Anderson / Stolt - Invention of Knowledge (2016)

Ik denk dat de Volkskrant gelijk heeft als muziek niet echt een hobby is. Menig mens consumeert enkel wat hij al kent. Zeker als tijdsverplichtingen roet in het eten gooien. Als 20'er heb je nou eenmaal over het algemeen wat meer vrije tijd. Ik kan goed snappen dat de 40 jarige vader/moeder met een gezin niet de tijd hebt om nieuwe muziek een eerlijke kans te geven. Als muziek echt je hobby is, vind je echter wel een manier om het nieuwe album van een oude held een kans te geven.

Overigens kan ik dit album enorm waarderen. Het album klinkt echt haast als een Yes-album uit de 70's.

Dit fraaie album wordt alsmaar mooier en al helemáál met een koptelefoon op. Bovendien, als je weer wat ouder bent, heb je ook weer wat meer tijd over voor nieuwe muziek en geniet je zelfs dubbel van al je oude platen! Héérlijke combinatie trouwens: tekenen en muziek luisteren. Inspiratie en een geweldige flow! Zeker bij deze prachtige muziek!

Dat herken ik wel, ik teken veel en kan dat alleen maar doen met GOEIE muziek op de achtergrond waar ik me lekker in mee kan laten voeren. Zonder muziek word ik veel te kritisch op mijn tekenen, en wordt het veel moeilijker om 'los' te zijn. Met muziek ben ik veel vrijer en makkelijker, en worden de tekeningen ook veel beter.

Dat kan meespelen. Maar de belangrijkste reden is wetenschappelijk want heeft te maken met de ontwikkeling van je hersenen op die jonge leeftijd.

Nieuwe albums van oude helden krijgen dus kans genoeg, want oude helden proberen meestal toch vooral de oude tijd te doen herleven.

Maar vijftigers die dubstep de beste muziek ooit vinden of Beyoncé de beste artieste ooit vinden zal je niet zo snel tegenkomen.

Meh, zo ver ik het begrepen heb, ligt dat wetenschappelijk wat subtieler. Ik geloof niet dat je als 50plusser niet meer enthousiast kan worden van een nieuw genre. Ik denk wel dat nostalgie meespeelt en dat door o.a door hersenontwikkeling, het meer moeite kost om je te verdiepen in nieuwe ontwikkelingen. Ik denk echter dat tijdsgebrek een veel belangrijkere omstandigheid is. Op dit forum zijn meerdere 'oudjes' aan te wijzen die ook nieuwe muziek een goede kans geven.(ook veel voorbeelden van het tegenovergestelde maar goed).

Er zegt ook niemand dat oudjes niet meer enthousiast kunnen worden van nieuwe muziekgenres of deze geen kans meer geven, maar dat ze de muziek uit hun jonge jaren het mooiste blijven vinden.

Vreemde veralgemeniseringen, al dan niet uit eigen koker, in dit Anderson/Stolt draadje. Ik hou van "mijn oude muziek", wat dat dan ook is, net als ik van allerlei "nieuwere" genres (én ontwikkelingen) kan genieten, wat dat dan ook moge zijn. Er zijn momenteel vele jonge artiesten ik nét zo goed vind als de bekende oudjes, maar er zijn ook heel veel mindere goden.

Gewoon... nét zoals vroeger.

Tijdsgebrek en omstandigheden, daar kan ik wel inkomen! Ik heb de muziek in jaren '90 nooit zo goed kunnen volgen door omstandigheden. Nu haal ik dat een klein beetje in. Is echter niet mijn favoriete tijdperk tot nu toe, al moet ik nog vele platen beluisteren en dat wordt eigenlijk een beetje ondoenlijk. De jaren '00 en '10 zijn dan weer wel favoriet. Maar er zijn ook hele bekende en veel gedraaide platen uit de jaren '70 en '80 die dus absoluut niet slecht zijn en welke door zowel oude als jongelui geweldig worden bevonden, maar die ik zelf altijd al heel lelijk vond en nog steeds. Smaak dus! Ik vind ook niet alle Yes albums of gedeelten ervan mooi... ook die van vroeger niet. Eigenlijk luister ik niet eens zo gek vaak meer naar muziek uit mijn eerste 'jeugd'.

Of laten we zeggen dat je van "je oude muziek" het meest houdt. Valt in jouw geval trouwens makkelijk af te leiden uit je top 10.

Mooi artikel in de Volkskrant van geheugen prof.dr. Draaisma. Waarom blijft o.a. muziek uit je jeugd zo hangen als je ouder wordt? http://www.volkskrant.nl/voorpagina/waarom-mijn-tijd-beter-is-dan-die-van-jou~a4334451/ Artikel is volgens mij alleen te lezen als je abonnee bent. Nou ja...alles tussen je 16 en 25 jaar krijgt een bijzondere plek in je geheugen. Gaaf artikel die voor veel 50+ een aantal zaken uit hun/onze jeugd in de juiste/interessante context plaatst. Blijft over dat ik dit album best aardig vind...that's all.

In de meeste gevallen wel, misschien dat er over een paar jaar een album van de laatste tien jaar in staat, maar een Interpol, Radiohead of een Elbow album had er ook makkelijk in kunnen staan, op elf dan, hè Of is Antics dan weer te oud of...? Nieuwere albums moeten ook hun houdbaarheid nog gaan bewijzen. Bij mij althans.
De meeste albums die momenteel in mijn top 10 staan, komen echter uit mijn tweede jeugd!
Maar goed, ik wilde heel even op jullie berichtjes reageren, maar het gaat natuurlijk hier om dit album, dat de gouden tijden van Yes weer even doet herleven. Het is gelukkig ook een album geworden, in tegenstelling tot veel ander materiaal buiten Yes, dat ik zeker zal blijven draaien.

Trouwens, dit is echt een jaar waar een paar krasse oude knarren hele goede albums afleveren. Bowie, Paul Simon, Wire en nu Anderson!

Zo te lezen is dit een plaat voor ranboy

Ondertussen verschillende luisterbeurten gegeven en ik blijf met een dubbel gevoel zitten. Enerzijds zit het muzikaal allemaal heel mooi in elkaar, gebeurt er veel, mooie overgangen ... Maar anderzijds kabbelt het me soms wat te lang en ontbreekt er spanning. Bovendien begint de stem van Anderson me soms te irriteren. Ik heb de indruk dat het nu niet alleen een iele stem is, maar bovendien hees. Haalt het niveau van de plaat naar beneden imo.

Dit album is prettig om naar te luisteren. Zelfs erg mooi te noemen. Maar ook wel erg rustig. Ik heb het album al vanaf dag één, maar ik merk dat ik het toch niet altijd spannend genoeg vind om hem op te zetten.

Ik ben absoluut een fan van Roine Stolt. Zijn gitaarspel vind ik altijd heel smaakvol. Alleen op deze plaat is het iets minder nadrukkelijk aanwezig. Overigens had hij van mij ook wel een paar regeltjes lead vocalen mogen zingen. Hij heeft zo'n karakteristieke stem (maar niet iedereen houdt ervan, heb ik begrepen). Ik mag hem graag horen.

Jon Anderson vind ik eigenlijk best wel goed bij stem. Overigens kun je goed merken dat het toch vooral Jon is die de nummers heeft gecomponeerd (om over de teksten maar te zwijgen). Roine heeft het dan wel weer fantastisch gearrangeerd allemaal. En wat een fantastische muzikanten er omheen.

Wat ik dus echt een nadeel vind in dit album, is dat er teveel gezongen wordt. De zang is dus niet per se slecht, maar ik hoor juist zo graag de muziek.

Kortom, de volgende keer iets meer Stolt en dan komt het helemaal goed!
Ik zet hem voorlopig op 3,5 sterren met doorgroei mogelijkheden.

Ja zeg, daar gaan Anderson fans uiteraard niet mee akkoord.

Mooi Prog Rock album en een van de betere albums van dit jaar wat mij betreft. De klanken zijn bekend, maar dat is nou juist wat het zo goed lijkt te maken. Geweldige samenwerking van deze grootheden die wat mij betreft geweldig uitgepakt heeft. Een topper uit het genre die hier de weg naar de draaitafel wel vaker zal vinden.

Heb het album nu echt een aantal keer goed beluisterd, maar ik kan er niks aan doen: ik vind het saai. Er gebeurt een heleboel, dat wel, maar het boeit me gewoon niet. Het vaak wat geforceerde metrum, de eentonige zanglijnen maken het er niet interessanter op. Nee, deze komt voorlopig mijn kast niet meer uit, ben ik bang. Jammer...

Roine Stolt is maar 12 jaar jonger dan Jon Anderson en zal zijn bewondering voor de progveteraan dus niet hebben laten omslaan in willoze aanbidding, maar het klinkt toch alsof hij veel moeite heeft gedaan om het Anderson naar de zin te maken, met als resultaat naar mijn idee meer een Anderson-plaat dan een gelijkwaardige samenwerking. Op de twee (hogelijk bewonderde) albums die ik van de Flower Kings ken laat Stolt al zien dat hij het geluid van Yes goed heeft bestudeerd en daarop een eigen energieke variant heeft gemaakt, maar waar op Invention of knowledge wel zijn lyrische kant aan bod komt mis ik een beetje de stevige en lang uitgesponnen passages die zo'n mooi contrast vormen met die "kleinere" melodieën en songstructuren. Anderson daarentegen kan zich ruimschoots te buiten gaan aan eindeloze lappen tekst vol light, soul, love, dance, peace, Heaven, stars, freedom, dream, golden, sing en eternity, en waar ik dat bijvoorbeeld bij Yes wel kan hebben omdat Howe en Squire daar altijd een flinke portie stuwkracht achter zetten, wordt het me hier toch dikwijls te veel. Zo is deze plaat voor mij in muzikaal opzicht te vrijblijvend en klein en in tekstueel opzicht te "jubelig", zodat het gemis aan een groter en meeslepend ontwerp zich doet voelen.
        Overigens zou het Anderson verboden moeten worden om ooit nog in het openbaar te zingen. Hij staat nu al een halve eeuw achter de microfoon, maar hoewel zijn stem inmiddels een klein beetje rafelig is en misschien niet meer de hoge noten van Heart of the sunrise of Close to the edge haalt, heeft hij nog altijd een helderheid, een warmte en een emotionele zeggingskracht waar vele jongere collega's een puntje aan kunnen zuigen. Schandalig.

Halfje eraf en nog altijd een mooie plaat voor de Jon liefhebber, maar niet meer gedraaid sinds weet ik veel hoe lang geleden, maar dat heb ik wel vaker bij dit soort platen. Korter van stof zou inderdaad beter geweest zijn.

Ja, het moest verboden worden om Jon Anderson nog langer achter die microfoon neer te zetten! Jeetje, ik mag hem nog altijd graag zien én horen. Nóg wel!

Het concert met Wakeman en Rabin eerder dit jaar in Utrecht gaf aan dat Anderson eigenlijk nauwelijks iets verloren heeft aan kracht.

Ik vind de discussie een lastige.
Wordt ook bijvoorbeeld gevoerd over Ian Gillan bij Deep Purple.

Beide mannen zijn boven de '70 en blazen nog prima hun potje mee. Dat er verschil zit met toen ze 25 waren lijkt mij evident.
Maar de verschillen zijn gering en te horen met wat ze nog steeds weten te brengen: daar kan inderdaad menige jongeling/zanger nog een puntje aan zuigen.

Zo ben ik ook benieuwd, wat er gezegd zou worden als dit album uit zou zijn gebracht na bijvoorbeeld
90125 (1983). Of er stemverschil zou zijn vastgesteld. Ik denk het niet.

De hierboven talrijk aanwezige lofzangen deden mij dit album aanschaffen, maar voorlopig na drie beurten merk ik bij mezelf slechts ontgoocheling. De muziek is voorspelbaar maar ok, de zang van Jon ergert mij echter mateloos. Moeilijk te verklaren, want Yes kan ik prima pruimen... Ik geef het niet op, maar verwacht er niet veel meer van.

Ook een plaat die ik niet veel draai, maar eigenlijk onterecht. Sterke Jon A. in ieder geval en de samenwerking met Stolt blijkt wel te werken. Het is wel een plaat die de nodige aandacht vraagt, maar dat vind ik niet erg.