Pink Floyd - The Dark Side of the Moon (1973)

Voor deze plaat niks dan superlatieven. Al deze nummers zitten zo in je hoofd gebeiteld.
En soms moet ik deze dan toch weer eens draaien.
The Great Gig in the Sky, Time & Us and Them springen er wel uit.

Één van mijn all time favoriete albums. Echter moet ik hier wel écht zin in hebben om hem te draaien.
Er gebeurt heel veel moois op dit album, maar er gebeurt sowieso heel veel waardoor je heel gemakkelijk overprikkeld kunt raken.
Heb in het verleden paar goeie sessies met psychedelische snoepjes beleefd op dit album en dat waren meteen de beste luister beurten.

Maar ja, daar is dit album uiteindelijk ook voor bedoeld natuurlijk .

De film ‘Dune’ komt over een tijdje uit (één van mijn favoriete boeken !)

Dune (2020) - MovieMeter.nl

De trailer is net uit en welk heerlijk nummer van dit album hoor ik ?

Dune Official Trailer - YouTube

En dan speelt Rebecca Ferguson ook nog eens mee...

Rebecca Ferguson - Dune

Dit zou een intense combinatie van geluk kunnen zijn !

Een goed glas Whisky en een lekker sigaartje zijn voor mij "psychedelisch" genoeg om achter over te leunen en te genieten van "The Dark Side of the Moon".... En dit is nou zo'n album waar je mij in het holst van de nacht wakker voor mag maken.

Een goed glas rooibosthee is mijn gading in deze. Ook brave jongens luisteren psychedelica.

Een recensie over dit album hier is echt mosterd na de maaltijd. Voor mij is dit hét album der albums dat alleen al vanwege zijn atmosferische karakter met grote regelmaat zijn weg weet te vinden naar de cd speler. Het album achtervolgt mij op aangename wijze mijn hele leven al op de meest onverwachte momenten.
Afgelopen maandag stond ik op het strand in Oostkapelle (Zeecafe) te kijken naar de zonsondergang terwijl daar ineens great gig in the sky keihard uit de speakers klonk. Terwijl de zon in de zee zakte en de hemel vuurrood kleurde klonken de tekstloze vocalen van Clare H. Torry surrealistisch en geweldig mooi tegen deze achtergrond.
Kippevel....

Nou, niet helemaal, we draaien als het ware naar The Dark Side of the Earth.

Ik ben 49 en heb nu pas dit album ontdekt. Was altijd wat van de punk en de gitaar enzo. Maar onlangs me open gaan stellen voor andere muziek o.a. de prog rock. En dan kom je ook bij Pink Floyd uit.

Vandaag de LP in huis gehaald en op gezet. Kende Money uiteraard al, maar de rest nog niet zo. Vanaf de eerste tot de laatse heartbeat is de muziek fenomenaal!

Een van die albums die je op vinyl moet hebben. Fantastisch album blijft het, temeer als je het plaatst in de tijdgeest. Kijk maar eens wat er meer gemaakt werd in die tijd, dam is dit wel heel progressief, met de nadruk op heel.

Mwa, toch vooral tamelijk typisch voor de tijdsgeest, naast albums van Can, King Crimson, Jethro Tull, Camel, Yes, Emerson, Lake & Palmer, Genesis, Caravan...

Zo hebben wij ooit een wandelvakantie in Spanje gehad. Klein gezelschap, omgebouwde legertruck, in de woestijn (Sierra Nevada) bij zonsondergang. Dikke speakers op het dak gezet en dan Dark Side opzetten met wijn en bier.... machtig. Ik kan het me voorstellen ....

Ik ben hier " Return to the dark side of the moon " aan het beluisteren. Een Tribute album. Heel wat grote namen doen hierop mee. Tony Levin, Steve Howe, John Wetton. ... Jawel, dit PF album blijft onverslijtbaar

Wat zeg je? Kan je het nogmaals herhalen?

FENOMENAAL album

Tony is aan het trippen

Een album wat bij wij wisselende emoties oproept. Het doet me sterk herinneren aan de vakanties in Karinthië in de jaren '70. Met een hele groep jongeren op het strand aan een van de meren daar. De zon zien ondergaan en deze muziek er bij. Wat een geweldige tijd.
Anderzijds heb ik iets van een allergische reactie als ik met te veel saxofoon (of trompet) wordt geconfronteerd. En dat is op dit album regelmatig het geval. Dat maakt dat ik het geen 5* heb gegeven. Maar omdat de eerste emotie bij het ouder worden toch de overhand krijgt verhoog ik mijn 4 naar 4,5*.
Us and Them en Time - in die volgorde - hebben een blauwe ster.
Vanavond nog eens beluistsren bij een heerlijke tripel.
Op 1 in zowel de 100 Greatest Albums of 1973 en de huidige jaarlijst '73 van best ever albums. Daarin ook op 2 in de overall lijst

Pink Floyd en ik hebben nog geen stabiele relatie. De meer gitaargerichte kant van de band spreekt mij het meeste aan. Het is dus niet verrassend dat ik dit een goed album vind, maar geen meesterwerk.
Us And Them is mijn favoriete track.

Het ENIGE waar ik over zou kunnen klagen op dit album is Us And Them, hoewel het net als de rest van het album een prachtnummer is geniet ik er toch minder van dan de rest van de nummers. Maar alsnog is het album vreselijk goed. Ik herinner mij nog de eerste keer dat mijn vader mij Time liet horen, alsof er een deur voor me open ging. Na 2 jaar bijna alleen maar metal (Metallica, Megadeth, Pantera, Slayer, Iron Maiden, vooral de bekendere bands) en The Doors geluisterd te hebben ging de deur voor Prog rock voor mij open. Die gebeurtenis maakt voor mij de minpunten van Us and Them op. Pracht album dit.

But the sun is eclipsed by the moon! 5 sterren

But the sun is eclipsed by the moon! 5 sterren

Op dit moment de 2e kant aan het beluisteren op vinyl, uiteraard na de geniale 1e kant... tja wat kan ik hier nog meer aan toevoegen dan te zeggen: 'een kneitergoede plaat'

Morgen exact 50 jaar geleden begonnen de opnamesessies van dit album.

Tijdloos album, al moet ik er wel in de stemming voor zijn om naar te luisteren.

Niet de eerste "underground"-plaat die ik als jongetje leerde kennen (dat was het debuut van de Soft Machine dat regelmatig uit de kamer van mijn oudere zus kwam schallen), maar wel de eerste waarbij ik dacht: hé, dit is heel duidelijk "alternatief" en toch ook heel erg toegankelijk. En dat is de indruk die mij altijd is bijgebleven: wat leuk dat zo'n aparte plaat zo'n gigantisch succes is geworden (volgens de Engelse wikipedia staat de teller momenteel op 45 miljoen exemplaren), maar het is toch eigenlijk ook geen wonder.
        Het grappige is tegelijkertijd dat ik deze plaat leerde kennen met niet al te veel kennis van alternatieve muziek en helemaal geen kennis van eerdere platen van Pink Floyd, zodat ik hem gewoon accepteerde als "zo hoort dit album nou eenmaal, zo is het gewoon", en pas vele jaren later werd ik me er van bewust dat er hier op sommige nummers een dameskoortje meezingt – op een plaat die verder bestaat uit gitaarsolo's, tegendraadse ritmes, geluidseffecten, vervreemdende (enge, benauwende) stemmetjes en bespiegelingen over tijd, ouderdom en (mentale) aftakeling zou ik zo'n soul- of gospelkoor eigenlijk niet verwachten, en ik vraag me af wat ik er van zou vinden als ik deze plaat met mijn kennis (en mijn verwachtingen) van nú zou leren kennen. "Een dameskoortje? Is dat nodig? Op Echoes konden ze het toch ook met z'n tweeën of drieën wel af, waarom halen ze hier dan opeens zo'n wezensvreemd element binnen?" Maar ja, op Shine on you crazy diamond paste het óók... (En dan heb ik het nog niet eens over die sax gehad.)
        Wat ik altijd het bijzondere vind van prog (als je deze plaat daartoe mag rekenen): er gebeuren gekke dingen qua arrangementen en maatsoorten, maar het is allemaal zó goed en zó intrigerend dat de luisteraar het allemaal als vanzelfsprekend aanneemt (toegegeven, soms pas na meerdere luisterbeurten) en er alleen maar geboeid naar luistert, zodat het "aparte" of "excentrieke" of "buitenissige" niet meer opvalt en alleen het "mooie" overblijft (én mede daardoor ook wel de hoge draaibaarheidsfactor). Voorbeeld: Money, dat ik altijd "alleen maar" een sterk en spannend nummer vond, totdat ik op een gegeven moment ergens las dat het couplet in 7/8 (of 7/4) wordt gespeeld. Was me nooit opgevallen, maar het heeft ongetwijfeld bijgedragen aan de reden(en) waarom dat nummer blijft fascineren. (Overigens was David Gilmour maar wát blij dat ze voor zijn solo's de instrumentale stukken even gewoon in een ordinaire vierkwartsmaat speelden.)
        Vijftig jaar na dato, en de invallende gitaar en de elektrische piano na de vier schreeuwen aan het begin van Breathe (in the air) bedwelmen me nog altijd. Ik heb deze plaat zeker wel 50 keer en misschien nog wel vaker gehoord, maar nog steeds weet ik nooit precies wat ik moet verwachten, misschien wel qua melodieën maar niet welke mysterieuze sfeer de plaat me in gaat trekken en hoe "diep" dat zal gaan.

Lig nu te luisteren naar de Experience Edition uit 2011, een dubbele cd met op cd1 de studioalbum die we allemaal kennen en op cd2 het concert in The Empire Pool in Londen 1974. TDSOTM is wellicht de bekendste PF album en alle superlatieven deel ik. Het album klopt ook, het is een ingenieus meesterwerk waarin alle kwaliteiten van de band tot volle wasdom komen. De geluidseffecten, de songs, het gitaarspel van Gilmour en de prachtige toetsenpartijen van Wright. Ik las ooit dat de band bewust het tempo niet te hoog legt, beetje log zelfs zodat hun muziek beter tot hun recht komt in grote zalen en stadions. De remaster 2011 klinkt goed, ik hoor meer details zoals het bekende basloopje van Money. The Dark Side Of The Moon is in alle opzichten een meesterwerk en terecht bewierookt. Alan Parsons kan zijn verdere leven invullen over hoe de opnames van dit album tot stand zijn gekomen. Hij is er begrijpelijkerwijs trots op en ook wel eens beu. Zo erg zelfs dat hij op een gegeven moment alleen nog tegen betaling interviews over Dark Side wilde geven.

Is Dark Side het beste van Pink Floyd? Wat mij betreft een dikke 9 maar het allerbeste moest nog komen. Wish You Were Here is voor mij een 9,8 en Animals een 10.

109 reviewpagina’s - een record? - terug valt er wat discussie te lezen over het favoriete nummer op deze plaat. Alsof je een overheerlijke ovenschotel eet en iemand je vraagt naar je favoriete ingrediënt ervan. Nog meer onenigheid: ik ervaar generlei Zeitgeist bij het aanhoren van DSOTM. Dat ikzelf pas drie jaar na dit album werd geperst, kan natuurlijk meespelen. Ik vind dit in alles een tijdloos meesterwerk.

Qua ’vorm’ en geluid: nog even fris, hightech en vooruitstrevend met o.a. die ’spoken words’ van naar verluidt een onbekende studiomedewerker. En dan die haast ’Nostradamische’ lyrics uit de heer Waters zijn koker. Even stilstaan bij de onontbeerlijkheid van de ademhaling of het tergend trage doden van overbodige tijd, het kwam in de lockdowns akelig accuraat over. De financiële uitspattingen van jetsetters, oligarchen en godbetert voetbalclubeigenaars waren nog nooit zo omnipresent in de media als anno nu. Al weiger ik om de finale eclpis als metafoor te zien voor het nakende einde van onze planeet. In mijn meest pessimistische interpretatie denk ik dan aan de eindigheid van elk individueel leven. Nee, dit is niet die vrolijke dansplaat.

kan iemand mij aangeven of de aanschaf van de "remastered" versie uit '94 de moeite waard is, van deze klassieker....

kan iemand mij aangeven of de aanschaf van de "remastered" versie uit '94 de moeite waard is, van deze klassieker....

kan iemand mij aangeven of de aanschaf van de "remastered" versie uit '94 de moeite waard is, van deze klassieker....

Driemaal scheepsrecht?