden én de band enkele bescheiden hitjes zou bezorgen hier in Europa: waaronder vooral "The One I Love"....

'Life' is een erg knappe plaat... met toppers zoals "Fall On Me", "Superman", "What if we Give it Away" en zeker ook "Begin the Begin"... En hoe mooi is "Swan Swan H" wel niet zeg !!

4,5 / 5 en dat is dik verdiend !

// later zou REM heel groot worden - wie had dat tentijde van 'Life' vermoed. Jammer genoeg stel ik vast dat het toch vooral de albums zijn van voor 'Out Of Time' waar ik naar teruggrijp... zonder te willen zeggen dat ze na 'Out of Time' geen goede albums meer gemaakt hebben. Maar mijn tppers zitten wel allemaal in de periode voor OOT....

// ik stel vast dat ik, die deze band toch altijd een warm hart heb toegedragen, nog heel wat REM-cd's te bespreken heb op Musicmeter. Moet ik maar eens werk van maken dus!

avatar van brandos
5,0
Mijn favoriete REM album. Prachtig hoe ze tegelijk zo melodieus en ongepolijst, dynamisch konden klinken. Het mooie van REM was dat ze meer deden met minder, de tweestemmigheid en het melodieuze basspel van Mike Mills. Het vitale slagwerk van Dave Berry. Het functionele en ook veelzijdige gitaarspel (met solo's die je noot voor noot kunt meezingen) van Peter Buck. En die geweldige stem met dat prettige rauwe randje van Michael Stipe.

avatar van Mr. Rock
4,0
Lekker gevarieerd album van R.E.M. Songs die tegen punk aan zitten als Just a Touch (dus daar heeft Green Day zijn American Idiot-riff vandaan) tot fraaie ballads, waarvan ik Swan Swan H de mooiste vind. Leuk gebruik ook van accordeon in dat nummer. En zo zijn er meer muzikale uitstapjes, naar het Wilde Westen (I Believe) en naar... tja, waar moeten we Underneath the Bunker situeren? Hoogtepunten zijn toch de meer rechttoe rechtaan rocknummers: Begin the Begin, These Days, What If We Give It Away. Echt zwakkere nummers staan er niet op, of het moet de afsluiter zijn.

avatar van BoyOnHeavenHill
4,5
Life's rich pageant de beste van R.E.M., zoals veel gebruikers hier vinden? Als ik antwoord geef op de vraag naar de beste van Bowie's studioplaten van tussen 1971 en 1977 is dat in de praktijk de plaat die ik het meest recent heb gedraaid, want al die platen zijn zó goed dat ik bij èlke plaat denk: "O ja, nee, dít is toch wel de beste." En hetzelfde heb ik eigenlijk bij de eerste zes R.E.M.-platen (inclusief Chronic town), dus of ik dit de beste vind kan ik gewoon niet zeggen. Wel vind ik het de meest consistente, met drie geweldige openers gevolgd door een trio dat daar nauwelijks voor onderdoet, en een tweede helft die iets minder is maar toch ook zulke hoogtepunten als I believe en Swan swan H bevat. Jammer van die flauwe afsluiter, hoewel AllMusic durft te zeggen dat "even with excellent songs like I believe, Flowers of Guatemala, These days and What if we give it away, it's ironic that the most memorable moment comes from the garage rock obscurity Superman". Echt commentaar dat nergens op slaat wanneer de rest van de plaat zoveel moois en zoveel serieuze momenten herbergt. Hoe dan ook, fantastische plaat, met teksten die een politiekere Stipe dan ooit laten horen en nóg urgentere muziek.

avatar van luigifort
4,0
R.E.M. - Lifes Rich Pageant (1986)

Nieuw album, nieuwe stad, nieuwe producer. Plaats van handeling: Belmont, Indiana.
Man achter de knoppen: Don Gehman, tot dan vooral bekend van zijn werk met John Mellencamp, waar de leden van R.E.M. van onder de indruk waren. De bandleden hadden het prima naar hun zin in Indiana en bezochten er in hun vrije tijd veel concerten. Welke dan vraag je je af De band wilde een harder hitting 'rock' album, wilden een beetje af van de murkiness van Fables of the Reconstruction. Een wat meer pristine productie met Michael's vocals duidelijker en vooraan in de mix. Ook wilden ze meer gebruik maken van verschillende instrumenten en nieuwe opnametechnieken zoals overdubs en layering in de studio waar ze tot dan nog niet echt bekend mee waren. En dat kon allemaal onder Gehman in Mellencamp's studio in Indiana. Hun meest uitdagende album tot dan toe, meest diverse ms ook wel. Een album ook voor mij waar ik nog steeds niet helemaal goed mijn vinger op weet te leggen. Minder een geheel ook voor mijn gevoel en ook minder evenwichtig. Dat zou je eigenlijk niet zeggen als je het eerste kwartet songs hoort. Het begint met het begin zullen we maar zeggen De opener is meteen een van de beste tracks van het album. Heel rauw en rockish, eigenlijk heeft het op een bepaalde manier dezelfde vibe en cadans van een Cant Get There From Here, zeker in het gitaarwerk. Standout is hier voor mij Michael's vocals en zijn delivery die heel achteloos raspy, maar ook gedecideerd klinkt. Ik ga hier hartstikke lekker op, draai 'm vaak hard op straat via mijn smartphone inclusief Stipe dansjes Op YT is een heerlijke versie te vinden samen met Eddie Vedder (überfan ook). Kan het beter? Eigenlijk niet, maar de power en vaart en boodschap van These Days doet je twijfelen of deze song niet nog beter is. Misschien wel Life-affirming jeugdanthem, wat een energie! Meteen three, three, three redenen waarom toch wel Dan komen er 2 environmental songs back to back, om te beginnen met het lieflijk hoge en ijle Fall on Me, een song die zo'n mooi refrein heeft dat lange verzen helemaal niet nodig zijn. Popgem in al zijn eenvoud. Laten we ons vervolgens meedrijven in de rivier Cuyahoga, maarja helaas vervuild. In songs als deze kan ik al een beetje de sound en zang horen van het volgende album Document. Cuyahoga heeft ook een heerlijk meezingrefrein. Een kwartet songs om u tegen te zeggen dus. Hyena doet mij eerlijk gezegd niet zo heel veel, een beetje de Second Guessing en Auctioneer van vorige albums. De straightforward snelle rocksong van het album, niet verkeerd, maar ook niet echt heel bijzonder. Underneath the Bunker is a fun little ditty, helemaal niks mis mee. Met een beetje samba/bossanova vibe (ik ben geen expert) en zorgt voor een mooie overgang naar het 2e deel van het album. The Flowers of Guatemala vinden veel mensen mooi. Ik vind 'm zeker wel aardig, maar niet verheffend mooi als een Perfect Circle of een Camera bv. I Believe is dan wel weer een klasse apart, ook in mijn persoonlijke top 10 stond ie ten tijde van de gezamenlijke R.E.M. top 200. Hier weer zo lekker positief heerlijk jangly, heerlijke drive ook en vooral Buck's shimmering gitaar in het refrein dat doorjengelt, prachtig! What If We Give It Away? is zeker een goede song, maar niet direct een topper. Past wel qua sfeer bij Bunker hiervoor. Het heeft wel een heel fijne en herkenbare riff. Just a Touch is voor mij ook weer redelijk anoniem, rechttoe rechtaan weer. Ik ben denk ik niet zo'n punker ook bedenk ik me nu Swan Swan H met zijn oorlogssymboliek valt dan wel weer perfect in mijn straatje. Michael brengt dit prachtig. Een kleine song wel, maar wel met veel zeggingskracht. Een manier van zingen van Michael die we ook op Green gaan tegenkomen.
Superman, een cover van The Clique is zeker wel een fijn en catchy nummertje, apart om daar het album mee af te sluiten. Voor het eerst Mike Mills op vocals, oa door het feit dat de overige bandleden er niet zo kien op waren om dit nummer überhaupt op te nemen.
En dan zijn we alweer bij het moment van beoordelen aangekomen. Het album heeft een zeer sterk openingskwartet dat zeker, maar voor mij gaat het om de albumexperience in zijn geheel. En het 2e deel van het album is voor mij over het algemeen een stuk minder en een minder geheel ook, soms kom ik er ook niet zo heel goed doorheen. Daarom komt ie net onder Murmur terecht

4,25 *

1. Fables of the Reconstruction
2. Murmur
3. Lifes Rich Pageant
4. Reckoning
5. Chronic Town

avatar van erwinz
5,0
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: R.E.M. - Lifes Rich Pageant (1986) - dekrentenuitdepop.blogspot.com

R.E.M. - Lifes Rich Pageant (1986)
De Amerikaanse band R.E.M. maakte tussen 1980 en 2011 heel veel mooie muziek, maar met name op Lifes Rich Pageant uit 1986 komen alle sterke punten van de Amerikaanse band prachtig samen

Het valt niet mee om mijn favoriete R.E.M. album te kiezen uit het flinke stapeltje albums dat de band heeft uitgebracht. Als ik echt moet kiezen, kies ik uit zeker zes hele serieuze kanshebbers voor Lifes Rich Pageant uit 1986. Het is het album waarop je voor het eerst hoort dat R.E.M. een hele grote band gaat worden en het is een album dat er qua songs uitspringt voor mij. In muzikaal opzicht is R.E.M. op Lifes Rich Pageant nog dat ruwe collegebandje uit Athens, maar je hoort in de songs ook al de grote rockband van het begin van de jaren 90. Lifes Rich Pageant was me in 1986 zeer dierbaar en dat is het album, dat nog net zo urgent klinkt, nog steeds. Wat mij betreft de mooiste R.E.M. klassieker.

Mijn meest dierbare R.E.M. albums zijn absoluut Murmur uit 1983 en Reckoning uit 1984. Het zijn de albums waarmee ik de band uit Athens, Georgia, leerde kennen en die de blauwdruk bevatten van het unieke geluid van de Amerikaanse band. Mijn meest beluisterde R.E.M. albums zijn ongetwijfeld Out Of Time uit 1991 en Automatic For The People uit 1992. Het zijn de albums waarmee R.E.M. uitgroeide tot een hele grote band en het zijn de albums die de meest succesvolle singles van de band bevatten.

Ook over de slechtste R.E.M. albums hoef ik niet lang na te denken, wat dat zijn betreft Up uit 1998 en Around The Sun uit 2004. Het zijn albums waarop de band geen schim is van zichzelf en waarop echt maar heel weinig te genieten valt. Maar wat vind ik nu het beste R.E.M. album? Natuurlijk zijn Murmur en Reckoning serieuze kandidaten en ook Automatic For The People, dat ik achteraf veel hoger aansla dan Out Of Time, behoort tot de kroonjuwelen van de Amerikaanse band.

Dat geldt wat mij betreft ook voor Document uit 1987 en Green uit 1988 en ook na haar gloriejaren maakte R.E.M. overigens prima albums als New Adventures In Hi-Fi uit 1996 en Accelerate uit 2008. Maar als ik echt moet kiezen, kies ik voor Lifes Rich Pageant uit 1986. Het is het album met Fall On Me, misschien wel de allermooiste R.E.M. song, maar het is ook het album waarop de band uit Athens het beste van haar vroege albums en de latere in commercieel opzicht succesvolle albums combineert.

Lifes Rich Pageant verschilt niet zo heel veel van de andere albums die R.E.M. in de tweede helft van de jaren 80 maakte, maar het album is me net wat dierbaarder. Het zal ongetwijfeld te maken hebben met goede herinneringen, maar ook als ik het oeuvre van de band ruim 35 jaar na de release van Lifes Rich Pageant objectief beschouw, springt het vierde album van R.E.M. er wat mij betreft uit.

Op Lifes Rich Pageant verandert de Amerikaanse band in één keer van een wat obscure en moeilijk te plaatsen cultband in een grote rockband. Dat hoor je in de songs, die niet alleen meer zelfvertrouwen uitstralen, maar ook geschikt zijn voor een veel groter publiek, maar je hoort het ook in de productie, die een rockband met zelfvertrouwen laat horen. Lifes Rich Pageant heeft de ruwe charme van de eerste albums van de band, maar ook de overtuigingskracht van de albums die van de band uit Athens, Georgia, een hele grote band zouden maken.

Het knappe van Lifes Rich Pageant is dat je nog altijd dat Amerikaanse rammelbandje hoort, maar nu opeens wel met geweldige songs. Op Lifes Rich Pageant klopt eigenlijk alles. Drummer Bill Berry en bassist Mike Mills legen een geweldige basis, Peter Buck laat horen wat een geweldige gitarist hij is en Michael Stipe manifesteert zich voor het eerst als een aansprekende frontman en een prima zanger, die doeltreffend wordt ondersteund met koortjes.

Het was toch wel weer even geleden dat ik naar het album had geluisterd, maar de combinatie van ruwe charme en prachtig melodieuze songs ging er weer direct in als koek. En hoewel Lifes Rich Pageant inmiddels ruim 35 jaar oud is, is het een album dat ook in 2022 nog fris en urgent is. Het doek voor R.E.M. viel elf jaar geleden, maar het oeuvre dat de band ons heeft nagelaten is even indrukwekkend als prachtig, met Lifes Rich Pageant voor mij als uitschieter. Erwin Zijleman

Gast
geplaatst: vandaag om 01:59 uur

geplaatst: vandaag om 01:59 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.