R.E.M. - New Adventures in Hi-fi (1996)

Zal ik dan maar na een paar keer luisteren concluderen dat er voor mij weinig verschil is met andere R.E.M.-albums, ondanks dat dat bij veel anderen anders is?? Net als op de meeste albums ontwaar ik een echte uitschieter (E-Bow the Letter) en diverse hele goede nummers (How the West..., Leave, So Fast So Numb). De rest van het album is van goed niveau maar neigt soms een beetje naar saai. En dat geldt bij mij dus voor bijna alle R.E.M.-albums. Daarom kom ik ook bijna altijd op een vier en daarom ben ik dus toch best wel fan van R.E.M., want ik strooi niet al te snel met vijven. Vier sterren dus.

Toch is er naar mijn idee een groot onderscheid tussen dit album en de rest van REM's catalogus. En dat is de mate van intensiteit. Een nummer als Undertow gaat bijvorbeeld makkelijk aan je voorbij, maar als je er helemaal in opgaat dan merk je pas hoeveel pijn het bevat en hoe diep het gaat (hoewel ik geen idee heb waar het over gaat). En dat geldt voor het gros van de nummers op dit album. Daarbij is het fijn dat die intensiteit ook nog eens wordt versterkt door lekkere vette gitaarpartijen, partijen waar je op andere REM-albums soms flink naar moet zoeken.

Ik vind het totaal niet verrassend dat er REM-fans zijn die dit album slecht vinden.
Zelf ben ik geen REM-fan. Sterker nog: Ik heb er echt helemaal niks mee en vind het saaie, overgewaardeerde muziek. Maarrrrrrr dit album is toch echt een uitschieter. Dit is een van de beste dingen die een band ooit heeft voortgebracht. Als alles van REM deze intensiteit en muzikale structuur zou hebben zou ik een hard-core fan zijn.

Na vaker luisteren moet ik toch concluderen dat ie wel is uitgegroeid tot mijn favoriete R.E.M. Omdat ik R.E.M. zo erg representatief voor mijn muzieksmaak acht, en ik de verzamelaars maar eens uit mijn toptien heb geknikkerd, komt ie met stip binnen. Enige minpuntje is dat de plaat middenin (na Leave) wat inzakt. De laatste vier nummers zijn wel weer sterk.

Hierbij een poging om dit album te recenseren. En dat is knap lastig als je het mij vraagt. Van alle R.E.M. albums vind ik deze tot op de dag van vandaag nog steeds hun meest moeilijke en hun meest ontoegangelijke plaat.

Gisteravond gedraaid en momenteel draait hij weer. Wat ik destijds toen hij uitkwam (op paar weken na, exact 10 jaar geleden alweer) had, heb ik nog steeds. Ik kan mijn aandacht er niet bij houden na verloop van tijd bij dit album. Zoals eerder gezegd, tot Leave is het prima te doen, maar daarna zakt het echt in, wordt het soms zelfs vervelend.

Bij de meeste users zal het bekend zijn dat ik R.E.M.-liefhebber van het eerste uur ben, maar blijkbaar houd ik toch van een andere R.E.M.-stijl.

How the West Was Won and Where It Got Us:

Ingetogen opener van het album, zeer subtiel gedaan met dat pianootje. Maar ik heb niet zoiets van, wauw, wat een fantastische song! Daarvoor gebeurd er te weinig. Het nummer had ook wel iets minder lang mogen duren. 3,5*

The Wake-Up Bomb

Dit is weer een ouderwets lekker rockend nummer. Stipe zijn stem wordt soms vervormd, wat zeker bij het nummer past. De gitaar wordt hier niet geschuwd. Prima plaat. 4*

New Test Leper

Een nummer zoals we van ze gewend zijn. Vol melodie, dit nummer had ook prima gepast op voorganger Monster. Heerlijke plaat. 4*

Undertow

Enorm veel bombast in dit nummer, teveel als je het mij vraagt. Stipe zingt ook niet echt plezierig. Kan vrij weinig met deze plaat. 3*

E-Bow the Letter

Hier hoef ik maar kort en krachtig over te zijn. Een van de beste R.E.M. nummers ooit. Punt. 5*

Leave

Een love-it-or-hate-it-song. Jonnie zei het al heel treffend. Dit nummer doet me vooral denken aan What's the Frequency Kenneth. Wel met verschil dat ik die beter vind. Die sirene en "smerige" gitaar passen perfect hier. Ruim 7 minuten genieten toch wel. 4*

Departure

Veel oerschreeuwen hier. Wordt weer lustig op los gerockt met gierende gitaren. Niet echt mijn favoriet. 3*

Bittersweet Me

Een verademing na Departure. Begint prima, maar ook dit nummer weet me niet te overtuigen. Er gebeurd me te weinig in, weinig spannend dus. 3,5*

Be Mine

Niemandalletje wat me totaal niks doet. Ik zit steeds te wachten wanneer het nummer nou eens echt begint. 2,5*

Binky the Doormat

Hier veer ik weer even rechtop in mijn stoel. Het begint goed, maar na aantal minuten zakt het toch weer in. 3*

Zither

Een instrumentaal nummer wat verder weinig om het lijf heeft. Had van mij ook niet op dit album gehoeven. 2,5*

So Fast, So Numb

Dit vind ik dan weer een erg sterk nummer (jaja, toch nog wat positiefs ). Dit nummer heb ik destijds samen met E-Bow ook het meest gedraaid. 5*

Low Desert

Ook hier valt weinig te ontdekken, eentonig nummer. 2,5*

Electrolite

Een ouderwets nummer wat zo op Automatic for the People had kunnen staan. Eindelijk weer dat pianootje terug. Dit is R.E.M. zoals ik ze graag hoor. 5*

Nou, de conclusie moge duidelijk zijn. Ik vind dit dus een van de mindere albums van de heren. Een voor mij weinig geslaagd experiment dus. Wel opvallend dat juist deze bij veel users de favoriet is. Ik kan me er echt niks bij voorstellen. Ze hebben zoveel betere albums dan deze. Opvolger Up bv. kan ik al heel wat meer mee. Mijn score stond op 4 sterren, maar deze blijft helaas niet staan dus.
Halfje terug naar 3,5*

Die nieuwe 'review topic' levert in ieder geval weer mooie recencies op. Het gaat eindelijk weer over de albums zelf.
Dit album had 5* in het Engelse blad Q en dat mag uniek genoemd worden, maar ik ben meer eens met Musicfriek, een mooi album met als uitschieter 'E-bow the letter' maar zeker geen 5*. Nee, dan heeft REM bv met Green, heel wat betere albums gemaakt.

mooie cd ik moet moet m nog wat vaker horen.
wat ik mooi vind is zeker be mine en e-bow
alleen 1 'min' puntje het is allemaal wel erg down!
en ingetogen. maar daarom niet minder..

down en ingetogen? Gelukkig hebben we The wake-up bomb en Departure nog!

ja anders zag ik het helemaal niet meer zitten

Na lange tijd gisteren nog eens naar het album geluisterd en meteen mijn stem met een halfje verhoogd.. Nu dus: 4,5

ook voor mij een minder plaatje van REM. iets teveel op automatische piloot, weinig nieuws (de hoes zit helemaal in de automatic for the pilot sfeer), het begin van het einde voor mij.

De kunst van een goed nummer schrijven hebben ze duidelijk onder de knie, maar de ziel lijkt me wat verdwenen vanaf dit album.

Eenzaam hoogtepunt: leave
(emoties & herrie samen)

Een hele stap vooruit na het débàcle dat Monster heette. Wat betreft de juiste titel voor de juiste plaat sloegen ze met MONSTER inderdaad wel erg raak !
Deze plaat is lichter en iets vrolijker, alhoewel;
De opener How The West was won... heeft een bezwerend ritme en blijft goed in je geheugen hangen.
E-Bow the Letter met de gewèldige rockchick (op leeftijd weliswaar) Patti Smith is HEEERLIJK genieten.
Leave, Bittersweet Me en Electrolite zijn verder mijn favorieten op een méér dan behoorlijke plaat, met een wat sombere hoes !
4 sterren ! ****

Het album begint goed, maar na enkele nummers wordt het allemaal langdradige softrock die niet meer weet te boeien, op een enkele uitschieter na. 2*

Langdradig was inderdaad de eerste gedachte die ik bij dit album had, maar begin 'm steeds beter te vinden, en zit zelfs tegen een top 10 notering aan. Onlangs verhoogd van 3,5* naar4,5*
Favoriete nummers:
14,12,3,2 in die volgorde

verschrikkelijke band maar what a hell of an album, 4****

Ik vind hier het eerste nummer het best.
Het album 'Monster' vind ik zelfs nog beter dan deze.

Ik heb nu niet bepaald de neiging om meer aan te schaffen van REM. Ook heb ik nog een verzamelaar (The Island Years 2disc) en dat vind ik wel genoeg zo.

Deze plaat van R.E.M. is wat "stairway to heaven" voor Led Zeppelin is. Alles wat de band interresant en goed maakt valt hier op zijn plek. De muziek kent weinig opsmuk wat al tot uitdrukking komt in de sobere hoesfoto. Voor het laatst is R.E.M. hier te horen op de manier waarom ik zo van hen ben gaan houden. Die geweldige, drassige, open gitaarakkoorden uit"departure" heb ik nadien niet meer waargenomen.

De drang om zich te tonen aan haar publiek zoals wij dat niet van hun gewoon waren is verdwenen. R. E. M. is vanuit de zijlijn de wereld gaan beschouwen, daar waar zij voordien een voortrekkersrol hadden om deze te verbeteren. Het leidde tot, tammere muziek. Minder interresant, wel altijd erg nieuwsgierig.

herwaardering? black/bird?

Mooie bespreking, Snakeskin.

Maar ik blijf bij **** steken, ik vind niet alle nummers even geslaagd, daarom.

Als ze de minste 2 of 3 nummers hadden weggelaten (waaronder 'Zither' en 'Low Desert') was mijn score 5* geweest, maar doordat het een iets te lange plaat is geworden blijf ik steken op 4,5*. Toch is dit een van REM's beste platen en door velen ondergewaardeerd (3,66 is ECHT te laag). Tis een echt 'road album' en voor een deel ook 'on the road' opgenomen. Het bevat mijn favoriete REM nummer allertijden ('E-bow The Letter, met Patti Smith) en een hoop andere parels, waaronder 'How The West Was Won', 'New Test Leper', 'Be Mine','Leave' ,'Bittersweet Me' en 'Electrolite'. Helaas zou een jaar na het verschijnen van dit album drummer Bill Berry opstappen, waardoor REM in een moeilijke fase terechtkwam.

Er zijn heel veel personen die "Sgt. Pepper" van The Beatles vijf sterren geven ondanks de aanwezigheid van "within you, without you", met afstand het zwakste Beatle nummer. George Martin wilde aanvankelijk van het gelijknamige witte album een enkele, zere sterke, plaat maken. De aanwezigheid van iets mindere nummers maakt dat een plaat uitgebalanceerd klinkt. De iets mindere versterken juist de betere. Een album is een weerslag van wat een band doormaakt na de de release van de vorige en toont haar groei (indien van toepassing) op allerlei vlakken. Een elftal met louter wondervoetballers zal ook nimmer een prijs winnen. Je hebt iemand nodig met minder kwaliteiten die bij de tegenstander het ritme verstoort, een beuk uitdeeld, klappen incasseert, de bal inlevert zodat de kwaliteit van je betere teamspelers beter tot zijn recht komt. Qua sensatie kan een 'best of" van een groep bij mij ook nimmer tippen aan een reguliere plaat, dan neem ik die mindere nummers, waaraan nimmer te ontkomen valt mee in mijn waardering.

Ben ik zeker met je eens Snakeskin, maar deze plaat vind ik ook gewoon te lang met zijn 65 minuten. 2 zwakkere nummers weghalen zou deze plaat alleen maar ten goede komen als je t mij vraagt.

Heerlijk dat nummer leave op 5,1 geluid.

Klopt. De albums hierna vind ik maar flauwe meuk met hier en daar een klein uitschietertje.
Slappe liftmuziek met een te hoog ouwe-lullen-gehalte wordt het hierna.

Grappig, laat ik dit nou de minste R.E.M.-album vinden. Veel teveel geneuzel wat totaal geen indruk maakt, eerder, dat maakt het luisteren van dit album strontvervelend. En er staan zo'n 3 nummers teveel op. Topper blijft E-Bow the Letter, zelfs zo goed dat de rest daarbij totaal in het niet valt.

Zonder Zither, Be Mine en Undertow had het album wel beter geweest.
Het weinig gewaardeerde Low Desert vind ik eigenlijk wel cool klinken. Wijkt een beetje af, klinkt ook een beetje donker.

Geschreven tijdens de "slopende" Monster tournee.En zelfs opgenomen tijdens die tour.Op het eerste oog lijkt het een verzameling liedjes,probeersels en outtakes,maar bij nadere beluistering vormt het toch we degelijk een geheel.Het duet met Patti Smith is van grote schoonheid,en het gebruik van de repeterende beat en gitaar in Leave maakt dit nummer wonderschoon,Andere uitschieters zijn Binky the doormat en Electrolite,wat zo op Out Of Time of Automatic For The People had kunnen staan.

Een gevarieerd maar evenwichtiger album dan hun voorganger "Monster", het is alleszins beter uitgebalanceerd en subtieler. Dit album verkocht minder dan anders, omdat hier geen echte hits op staan, in tegenstelling tot de vorige 3 albums.
Maar het is wel een sterk album waar R.E.M. diverse stijlen etaleren, al komt af en toe de verveling om de hoek kijken (Undertow, Be mine, Low desert).
Maar er staan heel wat zeer sterke nummers zoals het openingsnummer, "E-bow the letter","Leave" en afsluiter "Electrolite".
"Zither" vind ik een leuk instrumentaal intermezzo.

En vooral een perfecte aanloop naar het beste nummer van de plaat: So Fast, So Numb. Van de rust in één klap naar een bevlogenheid waar je kippenvel van krijgt (ik althans wel).