R.E.M. - New Adventures in Hi-fi (1996)

heb hier nog een hele maffe boekwerk / kartonnen achtige hoes / doos van... komt iemand die bekent voor? wel een slechte cd dit trouwens

slecht album? Onzin: een van REM's beste!

Dat laatste gaat me te ver, maar het is zeker wel een mooie plaat.

Toen ik dit album voor het eerst hoorde moest ik een beetje lachen (of eigenlijk huilen) om de 'simpele, knullige gitaarriffjes'. Dat verpestte de cd toch wel een beetje, het klonk slecht. Maar toch ben ik aan dit album gaan wennen, en het erg weten te gaan waarderen. Het is inderdaad één van REM's beste, met "E-bow the Letter" als favoriete nummer.

Dus Hans vd Togt, misschien vind je hem na een paar keer extra luisteren wel goed! (als ze je nog niet ingevroren hebben ...)

??

Sorry Hans, ik herinnerde me een reclamespotje van tv ("Vries me dan maar weer in.") Maar was niet kwetsend bedoeld

okidoki

Een paar hele saaie en paar briljante (E-bow the letter! Leave!) nummers. Al met al één van de betere van REM, vind ik.

Gisteren weer 's A Life Less Ordinary gekeken. Hier in wordt Leave heel mooi gebruikt.

Ik weet trouwens nog dat ik Wake-Up Bomb voor het eerst zag, toen REM het uitvoerde bij een of andere awards-show van MTV! Dat was echt geweldig. Ik was toen op het hoogtepunt van mijn REM-fandom. Toen later het album uitkwam, was ik wel een beetje teleurgesteld, aangezien de albumversie van Wake-Up Bomb een stuk minder aanstekelijk is.

Up was verrassend, deze cd vond ik dat nauwelijks. Het verenigt eigenlijk alle beste en opvallendste dingen van de band ineen. Ik vind het zeker ook niet behoren tot de slechtere albums uit hun repetoire, eerder tot de betere.

Welke zangeres is het eigenlijk die meezingt op E-Bow the Letter? Ik kan het niet eens vinden op internet...

Ik dacht dat het de ene echte onvervalste Patti Smith was

A ja, goed zo Zachary!! Heb haar er meteen even als gastartiest bij gezet. Ik ken haar alleen maar van dit nummer dan, maar een geweldige stem heeft ze!

Die heb ik ook , ja!
Ik vind het een mooie cd, met favorieten;
How the west was won and where it got us,
New test leper,
E-bow the letter,
Electrolite
3,5

De laatste maanden heb ik alle albums van R.E.M. (misschien wel mijn allerfavorietste rockband allertijden) nog eens stuk voor stuk aandachtig beluisterd. Ik kom tot de conclusie dat ik anno 2005 New Adventures in Hi-Fi het allerbeste van de band vind.

Het album begint zeer sterk met How the West was Won and Where It Got Is. Een piano-nummer (mét beat) gespeeld met een ongekende ontspannenheid en met erg veel gevoel. Vooral de akkoorden in het refrein zijn zeer warm. 5,0*

Daarna knalt het album verder met de The Wake-Up Bomb. De ruige ingeslagen weg op het album Monster vindt op dit album zijn vervolg. Echter is het op dit album allemaal een stuk subtieler, gecontroleeerder en inhoudelijker. Mooie geluidscombinatie van bas en gitaar in het refrein van dit nummer. 4,5*

Het derde nummer, New Test Leper, laat ons horen dat ook de akoestische gitaar van Automatic for the People niet ontbreekt hier. Dit is een erg catchy nummer, met een heerlijk continu ritme en een erg melodieus refrein. De o zo simpele solo (solo?) heeft een erg mooi donker geluid, niets aan te merken op dit nummer. 5,0*

Daarna Undertow, op de basmelodie en in het tempo van U2’s Bullet the Blue Sky. Een nummer met veel ijzeren piepjes, sisjes en kraakjes, wat een bijzonder sfeertje schept. Het nummer zorgt voor genoeg afwisseling, maar behoort niet tot mijn favorieten van dit album. 4,0*

Favoriet is E-bow the Letter, waar Stipe op een Dylan-achtige manier zijn verhaal vertolkt. Bol van de passie wordt het aanstekelijke akoestische akkoordenschema afgewerkt door harmonieus electrisch gitaarwerk om telkens weer een brok in je keel en tranen in je ogen van te krijgen. Met de zuivere stem van Patti Smith krijgt het muzikaal al zo begaafde refrein nog een extra kleur. Dit is het allerbeste nummer van R.E.M. ooit. 5,0*

Daarna Leave. Van vele anderen een favoriet nummer van dit album, maar niet van mij. Het is net iets te traag en doorzichtig, en die recursieve gitaarslide-sample had van mij tijdens de zang wel iets zachter gemogen, een klein beetje irritant gewoon. 3,5*

Departure lijkt een van Monster verdwaald nummer. Mike Mills brult als vanouds weer lekker mee op de achtergrond met de half-rappende Stipe en de rechttoe-rechtaan scheurende Buck. Vooral de basgitaar-slides hier vind ik wel lekker klinken. Een standaard, maar goed rocknummer. 3,5*

Bittersweet Me brengt weer wat meer subtiliteit. Het ritme tijdens de coupletten is zeer lekker, zoals alleen R.E.M. het kan brengen, vergelijkbaar met zoals in Losing My Religion. 4,0*

Het negende nummer, Be Mine moet even op gang komen. Het bevat weer die mooie zwevende lead-gitaar die ook in E-bow the Letter (en in nog enkele andere nummers) zit, die leadgitaar is een krachtig muzikaal motief van dit album. 4,5*

Prachtig! De ontspannen speelsigheid druipt ervan af, van de basgitaar van Mike Mills in Binky the Doormat. Lekker de hele tijd zo’n hoge, vette bastoon aanhouden, om hem daarna bijna een complete octaaf naar beneden te sliden. Heerlijk! Ik zit er steeds weer op te wachten. Het orgeltje maakt dit nummer af. 4,5*

Zither doet een beetje oud-wijverig doch knus aan. Een alleraardigst eenvoudig muzikaal intermezzo. 4,0*

De drum ontbrak in het vorige nummer, hij laat zich meteen even gelden in de intro van So Fast, So Numb. Dat zijn van die kleine nuances die het album maken. De ontspannen vrijheid van de band uit zich hier in het mooie schommelen van de muziek van de ene kant naar de andere kant. 4,0*

Low Desert klinkt lekker zwaar. Het nummer is ook 1 volle toon naar beneden gestemd wat toch altijd weer een nieuw distortion-spectrum oplevert. Ook met de stem van de zanger doet dit even net wat anders. Verder goed baswerk, en erg subtiel aanvullend pianowerk 4,5*

Electrolite sluit het album af. Een echte meezinger/meeswinger om bij in slaap te vallen. 4,0*

New Adventures in Hi-Fi is een album zonder skipmomenten, en ijzersterk geproduceerd. Het geluid is op geen enkel ander R.E.M.-album zo uitgebalanceerd. Zo sterk dat ik telkens met twee oren naar de muziek luister en niet eens aan de teksten toe kom. Ondanks dat ik niet alle nummers van 4,5 of 5 sterren voorzie, krijgt het album als geheel dit toch wel. Gewoon om de simpele reden dat ik vaak hunker naar het luisteren van dit album, iets wat ik met zeer weinig albums zo sterk heb. Deze gaat er altijd in!

Oei oei, wat een moeilijk album om te recenseren. Vind ik altijd dat REM na het voorafgaande 'Monster' aan veel kracht heeft ingeboet, de tracklijst van New Adventures bekijkende komen toch weer prachtige herinneringen boven. En nu ik de plaat weer eens beluister (dat moet voor het laatst zeker een jaar of 2 geleden zijn geweest) kom ik tot de verbijsterende conclusie dat NAIHF eigenlijk een geweldige plaat is!

De plaat begint met het heerlijk relaxte 'How the West Was Won...', en het daarop volgende 'The Wake-Up Bomb' heeft een prima refreintje. 'I'd rather be anywhere doing anything!'

Het duo 'New Test Leper' en 'Undertow' doen me dan niet zoveel, maar E-Bow the Letter is werkelijk een prachtige song. Stipe zingt hier net zo hartverscheurend als op 'Country Feedback' van Out Of Time. Als dan ook Patti Smith mee gaat doen met die prachtige melancholische muziekklanken is het moeilijk om het droog te houden.

Leave is echt zo'n love-it-or-hate-it nummer, en ik hoor bij de eerste categorie. Het theatrale begin en de daarop volgende bliepjes... ik kan het wel waarderen. Volgens mij de langste song die REM ooit heeft gemaakt?

'Departure' en 'Bittersweet Me' is helaas weer een minder duo, maar 'Be Mine' is een prachtige (love!)song. De gitaren zijn precies goed in dit nummer.

Binky the Doormat is ook al zo'n verrukkelijk nummer. De gitaren zijn weer geweldig, en Mills maakt het nummer met zijn 'No Way!' op de achtergrond helemaal af. Een nummer om echt vrolijk van te worden.

Na het tussendoortje Zither (zeurderig doch prettig), het rockende So Fast So Numb (goed) en Low Desert (een minder nummer) is het dan tijd voor de prachtige afsluiter, Electrolite. Een heerlijk lieflijk orgeltje en Stipe die zingt; 'I'm outta here'.

En, moet ik bekennen, ik denk wel eens dat ze dat hadden moeten doen. Ophouden dus. Drie albums verder (Up, Reveal, Around the Sun) herken ik mijn ooit favoriete band iig niet meer terug, helaas...

Voor NAIHF: een onverwachte fijne 4 sterren plaat. Misschien ga ik over een paar jaar ook zo over haar opvolgers denken.

Ja die heb ik ook De foto's van Berry zijn het mooist, de man heeft een echt Hollywood gezicht vind ik.
Trouwens: het gevalletje is dusdanig onhandig ingebonden dat ik de cd zelf maar bewaar in het houten doosje van Automatic for the People

Volgens mij is de kracht van 'New Adventures in Hifi' dat ze hiermee het dichtst het live-geluid benaderen. En R.E.M. is natuurlijk een liveband bij uitstek. Tel daarbij de onwaarschijnlijke hoeveelheid prachtige nummers en mijn 5 sterren zijn verklaard. Nou ja, dat hoop ik dan toch!

Hier wordt ie toevallig aangeboden.

New Adventures is een beetje een muzikantenplaat.
Je moet er ff aan wennen.
In veel opzichten de beste van R.E.M. Maar ook de minst toegankelijke.

Ik vind het ook het beste album van REM. Hier hebben ze duidelijk wat geëxperimenteerd met de muziek en zijn ze dieper in hun eigen stijl gedoken.
Vandaar dat de plaat niet erg troegankelijk is, wat ook verklaart waarom er zo bedroevend weinig van deze plaat verkocht is.

De hele plaat is doordrongen van REM-stijl, en bevat ongetwijfeld de meeste diepte van alle REM-albums!

Het beste REM-album is voor mij nog altijd Document, maar deze komt bij mij op een verdienstelijke 2de plaats. Ik ga verder wel akoord met Joz hier. Een zeer ondergewaardeerd album!!

4/5

Met die onderwaardering lijkt het hier nogal mee te vallen. Hier nog een fan in elk geval. Inderdaad voortbordurend op het beste uit hun verleden albums (al komen met name de laatste twee terug). De plaat groeit nog steeds bij mij, maar heeft nu al te veel hoogtepunten om op te noemen. 4½*

niet allemaal 5 punten nummers, zoals bv Drive, Man in The Moon of Losing my Religion, maar bij elkaar het beste van R.E.M. voor mij

ik vind dit het enige album van R.E.M. waarvan de nummers allemaal nagenoeg hetzelfde niveau halen en steeds op 4 blijft steken ipv ups en downs

Ik ben ook eindelijk om vwb dit album. Jarenlang heeft het bij mij samen met Up gestreden om het predikaat 'Slechtste REM album'.

4 maanden geleden had ik nog 1.5* over voor dit werkje. Onder invloed van de lovende kritieken op MuMe toch maar weer eens opgezet en met elke draaibeurt wordt ie beter. Inmiddels aangeland op 4* waardoor die voor mij voortaan ook bij de beste REM albums hoort.

Dit is inderdaad een geweldig album en beter dan bijv. Reveal en Up. Hoogtepunten van deze plaat zijn toch wel So Fast, So Numb, E-Bow The Letter en Electrolite.

Goed nieuws voor Lying Mouth en LittleBox: toen ik bij deze plaat helemaal om was, was ik dat bij Up nog niet en inmiddels ben ik het daar ook. Bij die plaat liggen de schoonheden gewoon weer een slagje ingewikkelder verborgen.

Zo, als nu iemand mij even kan voorspellen dat het bij mij helemaal goed gaat komen met Reveal en Around the sun, dan zijn we allemaal blij

ik voorspel dat het met Around the sun bij jou helemaal goed gaat komen

Een zeer ondergewaardeerd album, al lijkt het hier gelukkig mee te vallen. Een van mijn favoriete REM albums.
E-Bow, met PS, is zo mooi. Die 'sirene' die door het hele nummer 'Leave' door blijft janken, heerlijk.

Ik verhoog hem naar 5*. Daarmee is het met afstand het meest rechttoe-rechtaan-rockalbum in mijn 5*-verzameling, maar dat benadrukt des te meer hoe briljant de plaat toch is. (Parallel gaat het meer arty Up omhoog naar 4½*)