menu

Pink Floyd - The Dark Side of the Moon (1973)

mijn stem
4,37 (3390)
3390 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Harvest

  1. Speak to Me (1:07)
  2. Breathe (In the Air) (2:50)
  3. On the Run (3:45)
  4. Time (6:53)
  5. The Great Gig in the Sky (4:44)

    met Clare Torry

  6. Money (6:23)
  7. Us and Them (7:49)
  8. Any Colour You Like (3:26)
  9. Brain Damage (3:47)
  10. Eclipse (2:13)
  11. Speak to Me [The Dark Side of the Moon Live at Wembley, 1974] * (2:46)
  12. Breathe [In the Air) (The Dark Side of the Moon Live at Wembley, 1974] * (2:51)
  13. On the Run [The Dark Side of the Moon Live at Wembley, 1974] * (5:09)
  14. Time [The Dark Side of the Moon Live at Wembley, 1974] * (6:32)
  15. The Great Gig in the Sky [The Dark Side of the Moon Live at Wembley, 1974] * (6:50)
  16. Money [The Dark Side of the Moon Live at Wembley, 1974] * (8:41)
  17. Us and Them [The Dark Side of the Moon Live at Wembley, 1974] * (8:10)
  18. Any Colour You Like [The Dark Side of the Moon Live at Wembley, 1974] * (8:11)
  19. Brain Damage [The Dark Side of the Moon Live at Wembley, 1974] * (3:44)
  20. Eclipse [The Dark Side of the Moon Live at Wembley, 1974] * (2:19)
  21. The Hard Way (From 'Household Objects') * (3:10)
  22. Us and Them [Richard Wright Demo] * (5:39)
  23. The Travel Sequence [Live in Brighton June 1972] * (4:37)
  24. The Mortality Sequence [Live in Brighton June 1972] * (3:24)
  25. Any Colour You Like [Live in Brighton June 1972] * (4:45)
  26. The Travel Sequence [Previously Unreleased Studio Recording] * (2:21)
  27. Money [Roger Waters Demo] * (2:38)
toon 17 bonustracks
totale tijdsduur: 42:57 (2:04:44)
zoeken in:
avatar van Marco van Lochem
5,0
Wat kun je toevoegen aan alle reviews, verhalen en ervaringen rondom het dit jaar 45 jaar geleden verschenen meesterwerk “DARK SIDE OF THE MOON” van Pink Floyd. Het album verscheen op 1 maart 1973, stond meer dan 900 weken in de Amerikaanse Billboard albumlijst, ging meer dan 45 miljoen keer over de toonbanken en beïnvloedde vele muzikanten. In perfecte harmonie en met respect voor elkaar, schreven ze de 10 tracks en namen ze de songs in de tweede helft van 1972 op in de Abbey Road Studios in Londen. Bassist/zanger Roger Waters, gitarist/zanger David Gilmour, toetsenist/zanger Rick Wright en drummer Nick Mason kozen met deze werkwijze niet voor de makkelijkste weg. De heren maakten gebruik van veel geluidscollages. Doordat destijds de techniek in de studio’s anders was dan tegenwoordig, computers en diverse andere hulpinstrumenten waren toen nog geen gemeengoed, werd er veel van de creativiteit van de heren gevraagd. De lengte van het album is ruim 42 minuten, hierin bewijzen ze dat ook zonder geavanceerde apparatuur, niets onmogelijk is. Het album begint met “SPEAK TO ME” spannend, waarna “BREATHE (in the air)” het melodieus overneemt. “ON THE RUN” is een hypnotiserende instrumental waarbij je in een trance zou kunnen raken. De wekkers en de klokken die bij het begin van het geweldige “TIME” luiden, halen je wreed uit je “zweefmoment”. Dit nummer, dat zowel door Gilmour als Wright gezongen wordt, kent een prachtige opbouw. Na een ruim 2 minuten durend intro, komt een swingend rockstuk. Het nummer gaat afwisselend sfeervol en deels instrumentaal (waaronder een briljante gitaarsolo) naar een prachtig einde. Als in een oneindige trip gaat het verder met “GREAT GIG IN THE SKY”, waarin een hoofdrol is weggelegd voor Clare Torry. Wat een stem heeft deze uit Engeland afkomstige zangeres. Kant 2 begint met het overbekende “MONEY”. Het bekende “kassa-bon-geld”-geluid op dit nummer werd met een meters lange tape loop gerealiseerd. Dit nummer, in een bijzondere 7/4 maat en met herkenbaar basgeluid, ontwikkelt zich tot een klassieker, met Gilmour in een hoofdrol. “US AND THEM” neemt gas terug en in het bijna 8 minuten, door Gilmour gezongen song, is de saxofonist Dick Parry te horen. Parry geeft deze rockballad net dat juiste gevoel mee dat het misschien wel nodig heeft. In “ANY COLOUR YOU LIKE” mag Rick Wright zijn kunsten op de toetsen laten horen. Hierna gaat het nummer over in “BRAIN DAMAGE”, een door Waters gezongen popsong. De prachtige achtergrondzang geeft dit nummer een gospelachtige “feel”. Met “ECLIPSE” sluit het album in stijl af. Het bouwt laag voor laag op naar een hoogtepunt. Het album sluit af met het geluid van een hartslag. Het is deze hartslag waarmee het album ook begin. Pink Floyd staat bekend om dergelijke “symbolieken” in hun albums op te nemen. “DARK SIDE OF THE MOON” legde de lat hoog voor anderen, maar zeker ook voor de band zelf. “WISH YOU WERE HERE”, dat in 1975 verscheen is zeker een klassieker, maar de impact die dit album had, had dat album niet. “DARK SIDE OF THE MOON” is een klassieker van ongekende grootte.

avatar van uwoga
4,5
Zeeeer goed album (ookal vind ik The Wall een tikkeltje beter )

Time en Money zijn mijn favoriet.

avatar van Deranged
5,0
Ik heb eigenlijk altijd ergens, ook toen ik mij nog openlijk profileerde als achteloos onvolmaakt overpeinzer, wel geweten dat de manier waarop de monoloog overgaat in de saxofoon solo op Us and Them van een perfectie is zo in het meest waarschijnlijke geval volstrekt onaannemelijk van aard dat deze tegelijkertijd een bepaalde wijdverspreidheid van ogenschijnlijk kolossale omvang ter plekke bewijst naar het schijnt.

Het mag dan ook nauwelijks een verrassing heten dat dit album als geheel uitstekend blijkt te synchroniseren met The Wizard of Oz.

Buitensporiger gekkigheid heeft zich tevens voorgedaan zowaar.

avatar van Koen St
5,0
Het ENIGE waar ik over zou kunnen klagen op dit album is Us And Them, hoewel het net als de rest van het album een prachtnummer is geniet ik er toch minder van dan de rest van de nummers. Maar alsnog is het album vreselijk goed. Ik herinner mij nog de eerste keer dat mijn vader mij Time liet horen, alsof er een deur voor me open ging. Na 2 jaar bijna alleen maar metal (Metallica, Megadeth, Pantera, Slayer, Iron Maiden, vooral de bekendere bands) en The Doors geluisterd te hebben ging de deur voor Prog rock voor mij open. Die gebeurtenis maakt voor mij de minpunten van Us and Them op. Pracht album dit.

avatar van BoyOnHeavenHill
5,0
Niet de eerste "underground"-plaat die ik als jongetje leerde kennen (dat was het debuut van de Soft Machine dat regelmatig uit de kamer van mijn oudere zus kwam schallen), maar wel de eerste waarbij ik dacht: hé, dit is heel duidelijk "alternatief" en toch ook heel erg toegankelijk. En dat is de indruk die mij altijd is bijgebleven: wat leuk dat zo'n aparte plaat zo'n gigantisch succes is geworden (volgens de Engelse wikipedia staat de teller momenteel op 45 miljoen exemplaren), maar het is toch eigenlijk ook geen wonder.
        Het grappige is tegelijkertijd dat ik deze plaat leerde kennen met niet al te veel kennis van alternatieve muziek en helemaal geen kennis van eerdere platen van Pink Floyd, zodat ik hem gewoon accepteerde als "zo hoort dit album nou eenmaal, zo is het gewoon", en pas vele jaren later werd ik me er van bewust dat er hier op sommige nummers een dameskoortje meezingt – op een plaat die verder bestaat uit gitaarsolo's, tegendraadse ritmes, geluidseffecten, vervreemdende (enge, benauwende) stemmetjes en bespiegelingen over tijd, ouderdom en (mentale) aftakeling zou ik zo'n soul- of gospelkoor eigenlijk niet verwachten, en ik vraag me af wat ik er van zou vinden als ik deze plaat met mijn kennis (en mijn verwachtingen) van nú zou leren kennen. "Een dameskoortje? Is dat nodig? Op Echoes konden ze het toch ook met z'n tweeën of drieën wel af, waarom halen ze hier dan opeens zo'n wezensvreemd element binnen?" Maar ja, op Shine on you crazy diamond paste het óók... (En dan heb ik het nog niet eens over die sax gehad.)
        Wat ik altijd het bijzondere vind van prog (als je deze plaat daartoe mag rekenen): er gebeuren gekke dingen qua arrangementen en maatsoorten, maar het is allemaal zó goed en zó intrigerend dat de luisteraar het allemaal als vanzelfsprekend aanneemt (toegegeven, soms pas na meerdere luisterbeurten) en er alleen maar geboeid naar luistert, zodat het "aparte" of "excentrieke" of "buitenissige" niet meer opvalt en alleen het "mooie" overblijft (én mede daardoor ook wel de hoge draaibaarheidsfactor). Voorbeeld: Money, dat ik altijd "alleen maar" een sterk en spannend nummer vond, totdat ik op een gegeven moment ergens las dat het couplet in 7/8 (of 7/4) wordt gespeeld. Was me nooit opgevallen, maar het heeft ongetwijfeld bijgedragen aan de reden(en) waarom dat nummer blijft fascineren. (Overigens was David Gilmour maar wát blij dat ze voor zijn solo's de instrumentale stukken even gewoon in een ordinaire vierkwartsmaat speelden.)
        Vijftig jaar na dato, en de invallende gitaar en de elektrische piano na de vier schreeuwen aan het begin van Breathe (in the air) bedwelmen me nog altijd. Ik heb deze plaat zeker wel 50 keer en misschien nog wel vaker gehoord, maar nog steeds weet ik nooit precies wat ik moet verwachten, misschien wel qua melodieën maar niet welke mysterieuze sfeer de plaat me in gaat trekken en hoe "diep" dat zal gaan.

5,0
109 reviewpagina’s - een record? - terug valt er wat discussie te lezen over het favoriete nummer op deze plaat. Alsof je een overheerlijke ovenschotel eet en iemand je vraagt naar je favoriete ingrediënt ervan. Nog meer onenigheid: ik ervaar generlei Zeitgeist bij het aanhoren van DSOTM. Dat ikzelf pas drie jaar na dit album werd geperst, kan natuurlijk meespelen. Ik vind dit in alles een tijdloos meesterwerk.

Qua ’vorm’ en geluid: nog even fris, hightech en vooruitstrevend met o.a. die ’spoken words’ van naar verluidt een onbekende studiomedewerker. En dan die haast ’Nostradamische’ lyrics uit de heer Waters zijn koker. Even stilstaan bij de onontbeerlijkheid van de ademhaling of het tergend trage doden van overbodige tijd, het kwam in de lockdowns akelig accuraat over. De financiële uitspattingen van jetsetters, oligarchen en godbetert voetbalclubeigenaars waren nog nooit zo omnipresent in de media als anno nu. Al weiger ik om de finale eclpis als metafoor te zien voor het nakende einde van onze planeet. In mijn meest pessimistische interpretatie denk ik dan aan de eindigheid van elk individueel leven. Nee, dit is niet die vrolijke dansplaat.

avatar van Enrique
5,0
kan iemand mij aangeven of de aanschaf van de "remastered" versie uit '94 de moeite waard is, van deze klassieker....

avatar van HofnerKinfauns
4,0
Ik denk dat ik het in 1973, op zijn laatst1974, voor het eerst hoorde. Ik was 11 of 12 jaar oud toen.
Ik wist niet wat ik hoorde, kon het niet thuisbrengen, maar ik had wel in de gaten dat het iets bijzonders was.
Ik heb het album niet gekocht toen, ik zat helemaal in de Glam rock met Slade en Sweet, Alice Cooper en de grootste.... David Bowie.
Later (1975) kocht ik wel de opvolger Wish You Were Here. Hetzelfde resultaat in het begin als bij TDSOTM. Waarschijnlijk was ik te jong om het allemaal te begrijpen.
Nadat ik uiteindelijk Wish You Were Here kon waarderen, kocht ik The Dark Side Of The Moon en ging me verder verdiepen in Pink Floyd.
Het is voor mij een meer dan gemiddeld album van Pink Floyd.
Maar mijn toppers zijn Meddle en Atom Heart Mother.

Gast
geplaatst: vandaag om 23:40 uur

geplaatst: vandaag om 23:40 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.