menu

R.E.M. - New Adventures in Hi-fi (1996)

mijn stem
3,80 (532)
532 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Warner Bros.

  1. How the West Was Won and Where It Got Us (4:30)
  2. The Wake-Up Bomb (5:07)
  3. New Test Leper (5:25)
  4. Undertow (5:08)
  5. E-Bow the Letter (5:22)

    met Patti Smith

  6. Leave (7:17)
  7. Departure (3:27)
  8. Bittersweet Me (4:06)
  9. Be Mine (5:32)
  10. Binky the Doormat (5:00)
  11. Zither (2:33)
  12. So Fast, So Numb (4:11)
  13. Low Desert (3:30)
  14. Electrolite (4:05)
totale tijdsduur: 1:05:13
zoeken in:
avatar van johan de witt
4,0
Patti nog wel
Volgend jaar ook weer ‘gewoon’ in Paradiso

avatar van luigifort
4,5
En daar ben jij dan ook 'gewoon' weer bij

avatar van johan de witt
4,0
Dat denk ik al bijna 2 jaar

avatar van luigifort
4,5
Zo gewoon is het dus inmiddels

Maar de E-Bow live zou dan mooi zijn

avatar van vigil
4,0
luigifort schreef:
Er staan hier zoveel pareltjes op, maar moest ik kiezen voor de sterretjes dan werd het 3, 5 en 14.
Maar 1, 2, 3, 5, 6, 9, 12 en 14 zijn allemaal klasbakken en dat zijn dus al 8 songs! Verder staan er nog een paar goeden op

Soort van 13 in een dozijn dus

avatar van luigifort
4,5
In dit geval 14

avatar van luigifort
4,5
R.E.M. - New Adventures in Hi-Fi (1996)

Inmiddels was het mij wel duidelijk geworden dat R.E.M. een band geworden was van om het jaar een album ipv elk jaar een album in de 80s (wat ik alleen toen nog niet wist) uit te brengen. Om het jaar een album vond ik al best wel veel, er waren niet heel veel bands in de 90s die dat deden volgens mij. Maar waar ik een volger was van U2, INXS, Simple Minds, Depeche Mode etc. voelde dat voor mij nog niet per se zo met R.E.M., ook al was ik verzot op Automatic for the People en Monster, ik ging niet achter hun 80s albums aan ofzo. Ik wilde al wel Out of Time scoren, de hoes ervan alleen al sprak me erg aan, maar die bleef (bij Plato), jaar in jaar uit steeds 40 gulden. Andere albums zakten wel in prijs, maar die dus niet. En ik kende de singles al wel en had geen zin om 40 gulden te dokken voor een paar 'overige' nummers. Had ik 'm maar gewoon beluisterd instead in de platenzaak, want die overige nummers waren wel een Low, Belong en Country Feedback om er maar een paar te noemen, nu behorend tot mijn geliefdste R.E.M. tracks. En om een of andere reden ging ik ook niet voor hun 80s albums bij de platenzaak. Alle albums voor Automatic en na New Adventures in Hi-Fi leerde ik in het jaar 2008 pas kennen, omdat mijn vriendin wel alles in de kast had staan. Ze zong vaak ook mee als er weer eens zo'n vroeg I.R.S. album op stond en zong gewoon de hele Driver 8 of So. Central Rain of wat dan ook woord voor woord mee. Iets wat ik zelfs nu nog niet kan, zelfs niet bij de albums die ik al heel lang ken. Maar in mijn late teens en twenties ging mijn muzieksmaak ook meerdere keren verschillende kanten uit, zowel qua bands als qua stijlen en genres.

1996 was het jaar dat ik ging studeren en ik ging vaak met een medestudent platenzaken af om daar albums te luisteren en of te kopen. Hij introduceerde me in die tijd met de bands die ik blijkbaar gemist had van de Grunge era, met name Alice in Chains (inmiddels al lang een van mijn fave bands sowieso) en Stone Temple Pilots. Maar ik leerde via hem ook oa. Limp Bizkit, Korn, Deftones en zelfs een spookycore album van Vanilla Ice kennen en die klonk nog best aardig ook
Van Korn en Deftones staan nog steeds respectievelijk hun eerste 3 en 4 albums in de kast. Toentertijd was ik er verzot op, maar Korn komt niet meer in de cd speler, van Deftones af en toe een paar songs en Limp Bizkit heb ik nooit serieus genomen.

En op een die van die platenzaakdagen (ws boring colleges skippend) kwam ik het nieuwe R.E.M. album tegen. Ik zag 'm liggen en dacht 'hey een nieuwe R.E.M.' Ik wist niet eens dat ze er een uit hadden. Monster was natuurlijk pas van 2 jaar geleden, maar dat voelde op dat moment eerder een eeuwigheid. Ms heb je sowieso zo'n soort besef in je tienerjaren, dat alles maar eeuwig duurt. Nu is een jaar in een zucht om bv...zucht Ik weet nog dat de hoes me erg aansprak, ik vond 'm prachtig. Dus toch maar ff het album een spin geven aldaar, even een kans geven, wat snippets beluisteren. Toen ik de openingstrack hoorde vond ik dat al erg mooi en met de 2e track wist ik het zeker, dat album zou ik meteen mee naar huis nemen. Verder klonken veel andere songs ook rockend en dat paste dus perfect bij de fase waar ik in zat. Voor dit niet rock/metal album maakte ik in die zin dus graag een uitzondering

De band sloot hun monsterlijke (in meerdere opzichten) Monster tour aan het eind van 1995 in hun eigen thuisstaat Georgia af met 3 concerten aldaar. Van die 3 concerten werd een docu gemaakt genaamd Road Movie. Een beetje zoals Tourfilm voor Green was. Er werden tijdens de Monster tour al songs van het nieuw uit te komen album gespeeld zoals Undertow, Binky the Doormat en The Wake-Up Bomb. En op Road Movie doet ook violiste Amanda Brown mee, van The Go-Betweens. Tijdens de tour werden er tijdens soundchecks oa nieuwe songs uitgeprobeerd en demo's van gemaakt zodat ze er later in de studio mee verder konden. Alleen voor E-Bow had Michael toen al lyrics klaar liggen. De bedoeling voor de band was om een live on the road feel te krijgen op het volgende album. Voor mijn gevoel is ze dat wel aardig gelukt Het zou producer Scott Litt's laatste album voor de band zijn, evenals voor Bill Berry die het hierna wel gezien had met het leven als popster met alles wat daar bijkomt. Hij schijnt nu bijna alleen nog maar gitaar te spelen en zei een aantal jaren terug dat hij drummen al die tijd eigenlijk maar niks vond

Het is een lang album van de boys en toen ik de tracklist bekeek voor ik 'm nog een aantal keer draaide voor deze review kon ik me niet meer bedenken hoe bv Undertow, Departure en Low Desert ook alweer klonken. Ik had echt geen idee, tot ik ze ook daadwerkelijk weer gehoord had. En toen was het wel van o ja, maar meestal is dat toch geen goed teken Bij dit album had ik wel eens, pak de beste 8/9 songs en je hebt een album van 40/45 minuten, ms was dat wel beter geweest. Maar moet ik er ook meteen bij zeggen, dat zou echt afdoen aan de reis die het album is nu ik 'm zo weer een paar keer gehoord heb. Dus toch maar het album zo laten

Het album begint al meteen goed met een van de beste songs: How the West Was Won and Where It Got Us. Schitterende titel alleen al. Prachtig die pianotoetsen, evenzo het orgel met die lange tonen die wisselen. Michael die even prachtig, een beetje rauw binnensmonds lijkt te zingen. Subtiel, niet overheersend gitaarwerk, een lieflijk refrein en doorwrochte uithalen van Michael. Compleet met een jazzy en dissonante bridge. Het mooiste vind ik toch wel hoe het op het einde maar door lijkt te gaan met die piano, orgel en gitaar in desolaatheid. Het desolate van de eenzame weg en de woestijn. Die sound heeft deze track en het hele album ook wel, ik vind dat prachtig en dat hebben ze ook goed gevonden. Velen hebben moeite met die doffe en eentonige sound met weinig nuanceverschillen zoals ze 't noemen, maar ik vind het geweldig en uniek in hun discografie.

The Wake-Up Bomb knalt er gelijk lekker in, ik vond 'm meteen werelds. De song die ms ook het meest nog aan Monster doet denken. De glam-y gitaarsound, Michael's over the top zang en vooral de maffe upbeat chorus toch wel, beetje anders dan de verzen die mijn favoriet zijn. Heerlijk wat Peter hier op gitaar doet. Hier vind ik de overgang na 3 minuten het mooist met die scherpe gitaarklanken en waar Michael nog ff helemaal los gaat 'Again...', heerlijk! Topsong!

En het niveau blijft even hoog met New Test Leper, een dikke fave van Michael zelf ook en dit album is toevallig ook zijn meest fave R.E.M. album, closely gevolgd door Reveal. Michael Michael toch . Een prachtige ballad worden we hier voorgeschoteld. Het orgel heeft hier ook weer een belangrijke rol, mooi ook het kleine en prachtige gitaarwerk van Peter eronder en Michael zingt prachtig bedeesd in deze track. Een track met veel emotie voor mij. Ook hier weer een bjoeti van een korte bridge van de boys, iets waar ze wel patent op hebben en dan die schurende gitaar erachteraan, mooi!

Met Undertow komen we bij een iets mindere track terecht, maar echt heel veel minder nou ook weer niet. Dit is typisch zo'n reis, beweging etc track in zijn ritme, zoals er wel meer van op het album staan. Het refrein is ok, voor mij zijn de verzen beter, zeker met die distorted gitaar van Peter eronder, heel groovy wel. Michael's vocals kan ik ook wel waarderen hier, zeker als hij de hoogte in gaat.

Ik zeg denk ik niet teveel als ik zeg dat E-Bow de beste track van het hele album is. Toen en nog steeds en ms gewoon sowieso een top 5 song van de band in general. Ws ook de eerste keer dat ik Patti Smith hoorde in mijn leven, je kunt slechter starten dan met een song als deze. Het was de eerste single van het album, kwam tot 4 in de UK (ik had daar geboren moeten worden en niet hier), deed het erg matig in de VS en kwam in NL niet verder dan de tipparade. De song gaat over zijn vriend River Phoenix en de lyrics zijn eigenlijk een brief, een 'letter never sent'. De E-Bow is een apparaatje dat ervoor zorgt dat een gitaar als een viool gaat klinken en dat kunnen we prachtig horen in deze song. Een heel mysterieuze track dat nog steeds niets aan kracht heeft ingeboet. De muziek is op allerlei momenten prachtig, Michael zingt bijzonder mooi en Patti's bijdrage is fenomenaal, wat ze met haar stem hier uitdrukt, prachtig! Een majestic return to form na Monster zou je kunnen zeggen Niet helemaal een idee waar de tekst precies over gaat, maar de woorden gekozen en zo in elkaar gezet doet af en toe aan beat poetry denken, ook hoe hij het voordraagt.

En dan volgt er met Leave andermaal een prachttrack. Ik wist eerst niet wat ik hoorde, dat R.E.M. zo'n song kon maken met die sirene erdoorheen, totaal niet iets voor hen, maar wel briljant. Totaal iets wel voor hen ms Perfect gebruikt ook in de superleuke film A Life Less Ordinary. Hun langste song? Ws wel! Tot de sirene is het al prachtig understated. En daarna is het gewoon sonic heaven met die sirene en gitaar. Een heerlijke trip incl. Michael's zang. Verzen en refreinen zijn even prima wat mij betreft. Een hypnotiserend trip!

En na Leave volgt uiteraard Departure Een song die ik vroeger nooit zo heel geweldig vond, maar eigenlijk alleen maar is gaan groeien. Dit is de no nonsense plankgas 3 minuten rocker van het album. Vooral de manier hoe Michael zingt of zijn woorden spit eigenlijk vind ik erg fijn. Maar ook het heerlijk snelle tempo in de muziek en vooral de gitaar. Errug lekker nummer toch wel!

Bittersweet Me, ook een single, is meer midtempo. Vond ik vroeger wel ok of iets meer dan dat, maar nu ik 'm zo weer gehoord heb is dit toch ook wel een semi-topper. Vooral de laidback easy verzen, heerlijk! Maar ook het refrein, zeker het begin kan me erg bekoren. Zulke songs waren ze gewoon erg goed in.

Be Mine is het rustpuntje op het album, maar is voor mij een grootse song. Voor velen niet veel aan, las ik al op meerdere plekken. Ok, er gebeurt ms niet echt heel veel of klinkt het niet als je ordinary song qua structuur. Maar ik vind het een prachtlied! De muziek klinkt een beetje als een loop waar je in zit. De song zit vol met gevoel en emotie. Hoe Michael zingt, maar vooral de gitaar hier vind ik echt hemels, zeker als het full blast gaat in het refrein, dat is zo uplifting en ontroerend. En helemaal naar het einde toe als die andere gitaar met zn sound dwars door je ziel gaat zagen en ook Michael gaat daar prachtig in mee!

Binky the Doormat, hun vreemdste titel lijkt me
Niet een van mijn faves, maar zeker wel leuk. Past wel een beetje bij Bittersweet Me. Vooral het refrein is wel goed. Echt weer een roadsong qua feel en toch ook wel prettig gitaarwerk. Mike Mills, hier door mij nog niet eerder genoemd, mag ook weer meedoen op de achtergrond. De laatste minuut van de song is het fijnst.

Zither vind ik zelf een heerlijke instrumental, echt een fijne track. Ik bedenk me dit nu net, maar het doet me een beetje denken aan Endgame. Ook heerlijk easy laidback met een countrytwang. Gewoon een fijn moment op het album voordat we naar de laatste 3 songs gaan.

So Fast, So Numb is een kleine song zou je zeggen, normaal gesproken niet een van de beste songs, maar voor velen toch een groot favoriet en voor mij ook. Een heerlijke track, heerlijk hoe rokerig Michael zingt hier. Een song waar je ook meteen lekker inknalt met die drums, een geweldig ritme en flow en Peter is subliem hier op gitaar. Kan er niks slechts over zeggen. Echt een topsong!

Low Desert is ietsje minder dan So Fast, maar ook nog gewoon een fijn lekker nummertje. Een beetje een luie song met die luie gitaar ook. Heerlijk het orgel hier, past perfect en even heerlijk Michael's zang en hey hey's. De titel zegt het natuurlijk al, maar het klinkt ook echt als een woestijnsong.

En dan is ms wel het mooiste bewaard gebleven voor het einde van het album. Electrolite is een prachtige parel van een closer. Concurreert op sommige dagen echt wel met E-Bow voor de fave song positie. Een heerlijke pianoloop of wals zo je wil, een beetje de Nightswimming van dit album. Een geweldig en gevoelvol liedje! Michael is in topvorm met zijn prachtlyrics en delivery, om verliefd op Michael te worden. Echt een Hollywoodsong qua feel ook. De song geeft een prachtige schets. Mooi de strijkers ook hier. En een briljant einde ook met 'I'm not scared, i'm outta here'.

Eindoordeel: zeker weten een van mijn fave albums van de band en normaal zet ik 'm ook net boven Monster. Maar ik was deze week zo verzot op Monster ook. Normaal bedenk ik bij mezelf: welk album kan ik echt niet missen van de 2 en dan zou ik Monster zeggen. Maar ik zal eerlijk zijn en er anders naar kijken. Als ik eerlijk ben heeft Monster net iets mindere momenten af en toe. Dus ik beoordeel ze wel precies hetzelfde, maar Hi-Fi komt dan net ff boven Monster terecht, voor nu dan

4,5 *

1. Out of Time
2. Automatic for the People
3. New Adventures in Hi-Fi
4. Monster
5. Green
6. Document
7. Fables of the Reconstruction
8. Murmur
9. Lifes Rich Pageant
10. Reckoning
11. Chronic Town

avatar van musicfriek
3,5
Fijne recensie weer, heer luigifort

Heb deze in geen tijden meer gedraaid, was destijds toen dit album uitkwam behoorlijk teleurgesteld, draaide maar 3 of 4 nrs regelmatig, voor de rest deed het me vrijwel niks. Hoog tijd om deze weer eens opnieuw te gaan beoordelen, dus mijn 3 sterren weggehaald voor nu. E-Bow the Letter blijft buitencategorie natuurlijk, ook 1 van mijn favorieten ever van deze band.

5,0
top recensie Luigiford, voor mij hun beste album!

avatar van west
4,5
Dit is inmiddels mijn favoriete album van R.E.M. geworden. Heel veel klopt aan deze nieuwe avonturen van Kuifje in Hi-fi. Of waren het nou toch Suske en Wiske?

Gast
geplaatst: vandaag om 05:05 uur

geplaatst: vandaag om 05:05 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.